Η διάδοχος στο ΔΝΤ, του άτακτου Στρος Καν Κριστίν Λαγκάρντ, καλεί για λογαριασμό της νικήτριας Δύσης τη Ρωσία να αναλάβει την ευθύνη που αντιστοιχεί στο γεωπολιτικό της βάρος στον έλεγχο και την τιθάσευση των παροξυμμένων αντιφάσεων και αδιεξόδων στη λειτουργία του παγκόσμιου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Καλεί και εγκαλεί επίσης την Κίνα να ενισχύσει το γιουνάν παρότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βάζει ήδη σε κίνδυνο το κρίσιμο και ζωτικής σημασίας ζήτημα των εξαγωγών της. Στην Ευρωζώνη η κρίση γενικεύεται την ίδια ώρα που εγκαινιάζεται ο North Stream. Ταυτόχρονα η θερμή έκφραση της σύμπλεξης της κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων σε λίγους μήνες κατέστρεψε τη Λιβύη, επισφραγίζοντας την έναρξη της λεηλασίας του πλούτου της με τη σημειολογική εκδήλωση πρωτόγνωρης απανθρωπιάς και βαρβαρότητας στο πτώμα του Καντάφι.
Το πιο επικίνδυνο σίγουρα θα είναι αν η εύφλεκτη κατάσταση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή πυροδοτήσει ή απλά μετατοπιστεί εν ήδη άλματος ή όπως αλλιώς στο πυρηνικό; (σύμφωνα με την ΙΑΕΑ) ΙΡΑΝ με πυρηνικούς όρους όπως θα θέλανε ο Νετανιάχου και σίγουρα όχι μόνο.
Όχι δε θα μπούμε σ’ αυτό το άρθρο σε ανάλυση των διεθνών παραμέτρων που επιδρούν στην πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, όμως δε μπορούμε σε καμία περίπτωση να την προσεγγίσουμε αν αγνοούμε τα βασικά δεδομένα του διεθνούς πλαισίου. Συνοψίζοντάς τα αυτά σε μια δυο προτάσεις θα λέγαμε:
Ο ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παροξύνεται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με τη γενικευμένη κρίση του συστήματος παγκόσμια. Αυτή είναι η κύρια πλευρά της σχέσης των βασικών παγκόσμιων παικτών παρότι αναγκάζονται σε συνεχείς διαβουλεύσεις και συμφωνίες όλο και πιο θνησιγενείς και σε διάφορα επίπεδα. Ο πυρετός των διαβουλεύσεων και το προφανές αδιέξοδο καθώς και οι τεράστιοι συστημικοί κίνδυνοι, δε περιορίζονται μόνο στην ευρωζώνη όχι μόνο λόγο του βάρους της, αλλά κυρίως λόγο του παγκόσμιου συστημικού αδιέξοδου.
Με βάση όλα αυτά αν η προσφυγή σε γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις δεν επιλέγεται ακόμη, είναι φανερό πως στο πλαίσιο εξέλιξης αυτής της διαδικασίας σύμπλεξης της κρίσης με την αναδιάταξη δυνάμεων παγκόσμια, τα δικαιώματα, οι κατακτήσεις και η ίδια η ζωή του κόσμου της δουλειάς συνθλίβονται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση και σε πλανητική κλίμακα. Η στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς γνωρίζει μέρες δόξας. Κάνοντας παρά τα αδιέξοδα του συστήματος την κρίση ευκαιρία, και αυτό παρότι του ορμηνεύουν οι ειδικοί της αριστεράς και όχι μόνο, πως μ’ αυτή την πολιτική ανακυκλώνει τ’ αδιέξοδα.
Ένα παραπάνω και σε σχέση και με τις ειδικές συνθήκες σε κάθε χώρα η σύγχρονη καπιταλιστική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα επελαύνει στις εξαρτημένες χώρες που από πολιτική άποψη αλλά και από την άποψη της λεηλασίας του πλούτου αυτών των χωρών παίρνει χαρακτηριστικά επαναποικιοποίησης .
Εξάρτηση λοιπόν νέτα σκέτα και όχι αλληλεξάρτηση
Στη χώρα μας οι ειδικές συνθήκες διαμορφώνονται από το καθεστώς της εξάρτησης τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας της αστικής τάξης (που πάντα ήθελε και θέλει να πειθαναγκάσει και το λαό να ενστερνιστεί). Η στρατιωτικοπολιτική παρουσία και συχνά ωμή παρέμβαση του ιμπεριαλισμού χαρακτηρίζουν την ιστορική εξέλιξη της χώρας μας. Στη σημερινή επιβολή των επικίνδυνων για την ειρήνη στον τόπο μας σχέσεων με το πολεμοκάπηλο και μισητό στους λαούς Ισραήλ, στο επίσης επικίνδυνο για τη χώρα καθεστώς των δολοφονικών βάσεων που σκορπούν κάθε τόσο το θάνατο στους γύρω λαούς, αλλά και στο φαύλο κύκλο μνημονίων- χρεοκοπίας και συνεχώς νέων καταστροφικών για τη ζωή του λαού και τη χώρα δανειακών συμβάσεων, δε φτάσαμε έτσι ξαφνικά. Η υποδούλωση της χώρας μας και οι τεράστιοι κίνδυνοι που απειλούν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία… Οι ωμές και εξευτελιστικές για την ίδια την αστική τάξη πολιτικές επεμβάσεις, οι ωμοί εκβιασμοί στην ίδια αλλά και άμεσα στο λαό, δεν είναι πρωτόγνωρα πράγματα. Ας θυμηθούμε τους φλεγόμενους χάρτες την περίοδο των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, τα Ίμια, τις προαναγγελίες εκλογών και πολιτικών εξελίξεων στη χώρα από παράγοντες των ΗΠΑ, τη διαδοχή και το περίφημο δακτυλίδι του Σημίτη και μια σειρά άλλες εύσχημες έως τελείως άκομψες παρεμβάσεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση, τόσο των ΗΠΑ όσο και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που το τελευταίο διάστημα συχνά είναι σε αντίθετη κατεύθυνση. Αυτές οι παρεμβάσεις δεν έπαψαν ακόμη και στο διάστημα που το συμβόλαιο μοιράσματος της εξάρτησης ανάμεσα σε ΗΠΑ- Ε.Ε. έδινε μια σχετική σταθερότητα στις εξελίξεις στη χώρα στη βάση του γεγονότος πως για κάμποσα χρόνια στο πλαίσιο της Δύσης ηγούνταν αδιαμφισβήτητα οι ΗΠΑ. Επίσης δεν είχε ανάψει η κόντρα για το ρόλο και τα όρια της Ε.Ε. και του ευρώ και βέβαια πριν φουντώσει η κρίση που στη Δύση μα και σε παγκόσμιο επίπεδο εξωθεί με τη σειρά της στο να κινούνται όλοι εναντίον όλων.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου (Γ.Α.Π.) δεν είναι ούτε τρελός ούτε σε διατεταγμένη υπηρεσία
Ένας τρελός δε θα μπορούσε για τόσα χρόνια να ηγηθεί του βασικού κόμματος της αστικής τάξης. Να είναι για άλλα τόσα χρόνια υπουργός εξωτερικών με κρίσιμες πρωτοβουλίες στο ενεργητικό του. Να είναι πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και να κυβερνά σε μια τέτοια περίοδο (έστω για δύο χρόνια), παίρνοντας πρωτόγνωρα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και υποθηκεύοντας τη χώρα με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Και να δείτε που όντως μπορεί να θελήσει να μας ξανακυβερνήσει…
Σίγουρα ο Γ.Α.Π. δεν είναι απλά από οικογένεια, μα είναι ο άνθρωπος των αμερικανών που μπορεί ενίοτε να αναγκάζονται σε αναδίπλωση χάρη των ευρωπαίων εταίρων τους όμως σαν ιμπεριαλιστές και κόκκινες γραμμές έχουν και επανέρχονται συχνά δριμύτεροι όπως αποδείχτηκε μετά τις παλικαριές της Ν.Δ. του Καραμανλή.
Ο Γ.Α.Π. όπως και μια σειρά στελέχη του σημερινού πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης είναι ηγέτες μικρού αναστήματος. Ο συγκεκριμένος επέδειξε έντονο τυχοδιωκτισμό και όλα αυτά στις μέρες μας σε συνδυασμό με την περίοδο είναι μια αιτία και μια εξήγηση της κατάντιας και των κινδύνων της χώρας. Όμως δεν είναι η κύρια αιτία για όσα συμβαίνουν ο Γ.Α.Π., όπως δεν ήταν ο Καραμανλής και πάει λέγοντας. Εκτός κι αν κάποιος απαιτεί από την πολιτική ηγεσία της αστικής τάξης της Ελλάδας να διεκδικήσει την εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Όχι αυτό δεν είναι έργο της αστικής τάξης σ’ ότι αφορά την Ελλάδα. Και αν η αριστερά προηγούμενες εποχές έβλεπε δυνατότητα ή έστω ενδεχόμενο συμμετοχής τμημάτων της αστικής τάξης σ’ έναν αγώνα κατ’ εξοχήν του λαού για εθνική ανεξαρτησία, στις μέρες μας η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί από πολλές απόψεις. Όταν λέμε ότι είναι σ’ εξέλιξη η διαδικασία επαναποικιοποίησης των εξαρτημένων χωρών αυτό έχει κάποιες συνέπειες. Το πλαίσιο της εξάρτησης γίνεται τόσο ασφυκτικό που στην αστική τάξη δε μένουν περιθώρια ούτε για ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε πολύ περισσότερο για περιθώρια πραγματικής αυτονομίας. Δεν είναι επομένως μόνο το προχώρημα των καπιταλιστικών σχέσεων στη χώρα, μα και η εξέλιξη του πλαισίου της εξάρτησης που απαιτεί μια σύγχρονη επαναπροσέγγιση του ζητήματος με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Σ’ ότι αφορά την αστική τάξη (και ειδικά στους σημερινούς ταραγμένους καιρούς) ποντάρει στα πλαίσια της Δύσης (παρότι θα ήθελε να μπορεί και ευρύτερα) άλλοτε περισσότερο στον ένα ιμπεριαλιστή, άλλοτε στον άλλο. Στη βάση των δραματικών της αδιεξόδων απέναντι στο λαό ιδιαίτερα σήμερα που ο λαός έχει αγριέψει, έρχονται και τα αλλαξο-βασιλίκια με ή χωρίς εκλογές. Ιστορικά αυτά τα αλλαξο-βασιλίκια δημιουργούν στη χώρα μεγάλες ανωμαλίες και πολλών λογιών εκτροπές όταν μάλιστα τα μεγάλα αφεντικά ερίζουν για τον έλεγχο της χώρας. Πόσο μάλλον σήμερα. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι, έστω κι αν με μεγάλες οδύνες γεννήθηκε τελικά κυβέρνηση «σωτηρίας» και προφανώς οι κίνδυνοι προκύπτουν από το διεθνές πλαίσιο που συνοπτικά περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου.
Οι εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία καταδείχνουν το βαθύ συστημικό αδιέξοδο που προκύπτει από τις άγριες κόντρες εντός και εκτός ευρωζώνης και απ’ αυτή και μόνο την άποψη ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη για δυνατότητα επαναφοράς στην πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας. Αντίθετα μια σειρά μεγάλοι κίνδυνοι είναι ορατοί σ’ ότι αφορά την ίδια την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη ζωή και το μέλλον του εργαζόμενου λαού που προκύπτουν από το ασφυκτικό πλαίσιο της εξάρτησης που το σύνολο της αστικής τάξης το ενισχύει ευλαβικά (παρά τα όποια κόστη) και δε διανοείται ούτε μπορεί όπως έχει διαμορφωθεί να αναπνεύσει έξω απ’ αυτό. Όσο μάλιστα οι κόντρες των ιμπεριαλιστών λύκων φουντώνουν τόσο αυτοί οι κίνδυνοι μεγαλώνουν. Άλλωστε παρά τη φαγωμάρα τους ομονοούν με θρησκευτική ευλάβεια στο ρήμαγμα των δικαιωμάτων και της ζωής του λαού και του πλούτου της χώρας. Μένει βεβαίως η μοιρασιά, που αυτή γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν πέρα από τον πλούτο διακυβεύεται ο ρόλος της χώρας τόσο στον ενεργειακό ανταγωνισμό όσο και σε συνολικότερες γεωπολιτικές ισορροπίες ακόμη και σε ενδεχόμενους πολεμικούς σχεδιασμούς.
Για να επανέλθουμε στον Γ.Α.Π. θα λέγαμε πως όχι απλά δεν είναι τρελός αλλά ούτε και σε διατεταγμένη υπηρεσία όπως ειπώθηκε και γράφηκε, απλά ένας άνθρωπος των αμερικανών. Ένας πολιτικός ηγέτης μιας ξενόδουλης αστικής τάξης που οι καθώς πρέπει ιμπεριαλιστές της δύσης έχουν τους ανθρώπους τους μα κυρίως διαμορφώνουν, με χίλια νήματα – πλέγματα και αλυσίδες, ένα πλαίσιο εξάρτησης στη βάση του συσχετισμού που διαμορφώνει κάθε φορά η δυνατότητα της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύς τους, δηλαδή η ιμπεριαλιστική τους ισχύς.
Ο Γ.Α.Π. λειτούργησε φυσιολογικά σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο εξάρτησης εκφράζοντας την επιλογή της αστικής τάξης να γύρει την τελευταία περίοδο προς τις ΗΠΑ μια και η Ευρώπη ασθενούσε. Ο ψευτο-τσαμπουκάς με τα περίστροφα του Παπακωνσταντίνου και ιδιαίτερα ο πρόσφατος τυχοδιωκτισμός του δημοψηφίσματος πατούσαν από τη μια στην επίγνωση του Παπανδρέου ότι θα έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και από την άλλη στην αφόρητη πίεση του λαϊκού παράγοντα που με σταθμό την απεργία της 19-20 του Οκτώβρη αλλά και την καθημερινή του συμπεριφορά από τα γήπεδα ως και στην παρέλαση, έκανε φανερό πως δεν αντέχει άλλο να κυβερνιέται όπως πριν. Κλείνοντας σ’ αυτό το άρθρο μ’ αυτό το θέμα θα τονίσουμε πως η υποτελής συμπεριφορά απέναντι στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ- Ε.Ε. δεν αφορά μόνο τον Γ.Α.Π. και αυτό φαίνεται ήδη από τη συμπεριφορά των ΜΜΕ, ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού, μηδέ του μέχρι τώρα τσάμπα μάγκα Αντώνη Σαμαρά εξαιρουμένου.
Άλματα – σχήματα – υπεκφυγές της αριστεράς
Η αριστερά δεν είναι υποχρεωμένη να δίνει δικαιώματα, να κριτικάρεται σαν τσάμπα μάγκες απ’ αυτούς που οδηγούν τα πράγματα στην καταστροφή των εργαζόμενων και της χώρας και έχουν ξεσηκώσει όπως είναι απολύτως φυσιολογικό την πρωτόγνωρη οργή του λαού. Φτάνει να τολμούσε έστω σήμερα κάτι με το οποίο έχει ξεκόψει εδώ και καιρό. Να τολμούσε να μπει αποφασιστικά, και με όλα τα κόστη για την ηγεσία της, μπροστά στην εξελισσόμενη σύγκρουση του λαού με τις δυνάμεις του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ο λαός μας αντισκέκεται εδώ και καιρό στην πρωτόγνωρα βάρβαρη επίθεση. Πλημμυρίζει τους δρόμους και τις πλατείες όλο και πιο αποφασιστικά και ώριμα. Απεργεί ξανά και ξανά παρά τη φτώχεια του, κατεβαίνει στις διαδηλώσεις ολοένα και πιο μαζικά παρά τα χημικά και τα δολοφονικά ρόπαλα των ΜΑΤ. Ρισκάρει διώξεις και δικαστήρια, προσπερνά την κάθε λογής τρομοκρατία και παρά την ελλειπή του πολιτικοποίηση και έστω και χωρίς αριστερά προσπερνά και τους πολιτικούς εκβιασμούς, την ιδεολογική τρομοκρατία της χρεοκοπίας και αντιστέκεται. Νιώθει ιδιαίτερα στις 19-20 Οκτώβρη τη δύναμή του ενώ παρά τις αυταπάτες έχει διαίσθηση του αρνητικού συσχετισμού. Κοντολογίς ο λαός και η νεολαία, χωρίς να θέλουμε να παραβλέψουμε αντιφάσεις και προβλήματα, από το 2008 και μετά μα και από πιο πριν έχει κάνει σοβαρά βήματα. Πολιτικοποιείται γρήγορα αποκτά εμπειρίες και όλα αυτά κάνουν τη λαϊκή πάλη υπολογίσιμη δύναμη.
Και όμως η αριστερά όχι μόνο παραμένει στον εκλογικό της κρετινισμό μα υποχωρεί ακόμη και από τη φρασεολογία και τις κατακτήσεις σε επίπεδο θέσεων του παλιού αριστερού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας που έστω σαν κούφια λόγια κουβαλούσε μέχρι πρόσφατα. Όχι βέβαια πως θα έφταναν οι θέσεις του χθες, πόσο μάλλον τα κούφια λόγια. Όμως η προσαρμογή στην άγρια σημερινή πραγματικότητα γίνεται με ακόμη πιο κούφια λόγια (βλέπε λαϊκή εξουσία του ΚΚΕ), ενώ οι όποιες αντιιμπεριαλιστικές αναφορές εξαφανίζονται κόντρα στη διάθεση του λαού και της νεολαίας να πολιτικοποιηθεί και ν’ αντιληφθεί τι γίνεται.
Παρά την οργή του λαού για την Ε.Ε. ο ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στον «ευρωπαϊκό του προσανατολισμό», ενώ το ΚΚΕ παρότι βλέπει άγριες ιμπεριαλιστικές κόντρες έχει αποποιηθεί κάθε έννοια αντιιμπεριαλιστικού καθήκοντος μιας και θεωρεί πως η στοχοποίηση της εξάρτησης σαν μια βασική αιτία των δεινών του λαού μας, απαλλάσσει την αστική τάξη από τις ευθύνες της. Για να μη τρελαθούμε θα μείνουμε στα προφανή.
Το πλαίσιο της εξάρτησης είναι πρώτα – πρώτα υπαρκτό. Βοά και αλλοίμονο αν δε θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Από κει και πέρα είναι φανερό πως αποτελεί κρίσιμη αναγκαιότητα η αποκάλυψη της αστικής τάξης που στο όνομα του πατριωτισμού υποθηκεύει, ξεπουλά και καταστρέφει το λαό και τη χώρα προκειμένου να μείνει στο σβέρκο του λαού. Στηρίζει την ίδια την ύπαρξή της η αστική τάξη στο πλαίσιο της εξάρτησης και όσο πιέζεται από τον ιμπεριαλισμό και από τα αδιέξοδά της εν’ όψη της κρίσης βαθαίνει αυτό το πλαίσιο προκειμένου να επιβιώσει.
Άρα λοιπόν η υπόθεση που έχει ν’ αντιμετωπίσει ο λαός δεν είναι όπως φαίνεται πλέον ο Τσολάκογλου και η κυβέρνησή του για να τους πούμε ουστ, ούτε οι 300, ούτε μονάχα οι ντόπιοι εκμεταλλευτές του λαού μας τα λεγόμενα λαμόγια και όλοι αυτοί. Ο ίδιος ο λαός μας το διαισθάνεται πως απέναντί του έχει τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. που τον εκβιάζουν και έτσι ή αλλιώς τον οδηγούν σε χρεοκοπία, και ακόμη το ΝΑΤΟ και τις δολοφονικές βάσεις των ΗΠΑ.
Μ’ όλα αυτά τα ιμπεριαλιστικά δεσμά χρόνια τώρα η αστική τάξη δένει το λαό και τη χώρα για να κάθεται η ίδια στο σβέρκο του λαού και να διεκδικεί ένα ρόλο για τον εαυτό της. Όπως το έχουμε ξαναπεί, ρημάδι να γίνει η χώρα τα πλοία των εφοπλιστών καλά θα κρατούν όπως και οι καταθέσεις της ντόπιας πλουτοκρατίας στην Ελβετία και όπου αλλού. Οι γόνοι της αστικής τάξης δεν κινδυνεύουν ούτε από φτώχεια ούτε από πόλεμο…Ο λαός όμως;
Ο λαός έχει ανάγκη να παλέψει ενάντια στην υποδούλωση της χώρας. Υποκείμενο της πάλης για την υπεράσπιση της ζωής του αλλά και για την απελευθερωτική προοπτική είναι ο ίδιος ο λαός, που όπως είπαμε αντιστέκεται ήδη. Αποδεικνύει και θα το αποδείξει πιο φανερά στο μέλλον πως δε μασάει παρότι οι κάθε λογής πρωτοπορίες επιδεικνύουν απερίγραπτη μικρότητα. Ο λαός επιμένει να θέλει να ζήσει. Είναι επίσης απολύτως φυσιολογικό πως η δοσμένη συνέχιση της επίθεσης θα τον οδηγεί όλο και πιο μαζικά στο δρόμο του αγώνα. Καμιά νέα κυβέρνηση δε μπορεί να τον κρατήσει για πολύ, γιατί η αστική τάξη και το σύνολο του πολιτικού της προσωπικού είναι φανερά σε αδιέξοδο και είναι επίσης ισχυρές οι πιέσεις και οι συγκρουόμενες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών και τίποτα δε μπορεί να καμουφλάρει έστω προσωρινά την άγρια αντιλαϊκή επίθεση και τη δουλική στον ιμπεριαλισμό στάση της αστικής τάξης.
Έξω λοιπόν από αυταπάτες και επαναστατικά άλματα του ΚΚΕ χωρίς να σπάσει τζάμι, έξω από κατασκευασμένα σχήματα ανάλυσης που στοχεύουν να υπεκφύγουν της πραγματικότητας, οι πραγματικοί αριστεροί οφείλουν να συσπειρωθούν και παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς που αποκαλύπτονται να δούμε την πραγματικότητα στη χώρα μας και διεθνώς, να δούμε αυτή την πραγματικότητα κατάματα και να την αποκαλύψουμε στο λαό. Να εμπιστευτούμε το λαό μας και τη δυναμική της πάλης των λαών σ’ όλο τον κόσμο. Να αναδείξουμε την κρισιμότητα της αντιιμπεριαλιστικής ενότητας με τους γύρω λαούς, με τον κόσμο της δουλειάς στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μα και με τους λαούς των Βαλκανίων, της νοτιοανατολικής Μεσογείου και ευρύτερα που εξεγείρονται και ψάχνουν δρόμους ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση αντιμετωπίζοντας την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Ο ξεσηκωμός και η εξέγερση του λαού μας και κάθε λαού είναι δίκαιη
Οι διεργασίες για εξεγέρσεις συντελούνται ανεξάρτητα από τη θέληση του καθένα. Ο καθένας σύντομα θα καλεστεί να πάρει θέση υπέρ ή κατά του δίκιου των λαών. Οι πραγματικά αριστεροί και κομμουνιστές μέσα σε δύσκολες συνθήκες και με θυσίες θα διακριθούν και θα ενισχυθούν συμβάλλοντας τόσο στην πυροδότηση εστιών αντίστασης όσο και κυρίως στην ιδεολογοκο-πολιτική ενίσχυση, στην πολιτικοποίηση και στην τολμηρή και μ’ εμπιστοσύνη στους λαούς αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση των αντιστάσεων που ήδη πυροδοτούνται από τη βάρβαρη και ανελέητη επίθεση του συστήματος. Πράγματι είμαστε στην αρχή ενός μεγάλου δρόμου μόνο που δε δικαιολογείται πλέον καμιά καθυστέρηση μα ούτε βιασύνη και πανικός από ενδεχόμενη επιτάχυνση των εξελίξεων. Τα πράγματα είναι δύσκολα, μα όσοι τολμούν με αποφασιστικότητα να εμπιστευτούν τη λαϊκή πάλη και την προοπτική που αυτή μπορεί ν’ ανοίξει, έχουν μέλλον….
Νεκτάριος Κοκολαντωνάκης