Τοπάλ Οσμάν σημαίνει ο «Κουτσός Οσμάν». Το πραγματικό του όνομα ήταν Οσμάν Φερεντίν.
Ένας άσημος, αγράμματος βαρκάρης της Κερασούντας που απότομα ανέβηκε και αυτοχρίσθηκε θηριώδης αρχηγός του έργου της εξαφάνισης ενός λαού, του έργου της γενοκτονίας. Αυτοονομάσθηκε απεσταλμένος του Αλλάχ για να καθαρίσει το Ισλάμ από τους άπιστους.
Μαζί με τους Τσέτες του απ’ όπου περνούσε, έσφαζε, ατίμαζε, έκλεβε περιουσίες, κτήματα, χρυσάφια, πολύτιμα αντικείμενα, έκαιγε τα πάντα.
Απ’ την Κερασούντα βρέθηκε στην Αμισό, στην Πάφρα, θα πέσει σα λυσσασμένο τέρας πάνω στις φάλαγγες των δυστυχισμένων που σύρονται στα βάθη της Ανατολής. Θα τους ξεκάνει, θα πάει στην Κάβζα, στα Κοτύωρα, στην Τρίπολη, στην Μερζεφούντα, στην «Κοιλάδα του Διαβόλου» στο Αλάτσαμ, θα ανέβει σα ορεινά χωριά κοντά στην Τραπεζούντα. Θα τα κάψει μαζί με τους κατοίκους τους, θα κυνηγήσει με βενζινόπλοια τους φεύγοντες Έλληνες θα τους σφάξει σαν αρνιά ή θα τους ρίξει στα καζάνια των Τουρκικών ατμόπλοιων. Θα φτάσει στον Σαγγάριο για να πετσοκόψει τους αλλόφρονες Χριστιανούς που φεύγουν.
Οι Τσέτες, οι Τσέτες!
Φωνάζουν έντρομοι οι Χριστιανοί!
Είναι οι «εθελοντές» οι αυτόκλητοι «εξαγνιστές» του Ισλάμ απ’ τους «άπιστους», τους Χριστιανούς, τους Εβραίους.
Τοπάλ Οσμάν. Τον είπαν, πρόδρομο του Άϊχμαν. Είναι το πιο φρικτό όνομα στην ιστορία του Ελληνικού Πόντου.
Το 1912 όταν άρχισαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι ο άσημος βαρκάρης της Κερασούντας πήγε και κατατάχθηκε στο στρατό εθελοντής να πολεμήσει τους γκιαούρηδες.
Μπήκε στο πλοίο που έφθασε να παραλάβει το ετερόκλητο πλήθος των «εθελοντών» που πήγαιναν περισσότερο να πλιατσικολογήσουν παρά να πολεμήσουν.
Αποβιβάσθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους άλλους τσέτες και έφθασε στην Τσατάλτζα για να σταλεί στο μέτωπο.
Η κατάσταση όμως του Τουρκικού μετώπου ήταν κάκιστη. Τα στρατεύματα εξαντλημένα οπισθοχωρούσαν προς τη Θεσσαλονίκη. Η Διοίκηση απ’ την Τσατάλτζα έστελνε συνέχεια τουρκικές δυνάμεας για να σταθεροποιηθεί το μέτωπο.
Ο Οσμάν επικεφαλής 40 «εθελοντών» έπρεπε να φθάσει στη Μακεδονία. Χρειαζόταν εβδομάδες σκληρής πορείας για να φθάσουν στην Θεσσαλονίκη. Λεηλατούσαν και πήγαιναν. Την τρίτη μέρα έφθασαν σ’ ένα ελληνικό χωριό των Σαράντα Εκκλησιών και εγκαταστάθηκαν για φαγητό και ύπνο στο σπίτι του Έλληνα προέδρου του χωριού.
Ο άνθρωπος δεν είχε ζώα για να ταΐσει τόσα άτομα και με κλωτσιές και βρισιές τον έστειλαν να μαζέψει ζώα απ’ το χωριό. Στο σπίτι έμεινε μόνη η γυναίκα του Προέδρου με την 18χρονη όμορφη κόρη τους.
Την οποία ο Οσμάν έγδυσε μπροστά στη μάννα της και προσπάθησε να την βιάσει. Η μάννα δεν άντεξε στο θέαμα της βιαζόμενης κόρης της, στα ουρλιαχτά της και στα κλάμματά της. Όρμησε μ’ ένα μαχαίρι πάνω στον Οσμάν και τον μαχαίρωσε δυνατά στο γόνατο. Αυτός τραυματίσθηκε σοβαρά και από κεί έμεινε κουτσός και έκτοτε ονομαζόταν Τοπάλ Οσμάν δηλαδή κουτσός Οσμάν.
Όμως όρμησε πάνω στις δύο γυναίκες και τις έσφαξε καθώς και τον σύζυγο και πατέρα που εκείνη τη στιγμή γύρναγε στο σπίτι.
Μπήκε στο νοσοκομείο ως τραυματισθείς σε μάχη στην πρώτη γραμμή που δεν έλαβε μέρος ποτέ. Ήταν πάντα στα μετόπισθεν με ειδικότητα στις σφαγές αμάχων και κάψιμο χωριών. Εκεί στο Νοσοκομείο τον υποδέχθηκαν και τον περιποιήθηκαν ως ήρωα.
Με το σχέδιο της «Λύσεως του εσωτερικού ζητήματος της Τουρκίας» που καταστρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αρχηγό της Γερμανικής στρατιωτικής αποστολής Λίμαν Φόν Σάντερς και τους τεχνικούς τους συμβούλους παραχωρεί η Γερμανία πλήρη ελευθερία δράσης εις την Τουρκική κυβέρνηση για να λύση αυτή ως βούλεται το εσωτερικό της πρόβλημα. Το ονόμασε ο Λίμαν Φον Σάντερς «Λύσις του εσωτερικού ζητήματος»
Είναι πανομοιοτυπικός ο τρόπος με το «Λύσις του εσωτερικού ζητήματος» του Ναζισμού και αποδεικνύει περίτρανα την πατρότητα και τους«ειδικούς» οι οποίοι επεξεργάσθηκαν και τις λεπτομέρειες και τα μέσα αυτής της «λύσης». Πρώτα σφαγιάσθηκαν οι Αρμένιοι.
Χιλιάδες Αρμένοι στο Τζεβισλίκ στο Ερζιγκιάν, στο Βάν, 25.000 Αρμένιοι σφαγιάθηκαν μόνο στο Βαν. Από την Τραπεζούντα ξεκίνησαν 12.000 Αρμένιοι για τον Ευφράτη που δεν έφθασαν ποτέ. Σφαγιάστηκαν από τους κυβερνητικούς και τους Τσέτηδες, και τα πτώματά τους ρίχθηκαν στα νερά του Νεϊρμέν Ντερέ. Οι εκβολές του είχαν φράξει από τα πτώματα γυναικών και παιδιών. Ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη Μοργκεντάου διαμαρτυρόταν για τις ανήκουστες αυτές θηριωδίες. Και ο υπουργός εσωτερικών της Τουρκίας Ταλαάτ πασάς του απάντησε κυνικά: «Διατί ενδιαφέρεσθε δια τους Αρμενίους. Εσείς είστε Εβραίος και αυτοί Χριστιανοί. Γιατί δεν μας αφήνετε ελεύθερους να κάμωμεν ό,τι θέλουμε; Έχομε ξεκαθαρίσει τα τρία τέταρτα των Αρμενίων» (από τα Απομνημονεύματα του Μοργκεντάου).
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του αίματος και των σφαγών περίμεναν οι Έλληνες του Πόντου και της δική τους σειρά που δεν άργησε να ‘ρθει.
Ήδη το Τουρκικό παρακράτος (οι Τσέτες) τον Ιούνιο του 1915 εσκότωσε έσφαξε ένα εκατομμύριο Αρμενίους καθοδηγούμενο από την κυβέρνηση του Ταλαάτ, του Εμβέρ και του Τζελάλ, έπνιξε τα παιδιά των στην θάλασσα και στους ποταμούς, άρπαξε τα κορίτσια τους και τις γυναίκες τους.
Και τώρα ερχόταν η σειρά των Ελλήνων του Πόντου.
Τα Αμελέ Ταμπουρού του Πακήρ Ματέν, του Οσμανιέ του Δερμούλ ονομάσθηκαν από τους Χριστιανούς ΤΑΓΜΑΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ. Η επιστράτευση γι’ αυτά τα «στρατόπεδα εργασίας» κατ’ ευφημισμόν, έγινε με συγκρότηση από τον Τοπάλ Οσμάν «ειδικών δυνάμεων» δηλαδή παρακρατικών Τσέτηδων. Τα μαρτύρια που τραβούσαν εκεί οι Έλληνες ήταν ανάλογα των μαρτυρίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αργότερα, των Ναζί στην Γερμανία.
Είναι απερίγραπτα τα όσα έπραξαν και εναντίον των γυναικόπαιδων και των γερόντων. Ελεηλάτησαν και σφαγίασαν τους κατοίκους στις περιοχές Κορόνυξα, Αμπρικάντων, Τσαπούκ, Ματζεράν, Σαραντάρ, Φυτίανα, Χόψα και Γολή. Οι Τουρκολαζοί κατέλαβαν επίσης φονεύοντας και καίγοντας το Τσαράχ Κίρχαρμαν, Σίμικλη, Δέσμενα, Γαργάενα. Οι άγριοι Τουρκολαζοί, αυτά τα άτακτα στίφη που στρατολόγησε ο Τοπάν Οσμάν τους Τσέτες του, ετρέποντο σε φυγή μόνο όσο πλησίαζε ο Ρώσικος στρατός. Έλεγε: «Ο Παντοδύναμος Αλλάχ, με έστειλε να καθαρίσω τους Ρωμηούς από του προσώπου της τουρκικής γης όπως έγινε και με τους Αρμενίους. Και αφού είναι θέλημα του Αλλάχ θα το κάνω. Θέλω να μη δειλιάσετε. Να φανείτε άγριοι και άσπλαχνοι στους εχθρούς».
Εξοντώθηκαν στην πρώτη φάση δίωξης 300.000 Έλληνες και Ελληνίδες απ’ τον Ελληνισμό του Πόντου., πρωταγωνιστής της εξόντωσης και των Ελλήνων λέγεται πως ήταν ο Τσέτης Τοπάλ Οσμάν από την Κερασούντα. Εσφαγιάσθηκαν οι κάτοικοι, έγιναν ερείπια τα Ελληνικά σπίτια των Κοτυώρων της Ινέμπολις της Σινώπης της Αμισού της Πάφρος της Ορδού της Πουλαντζάκης της Κερασούντας της Τραπεζούντας της Αργυρούπολης.
Τα ντοκουμέντα, τα ιστορικά στοιχεία, τα ονόματα τις χρονολογίες τα πήραμε απ’ το βιβλίο του Γεωργίου Νεοκλή Λαμψίδη και απ’ τον ιστορικό του Πόντου της εποχής εκείνης Βαλαβάνη. Είναι ένα μικρό αφιέρωμα ψυχής γι’ αυτά που τράβηξε η ρίζα μας στην Μικρά Ασία στον Πόντο, στα γεμάτα τρόμο γαλάζια μάτια της γιαγιάς μου καταγόμενη από την σπουδαία Σμύρνη της Ιωνίας της Μικράς Ασίς, όταν μιλούσε για τους «Τσέτες». Οι παρακρατικοί Τούρκοι που συνεργάστηκαν με το τότε κράτος για τις μεγάλες σφαγές. Μόνο δυστυχίες συμβαίνουν και εγκλήματα, όταν το κράτος συνεργάζεται με το παρακράτος.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Υστερόγραφο: Πουθενά στο Κοράνι δεν γράφει για σφαγές. Μιλά για αγάπη, ειρήνη και καλωσύνη. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν μιλά για σφαγές. Μιλά για αγάπη, ειρήνη και καλωσύνη. Εμείς οι άνθρωποι και οι εξουσίες μας εκμεταλλευόμαστε τις θρησκείες για να ικανοποιούμε τα μίση μας, την απληστία και τα πάθη μας.