Του Απόστολου Λουλουδάκη
βαρέως δὲ φέρων τὴν ὕβριν αὐτῶν ὁ
ἄνθρωπος, δίκην ἑκατέρῳ αὐτῶν
λαγχάνει….
– Αισχύνης, κατά Τιμάρχου
Η Κατρίν Βελισσάρη είχε πει ότι «Ο Αλφρέ Ζαρρύ κατασκεύασε ακόμη ένα όπλο, εξίσου τρομακτικό, που του επιτρέπει να κοιτάζει την ύπαρξη και τον κόσμο με το βλέμμα – ταυτόχρονα κοντινό και απόμακρο – του ορθολογιστή: την Παταφυσική, τη μέθοδο, που στη συνέχεια μετατράπηκε σε θεωρία, η οποία συνίσταται στην ατελεύτητη και αυστηρή πρακτική αναζήτησης της φανταστικής λύσης.».
Η «Παταφυσική» (στα γαλλικά ’pataphysique) είναι η επιστήμη που επινοήθηκε από το συγγραφέα Αλφρέ Ζαρρύ ως η «επιστήμη των φανταστικών λύσεων και των παρανοήσεων, που αποδίδει συμβολικά σε γενικές γραμμές τις ιδιότητες των περιγραφομένων αντικειμένων από την πιθανότητα τους».
Από την άλλη πλευρά ο Λουκιανός είχε γράψει στην πραγματεία του Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν:
Τέτοιος λοιπόν πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ο ιστορικός: άφοβος, αδέκαστος, ελεύθερος, φίλος της παρρησίας και της αλήθειας, να ονομάζει «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη», όπως λέει και ο κωμικός ποιητής [εννοεί τον Μένανδρο], χωρίς να ικανοποιεί το μίσος ή τη φιλία, χωρίς να λυπάται ή να αισθάνεται οίκτο ή ντροπή ή να πτοείται. Να είναι δίκαιος δικαστής, ευνοϊκά διατεθειμένος προς όλους έως το σημείο να μην παραχωρεί περισσότερο από όσο πρέπει, ξένος και χωρίς πατρίδα στα βιβλία του, ανεξάρτητος, χωρίς να υπακούει σε κανένα βασιλιά, ούτε να υπολογίζει τι εντύπωση θα σχηματίσει ο ένας ή ο άλλος αλλά να γράφει ό,τι έγινε.
Αυτά τα αποσπάσματα συνειρμικά μας ήρθαν στο μυαλό γιατί διαβάζοντας το τελευταίο πόνημα του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα φώτα» δεν ξέρουμε τι είχε στο δικό του μυαλό περιγράφοντας γεγονότα, αφού προσπαθεί να δώσει το δικό του αφήγημα για αυτά χωρίς να διευκρινίζει αν πρόκειται περί λογοτεχνίας ή ιστορικής αφήγησης.
Έτσι λίγο πριν συμπληρώσει το πρώτο τέταρτο της ζωής του, βρέθηκε ως φοιτητής στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 και το βίωσε ως άνοδο και πτώση ενός καθεστώτος που ως ύβρι κατέλυσε την τότε κοινοβουλευτική Δημοκρατία, του αυταρχικού Συντάγματος του 1952, που προσπαθούσε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και των πολιτικών συμμάχων μας μέσα στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου.
Μάλιστα με τα δικά του λόγια το περιγράφει ως εξής: Λοιπόν εγώ τελειώνω το γυμνάσιο στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης και παρόλο που είχα πάρει βραβείο με την Αθηναϊκή Εταιρεία [αλήθεια δεν μας λέει κάτι γι αυτήν] να πάω έξω ήρθα στην Αθήνα για να ανατρέψουμε τη χούντα, με αυτό το πάθος ήρθα. [από συνέντευξή του στο TVXS, 17 Νοέμβρη 2011]
Όσο περισσότερο γνωρίζει κανείς το έργο του συγγραφέα Μίμη Ανδρουλάκη, συναντά επαναλήψεις που περιέργως όμως προσθέτουν κάτι που δεν το έχει δει προηγουμένως. Εν γνώσει του μας οδηγεί σ’ ένα επικίνδυνο ποταμό, που αν δεν προσέξει κανείς μπορεί να πέσει στους καταρράκτες του, αν όμως προσέξει, μπορεί να βγει σε παραδεισένια και φωτεινά εδάφη κατά την άποψη του πάντα, αυτά ενός Φιλελευθερισμού του ασταθούς ισοζυγίου. Γιατί για αυτόν, αυτό το ισοζύγιο σημαίνει «ένα μηχανισμό σχεδιασμένο για να αποτρέπει τους ανθρώπους από το να επιφέρουν μεγάλη βλάβη ο ένας στον άλλο, που παρέχει επαρκή χώρο σε κάθε ανθρώπινη ομάδα προκειμένου να πραγματώσει τους δικούς της ιδιοσυγκρασιακούς, μοναδικούς, ιδιαίτερους στόχους». Σημασία γι αυτόν δεν έχει ο Λόγος, αλλά η ισχύς.
Ξεκινώντας από μια μικρή πόλη της Κρήτης και από μια μικροαστική οικογένεια, αφού ο πατέρας του [όπως και ο πατέρας του Στάλιν εργαζόταν ως τσαγκάρης και ήθελε μάλιστα ο Ιωσήφ να ακολουθήσει το επάγγελμα του, όμως η μητέρα του τον παρότρυνε να γίνει ιερέας], προσπαθούσε μέσα από την τέχνη του υποδηματοποιού, μια τέχνη που χάθηκε αργότερα λόγω της υπεροχής των εισαγωγών έναντι της ατομικής προσπάθειας, να του προσφέρει ότι καλύτερο μπορούσε ως στοργικός πατέρας έναντι του μέθυσου και βίαιου πατέρα του Ιωσήφ Στάλιν.
Στην Αθήνα, βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο δομημένο αστικό περιβάλλον που προσπαθεί να βρει μια νέα πολιτική ταυτότητα και οργανώνεται αρχικά σε ένα αριστερό γκρουπούσκουλο την Κομμουνιστική οργάνωση «Μαχητής», όπου τα ηγετικά του στελέχη, αργότερα ψήφισαν ως βουλευτές το τρίτο μνημόνιο μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αργότερα οργανώνεται στην ΑντιΕΦΕΕ, που το έντυπο της παράνομης Πανσπουδαστικής προκάλεσε πολύ συζήτηση έκτοτε, για ένα μη επώνυμο υπογεγραμμένο κείμενο και πώς θα ήταν άλλωστε, αφού κυκλοφορούσε μέσα στη δικτατορία, δίκην μπροσούρας, ένα κείμενο που δημοσίευσε και σχολίαζε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Φλεβάρη του ΄74 από την δική τους αυστηρή πολιτική-κομματική σκοπιά, που η Ζαχαριαδική παράδοση τους στοίχειωνε ακόμα, όπου όλοι είναι προδότες αφού δεν ακολουθούν την καθοδήγηση, μιας καθοδήγησης που σκοπό έχει την ανατροπή αλλά έτσι όπως αυτή την αντιλαμβάνεται, μιας οργάνωσης που ανήκε στο παράνομο ΚΚΕ που στη 17η Ολομέλεια της ΚΕ, μάλιστα έγινε εν απουσία του γραμματέα Κώστα Κολιγιάννη, τον Δεκέμβριο του 1972, που εξέλεξε ως αντικαταστάτη του τον Χαρίλαο Φλωράκη, με ότι σήμαινε αυτό.
Ο Ριζοσπάστης με τίτλο: Είμαστε ‘δω και συνεχίζουμε… , την Πέμπτη 16 Νοέμβρη 2017 γράφει: «Η επιβολή της δικτατορίας βρήκε το ΚΚΕ με διαλυμένες τις Κομματικές του Οργανώσεις και προβλήματα στο Πρόγραμμά του. Η διαπάλη μέσα στο Κόμμα ήταν μεγάλη, πράγμα που αποκρυσταλλώθηκε στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (1968), που οδήγησε στη λύση του κομματικού προβλήματος. Το Κόμμα άρχισε να ανασυγκροτεί τις Κομματικές του Οργανώσεις και πήρε την απόφαση συγκρότησης Κομμουνιστικής Νεολαίας.
Το κενό που είχε δημιουργηθεί από την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ το 1943, αναπληρώθηκε με την ίδρυση της ΚΝΕ το 1968. Η ύπαρξη επαναστατικής οργάνωσης νεολαίας, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, είναι απαραίτητη σε όλες τις συνθήκες, καθώς καμία άλλη νεολαιίστικη οργάνωση, όσο μαζική και ριζοσπαστική κι αν είναι, δεν μπορεί να την αντικαταστήσει, να υποκαταστήσει το ρόλο της. Παράλληλα, ξεκίνησε τότε και η έκδοση του παράνομου «Οδηγητή».
Η συμβολή της ΚΝΕ στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης ήταν σημαντική. Με πρωτοβουλία της συγκροτήθηκε η Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ (Αντι-ΕΦΕΕ) και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας (ΜΟΔΝΕ), ως ανάγκη ανάπτυξης αγωνιστικής δραστηριότητας μέσα στους χώρους εκπαίδευσης.»
Καμιά αναφορά όμως δεν γίνεται για τον Κώστα Τζιαντζή (1948-2011) που το 1969 οργανώθηκε στην ΚΝΕ και ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας και ήταν βασικός συντελεστής στη δημιουργία της Αντι-ΕΦΕΕ. Μάλιστα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν γραμματέας της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.
Εδώ αναγκαστικά θα σταθούμε, εξ αιτίας της αναφοράς με όχι και πολύ κολακευτικούς χαρακτηρισμούς, υποτιμητικούς θα λέγαμε, μια που «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» (Απόστολος Παύλος, προς Ρωμαίους επιστολή. 6,7), εκ μέρους του Μίμη Ανδρουλάκη για τον συντάκτη του κειμένου της Πανσπουδαστικής Νο.8. και μάλιστα τον «καρφώνει» ψυχρά ίσως για να μας ξαναθυμίσει αυτά που έκανε ο δάσκαλος του για τον οποίο του έγραψε ολόκληρο βιβλίο, αποκαλώντας τον με τον κωδικό «κόκκινος κάβουρας» αφού μαζί πήγαιναν ταξίδια [υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες που είναι δίπλα-δίπλα] και έκαναν καθοδήγηση, αλλά μετά ο δάσκαλος τους κάρφωνε όλους στην Ασφάλεια, γιατί το περίεργο του Μίμη Ανδρουλάκη και η ανανδρία του είναι, ότι όσο ήταν εν ζωή και πολιτικά δραστήριος ο Κώστας Τζιαντζής δεν τολμούσε να τον καρφώσει, αλλά μόλις 17 μέρες μετά τον θάνατο του την 1η Νοέμβρη 2011, τόλμησε και έδωσε το πρώτο στίγμα γι αυτόν στον Στέλιο Κούλογλο στο TVXS στις 17 Νοέμβρη 2011.
Λέει χαρακτηριστικά: «Και σου λέει ένα μωρέ βλακείες να πούμε προβοκάτσια είναι και κάνανε μεγάλη ζημιά. Εντάξει, αλλά δεν ήταν τότε τίποτα.
Μια Πανσπουδαστική είχαμε κάνει θυμάσαι. Ήτανε ο διευθυντής αλλά δε θέλω να πω το όνομά του.
– Ναι μην πείτε το όνομά του. Αλλά πώς βγαίνει αυτό ας πούμε; Δηλαδή είναι ενάντια σε σας;
– Ναι, ενάντια σε μας. Καταρχάς υπήρχε επιφύλαξη, εμείς θεωρούμασταν ας πούμε πολύ ελευθεριακοί και αυθορμητιστές ξέρω γω. Και ο μηχανισμός πάντα είναι πιο επιφυλακτικός, θέλει να τα φτιάξει όλα στο χαρτί, να τα τσεκάρει, να τα ελέγξει, να τα κλιμακώσει όπως λέγεται και είχανε μια επιφύλαξη στην αρχή.
Να πούμε επειδή δεν βγήκε από δική τους έμπνευση στην αρχή κάνανε αυτή την ανοησία, είπανε αυτή την κουβέντα.
Αλλά δεν έπαιξε κανένα ρόλο διότι εμείς ούτε πειθαρχήσαμε ούτε τους δώσαμε σημασία και κάναμε τη δίκιά μας τη δουλειά. Αγνοήσαμε τον κομματικό μηχανισμό εκείνη τη στιγμή.
Κομματικό μηχανισμό! Τέλος πάντων, ένα δυο παιδιά να πούμε. Αυτό δεν ήτανε τίποτα, ήτανε μια ανοησία ας πούμε. Γραφειοκρατικού σχεδιασμού, αυτό που λέμε σχεδιομανία. Δηλαδή οτιδήποτε δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και δεν το σχεδιάζουμε και δε θα αποφασίζουμε ότι την Πέμπτη στις τρεις και τέταρτο θα γίνει η επανάσταση είναι προβοκάτσια ξέρω γω. Κατ’ αρχήν ήτανε γραφειοκράτες του μηχανισμού, κατάλαβες;
Είναι αυτό.
Αγωνιστές κατ’ αρχήν και αξιόλογοι άνθρωποι διότι όλοι φάγανε ξύλο και όλοι πήγανε φυλακή, δε μιλάμε τώρα για κότες, έτσι; Μιλάμε για επαναστάτες ανθρώπους που δώσανε και τη ζωή τους να πούμε. Αλλά μια φορά σου λέει το πώς ξέρω γω».
Ο Μίμης Ανδρουλάκης λοιπόν καρφώνει μετά θάνατον τον Κώστα Τζιαντζή, κομματικό του αντιπάλο στις γραμμές του ΚΚΕ, ίσως επειδή διέφερε η ταξική του καταγωγή αλλά και η πνευματική του ιδιοφυΐα από αυτή του Μίμη Ανδρουλάκη.
Γιατί ο πατέρας του Κώστα Τζιαντζή ήταν ο εύπορος βιομήχανος κλωστοϋφαντουργίας που φρόντισε από πολύ νωρίς για την παιδεία του πρωτότοκου γιου του. Είχε επίσης δυο ακόμα αδέλφια, τη Νάνσυ και το Θόδωρο, πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Ο Κώστας έμαθε από μικρός Γαλλικά, σχεδόν σαν μητρική γλώσσα. Πολύ αργότερα, έφηβος πια έμαθε Αγγλικά και λόγω των σπουδών του στα Ανάβρυτα.
Ήρθε σε πρώτη επαφή με την εργατική τάξη, όταν μικρό παιδί τον έπαιρνε μαζί του στο εργοστάσιο ο πατέρας του «για να μαθαίνει». Πολύ αργότερα, θυμόταν ο ίδιος, ότι αυτές οι συναναστροφές με τους εργάτες αφύπνισαν μέσα του μια παιδική ευαισθησία που τον βοήθησε να χτίσει, μαζί με τη γνώση που αποκτούσε, την αγάπη, την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό για την εργατική τάξη. Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο στον Πύργο και το Γυμνάσιο – Λύκειο στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων. Εκεί στα Ανάβρυτα παγιώνεται σταδιακά ο κομμουνιστής Κώστας. Ανακαλύπτει αρχικά μέσα απ’ τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα την ποίηση, την οποία ιδιαίτερα αγάπησε και υπηρέτησε για μικρό χρονικό διάστημα, και ανακάλυψε μια άλλη ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Πρόδρομος Μιχαηλίδης λίγο μεγαλύτερος συμμαθητής, άρχισε να τον προμηθεύει με την Επιθεώρηση Τέχνης. Αποκάλυψη, η στείρα αρχαιολατρία που με τόσο πάθος δίδασκαν οι δάσκαλοί του κατέρρευσε και μια νέα γι’ αυτόν κοσμοθεωρία πλημμύρισε τη σκέψη του. Αποφοίτησε από τα Ανάβρυτα και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Αθήνας.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967 λειτούργησε στον Κώστα ως ολοκληρωτικός καταλύτης. Πέταξε σαν αδειανό πουκάμισο το αστικό του παρελθόν και διάβαζε μανιωδώς πλέον μαρξισμό-λενινισμό, ένα βιβλίο κάθε μέρα. Δεν αρκούσαν αυτά, επέμενε πως χρειάζεται οργάνωση και δράση. Έφτιαξε, λοιπόν, μαζί με κάποιους φίλους του μια παράνομη αντι-δικτατορική ομάδα και έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τους συνέλαβαν και τους βασάνισαν. Το 1969 εντάχθηκε στην ΚΝΕ που μόλις είχε δημιουργηθεί. Ως γραμματέας της σπουδάζουσας, είχε αποφασιστική συμβολή στη διαμόρφωση της πολιτικής της και κυρίως της δράσης της μέσα στα πανεπιστήμια. Δική του έμπνευση και εκτέλεση ήταν η δημιουργία της Αντι-ΕΦΕΕ, δικής του έμπνευσης ήταν η δημιουργία των τοπικών φοιτητικών συλλόγων, δικής του έμπνευσης ήταν η πολιτική γραμμή για τη μεταφορά της δράσης μέσα στα πανεπιστήμια με «νόμιμες» επιτροπές.
Το Φλεβάρη του ’74 μετά το μεγάλο χτύπημα των οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η χούντα τον αναζητεί αλλά δεν τον βρίσκει για να τον συλλάβει. Κρύβεται και προσπαθεί να ανασυγκροτήσει απ’ την παρανομία όλο τον τυπογραφικό μηχανισμό, που στο μεταξύ είχε κατασχεθεί απ’ την Ασφάλεια, αποκαθιστά επαφή με τους άλλους συντρόφους που πέρασαν στην παρανομία και συνεχίζει τον αγώνα μέχρι την κατάρρευση της χούντας. Τις ημέρες της κατάρρευσης της χούντας, σε μια προσπάθεια να γίνει η αλλαγή με πρωταγωνιστή το λαό κι όχι το πολιτικό σύστημα, ρίχνει την ιδέα μιας μεγάλης συγκέντρωσης-κατάληψης του Πολυτεχνείου και συγκεντρώσεων εκεί του λαού που θα απαιτεί ουσιαστική πολιτική αλλαγή κι όχι αλλαγή φρουράς του πολιτικού συστήματος. Μεταπολίτευση και δράση μέσα από το γραφείο της ΚΝΕ και το ΚΚΕ, αφού αυτό είναι ο μόνος, την εποχή εκείνη, υπαρκτός πολίτικος δεσμός με το Μεγάλο Οκτώβρη του Ί7. Γίνεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 αντιλαμβάνεται πως η ηγεσία του Κόμματος παίρνει στροφή προς λάθος πολιτική, και ιδεολογική κατεύθυνση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 είναι πλέον «διαφωνών» και το 1989 αποχωρεί από το Κόμμα, μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους του και ιδρύουν το ΝΑΡ.
Όταν η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αποδεικνύει πόσο σαθρό ήταν το οικοδόμημα εκείνο, το ρεύμα της ήττας και της απογοήτευσης κυριαρχεί στην Αριστερά Αλλά ο Κώστας συντετριμμένος κι ο ίδιος, προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τη σκέψη την ιστορική αισιοδοξία. Η εργατική τάξη, λέει, η επανάσταση και ο κομμουνισμός δεν είναι υποθέσεις του χθες, αλλά του αύριο. Στο ΝΑΡ παλεύει για την κομμουνιστική ιδέα της εποχής μας. Φυγή προς τα εμπρός. Επίσης στην Ελευθεροτυπία της 12.11.2003 ο Κώστας Τζιαντζής είχε γράψει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Μην εμπιστεύεστε κανέναν πάνω από τα τριάντα».
Καλό είναι ν’ αναφερθεί επίσης για τον υπαινιγμό που κάνει ο Μίμης Ανδρουλάκης περί πλατείας Μαβίλη ότι στη διάρκεια της χούντας, μια παρέα του Κώστα Τζιαντζή στην Πλατεία Μαβίλη, δίπλα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, δίπλα στους πράκτορες των Αμερικάνων και τους ασφαλίτες, στελέχωσαν την ΑΝΤΙΕΦΕΕ την ΚΝΕ και το ΚΚΕ, με πρωτεργάτη τον γιατρό και αγκιτάτορα Νίκο Βουλγαρίδη.
Η παρέα λοιπόν της Πλατείας Μαβίλη αποφάσισε να δημιουργηθούν μερικά βίντεο, για να θυμούνται οι παλιότεροι και για να μείνει σαν παρακαταθήκη Ιστορικών γεγονότων στις νεότερες γενιές. Στα βίντεο γίνονται περιγραφές για την Κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου, για συλλήψεις και βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, στην ασφάλεια της Μεσογείων και στο Μπογιάτι, προσπαθώντας να καταδειχθεί και η τρομοκρατία στην περίοδο της χούντας. Από την παρέα αυτή μιλήσανε 13 και για την Ιστορία καλό είναι να αναφέρουμε τα ονόματα τους γιατί κάτι μπορεί να βρει να πει και γι αυτούς, σε κανένα μελλοντικό του βιβλίο. Η παρέα της Πλατείας Μαβίλη: Νίκος Βουλγαρίδης (ο Γιατρός)-απεβίωσε, Παναγιώτης Λαφαζάνης (Μαθηματικό Αθήνας), Θόδωρος Τζιαντζής (Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών), Γιάννης Κοροβέσης (Οδοντιατρική Αθήνας), Φίλιππος Φίλιος, (Ιατρική Αθήνας), Άλκης Παπαδήμας (Μαθηματικό Αθήνας), Δημήτρης Παντάκας (Σχολή Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ), Άγγελος Κολώνιας (Αρχιτεκτονική Φλωρεντίας) απεβίωσε, Γιώργος Καραγιάννης (Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών)-Δημοσιογράφος, Αρτέμης Ψαρομήλιγκος (σπούδασε Γραφικές Τέχνες-Δημοσιογράφος), Βασίλης Κολώνιας (Φυσικό Αθήνας), Ντίνος Μήτσης (Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών)-Δημοσιογράφος, Κίμωνας Αναστασιάδης (φοιτητής Ηλεκτρονικής), Γιάννης Τσεβρένης (Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών), Τάκης Κυπραίος (Μαθηματικό Αθήνας), Δημήτρης Τσοπανίδης (Ιατρική Αθήνας), Λέοντας Ροντογιάννης, (Οδοντιατρική Αθήνας), Τάκης Κοντογιάννης (Ιατρική) – απεβίωσε, Κώστας Φαρμάκης (Τραπεζικός) – απεβίωσε, Νίκος Σταμάτης (Οικονομικό) – απεβίωσε, Σταύρος Τσικουδάκης (Ζωγράφος)- απεβίωσε, Γιάννης Κακάτσης (Ιατρική) – απεβίωσε, Νίκος Στεφανής (Εμποροπλοίαρχος ) – απεβίωσε.
Όταν ακόμα και το ΕΚΚΕ βρίσκει μια καλή κουβέντα για τον Κώστα Τζιαντζή, βάζοντας στη λήθη αυτά που είχε γράψει η Πανσπουδαστική Νο.8 για ένα μέλος της, τον Διονύση Μαυρογένη που τον θεωρούσε πράκτορα της ασφάλειας ο καθένας καταλαβαίνει πόσο λικβινταριστής είναι ο Μίμης Ανδρουλάκης.
Στην ανακοίνωση ΕΚΚΕ διαβάζουμε:
«Ο σύντροφος Κώστας Τζιαντζής θα είναι για πάντα μαζί μας…
Έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη του στις κοινές αναζητήσεις και τους αγώνες μας. Κιόλας από τα χρόνια της Χούντας και του Πολυτεχνείου αντιτάχθηκε στις ιδέες της ήττας και της υποταγής και αναζήτησε την αναγέννηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στις νέες συνθήκες.
Ξεπερνώντας ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και περιχαρακώσεις έβλεπε θετικά τη συμπόρευση με άλλες οργανώσεις και ρεύματα της επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Πρωτοστάτησε στην ολοκληρωτική ρήξη με τις εκφυλισμένες αντιλήψεις και πρακτικές του «αν – ύπαρκτου σοσιαλισμού» με την πλήρη ευθυγράμμιση και υποταγή του λεγόμενου «ΚΚΕ» και του ΣΥΝ στα σχέδια και τις επιδιώξεις του αστικού μπλοκ με την αντιδραστική συγκυβέρνηση Τζαννετάκη.»
Γιατί τα πολιτικά ερωτήματα που προκύπτουν είναι ως τότε μέλος της ΑντιΕΦΕΕ ο Μίμης Ανδρουλάκης διαβάζοντας το Νο.8, με αυτό το κείμενο που τώρα καταγγέλλει, αν ήρθε σε ιδεολογική αντιπαράθεση με τον συγγραφέα του κειμένου τότε, αν και αυτός θεωρούσε τα μέλη των άλλων οργανώσεων που ήταν τροτσκιστές ή μαοϊκοί ως πολιτικούς εχθρούς, αν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ τους τα εξήγησε ώστε να του ανέθεσαν να προωθήσει τον κοινό αντιδικτατορικό αγώνα, αφού γι αυτό ανέβηκε στην Αθήνα όπως έχει δηλώσει να ρίξει την χούντα.
Γιατί όπως έλεγε ο Θεόφραστος, ο μαθητής του Αριστοτέλη, «Θᾶττον ἔφη πιστεύειν δεῖν ἵππῳ ἀχαλίνῳ ἢ λόγῳ ἀσυντάκτῳ». Δηλαδή έλεγε ότι πρέπει να έχει κανείς μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε άλογο χωρίς χαλινάρι παρά σε λόγο χωρίς κανόνες.
Ο Νίτσε έγραφε στο έργο του «Αυτά είπε ο Ζαρατούστρα» για κάποιους που παρουσιάζονται ως φορείς της αλήθειας, δηλαδή της δικιάς τους αλήθεια.
«Αδέλφια μου, σας εξορκίζω, μείνετε πιστοί στην γη και μην εμπιστεύεστε εκείνους που σας μιλούν για υπεργήινες ελπίδες. Εκείνοι σας δηλητηριάζουν, εκούσια ή ακούσια. Είναι οι περιφρονητές της ζωής. Ετοιμοθάνατοι και δηλητηριασμένοι και οι ίδιοι. Η γη τους έχει βαρεθεί. Ας χαθούν, λοιπόν, από το πρόσωπο της γης.»
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Η Νύχτα με 5 Φεγγάρια» το 2018 ο Μίμης Ανδρουλάκης περιέγραψε και ένα περιστατικό κατά το οποίο με τον ηγέτη του ΚΚΕ βρέθηκαν στα Σκόπια, όπου μόλις προσγειώθηκαν, πρώην εξόριστοι του ΔΣΕ έσπευσαν να αγκαλιάσουν τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Επειδή έχει προαναγγείλει το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του, περιμένουμε να δούμε τι θα πει γι αυτό το ταξίδι που ήταν μαζί τους και ο «κόκκινος κάβουρας».
Επίσης στη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου του παραιτηθέντα ΥΠΕΞ για την Συμφωνία των Πρεσπών ο Μίμης Ανδρουλάκης, ένας εκ των ομιλητών για το βιβλίο, απηύθυνε στον συγγραφέα το εξής light ερώτημα: Προσπάθησε η τότε πλειοψηφία να διχάσει (όπως έχει κατηγορηθεί) μέσω του «Μακεδονικού» την αντιπολίτευση;
«Ουδείς δεν ήθελε να διχάσει κανέναν. Εγώ ήθελα να λύσω το θέμα. Δεν είχα πρόθεση διχασμού της ΝΔ. Σε τρεις μήνες έκανα επτά φορές ενημέρωση. Ακόμα και τον Μολυβιάτη ενημέρωσα. Ο Μητσοτάκης δεν ήθελε να τον ενημερώσω» απάντησε o πρώην ΥΠΕΞ.
Γιατί ενώ ο πάλαι ποτέ ομόσταυλος του που την υπέγραψε ως υπουργός Εξωτερικών δεν έδωσε λύση για όλους αυτούς που έφυγαν κυνηγημένοι από το μετεμφυλιακό μέχρι σήμερα κράτος και ακόμα παραμένουν εκεί ως Έλληνες χωρίς την ελληνική ιθαγένεια. Μάλιστα ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας είναι Έλληνας που ο πατέρας του κατέφυγε εκεί και άλλαξε επίθετο.
Επίσης να μας πει πώς βρήκε τόσο ελκυστικό τον Βαγγέλη Βενιζέλο που από πολέμιος του πρώτου μνημονίου μας σέρβιρε ένα δεύτερο με το καταστρεπτικό PSI.
Στην εκδήλωση του βιβλίου του το 2018, αναφερόμενος για τους ανθρώπους της Αριστεράς, ο Μίμης Ανδρουλάκης έκανε λόγο για μία «αρρώστια» που, όπως είπε, υπάρχει στην Αριστερά. «Αυτό που λέω «αριστερός φθόνος». Αριστερή μνησικακία. Όπως υπάρχει και στον έρωτα ή την θρησκεία.
Ένα ιδιαίτερο είδος «συντροφικού μίσους». Πράγμα που δεν ξεπέρασε ούτε ο ίδιος.
Μάλλον το τίτλος του βιβλίου του «Μν» περιγραφεί εύστοχα τον ίδιο.
«Από το στραβό ξύλο της ανθρωπότητας τίποτα ίσιο δεν φτιάχτηκε ποτέ»
– Καντ