Της Αφροδίτης Στρατή

Χθες έφυγε από τη ζωή , μια γατούλα της αυλής, ο Smartie, ένας μαυρούλης πειρατής. Έτσι τον λέγαμε, γιατί ήταν έξυπνος και μονόφθαλμος. Με αφορμή αυτή την απώλεια, είχα μια όμορφη κουβέντα με τον ηλικιωμένο γείτονά μου, Jurgen, που εδώ και χρόνια φροντίζει τις γάτες, σαν να ναι παιδιά του. Τον ρωτάω πώς νιώθει και μου απαντά ότι νιώθει σαν να υπάρχει ένα κενό αφού “κοιμήθηκε” ο γατούλης  και πως η εικόνα που τριγυρνά στο μυαλό του είναι αυτή ενός γλυπτού του Alberto Giacometti, το “Mains tenant le vide (Hands Holding the Void)” (χέρια που κρατούν το κενό ή τώρα το κενό, για τους γαλλόφωνους ανάλογα το πως θα το γράψεις).

Είναι ένα γλυπτό μια γυναικείας φιγούρας, λεπτεπίλεπτης, χαρακτηριστικό στα έργα του γνωστού γλύπτη, η οποία έχει τα χέρια ορθωμένα σαν να κρατά κάτι, αλλά αυτό που κρατά είναι το κενό. Σκέφτομαι ότι η δύναμη της τέχνης είναι τεράστια, ανασύρει εικόνες και σκέψεις σε συνήθως έντονες συναισθηματικά περιόδους. Ο Jurgen συνεχίζει, πως είχε δει αυτό το έργο πριν αρκετές δεκαετίες σε μια gallery στη Γερμανία και του ήρθε στη σκέψη αναπάντεχα, μόλις έχασε τον γάτο του, με τον οποίο είχε περάσει τόσο χρόνο μαζί του, ειδικά τις τελευταίες μέρες πριν φύγει.

Σκεφτόμουν ότι και οι γονείς που τόσο άδικα έχασαν τα παιδιά τους στο θανατηφόρο αυτό δυστύχημα στα Τέμπη, βρίσκονται αντιμέτωποι με την απώλεια. Ότι πλέον έχουν μείνει να κρατούν ένα τεράστιο κενό, σαν και αυτό που κρατά η γυναικεία φιγούρα στο γλυπτό… Όμως οι γονείς αυτοί δεν είχαν χρόνο για να επεξεργαστούν την τραγωδία. Δεν χαΐδεψαν τα μαλλιά των παιδιών τους λίγο πριν συγκρουστούν τα τρένα. Δεν ήξεραν ότι το ταξίδι αυτό θα είναι χωρίς επιστροφή.

Τι και αν όλα ήταν αλλιώς; Tι και αν η χώρα μας δεν ήταν διεφθαρμένη, δεν ήταν ‘’κατεστραμμένη΄΄; Τι και αν η Ελλάδα ήταν μια χώρα βιώσιμη , με υποδομές και με σοβαρούς πολιτικούς; Αν όλα ήταν αλλιώς, τα παιδιά που χάθηκαν στο τραγικό αυτό δυστύχημα με τα τρένα , θα ταν εδώ μαζί μας, θα συνέχιζαν τις ζωές τους. Όμως δεν είναι.

‘’H Ελλάδα είναι μια χώρα μόνο για διακοπές και τουρισμό’’, λένε και οι φίλοι μας που έφυγαν λίγο μετά το πέρας των σπουδών του και έχτισαν τις ζωές τους σε χώρες του εξωτερικού και έρχονται εδώ παραμόνο για διακοπές… Πήγαν σε χώρες που μπορεί να μην είναι τόσο όμορφες , αλλά είναι πιο φιλόξενες και τουλάχιστον μπορούν να εμπιστευτούν τις ζωές τους. Αυτή η φράση είναι κάπως ενοχλητική όταν την ακούμε εμείς που είμαστε ακόμα σε αυτή τη χώρα και αγωνιζόμαστε καθημερινά. Εμείς όμως που είμαστε ακόμα εδώ , που θα καταλήξουμε; Mπορούμε να εμπιστευτούμε την Ελλάδα; Ή οι ζωές μας είναι απλώς θέμα τύχης;

Σκέψεις, με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και εμπευσμένες από συζητήσεις και ακούσματα.

Με απόλυτο σεβασμό σε όσους είχαν θύματα από αυτό το μοιράιο ατύχημα.

Τέμπη 2023

Δεν ήταν ατύχημα αλλά έγκλημα.

Συλλυπητήρια στις οικογένειες των εκλιπόντων, αιωνία τους η μνήμη.