Μια συγκλονιστική ανθρώπινη ιστορία ηρωισμού και αυταπάρνησης κρύβεται πίσω από τη Φωτεινή Σαραντάκη, την τηλεοπτική ηρωίδα της σειράς «Το Ναυάγιο» του Mega, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη και αναβιώνει το πολύνεκρο ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον», τον χειμώνα του 1966, στο οποίο χάθηκαν 191 επιβάτες. Το κορίτσι αυτό, που υποδύεται η νεαρή ηθοποιός Ελίζα Σκολίδη, είναι η 22χρονη Άλκηστις Αγοραστάκη, που έχασε τη ζωή της παλεύοντας γενναία με τα κύματα προσπαθώντας να σώσει όσους περισσότερους συνανθρώπους της μπορούσε.
Το μοιραίο εκείνο βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1966, η Άλκηστις Αγοραστάκη από τα Δελιανά Κισάμου επιβιβάστηκε στο πλοίο «Ηράκλειον», που θα έφευγε από το λιμάνι της Σούδας με προορισμό τον Πειραιά. Ήταν φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο της. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για εκείνη.
Ο καιρός ήταν πολύ κακός, το κρύο τσουχτερό και οι άνεμοι έπνεαν μανιασμένοι. Γι’ αυτό και το λιμεναρχείο είχε απαγορεύσει τον απόπλου στα μικρά πλεούμενα. Το 40.000 τόνων «Ηράκλειον» της εταιρεία Τυπάλδου, ωστόσο, θεωρούνταν άτρωτο. Το δρομολόγιό του επρόκειτο να ξεκινήσει στις 7 το απόγευμα αλλά η καθυστερημένη άφιξη στο λιμάνι ενός φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε πορτοκάλια, ανέβαλε τον απόπλου για περίπου είκοσι λεπτά.
Ο τότε λιμενάρχης Χανίων εξέφρασε την άποψη πως το μεγάλο αυτό φορτηγό δεν θα έπρεπε να επιβιβαστεί, δεδομένων και των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Δεν εισακούστηκε όμως. Και το «Ηράκλειον» ξεκίνησε για το μοιραίο, τελευταίο του, όπως αποδείχτηκε λίγες ώρες αργότερα, ταξίδι.
Η μελαχρινή, πεισματάρα αλλά και τρυφερή συνάμα κοπέλα, μοναχοκόρη του τηλεοπτικού Καπετάν Στελή, που υποδύεται εξαιρετικά ο Λεωνίδας Κακούρης, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον θάνατο, μαζί με 205 ακόμη επιβάτες και 65 μέλη του πληρώματος, όταν περί τις 2 τα ξημερώματα και ενώ το πλοίο βρισκόταν κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα άρχισε να μπάζει νερά. Το φορτηγό, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων από μαρτυρίες, δεν ήταν καλά στερεωμένο και σε έναν από τους κλυδωνισμούς λόγω των τεράστιων κυμάτων, λύθηκε και προσέκρουσε σε μια από τις μπουκαπόρτες του πλοίου, που ήταν δεμένη μόνον με συρματόσχοινο, προκαλώντας ένα μεγάλο ρήγμα.
Ο πλοίαρχος, Εμμανουήλ Βερνίκος, ανίκανος να ελέγξει την κατάσταση, εξέπεμψε, στις 2.03, σήμα κινδύνου. Την ίδια στιγμή κάποιοι από τους επιβάτες είχαν ήδη εγκλωβιστεί και πνίγονταν αβοήθητοι ενώ άλλοι έτρεχαν σοκαρισμένοι και πανικόβλητοι προς το κατάστρωμα αναζητώντας απεγνωσμένα μια σανίδα σωτηρίας.
Ανάμεσά τους βρισκόταν και η νεαρή φοιτήτρια Άλκηστις Αγοραστάκη. Μόνο που εκείνη ούτε φώναζε ούτε είχε παραδοθεί στον πανικό. Αντιθέτως εμψύχωνε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία τους συνεπιβάτες της, τούς έδινε σωσίβια και βοηθούσε όπως μπορούσε. Ακόμη κι όταν το πλοίο βυθίστηκε και βρέθηκε στα παγωμένα νερά συνέχιζε να παλεύει, με πρωτοφανή γενναιότητα όχι για να σώσει τον εαυτό της αλλά όσους καλούσαν απεγνωσμένα σε βοήθεια. Κι ήταν πολλοί εκείνοι που σώθηκαν χάρη στην ανεκτίμητη βοήθειά της.
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του 23χρονου τότε θαλαμηπόλου Ηλία Κουκουνάκη, στη δίκη που ακολούθησε. Οι τραγικές στιγμές του ναυαγίου τον έπιασαν στον ύπνο. Ξύπνησε εξαιτίας της φασαρίας που επικρατούσε στους διαδρόμους. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει, βρέθηκε σοκαρισμένος σε ένα πλοίο γεμάτο νερά που ήταν έτοιμο να βυθιστεί. Δεν είχε ελπίδα. Κι όμως ένα χέρι τον έσπρωχνε στους διαδρόμους. Ήταν το ίδιο χέρι που τον πέταξε στη θάλασσα και τον βοήθησε να ανέβει σε μια σχεδία για να σωθεί καθώς δεν ήξερε κολύμπι.
Ήταν το χέρι της Άλκηστις Αγοραστάκη, που μέχρι τις 6 το πρωί πάλευε με τα πελώρια κύματα σώζοντας δεκάδες συνανθρώπους της. Μέχρι που κάποια στιγμή, μοιραία, η ψυχή της, η γενναία αυτή ψυχή λύγισε από το κρύο και την κούραση…Και πέταξε μακριά…!
Το άψυχο κορμί της περισυνελέγη και μεταφέρθηκε στον Πειραιά μαζί με άλλες σορούς αλλά και διασωθέντες. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ηλίας Κουκουνάκης, ο άνθρωπος που η ίδια είχε σώσει από βέβαιο πνιγμό. Όταν την αντίκρισε να κείτεται νεκρή, ο νεαρός ναυτικός κατέρρευσε, κλαίγοντας με λυγμούς.
«Έχασα την κόρη μου ηλικίας 22 ετών. Ηρχετο εις Πειραιά διά να δώσει εξετάσεις επί πτυχίω. Έσωσε άλλους και χάθηκε αυτή» θα κατέθετε ο τραγικός πατέρας της, Γεώργιος Αγοραστάκης, λίγο καιρό αργότερα, στο Εφετείο Αθηνών, επιρρίπτοντας ευθύνες στους πλοιοκτήτες, στους ναυπηγούς και στους αξιωματικούς που είχαν δώσει άδεια στο πλοίο να ταξιδεύει και ζητώντας αυστηρότερες ποινές από αυτές των 5 έως 7 ετών φυλάκισης που επιβλήθηκαν, πρωτόδικα, στον ιδιοκτήτη του πλοίου, τον διευθυντή της ναυτιλιακής εταιρείας και σε δύο αξιωματικούς.
Έναν χρόνο μετά το τραγικό ναυάγιο η Ακαδημία Αθηνών, κατά την διάρκεια της τελετής απονομής των ηθικών διακρίσεών της, τίμησε μετά θάνατον την νεαρή Κρητικιά με το Αργυρό Μετάλλιο, για τον συγκινητικό ηρωισμό και την αυταπάρνησή της. Επιπλέον μια κεντρική πλατεία των Χανίων, πήρε το όνομά της. Για τους Χανιώτες, εξάλλου, η Άλκηστις Αγοραστάκη ήταν και παραμένει, όσο χρόνια κι αν περάσουν, μια ανεξίτηλη ηρωική μορφή.