Κύριε διευθυντά,
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί οι χριστιανοί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τη θεσμοθέτηση γάμου μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου και με τη συνακόλουθη υιοθεσία παιδιών απ’ αυτούς.
Τι είναι ο γάμος
Στο ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος» οι χριστιανοί απαντούμε: Είναι ένα ιερό πλάσμα, εικόνα του Θεού, και τον κάθε έναν άνθρωπο προσωπικά ο Θεός τον προσκαλεί διαρκώς να ενωθεί μαζί Του και να γίνει άγιος. Μάλιστα ο Θεός έφτασε στο σημείο να γίνει άνθρωπος και να πεθάνει στο σταυρό για να δώσει σε σένα, σε μένα, στον γείτονά σου, στον δισεκατομμυριούχο και στον ζητιάνο, στον εγκληματία και στον φιλάνθρωπο, ακόμη και στον πιο ανήθικο ή άπιστο άνθρωπο, τη δυνατότητα να Τον πλησιάσει και να ενωθεί μαζί Του, ΑΝ φυσικά το θελήσει.
Εφόσον η αγάπη ενώνει, για να ενωθώ με τον Θεό χρειάζεται να αγαπώ τον Θεό. Τότε Τον πλησιάζω. Όμως το πλησίασμα αυτό προϋποθέτει και αγάπη προς τον συνάνθρωπο, επειδή ο Θεός είναι Θεός της αγάπης («ο Θεός είναι αγάπη», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης) και ο ίδιος ο Θεός αγαπά απεριόριστα κάθε άνθρωπο.
Ο γάμος είναι ένας τρόπος καλλιέργειας αυτής της αγάπης προς τον συνάνθρωπο – γι’ αυτό και ο γάμος πρέπει να είναι ισχυρός και σταθερός, χωρίς να τον διαλύουμε εύκολα, ενώ το να έχουμε απλώς «ελεύθερες ερωτικές σχέσεις» με «συντρόφους» (και όχι σύζυγο) αποσκοπεί απλώς στο «να περνάμε καλά» και δεν φέρνει το αποτέλεσμα που θέλουμε, δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην ένωση με τον Θεό, γι’ αυτό και απορρίπτεται.
Εμείς όμως ξέρουμε ότι μόνο ένας γάμος υπάρχει, αυτός που ορίζεται στην Αγία Γραφή και ξεκινάει από το τι ορίζει η φύση: ο γάμος ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό (που είναι τα μόνα πραγματικά φύλα στους ανθρώπους, συμπληρωματικά μεταξύ τους, που το ένα γονιμοποιείται από το άλλο). Ο γάμος αυτός ορίζεται ως εξής (το γράφω πρώτα στα αρχαία ελληνικά και μετά το εξηγώ): Ο Αδάμ, αντικρίζοντας για πρώτη φορά την Εύα, δημιουργημένη από την πλευρά του, λέει: «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» και προσθέτει: «ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Δηλαδή: «Αυτό το πλάσμα είναι σάρκα από τη σάρκα μου και οστό από τα οστά μου… Γι’ αυτό το λόγο, ο άνδρας θα εγκαταλείψει τον πατέρα και τη μητέρα του και θα συνδεθεί με τη γυναίκα του, και θα είναι και οι δύο ένα σώμα».
Αυτό αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, βιβλίο «Γένεσις», κεφάλαιο 2, στίχοι 23-24, και επαναλαμβάνεται από τον Ιησού Χριστό στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 19, στίχοι 4-6. Σημειώνω ότι η διήγηση της Παλ. Διαθήκης ότι ο Θεός έπλασε την πρώτη γυναίκα (Εύα) από την πλευρά του πρώτου άνδρα (Αδάμ) ερμηνεύεται από τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού ως απόδειξη της ισοτιμίας των δύο φύλων (δεν την έπλασε από το κεφάλι ή από τα πόδια, άρα δεν είναι ούτε ανώτερη, ούτε κατώτερη από τον άνδρα, αλλά ισότιμη).
Ο γάμος αυτός, ενός άνδρα και μίας γυναίκας, κατά τους χριστιανούς, γίνεται πραγματική και μόνιμη ένωση μέσω της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, η οποία έρχεται στο ζευγάρι με την ιερή τελετή του γάμου, με την οποία πραγματοποιείται το «μυστήριο του γάμου»: η πραγματική και μόνιμη ένωση των δύο συζύγων, με σκοπό την καλλιέργεια της αγάπης (που προϋποθέτει ταπεινότητα, υποχωρητικότητα, συγχώρηση κ.τ.λ. – φυσικά και από τις δύο πλευρές) και στόχο την ένωση και των δύο συζύγων με τον Θεό.
Εφόσον λοιπόν μόνο αυτός ο γάμος υπάρχει, κάθε άλλη μορφή «γάμου», κατά τους χριστιανούς, είναι άκυρη: τόσο ο λεγόμενος «πολιτικός γάμος» (ο οποίος είναι απλώς μια νομική πράξη), όσο και η πολυγαμία, ο γάμος μεταξύ αδελφών ή μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ ανθρώπου και ζώου κ.τ.λ., και φυσικά και ο (αφύσικος) «γάμος» μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου.
Εκτός χριστιανισμού
Σε μια αθεϊστική ή σε μια ειδωλολατρική κοινωνία μπορεί να θεσμοθετηθεί κάθε άλλο είδος γάμου, οποιοδήποτε από τα είδη που απαριθμήσαμε παραπάνω. Τα μέλη μιας τέτοιας κοινωνίας – ή κοινότητας – δεν πιστεύουν στην ένωση με τον Θεό διά του Χριστού και δεν επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Άρα η συζήτηση με αυτούς πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το θέμα, τον Ιησού Χριστό και την ένωση με τον Θεό.
Τα μέλη της σημερινής «ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας» (παγκοσμίως), στην πλειοψηφία τους προφανώς δεν είναι χριστιανοί. Έχουν δική τους κοσμοθεωρία και δική τους ηθική. Το ίδιο και οι κυβερνήσεις των χωρών του δυτικού κόσμου (και της Ελλάδας), που καταφανώς δεν αποτελούνται από χριστιανούς. Το ίδιο και οι ηγεμόνες της παγκόσμιας οικονομίας, των ΜΜΕ, των πανεπιστημίων κ.τ.λ., από τους οποίους προωθούνται οι αρχές της «ΛΟΑΤΚΙ+ κοσμοθεωρίας», προφανέστατα δεν είναι χριστιανοί. Άρα θα νομοθετήσουν ό,τι συμφωνεί με τις δικές τους ιδέες και αρχές.
Σημειώνω ότι προχωράμε ολοταχώς στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας αφύσικων ανθρώπων με ρευστό φύλο, για τους οποίους θα απαγορεύεται να χαρακτηρίζονται «άντρες» ή «γυναίκες» – παρά μόνο όπως θέλουν οι ίδιοι να τους ονομάζουν – και οι οποίοι θα συνάπτουν ερωτικές σχέσεις κάθε είδους (άλλοτε μόνιμες, άλλοτε ευκαιριακές, με δύο, τρεις συγχρόνως ή και περισσότερους συντρόφους «πολλών φύλων» ή και με ζώα, με μηχανές κ.λ.π.), που θα τις τιτλοφορούν «οικογένειες» και μέσα σ’ αυτές θα μεγαλώνουν και παιδιά, πάλι ρευστού φύλου. Αυτό σίγουρα δεν είναι «φυσικό», αλλά αναρωτιέμαι αν είναι και υγιές – καθώς επίσης και αν είναι αθώο ή μεθοδευμένο από κολοσσιαία συμφέροντα ελέγχου και καθοδήγησης των λαών.
Το δικό μου ερώτημα, και πολλών άλλων, είναι αν σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού, χιλιάδες αγίους (άνδρες και γυναίκες, αλλά και παιδιά και εφήβους, που έφτασαν από νωρίς σε ανώτατο πνευματικό επίπεδο και αγίασαν) αποτελεί πρόοδο ή οπισθοδρόμηση να θεσμοθετείται κάτι που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Τέτοια περίπτωση δεν είναι μόνο η ομοφυλοφιλία, αλλά είναι ΚΑΙ αυτή.
Μετά από δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού και χιλιάδες αγίους, εξάλλου, είναι θλιβερό να θεωρείται τόσο απλά και εύκολα ότι είναι «μύθος» ή «δεισιδαιμονία» η ιδέα της ένωσης με τον Θεό εν Χριστώ. Η πείρα έχει επιβεβαιώσει 100% ότι δεν είναι μύθος, αλλά πραγματικότητα. Συνεπώς, όταν το κράτος νομοθετεί ό,τι εμποδίζει τον άνθρωπο να βαδίσει αυτόν το δρόμο, τότε νομοθετεί το χειρότερο για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν μπορώ να δεχτώ ως ορθή πράξη τη θεσμοθέτηση «γάμου ομοφύλων», ούτε φυσικά τη διάδοση και επιβολή στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα παιδιά – μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων, παιδικών ταινιών, τηλεοπτικών εκπομπών κ.π.ά. – της ιδέας ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι φυσιολογικό ή ότι το φύλο είναι κάτι ρευστό, ότι υπάρχουν πολλά φύλα και όχι μόνο το αρσενικό και το θηλυκό κ.τ.λ.
Υιοθεσία
Για την υιοθεσία παιδιών (θεωρώ περιττό τον νεολογισμό «τεκνοθεσία») έχω να πω κατ’ αρχάς ότι παραδοσιακά ζευγάρια (ήθελα να γράψω «φυσιολογικά», αλλά ο όρος αυτός ενοχοποιείται ως «ρατσιστικός», γιατί σήμερα πρέπει να τα θεωρούμε όλα φυσιολογικά), παραδοσιακά λοιπόν ζευγάρια (δηλ. άνδρας παντρεμένος με γυναίκα) ζητούν να υιοθετήσουν παιδί, περιμένουν για χρόνια και μπορεί το αίτημά τους να απορριφθεί επειδή κρίνεται ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Υποψιάζομαι ότι το αίτημα ενός «ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριού» θα ικανοποιηθεί αμέσως, ακριβώς επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ+.
Κατά δεύτερον, θα τολμήσω να πω κάτι που χιλιάδες χρόνια εθεωρείτο αυτονόητο και σήμερα ακούγεται περίπου σαν ύβρις: Τα παιδιά χρειάζονται πατέρα και μάνα, κανονικά παντρεμένους, που θα αγαπιούνται και θα ζουν μαζί, προσφέροντας τα καλύτερα ο ένας στον άλλο και από κοινού στα παιδιά τους (χρειάζονται επίσης και αδέρφια, ει δυνατόν, για να είναι ακόμα καλύτερα).
Φυσικά, για πάρα πολλούς λόγους μπορεί να μείνουν μόνο με έναν γονιό και να μεγαλώσουν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι με τους δύο γονείς τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι απλό, ούτε ευχάριστο, ούτε «επιλογή». Είναι αποτέλεσμα είτε θανάτου είτε δυσλειτουργίας του θεσμού της οικογένειας, που οδηγεί σε δυσλειτουργία την ίδια την κοινωνία – ή μήπως η σημερινή κοινωνία δεν δυσλειτουργεί ή η δυσλειτουργία της οφείλεται στο ότι… έχουν απομείνει ακόμη μερικές παραδοσιακές οικογένειες;
Αν το κράτος ενδιαφερόταν για τα παιδιά, δεν θα είχε οδηγήσει στη φτώχεια και την εξουθένωση τα ελληνικά νοικοκυριά, ούτε θα επέτρεπε να χάνουν τα σπίτια τους Έλληνες βιοπαλαιστές από τοκογλύφους με γραβάτα! Και θα είχε φροντίσει εδώ και χρόνια να ενισχύσει τον θεσμό της παραδοσιακής οικογένειας, με μάθημα οικογενειακής αγωγής, με επιμόρφωση γονέων και συζύγων, με προσεκτική εξέταση κάθε αιτήματος διαζυγίου για να εντοπιστεί πού είναι το πρόβλημα και αν γίνεται να θεραπευτεί κ.τ.λ. Αντίθετα, η παραδοσιακή οικογένεια αφήνεται να μαραζώσει και κερδίζουν έδαφος οι «εναλλακτικές» οικογένειες. Το κράτος έχει βάλει την κοινωνία στον αυτόματο πιλότο – εκτός αν δεν είναι αυτόματος ο πιλότος, αλλά σκόπιμη και προδιαγεγραμμένη πορεία…
Κατά τα άλλα, δεν αμφιβάλλω ότι ένας ομοφυλόφιλος (ή δύο) μπορεί να μεγαλώσει παιδιά με πολλή αγάπη. Όμως δεν πιστεύω ότι προσφέρει κάτι, είτε στα παιδιά είτε στην κοινωνία, η επίσημη θεσμοθέτηση «ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας», άρα και η συνακόλουθη υιοθεσία παιδιών από αυτήν, τα οποία θα μεγαλώνουν με «δύο μπαμπάδες» και «δύο μαμάδες». Σε μια κοινωνία βεβαίως εκτός χριστιανικού πλαισίου, όπου ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον εαυτό του με τους πιο αλλοπρόσαλλους τρόπους, όλα θα συμβούν. Αν ο κόσμος, στον οποίο οδηγεί αυτό, είναι επιθυμητός, ας το κρίνει ο καθένας.
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
θεολόγος