Του Γιάννη Περράκη *
Όταν από ένα αμάξι τα ξημερώματα βγαίνουν 3 παιδιά νεκρά και το τέταρτο χαροπαλεύει, δεν χωρά να πεις πολλά. Έχεις όμως να σκεφτείς,να συνειδητοποιήσεις.
Άλλη μια γραμμή αίματος στη μακριά αυτή λίστα. Αλλά σε ποια λίστα ακριβώς; Σε αυτή με τα “ατυχήματα” του ΒΟΑΚ;
Σε αυτή με τα “εργατικά ατυχήματα”; Σε αυτή με τη νεολαία που “δεν νοιάζεται για τίποτα”;
Η αλήθεια είναι ότι η διαδρομή προς το βωμό του κέρδους που σπρώχνουν το λαό να γίνει θυσία, έχει διάφορα παρακλάδια και “κονταρίδες”.Αν δεν είναι ο πιο ευθύς δρόμος, η κρεατομηχανή των πολέμων τους, θα είναι η έκθεση σε θανάσιμους κινδύνους για να βγει το μεροκάματο. Ή ο πιο μακρύς και σισύφειος δρόμος του μαρτυρίου της φτώχειας και της εξαθλίωσης, στην απαίτηση των 12ωρων, της 6μερης-7μερης δουλειάς, των μισθών πείνας.
Ένας τέτοιος δρόμος είναι και ο ΒΟΑΚ και ο κάθε ΒΟΑΚ.
Όταν στη ζυγαριά, στο μαύρο κόσμο που διαμορφώνουν, γίνεται η ανθρώπινη ζωή όλο και πιο ελαφριά, σε σχέση με τα κέρδη, ο λαός θρηνεί. Ένας δρόμος χωρίς διάζωμα, με ένα ρεύμα, χωρίς φώτα, με 1.000.000 αμάξια μέσα στη σεζόν, με ανύπαρκτη συντήρηση, είναι μια όψη της εγκληματικής πολιτικής. Βγάλτε τα πέρα με τα νοσοκομεία, με τους δρόμους σκοτώστρες, με τις φωτιές κλπ
Ένας τέτοιος δρόμος είναι και η σεζόν. Που τον περπάτησαν ως το θάνατο παιδιά που θέλανε ένα μεροκάματο, γιατί δεν είχαν την “τύχη”να είναι παιδιά αυτών που έχουν όλο το πλούτο, ιδιοποιώντας το μόχθο των εργαζόμενων. Γιατί δεν είχαν ούτε έτοιμα εισιτήρια, ούτε εξοχικά στο εξωτερικό. Γιατί μάλλον όλη τους τη ζωή αν δεν κοβόταν πρόωρα, εκεί θα την πέρναγαν, στην εντατικοποίηση και στην κακοπληρωσιά.
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, που είναι ανάγκη να μπουν σε σειρά. Για να γίνει η πίκρα και η οργή υλική δύναμη αντίστασης. Συνειδητοποιώντας με ποιους έχουμε να κάνουμε, συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες των συσχετισμών που μόνο υπέρ μας δεν είναι. Αλλά και την ανάγκη να εμποδιστεί, να ηττηθεί η πολιτική όλα στο και το κεφάλαιο με κάθε κόστος.
* εργαζόμενος στην ιδιωτική εκπαίδευση