Η αποχώρηση του Γιάννη Σαρακιώτη, ακολουθούμενη από εκείνη του ναυάρχου Ευάγγελου Αποστολάκη, προσθέτει δύο ακόμα απώλειες στον ήδη κλονισμένο ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση στο κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μοιάζει ασταμάτητη, ξεκινώντας από το συνέδριο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως παρωδία και οδηγώντας σε μια συνεχιζόμενη αποδόμηση.
Ορισμένοι πρώην βουλευτές βρίσκουν νέα πολιτική στέγη στο κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη, άλλοι επιλέγουν τη σιωπή και τον αναστοχασμό, ενώ κάποιοι φλερτάρουν με το ΠΑΣΟΚ, προσδοκώντας ίσως μια νέα πολιτική αρχή. Παρά τις αποχωρήσεις τους, όλοι ανεξαιρέτως διατηρούν την κοινοβουλευτική τους έδρα, αντιμετωπίζοντάς την σχεδόν ως κληρονομικό δικαίωμα.
Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που παρατηρείται τέτοια συμπεριφορά. Πέρυσι, όσοι είχαν αποσκιρτήσει από τη Νέα Αριστερά κατακεραυνώνονταν από τα ίδια πρόσωπα που σήμερα ακολουθούν την ίδια πορεία. Ποια, λοιπόν, κοινοβουλευτική λογική και ποια πολιτική εντιμότητα δικαιολογεί τη διατήρηση έδρας που αποκτήθηκε μέσω της ψήφου σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, όταν ο βουλευτής εγκαταλείπει το πολιτικό του σπίτι;
Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν την αποστασία του 1965 και εντείνουν την αίσθηση πολιτικής παρακμής. Ειδικά για όσους ετοιμάζονται να υπογράψουν το ιδρυτικό κείμενο ενός νέου πολιτικού φορέα, όπως το Κίνημα Δημοκρατίας, είναι απογοητευτικό να επαναλαμβάνουν παρωχημένα, παλαιοκομματικά πρότυπα, την ίδια στιγμή που διακηρύσσουν ότι κομίζουν έναν νέο τρόπο αντίληψης.
Το παράδοξο γίνεται ακόμα πιο οξύ για εκείνους που, με σημαία το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», ασκούσαν σκληρή κριτική στους πολιτικούς αντιπάλους τους, υποσχόμενοι να φέρουν μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Σήμερα, οι πράξεις τους μοιάζουν να αναιρούν τα λόγια τους, αφήνοντας τους πολίτες να αναρωτιούνται τι θα παραμείνει τελικά στη συλλογική μνήμη για τη «ριζοσπαστική παρένθεση».
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η περίπτωση του Ευάγγελου Αποστολάκη. Ο πρώην ναύαρχος, που είχε δεχθεί πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για υπουργική θέση πριν καταλήξει στη βουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε στην ιστορία περισσότερο για την εικόνα του στη Γυάρο, κρατώντας σχοινιά για τον τότε πρόεδρο του κόμματος, παρά για τη συνεισφορά του στον κοινοβουλευτικό διάλογο.
Η εικόνα που αφήνουν αυτές οι αποχωρήσεις είναι απογοητευτική. Προδίδουν μια πολιτική νοοτροπία που, αντί να σέβεται τις αρχές και τις αξίες, φαίνεται να κυνηγά καρέκλες και έδρες, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείπει την αξιοπρέπεια ή τις ιδεολογικές της βάσεις. Και αυτό, ίσως, είναι το μεγαλύτερο πλήγμα για την Αριστερά, αλλά και για την πολιτική κουλτούρα της χώρας μας γενικότερα.