Με σύνθημα «Το νερό μας εξισώνει», τέσσερα άτομα με αναπηρίες συμμετείχαν στην πρώτη πιλοτική δράση “No Barriers Diving”, που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην πισίνα των εκπαιδευτηρίων Μαυροματάκη στα Χανιά το Σάββατο 30 Νοέμβρη.
Η δράση περιλάμβανε ημίωρη θεωρητική εκπαίδευση, μετά την οποία οι συμμετέχοντες εισέρχονταν στην πισίνα. Υπό την καθοδήγηση της ειδικευμένης εκπαιδεύτριας καταδύσεων για ΑμεΑ, Κάλλις Ρουμελιώτη, και με τη βοήθεια εθελοντών δυτών, οι συμμετέχοντες βίωσαν για 30 λεπτά την αίσθηση της ελεύθερης κίνησης μέσα στο νερό, ανακαλύπτοντας τη μοναδικότητα της εμπειρίας.
Εθελοντισμός και ομαδική προσπάθεια
Συνολικά, 30 εθελοντές και χορηγοί συνέβαλαν στην επιτυχημένη υλοποίηση της δράσης, η οποία προσφέρθηκε δωρεάν στους συμμετέχοντες. Η προσπάθεια πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου σε εθελοντική βάση, με σκοπό να δοθεί έμφαση στη σημασία της ισότιμης πρόσβασης σε δραστηριότητες αποκατάστασης και αναψυχής.
Άνθρωποι με εμπειρία ή εκπαίδευση στις τεχνικές αποκατάστασης τόνισαν τη σημασία τέτοιων πρωτοβουλιών για τη βελτίωση των δεξιοτήτων και της ψυχολογικής κατάστασης των ατόμων με αναπηρίες. Ωστόσο, αναδείχθηκε η ανάγκη δημιουργίας δημοσίων υποδομών αποκατάστασης και αναψυχής από την Πολιτεία, καθώς το κόστος των ιδιωτικών υπηρεσιών παραμένει συχνά δυσβάσταχτο.
Δείτε σχετικό βίντεο:
Η ανάρτηση της Κάλλις Ρουμελιώτη
Η Κάλλι Ρουμελιώτη, εμπνεύστρια της δράσης, σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέφερε:
Όταν έγινα εκπαιδεύτρια καταδύσεων ΑμεΑ, είχα δώσει μια υπόσχεση: να διοργανώσω μια δωρεάν κατάδυση γνωριμίας για ΑμεΑ. Ήμουν με τον εκπαιδευτή μου Manthos Marras και τον φίλο και εκπαιδευτή καταδύσεων Paris Sofos . Γυρνάει ο Πάρης και λέει (Πάρη θυμάσαι;): αν το λέει η Κάλλι… Θα το κάνει..!
Τα χρόνια περνούσαν κ εγώ το κουβαλούσα μέσα μου την υπόσχεση και την εκκρεμότητα..
Πριν ένα μήνα λοιπόν είπα.. ή τώρα ή ποτέ! Βρήκα χώρο και αρχισα να επικοινωνώ σε μερικούς φίλους τι σκέφτομαι να κάνω. Προς έκπληξη μου η απόκριση συχνά ήταν: θέλω κι εγώ! Θέλω να έρθω! Θέλω να είμαι στο νερό! Θέλω να βοηθήσω στην ξηρά!
Καταλήξαμε να γίνουμε μια ομάδα 18 εθελοντών να στηρίζουν με κέφι και ενθουσιασμό την οργανωση και τη δράση.. που απέκτησε το όνομα… No Barrier Scuba Diving !
Το Σάββατο 30/11/24 τέσσερα ΑμεΑ ολοκλήρωσαν με επιτυχία την κατάδυση γνωριμίας. Τα συναισθήματα μου είναι ακόμα πολύ μεγάλα για να τα χωρέσω σε λέξεις και κάπως μου φαντάζει σαν όνειρο αυτη τη στιγμή…
Αυτό που μου είναι ξεκαθαρο είναι η ευγνωμοσύνη μου για τους εθελοντές..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους δώσανε κομμάτι του εαυτού τους σε αυτή τη δράση – άσχετα με το ποιους προβαλανε τα media:
Γιάννης Δαπόλας
Είτε φαίνεστε στις φωτογραφίες είτε όχι…
Σας εκτιμώ και σας ευχαριστώ βαθιά…
Η δράση “No Barriers Diving” αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίτευξη ουσιαστικής συμπερίληψης και ενδυνάμωσης ατόμων με αναπηρίες, αναδεικνύοντας τη δύναμη του εθελοντισμού και τη σημασία της προσβασιμότητας σε δραστηριότητες που προάγουν την ποιότητα ζωής.
Το πριν και το μετά… του Λευτέρη Τοψαχαλίδη: “Αν παλεύεις τα καταφέρνεις”
Διαβάστε την ιστορία και του Ελευθέριου Τοψαχαλίδη, ενός από τα ΑμεΑ που συμμετείχε στο No Barrier Scuba Diving:
“Να ζεις, να κινδυνεύεις να πεθάνεις, να σώζεσαι…. και να συνεχίζεις να ζεις… με συνεχή αγώνα και πόνο… αλλά να τα καταφέρνεις.
Από νεαρός εργαζόμουν σε διάφορες δουλειές, όπως π.χ. βοηθός σε τοποθέτηση πλακιδίων, από 19 έως 26 χρονών. Παράλληλα σπούδαζα ηλεκτρονικός μηχανικός στο Τ.Ε.Ι. Γυμναζόμουν, χόρευα κριτικά.. Ήμουν πολύ δραστήριος.
Στην ηλικία των 26, μήνα Σεπτέμβριο, μου ζήτησε ο αδερφός μου να πάω στο Ηράκλειο να πάρω αυτόν, την γυναίκα του και την μικρή τους κόρη από το αεροδρόμιο. Έφυγα το πρωί και πήγαινα οδηγώντας χαλαρά, μιας και είχα φύγει πολύ νωρίτερα από Χανιά. Κάποια στιγμή στην εθνική, στην Αγία Πελαγία, έκανα προσπέραση σε ένα αυτοκίνητο που βρισκόταν στην ΛΕΑ, παραμένοντας όμως συνεχώς στο ρεύμα μου. Τότε ένα αγροτικό από το αντίθετο ρεύμα έφυγε από την λωρίδα του και έπεσε πάνω μου και αμέσως μετά ένας ακόμα από πίσω του και ένας από πίσω μου.
Ο κύριος που ήταν στην ΛΕΑ δήλωσε ότι είμαι αθώος και μάρτυρες είπαν ότι έφυγε το αγροτικό. Εγώ δεν θυμάμαι καθόλου, ούτε τι έγινε κατά την διάρκεια του τροχαίου, ούτε τους μήνες που βρισκόμουν στο ΠΑΓΝΗ στο Ηράκλειο. Το μυαλό σαν άμυνα σε κάνει να ξεχνάς τους φρικτούς πόνους και ότι κακό συμβαίνει πάνω σου. Έχω σπάσει δεξί χέρι, δεξί γόνατο τελείως, έχω χτυπήσει στο κεφάλι και έχω πάθει εσωτερική αιμορραγία, παρόλο που φορούσα ζώνη και άνοιξαν οι αερόσακοι. Αν δεν με έσωζε πρώτα ο θεός, δεν θα ζούσα.
Στο ΠΑΓΝΗ κάθομαι μήνες, κάνω αρκετά χειρουργεία και είμαι τετραπληγικός. Αρχίζω να καταλαβαίνω και να θυμάμαι όταν μετά από μήνες ανοίγω τα μάτια μου στο ασθενοφόρο που με φέρνει Χανιά και πηγαίνουμε στο Ολύμπιον κέντρο αποκατάστασης. Βρισκόμουν σε αμαξίδιο και δεν είδα σχεδόν καμία βελτίωση. Λόγω των σοβαρών τραυμάτων μου ήταν δύσκολη η αποκατάσταση. Όταν έφυγα από το Ολύμπιον πήγα στο φυσικοθεραπευτήριο Physio Praxis Chania. Εκεί με ανέλαβε σε αμαξίδιο η Zina Paraskelidou. Έκανε τρομερή δουλειά. Με σήκωσε στην αρχή σε Π και έπειτα.. ως και τώρα πια περπατάω μόνος μου!
Επίσης τρομερή βοήθεια στον λόγο, γιατί δεν μιλούσα, πήρα από την λογοθεραπεύτρια Χριστίνα Κανιαδάκη. Έκανα επίσης μαθήματα φωνητικής με την κυρία Μαρία Λαγουδάκη.
Όμως εάν και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα αν παλεύεις και με την βοήθεια του θεού και ανθρώπων που ξέρουν να βοηθάνε, το κράτος βοηθά μόνο με το επίδομα αναπηρίας. Η δικαιοσύνη πάλι, καθόλου. Ακόμα βρίσκομαι στα δικαστήρια, αν και αθώος.
Μετά το τροχαίο και μετά από τόσο αγώνα, η ζωή μου δεν είναι ίδια. Δεν έχω δουλειά ενώ είμαι πτυχιούχος. Ενώ έχω παλέψει τόσο, οι άνθρωποι μου συμπεριφέρονται διαφορετικά, σαν να έχω καθυστέρηση. Έχω αποκτήσει φοβίες που δεν είχα ποτέ. Βασικά η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι μου έχει αλλάξει πάρα πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αναπηρία, ενώ δεν είχες και ενώ δούλευες να μην δουλεύεις επειδή θεωρούν ότι η αναπηρία σου σε έχει κάνει άχρηστο. Φαντάσου να ήσουν κοινωνικός, να ήξερες και να μιλούσες σε πολύ κόσμο και τώρα να είναι απόμακροι ή να σου μιλάνε γλυκά και σιγά σαν να είσαι χαζός.
Όμως επίσης μετά το τροχαίο έγινα κουμπάρος 2 φορές, μια φορά νονός, οδηγώ και μένω μόνος. Τώρα πια δεν κάνω θεραπείες εκτός από μερικές φυσικοθεραπείες πού και πού, γυμνάζομαι σε γυμναστήριο και κάνω τοξοβολία. Έχω κάνει θεραπευτική ιππασία και το αποκορύφωμα…. Έκανα κατάδυση!!!!!
Μετά από τόσο αγώνα που έχω δώσει, έχω καταφέρει αρκετά. Μπορεί να μην έγινα ούτε θα γίνω όπως πριν το τροχαίο, αλλά έχω δικαίωμα να παλεύω, για να έχω μια ζωή όσο καλύτερη μπορώ.
Οπότε αν παλεύεις όπως μπορείς, τα καταφέρνεις!”
Επισκεφθείτε τη σελίδα της προσπάθειας “No Barriers Diving”
Επισκεφθείτε και τη σελίδα του Επαγγελματικού Συνδέσμου Εκπαιδευτών Κατάδυσης
