Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης

Ένας από τους απλούς, αγνούς και καλόκαρδους ανθρώπους, που γνώρισα, ήταν και ο αείμνηστος Σταμάτιος Ουντράκης καταγόμενος από τα Γριμβιλιανά Κισάμου, κάτοικος εν ζωή Κολυμβαρίου Κισάμου.

Τον εγνώρισα και τον έζησα ξεχωριστά κατά τα δύσκολο χρόνια της διακονίας μου στην Ηγουμενία της Μονής Γωνιάς Κολυμβαρίου. Πάντα κοντά μας γελαστός, ακούραστος και πρόθυμος. Εργάτης τίμιος, συνεπής και άξιος. Εργάτης στο Μοναστήρι και σε άλλα κτήματα και εργασίας. Χαιρόμουνα την ανθρωπιά του, μάλιστα ήταν τρομερά ψυχολόγος, μόλις έβλεπε κάποια ακεφιά μας, ή δυσκολία μας, αμέσως με τον δικό του τρόπο άλλαζε την ατμόσφαιρα.

Ήταν απλός ο χαρισματικός εργάτης και συνάνθρωπός μας, αλλά και πολύ πιστός χριστιανός. Εκκλησιάζετο τακτικά, και μάλιστα στο Μοναστήρι μας, εκτός όταν επήγαινε αλλού για κάποιο Μνημόσυνο. Δεν ήταν λίγες οι φορές, μετά την αποχώρησή μου από την ηγουμενία, που τον συναντούσα στα διάφορα χωριά και που έτρεχε να με χαιρετήσει. Ήταν ο άνθρωπος που σκορπούσε χαρά. Που ξεκούραζε. Που σε έκανε να τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο. Προσωπικώς, του οφείλω πολλά. Δι’ αυτό με πολλή τιμή, αγάπη και ευγνωμοσύνη γράφω αυτό το γραφτό. Αν ήταν κανείς «μεγαλόσχημος», επιδεικτικός, φαντασιόπληκτος και της φαμφάρας δεν θα το έκανα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι λίγοι και που λείπουν από τον Εκκλησιαστικόν χώρον των επιδείξεων και των απανωτών εκδηλώσεων «προς το θεωθήναι τοις (αφελοίς) ανθρώποις» (Ματθ. 23, 5).

Ο Σταμάτης Ουντράκης ζούσε γνήσια και απλά την πίστη μας και την Ορθοδοξία μας, όπως δυστυχώς την καταντήσαμε. Ούτε φαρισαϊσμοί, ούτε υποχθόνια σταυροκοπήματα, επιδεικτικές νηστείες και δουλικές υποκλίσεις. Χαιρότανε τις ιερές ακολουθίες και καμάρωνε το εγγονάκι του Δημήτρη, που ντυνότανε «παπαδάκι» και μας βοηθούσε στο ιερό.

Ο αγαπημένος μας Σταμάτης εχαιρότανε μια όμορφη οικογένεια με οικοδέσποινα την κύρια Μαρία το γένος Σαββάκη από τον Άη – Κυρ – Γιάννη, Τοπολίων Κισάμου. Μια χαρισματική γυναίκα, ισοσταίσια του συζύγου της, νοσοκόμα με άρτια κατάρτιση και αφειδώλευτη κι ανεκτίμητη προσφορά όπου υπηρέτησε.

Καλοί γονείς, καλά παιδιά, καλά εγγόνια. Η κυρίαρχη Ευτυχία του μακαριστού Σταμάτη, που μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα, που το στέρουνται πολλοί σήμερα, έφυγε προς τα ουράνια σκηνώμα στις 30 Ιανουαρίου 2012, Εορτή των Τριών Ιεραρχών, ξαφνικά. Με χαρά και τιμή αναφέρουμε τα καλά του παιδιά και εγγόνια του, προς τα οποία, ομού και την μητέρα τους και γιαγιά τους κυρία Μαρία, εκφράζουμε τα συλληπητήρια μας, την αγάπην μας και την ευχήν μας για την μακαρίαν ανάπαυση του Σταμάτη μας, Αργυρώ – Παναγιώτης Τσεπετάκης, Ελευθερία – Γεώργιος Πανεθυμητάκης και τα εγγόνια του Δημήτρης, Γιώργος, Σταματία και Μαρία.

Να σημειώσομε ότι το 40νθήμερον Μνημόσυνόν του θα γίνει στις 11 Μαρτίου, στον Ιερό Ναόν Αγίας Μαρίνας Κολυμβαρίου.