Στη Γάζα εκτυλίσσεται μια γενοκτονία σε πραγματικό χρόνο. Και η Αθήνα επιλέγει να κοιτά αλλού.

Στην εποχή της άμεσης τεκμηρίωσης —των drones, των livestream και της ανεξάντλητης πληροφόρησης— κανείς δεν μπορεί πια να επικαλεστεί άγνοια. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είδαμε. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν γνωρίζαμε. Η φρίκη είναι πανταχού παρούσα: σε οθόνες, σε στατιστικές, σε εικόνες διαμελισμένων παιδιών που θα έπρεπε να παίζουν και όχι να στοιχειώνουν τη συλλογική μας συνείδηση.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα δεν μιλά.

Ή μάλλον, μιλά επιλεκτικά.

Από την πρώτη στιγμή της ισραηλινής εκστρατείας στη Γάζα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσχώρησε χωρίς ενδοιασμούς στη ρητορική του Ισραήλ: «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», «τρομοκρατία της Χαμάς», «πολεμική ανάγκη». Οι φράσεις αυτές επαναλαμβάνονται μηχανικά, σχεδόν ψυχρά. Πουθενά όμως η λέξη «ανθρωπισμός». Πουθενά η λέξη «εκεχειρία». Πουθενά η λέξη «νεκρά παιδιά».

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στο διεθνές δίκαιο για να διαπιστώσει την ανισορροπία. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί άμαχοι. Ισοπεδωμένες πόλεις. Εγκληματικές επιθέσεις σε νοσοκομεία, σχολεία, δημοσιογράφους και προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών. Κι όμως, η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει τη σιωπή. Δεν ασκεί καμία κριτική. Δεν ζητά ούτε ελάχιστη λογοδοσία. Δεν στηρίζει ούτε καν τις εκκλήσεις για εκεχειρία. Αντί για ηθικό ανάστημα, επιδεικνύει διπλωματικό μιμητισμό.

Αυτή η στάση δεν είναι απλώς αμήχανη. Είναι πολιτική.

Πρόκειται για μια συνειδητή ευθυγράμμιση με ένα καθεστώς που διεξάγει πόλεμο χωρίς διακρίσεις. Και όταν η επιλογή αυτή αγνοεί ή αποκρύπτει την έκταση της καταστροφής, η σιωπή μετατρέπεται σε συνενοχή.

Η Ελλάδα, που ιστορικά αποτελούσε γέφυρα μεταξύ Δύσης και Αραβικού κόσμου, σήμερα σφυρηλατεί την απομόνωσή της — με αντάλλαγμα τι; Λίγες κοινές ασκήσεις στο Αιγαίο; Υποσχέσεις για ενεργειακές συνεργασίες; Η χώρα μας δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τη συστράτευσή της με μία κυβέρνηση που διεθνώς κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας — παρά μόνο την ιστορική ντροπή.

Ακόμα και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, η σιωπή έχει σπάσει. Αντιπολιτευόμενοι βουλευτές, δημοσιογράφοι, απόστρατοι στρατιωτικοί και χιλιάδες πολίτες καταγγέλλουν όσα συμβαίνουν. «Ένα υγιές κράτος δεν σκοτώνει μωρά για χόμπι», δήλωσε πρόσφατα ο Yair Golan, πρώην στρατηγός και ηγέτης της αριστερής αντιπολίτευσης. Η φωνή του ηχεί εκκωφαντικά απέναντι στην απουσία της ελληνικής.

Διότι ο ρεαλισμός χωρίς αρχές δεν είναι πολιτική. Είναι κυνισμός.

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, όπως έχει διαμορφωθεί υπό την παρούσα κυβέρνηση, δεν υπηρετεί ούτε την ειρήνη ούτε τη δικαιοσύνη. Εξυπηρετεί μόνο βραχυπρόθεσμες συμμαχίες με ηγεσίες που αντιμετωπίζουν τον ανθρώπινο πόνο ως παράπλευρη απώλεια και τις θεμελιώδεις αξίες ως ανασταλτικό παράγοντα.

Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι η διεθνής εικόνα. Είναι η εσωτερική διάβρωση της ηθικής μας πυξίδας. Η απώλεια της φωνής μας μπροστά στο έγκλημα. Η αποδοχή, σχεδόν με αδιαφορία, της μαζικής βίας. Η παραίτηση από μια εξωτερική πολιτική που βασιζόταν σε αρχές και όχι σε προσφορές.

Η Ιστορία δεν τιμά εκείνους που σιώπησαν. Τους καταγράφει. Ψυχρά. Και δεν τους λυπάται.

Η Ελλάδα μπορεί —και οφείλει— να ανακτήσει τη φωνή της. Να απαιτήσει κατάπαυση του πυρός. Να καταδικάσει απερίφραστα τη μαζική τιμωρία των αμάχων. Να σταθεί στο πλευρό του διεθνούς δικαίου, όχι της γεωπολιτικής αδράνειας.

Διότι όταν μια κυβέρνηση επιλέγει συνειδητά να παραμένει σιωπηλή μπροστά σε μια γενοκτονία, τότε δεν πρόκειται πια για θέμα διπλωματίας.

Πρόκειται για ζήτημα συνείδησης. Και εθνικής αξιοπρέπειας.