Συνέχεια…

… Ο Στραβοραγιάς ας δουλεύη δια ‘μας. Εκείνος τρώγει λάχανα ανάλατα, εμείς τηγανίτες κι’ αρνάκια.

… Και δια να χαίρωνται αυτά όπου άδραξαν όλοι αυτείνοι, κάθε ολίγον εφύλιους πολέμους φέρνουν εις την πατρίδα και φατριασμούς, καθώς το είδαμε ως τώρα πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν από εμάς δια τα κέφια εκείνων. Και η πατρίς κιντυνεύει.

…Το Έθνος μας το κομμάτιασαν εις την Συνέλεψη. [Βουλή]. Εμείς σκοτωνόμαστε κ’ οι πολιτικοί τήραγαν τους σκοπούς τους.

…Ορκίστη ο Κυβερνήτης να κυβερνήση εφτά χρόνια. Δεν θυμήθη ο Κυβερνήτης, όταν ορκίστη δια εφτά χρόνια, ορκίστη στο σύνταγμα. Κι αυτός ευτύς το χάλασε.

Ρώτησαν τον Κυβερνήτη. Διατί χάλασες τους νόμους και το Βουλευτικόν; Είπε. Δεν τόθελε η Ευρώπη.

Εσύ ο Έλληνας, ο φωτισμένος, ο ζυγωμένος εις τους δυνατούς, αν ήθελες να τους μιλήσης ως τίμιος Έλληνας, ως Κυβερνήτης, αυτεινών των δυστυχισμένων, όπου κάθε στιγμή έγραφες να σ’ εκλέξουν Κυβερνήτη, πού είναι η δικαιοσύνη σου;

Αν είχες αρετή, εκεί όπου σου είπαν οι δυνατοί, δεν κάνει σύνταμα εις την Ελλάδα, δεν θα τους έλεγες εσύ.. Μήνα τόφκειασα εγώ να τους το χαλάσω;

Τόχουν φκειασμένο μ’ αίμα και με δυστυχίες. Τώρα που θα λάβω τα χρέη του Κυβερνήτη, εγώ θα ορκιστώ σ’ αυτό το σύνταμα. Πώς μπορώ να γένω επίορκος;

… Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη. Κι’ ο Κυβερνήτης εχάθη από τα μεγάλα λάθη του. Και η καημένη πατρίδα, η αθώα, θα συντριφτή, ότι πίσου οι λύκοι θα φάνε τα πρόβατα.

…Μας γιομώσατε με φατριές. Ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσσους. Και δεν αφήσετε κανέναν Έλληνα. Και μας καταντήσατε μπαλαρίνες σας. Και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Τέτοια ηθική είχατε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ’ εμάς τους δυστυχείς.

…Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίγοι τους δυστυχείς Έλληνες. Τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα δια να μην υπάρξουν. Εις τις πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Άγγλους με την δικαιοσύνην την Αγγλικήν. Καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς. Οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους. Κι ο Μετερνίκ της Αούστριας Αουστριακούς. Κι’ όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χειρότερα κι’ από τους Τούρκους.

… Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες. Αναθεματισμένοι κυβερνήτες, όπου μας κυβέρνησαν αρχή ως τέλος.

… Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχει σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκείνου η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώσει. Ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια, και τα δικά σας ψέματα δολερά.. Κι όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, εσάς των ανθρωποφάγων, οπ’ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους, και ‘περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους. Και καταντήσατε την κοινωνία παραλυσία.

ΤΕΛΟΣ

π. Δημήτρης