Το τελευταίο διήμερο οι μεταναστευτικές ροές στην Κρήτη από τη Λιβύη είναι πρωτοφανείς.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου ο υπουργός Μετανάστευσης Θάνος Πλεύρης πανηγύριζε στις συνεντεύξεις του, υποστηρίζοντας ότι λόγω του μέτρου της αναστολής των αιτήσεων ασύλου για τους μετανάστες που έρχονται από τη Λιβύη οι ροές έχουν μειωθεί δραματικά.

Έλεγε χαρακτηριστικά:

«Μόνο 75 αφίξεις καταγράφηκαν το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου στην Κρήτη», τόνισε ο Υπουργός, σημειώνοντας ότι «πρόκειται για ένα νούμερο απόλυτα διαχειρίσιμο», που αποδεικνύει τον εξορθολογισμό των ροών μετά την εφαρμογή του μέτρου αναστολής ασύλου. Όπως ξεκαθάριζε, «το μέτρο είναι έκτακτο, όχι ακραίο. Και ακόμη κι αν το χαρακτήριζε κάποιος ακραίο, όταν ένας Πρωθυπουργός ή ένας Υπουργός βλέπει να έρχονται 1.000 άτομα την ημέρα, πρέπει να προστατεύσει τους πολίτες».

Με αυτό το επιχείρημα προσπερνούσε την κριτική για την πρωτόγνωρη καταπάτηση του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Το μέτρο δουλεύει, έλεγε…

Και μετά ήρθε η πραγματικότητα…

Μέσα σε δύο μόλις μέρες κυρίως στα Χανιά αλλά και συνολικά στην Κρήτη πάνω από 1.200 άτομα κατέφθασαν αποτυπώνοντας ότι παρά την επίδειξη πυγμής και την ισοπέδωση του ανθρωπιστικού δικαίου η κυβέρνηση δεν πέτυχε το αποτέλεσμα που προσδοκούσε.

Όχι μόνο το μέτρο της αναστολής ασύλου δεν λειτούργησε αποτρεπτικά, αλλά αντιθέτως, παγίδευσε εκατοντάδες ανθρώπους σε ένα νομικό και διοικητικό τέλμα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ενημέρωση, χωρίς προοπτική.

Ένα κράτος που αυτοσχεδιάζει πάνω στην ανθρώπινη απελπισία

Αντί να ενισχυθεί το σύστημα πρώτης υποδοχής και προστασίας, η κυβέρνηση δημιούργησε ένα θεσμικό χάος. Το αποτέλεσμα; Οι μετανάστες να παραμένουν επί εβδομάδες στα Χανιά, εγκλωβισμένοι σε πρόχειρους χώρους όπως το εκθεσιακό κέντρο της Αγιάς, σε συνθήκες που παραπέμπουν σε υγειονομική βόμβα.

Οι καταγγελίες από τοπικούς φορείς και εργαζομένους είναι δραματικές: υγειονομικές παθήσεις, έλλειψη καθαριότητας, καμία επαφή με τον έξω κόσμο για τους μετανάστες, έλλειψη ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης.

Στην άλλη πλευρά της κρίσης, οι λιμενικοί υπάλληλοι, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της διαχείρισης, επιφορτίστηκαν με καθήκοντα που δεν τους αναλογούν και για τα οποία δεν έχουν καμία εκπαίδευση. Τους ζητείται να λειτουργήσουν ως τραπεζοκόμοι, φύλακες, διασώστες, υγειονομικό προσωπικό, σε συνθήκες συνωστισμού και έντασης.

Πρόκειται για μια επιχειρησιακή και ηθική υπέρβαση, με σοβαρούς κινδύνους τόσο για την ασφάλεια των ίδιων όσο και των ανθρώπων που καλούνται να διαχειριστούν. Το κράτος, αντί να αναλάβει οργανωμένη και θεσμική ευθύνη, αυτοσχεδιάζει εις βάρος των ανθρώπων του και εις βάρος των δικαιωμάτων των μεταναστών.

Το μέτρο της αναστολής ασύλου και η επίδειξη πυγμής απέναντι στους μετανάστες δεν απέδωσαν. Τώρα, η Κρήτη μετρά τις συνέπειες μιας πολιτικής που παραγνώρισε την πραγματικότητα. Βρίσκεται αντιμέτωπη με ζητήματα που δεν υπήρχαν σε τέτοια ένταση πριν την αλλαγή της νομοθεσίας που επέβαλλε ο Θάνος Πλεύρης.

Στην Κρήτη τοπικοί παράγοντες μιλούν για κίνδυνο ανθρωπιστικής κρίσης. Ξανά…

Αν ο νέος νόμος απέτυχε, οφείλει η κυβέρνηση να το παραδεχτεί. Αν δεν υπάρχει σχέδιο, οφείλει να το αναζητήσει. Αν δεν προτίθεται να προστατεύσει τους μετανάστες ούτε τους εργαζόμενους πρώτης γραμμής, τότε κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει.