Η γενοκτονία στη Γάζα συνεχίζεται αμείωτη. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, παιδιά πεθαίνουν κάτω από τα συντρίμμια, από πυραυλικές επιθέσεις, από την πείνα, από την απουσία φαρμάκων, από τον φόβο. Και καθώς ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος, οι φωτογράφοι —εκείνοι οι αθόρυβοι πολεμιστές της αλήθειας— καταγράφουν το ανείπωτο.
Φωτογραφίες με άψυχα κορμιά μικρών παιδιών. Με μανάδες να τα σφίγγουν στην αγκαλιά. Με πατεράδες να κραυγάζουν σιωπηλά. Με παιδιά που μέσα στην κόλαση βρίσκουν το κουράγιο να γελούν — όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν, αλλά γιατί το γέλιο τους είναι όπλο ενάντια στο σκοτάδι. Και αυτό το γέλιο γίνεται δύναμη για όσους τα φροντίζουν, για όσους ακόμη επιμένουν να πιστεύουν στην επιβίωση.
Αυτές οι φωτογραφίες δεν είναι απλώς στιγμές. Είναι τεκμήρια εγκλήματος. Είναι αποδείξεις ενοχής. Είναι η ματωμένη συνείδηση της εποχής μας.
Όταν το παιδί είναι ο στόχος: Το Ισραήλ σκοτώνει το μέλλον
Η ισραηλινή πολεμική μηχανή δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Στοχεύει τα παιδιά, με τη λογική ότι αποτελούν “μελλοντικούς εχθρούς”. Κάθε παιδί στη Γάζα θεωρείται δυνητικό μέλος της Χαμάς. Το μέλλον αντιμετωπίζεται ως απειλή. Και γι’ αυτό εξολοθρεύεται.
Δεν πρόκειται για “παράπλευρες απώλειες”. Πρόκειται για στοχευμένη πολιτική εξόντωσης του άμαχου πληθυσμού, για δολοφονία της παιδικής ηλικίας, για οργανωμένο έγκλημα πολέμου που παραβιάζει κάθε έννοια ανθρωπίνου δικαίου.
Από τη Γάζα στα Χανιά: Οι φωτογραφίες της αλληλεγγύης
Κι όμως, μέσα στον εφιάλτη, κάτι φωτίζει. Είναι οι εικόνες των παιδιών που δεν σιωπούν, αλλά βγαίνουν στους δρόμους. Στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στην Αθήνα. Και στα Χανιά. Νήπια, μαθητές, έφηβοι — με πλακάτ στα χέρια, σημαίες της Παλαιστίνης, φωνές σπασμένες αλλά καθαρές, διαδηλώνουν για τους συνομήλικούς τους που δεν έχουν πια φωνή.
Οι φωτογραφίες αυτών των παιδιών που διαδηλώνουν δεν είναι απλώς συγκινητικές. Είναι ριζοσπαστικές. Είναι πολιτικές. Είναι απαίτηση δικαιοσύνης. Το βλέμμα ενός παιδιού στον δρόμο, που φωνάζει “Ελεύθερη Παλαιστίνη”, διαπερνά τον φακό και διαπερνά τη σιωπή μας.
Ο φακός που καταγράφει την ενοχή μας
Οι εικόνες από τη Γάζα και οι φωτογραφίες των παιδιών στους δρόμους είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος: το πρώτο αποτυπώνει τον πόνο, το δεύτερο την ελπίδα. Και ανάμεσά τους είμαστε εμείς. Οι ενήλικες. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι πολίτες, οι ακαδημαϊκοί, οι καλλιτέχνες, οι “ουδέτεροι παρατηρητές”.
Είμαστε οι ενήλικες που επιλέγουμε αν θα γίνουμε φωνή ή αν θα παραμείνουμε βουβοί συνεργοί. Γιατί η σιωπή μπροστά στο κακό είναι συνενοχή.
Αν υπάρχει ακόμα χρόνος για να αλλάξουμε κάτι, είναι τώρα. Οι φωτογραφίες που σήμερα κυκλοφορούν είναι τα ντοκουμέντα του αύριο. Οι μαρτυρίες που θα εξετάσουν οι ιστορικοί, οι δικαστές, τα παιδιά μας. Και τότε, το ερώτημα θα είναι αμείλικτο:
“Τι κάνατε όταν σκότωναν παιδιά μπροστά στα μάτια σας;”
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
