Του Γιώργου Λακόπουλου

Δεν άφησε εκτός κυβέρνησης τον Καμμένο μετά την έξοδο από το Μνημόνιο, δεν απέβαλε τον Πολάκη που τον οδηγούσε στη συντριβή, παρέδωσε στον Κασσελάκη και δέχθηκε τον νεοσταλινισμό της εκδίωξής του και από “ερήμην” θα “ανασυνθέσει το πολιτικό σκηνικό”;

Η χειρότερη δήλωση που έκανε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το κείμενο για την παραίτησή του από τη Βουλή- και τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να το λέει. Ή μάλλον τα δυο κείμενα με τα οποία επιτάχυνε τις εξελίξεις και ταυτόχρονα τις άφησε πάλι μετέωρες.

Το πρώτο από τη Σορβόννη- όπου έκανε μια καλή ομιλία απαντώντας σε -στημένη ή όχι- ερώτηση αν σκοπεύει να ιδρύσει κόμμα και πότε μίλησε παραπλανητικά.

Πρώτο: Επισήμανε ότι “τα κόμματα δεν δημιουργούνται από τα πάνω, αλλά από τα κάτω και εφόσον καλύπτουν ανάγκες της κοινωνίας”

Αυτό το ξέρουμε. Αλλά γιατί το κόμμα του οποίου ήταν επικεφαλής και ενισχύθηκε “από κάτω” για να κερδίσει δυο εκλογές και ένα δημοψήφισμα τελικά καταποντίστηκε; Δεν κάλυπτε τις ανάγκες της κοινωνίας;

Δεύτερο: Τι σημαίνει “σε αυτή τη φάση επιθυμώ να συνομιλήσω και να αφουγκραστώ τις ανάγκες της κοινωνίας”; Πριν από αυτή τη φάση τι ακριβώς αφουγκράζονταν; Τις φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ και δεν πήρε μέρος σε καμία λαϊκή κινητοποίηση; Oύτε ήταν παρών σε καμία συγκέντρωση ή διαδήλωση. Ούτε είχε επαφή με καμία κοινωνική ομαδα ή διάλογο με πολίτες.

Οι μόνες φωτογραφίες του από το 2023 είναι με τη Ντόρα, τον Γ. Παπανδρέου και την συμπαθή Πιπιλή. Συν κάποια στιγμιότυπα από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού…

Από το μπαλκόνι του γραφείου του στην Αμαλίας, με θέα το Ζάππειο και τον -Υμηττό, οι μόνοι που μπορούσε  να ακούσει είναι οι πρώην πολέμιοί του.  Με τους οποους συμφιλιώνεται, όπως του καταλογίζεται.

Με την προσδοκία να τον ενθρονίσουν με την μιντιακή και οικονομική ισχύ τους. Πούσαι νιότη ,που μούλεγες πως θα γινόμουν αντισυστημικός.

Τρίτο: Η απάντηση “η συζήτηση για ένα νέο κόμμα διεξάγεται ερήμην μου” ήταν ανακριβής και  εξωφρενική.

Πώς νοείται πρώην Πρωθυπουργός, πρώην αρχηγός κόμματος, που δεν κρύβει -και πάντως δεν διαψεύδει -ότι ετοιμάζει νέο πολιτικό φορέα, να ισχυρίζεται γι’ αυτή τη “συζήτηση” όχι εγώ, η Γιαντικιάρογλου;

Χωρίς παρουσία για 2,5 χρόνια εκεί που εξελίσσεται η πραγματική πολιτική ανακοίνωσε  ξαφνικά ότι ” θα επιστρέψει στην κοινωνική δράση”- δικαιώνοντας όσους του καταλόγιζαν ως τώρα ότι απέχει.

Ένα κείμενο για Λωτοφάγους

Το κείμενο είναι γραμμένο σαν να πέρασαν αιώνες από τότε που ο ίδιος οδήγησε σε αδιέξοδο την “Άνοιξη του 2015”. Που  δεν ήταν “Άνοιξη της Αριστεράς”, αλλά η ευκαιρία που του έδωσαν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ όταν απογοητευτήκαν από τις ηγεσίες τους. Αλλα την παρέδωσε στη γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου και μοιραία αυτό τον οδήγησε σε αδιέξοδο.

Άρχισε από τον Αύγουστο του 2018 , όταν δεν άφησε εκτός κυβέρνησης τον Καμμένο -αφού ολοκληρώθηκε ο λόγος της ανάρμοστης σχέσης μαζί του και συνεχίσθηκε το 2019 με τα τραγικά ψηφοδέλτια στις τρεις εκλογές.

Προεκτάθηκε μετά την ευπρεπή ήττα στην αδυναμία να εκτελέσει την εντολή του 32% για ανανέωση και μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα τον καταποντισμό του 2023, όταν ζητούσε νέα εντολή για να ξανακάνει κυβέρνηση την χρεοκοπημένη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ηττημένος ξανά πρόταξε ότι “παραμερίζει για να περάσει το νέο κύμα”, οπότε δεν απολογήθηκε ποτέ  για τα λάθη του. Υπήρξε όμως μαριονετίστας σιγοντάροντας την ανάδειξη του Κασσελάκη. Για να ζητάει στη συνέχεια με …ανάρτηση  νέες κάλπες και όταν απορρίφθηκε από το συνέδριο να ανέχεται τις νεοσταλινικές μεθόδους για την έξωσή του από  όργανο κατώτερο από αυτό που τον ανέδειξε.

Με φορέα το  Ινστιτούτο με το όνομα του που ίδρυσε μόλις στα 50 του,  ακολούθησε η …ταξιδιωτική περίοδος, με σεμινάρια και συνεντεύξεις ασφαλείας. Καμία πολιτική δράση στη Βουλή -εκεί που είχε ανάγκη η κινητοποιημένη κοινωνία που επικαλείται τώρα.

Εκ παραλλήλου καθώς σήκωσε λευκή σημαία στους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ- ακόμη  και με αποκήρυξη όσων ερεύνησαν το σκάνδαλο Νοβάρτις με κόστος για τους ίδιους- εξασφαλίζοντας υποστήριξη για να συνεχίσει την… καριέρα του, θα αναγκαστεί να προσχωρήσει στην  εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους-που αντιβαίνουν στα λαϊκά αιτήματα.  Δεν δίνουν τίποτε χωρίς  αντάλλαγμα.

Η τελευταία ευκαιρία

Εν τω μεταξύ άφησε να περάσει η τελευταία ευκαιρία- προτού αρχίσει η απομείωση του πολιτικού κεφαλαίου του. Δεν ανέλαβε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές πρωτοβουλία για τη συγκρότηση νέου φορέα- με ανοιχτά χαρτιά και δημόσιες  μεθόδους. Και αν έβρισκε ανταπόκριση, να προχωρήσει.

Τώρα εμφανίζεται ως μηχανής Θεός με ένα κείμενό που δεν κολακεύει καθόλου τη διαδρομή του, καθώς απευθύνεται σε λωτοφάγους.  Αλλά και πάλι δεν μιλάει ανοιχτά, αλλά με εμφανή πρόθεση να  λεηλατήσει, ως “ανώτερη οντότητα”, τον χώρο που επί των ημερών του έγινε κομμάτια και θρύψαλα.

Υπόσχεται… συμμετοχή με τους “πολλούς” χωρίς διαυγή πολιτική και με θολή ιδεολογία που περιστρέφει γύρω από θεωρίες του Σάντερς και σοφίσματα για τον “δημοκρατικό καπιταλισμό” και  “νέο πατριωτισμό”.  Έπεα πτερόεντα χωρίς πολιτική ουσία που να συνδέεται με τις ανάγκες της χώρας και της Παράταξης και όχι με τον αυτοσκοπό της επιστροφής του.

Λέει ότι “δεν είναι αντίπαλος” του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. “Πορευτήκαμε μαζί ως εδώ και μοιραστήκαμε αγώνες, αγωνίες, ελπίδες και όνειρα”. Ενώ η αλήθεια είναι ότι έγιναν πέντε κομμάτια και πάνε για έξι.

Με τον ισχυρισμό ότι άφησε το αξίωμα του βουλευτή γιατί “δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν”  φιλοδοξεί “να επιστρέψει στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης” από την οποία ουδείς τον εμπόδισε ως τώρα. Πάλι όμως δεν αποσαφηνίζει τίποτε και μιλάει κυρίως για τον… εαυτό του.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο αυτό το κείμενο του -επαρκούς επικοινωνιακά- Τσίπρα, οι διαρροές από αριβίστες του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τον ακολουθήσουν -με μόνη καθαρή θέση της Έλενας Ακρίτα που τιμά το κόμμα με το οποίο μπήκε στη Βουλή και μια δήλωση αυτοταπείνωσης του Φάμελλου..

Η αντίφαση και το μεγαλύτερο λάθος

Στη σύγχρονη πολιτική οι βερμπαλισμοί δεν αρκούν. Τι είδους κόμμα θα προκύψει και πότε, με ποια ιδεολογία και ποιο πρόγραμμα, με ποια στελέχωση και ηγετική ομάδα και πώς θα αντιμετωπισει  τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που δεν θα του χαριστούν;

Πρέπει να δούμε επίσης πώς θα διαχειριστεί την αντίφαση που αναδύεται απο την έκδοση βιβλίου για να υπερασπιστεί το 2015 όταν επιδιώκει την υπέρβασή του.  Ή αλλιώς πώς το παρελθόν του Τσίπρα μπορεί να πυροδοτήσει το μέλλον του.

Τι είδους τομή επιχειρεί αν εμφανιστεί ως άλλος και ταυτόχρονα σαν συνέχειά του; Πώς θα μιλήσει για το επερχόμενο ενώ εστιάζει στο περασμένο;  Θα αξιολογηθούν όλα αυτά, στην ώρα τους…

Προς το παρόν προκύπτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας, πρόσωπο με ελκυστική δημόσια παρουσία, έχοντας στα 51 του κατακτήσει όσα επιδιώκει ένας πολιτικός, μεθοδεύει την, άκοπη, επιστροφή του, ως…αποστολή!

Απευθύνεται στην κοινωνία και τη Δημοκρατική Παράταξη,  σαν να επιδιώκει αντιμετώπιση παράκλητου… Κι αυτό θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο λάθος του. Ο προηγούμενος κύκλος θα έπρεπε να τον έχει πείσει ότι κορόιδα δεν υπάρχουν…

anoixtoparathyro.gr