Της Μαρίας Παπαδάκη *
Πάνε λίγες μέρες που, ένα τόπος που νιώθουμε σαν σπίτι μας, υποδέχτηκε μια βάρκα. Όχι από αυτές με τους λευκούς ανθρώπους με τα καπελάκια, αλλά μια από αυτές με τους μαύρους ανθρώπους που τα ρούχα τους μυρίζουν βενζίνα και πηδούν από τα σανίδια για να πατήσουν τα βότσαλα της ακτής.
Αραδιάστηκαν και αυτοί στην παραλία προκαλώντας τα τρομοκρατημένα ή ξαφνιασμένα βλέμματα των λουόμενων λόγω της όψης τους και της φασαρίας που έκαναν από κραυγές χαράς, τις γεμάτες αγκαλιές τους και τα πλατσουρίσματα αγαλλίασης στην ακροθαλασσιά.
Λιβύη-Ευρώπη σε τρεις μέρες, σώοι και αβλαβείς, οι 36 άνδρες επιβαίνοντες, στην παραλία του Αγιοφάραγγου. Οι λιμενικοί υπάλληλοι εμφανίστηκαν σε ένα μισάωρο, κατεβαίνοντας το φαράγγι με τα πόδια. Σε όλη τη διαδικασία που παραμείναμε παρόντες, δεδομένων των συνθηκών και των πρακτικών που έχουμε συνηθίσει να ακούμε, ομολογούμε ότι μας ξάφνιασε η αξιοπρεπής μεταχείριση.
Εκτός από κάτι: Η μεταφορά των Σουδανών και Αιγυπτίων προσφύγων προς το λιμεναρχείο των Καλών λιμένων έγινε με ιδιωτικά οχήματα που χρησιμοποιούνται για αίγες και πρόβατα που βόσκουν στην περιοχή. Κάθισαν πάνω στα κόπρανα των αιγών, βαστώντας το μεταλλικό πλαίσιο της οροφής -άλλοι σκυμμένοι, άλλοι καθισμένοι χάμω.
Δεν έχουμε να πούμε κάτι κακό για τους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαχειριστούν την κατάσταση, τους λιμενικούς και τον βοσκό που έφερε τα οχήματα του. Μα εξοργιζόμαστε με αυτό το κράτος που σε κάθε γωνιά της χώρας ή υπάρχει για να καταστέλλει βίαια όσους μη προνομοιούχους αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον ή απουσιάζει εξίσου εγκληματικά στην αξιοπρεπή διαχείριση των προσφύγων.
Αναρωτιόμαστε ακόμη πώς -μετά από 300% αύξηση των μεταναστευτικών ροών στην Κρήτη- υπάρχει ακόμη δικαιολογία, για τη μη στελέχωση των δήμων ή των λιμεναρχείων, που βρίσκονται στο επίκεντρο των ροών, με οχήματα μεταφοράς ή κατάλληλους χώρους παραμονής των ανθρώπων.
Επίσης, ακόμη αναρωτιόμαστε ποιος από αυτούς τους είτε χαμογελαστούς είτε ταλαιπωρημένους νέους, έφαγε την παράλογη κατηγορία του διακινητή, φέρνοντας τον αντιμέτωπο με τον εγκλεισμό για υπέρογκο διάστημα, όπως συνηθίζεται. Μια κατηγορία, που επανειλημμένα έχει καταδικαστεί ως αβάσιμη και άδικη, όπως στην περίπτωση των τεσσάρων νεαρών αγοριών από το Σουδάν που δικάστηκαν και αθωώθηκαν το Σεπτέμβριο του 2025 στο Ηράκλειο, γιατί έπραξαν το αδιανόητο αμάρτημα του να επιχειρήσουν να διασώσουν τους εαυτούς τους στη μέση της θάλασσας.
* Η Μαρία Παπαδάκη είναι κάτοικος Κρήτης, στον νότο του νομού Ηρακλείου
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
