Μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στην κληρονομιά του Μίκη Θεοδωράκη και στη δική της, αθόρυβη διαδρομή αφοσίωσης. «Μια ανάσα» πριν από τη μεγάλη συναυλία–αφιέρωμα στη μνήμη του πατέρα της στις 3 Δεκεμβρίου, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη μίλησε στο «Νωρίς Νωρίς» και παρουσίασε μια πλευρά της ζωής της που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Το πρωινό της ξεκινά καθημερινά στις 4 τα ξημερώματα. «Ξυπνάω στις τέσσερις το πρωί και ασχολούμαι με τα γατιά και τα σκυλιά. Θέλει τρεις με τέσσερις ώρες κάθε μέρα. Έχω 45 γάτες και 22 σκυλιά, είναι τα παιδιά μου», είπε, περιγράφοντας με τρυφερότητα τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων που έχει συγκεντρώσει γύρω της.

Παράλληλα, μίλησε για τον πατέρα της όχι ως τον μουσικοσυνθέτη-σύμβολο, αλλά ως τον άνθρωπο που γνώριζε: «Όσο ζούσε, δίπλα του… για μένα ήταν ‘ο μπαμπάς’. Δεν μας έλειψε ποτέ το ότι είχαμε και τους δύο γονείς κοντά μας».

«Όταν τον συνέλαβαν το ’67 και τον βασάνισαν, εμάς μας έλεγαν ότι βρίσκεται στο Λονδίνο. Όμως μετά από λίγους μήνες, με το σούσουρο στη γειτονιά… με τα παιδιά, καταλάβαμε ότι ήταν στη φυλακή»

Τα χρόνια της φυλακής και της εξορίας

Η αφήγησή της πήγε πίσω και στα χρόνια της Χούντας, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης φυλακίστηκε και εξορίστηκε. «Όταν τον συνέλαβαν το ’67 και τον βασάνισαν, εμάς μας έλεγαν ότι βρίσκεται στο Λονδίνο. Όμως μετά από λίγους μήνες, με το σούσουρο στη γειτονιά… με τα παιδιά, καταλάβαμε ότι ήταν στη φυλακή. Το συνηθίσαμε. Βγήκε τον Γενάρη του ’68 με την αμνηστία», θυμήθηκε.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η περιγραφή των συνεχών μετακινήσεων της οικογένειας, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Από τη Νέα Σμύρνη στη Ζάτουνα, από εκεί στο Παρίσι, και αργότερα σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ενώ, η μητέρα της, σημειώνει, πως κάθε φορά που έπρεπε να μετακινηθούν το παρουσίαζε ως ένα νέο ξεκίνημα.

«Η αλήθεια είναι ότι αλλάζαμε πολλά σπίτια, όχι για να πάμε κάπου καλύτερα, λόγω συνθηκών. Ήμασταν στη Νέα Σμύρνη, μετά κάποια στιγμή πήγαμε στη Ζάτουνα, στο χωριό, πάλι εκεί έγινε το σπιτικό μας, μετά από εκεί πήγαμε στο Παρίσι – πάλι σπιτικό. Στην εφηβεία μου θυμάμαι ότι έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο. Μας έπαιρνε στις συναυλίες ο μπαμπάς. Φτάσαμε μέχρι τη Νότια Αμερική», είπε.

«Όταν είσαι από πόλη σε πόλη, μετά το συνηθίζεις. Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε πει κάποια στιγμή ότι εμείς είμαστε άνθρωποι του τσίρκου», συμπλήρωσε, ενώ εξήγησε πως αυτό την έκανε να συνεχίσει να ζει έτσι και η ίδια.

Η σχέση της με τους Κακογιάννη και Χατζηδάκι

Στη συνέχεια μίλησε για την αδυναμία που έτρεφε μεγαλώνοντας στον Μιχάλη Κακογιάννη και τον Μάνο Χατζηδάκι, ενώ αποκάλυψε πως ο πρώτος ήταν αυτός που την έμαθε να χορεύει.

«Ο Κακογιάννης… τον αγαπούσα πολύ και με αγαπούσε. Στο Παρίσι στη Χούντα ο Κακογιάννης είχε σπίτι εκεί και ήταν κοντά μας. Πηγαίναμε εμείς στο σπίτι του, ερχόταν αυτός στο σπίτι μας. Ήταν φίλοι και πολύ με τη μητέρα μου», είπε.

«Ο Χατζηδάκις πάλι είναι από τους ανθρώπους τους επώνυμους που μ’ αγαπούσε – γιατί πολλοί δεν μ’ αγαπούσανε. Αυτός μ’ αγαπούσε ιδιαίτερα», συνέχισε.