Του Κώστα Γιαννακίδη
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι κλειστοί δρόμοι. Είναι ότι κανείς δεν εμπιστεύεται ότι θα ακουστεί χωρίς να ανέβει σε οδόφραγμα. Η σύγκρουση δεν είναι ανάμεσα στους αγρότες και στους οδηγούς. Είναι ανάμεσα σε μια κοινωνία που φωνάζει για να ακουστεί και σε ένα κράτος που ακούει μόνο όταν φωνάζουν.
Οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους, ασκώντας το δικαίωμα τους στη διαμαρτυρία. Αυτή η μορφή διαμαρτυρίας υπονομεύει και κάποιες φορές καταργεί το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Συνεπώς, λέει μία θέση, οι αγρότες οφείλουν να αφήσουν τους δρόμους ανοιχτούς, προκειμένου να μην υφίστανται οι απλοί πολίτες το κόστος των κινητοποιήσεων. Εντάξει.
Ομως αν οι αγρότες δεν κλείσουν τους δρόμους, δεν πρόκειται να τους ακούσει κανείς. Αν έβγαζαν τα τρακτέρ στο πλάι της εθνικής οδού, το πολύ να εισέπρατταν κανένα φιλικό κορνάρισμα. Τώρα εισπράττουν την αγανάκτηση των αποκλεισμένων οδηγών.
Από την άλλη, όμως, δεν υπάρχει κινητοποίηση χωρίς κοινωνικό κόστος. Οι εργαζόμενοι στις μεταφορές θα κλείσουν το μετρό. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας θα προκαλέσουν καθυστερήσεις στις πτήσεις. Οι απεργίες στους ΟΤΑ αφήνουν σκουπίδια στους δρόμους. Και οι ναυτεργάτες κρατούν δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Τι μένει στους αγρότες; Να κλείσουν τους δρόμους. Αλλωστε έτσι γίνονται οι περισσότερες κινητοποιήσεις στη χώρα μας. Δεν διαδηλώνουμε. Παίρνουμε ομήρους.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι συμπαραστεκόμαστε στις κινητοποιήσεις κοινωνικών ομάδων, αρκεί να μην μας αφορούν. Υποστηρίζουμε τις απεργίες των εκπαιδευτικών, μέχρι να κλείσουν τα σχολεία των παιδιών μας. Στηρίζουμε τις απεργίες των γιατρών, αρκεί να μη μας πετύχουν στο χειρουργικό τραπέζι. Το δικαίωμα του άλλου τελειώνει εκεί που αρχίζει η δυσφορία μας.
Ομως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι κλειστοί δρόμοι. Είναι ότι κανείς δεν εμπιστεύεται ότι θα ακουστεί χωρίς να ανέβει σε οδόφραγμα. Η σύγκρουση δεν είναι ανάμεσα στους αγρότες και στους οδηγούς. Είναι ανάμεσα σε μια κοινωνία που φωνάζει για να ακουστεί και σε ένα κράτος που ακούει μόνο όταν φωνάζουν.
Λείπει αυτό που θα ονοματίζαμε ως «κουλτούρα κοινωνικού διαλόγου». Και όλοι γνωρίζουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια. Είναι ακόμα ένα σίκουελ του έργου που βλέπουμε εδώ και χρόνια. Η κόπωση θα σκεπάσει την κινητοποίηση, το κομμάτι της κοινωνίας που δεν μπορεί να αντιδράσει θα στραφεί κατά των αγροτών και στο τέλος η κυβέρνηση θα κάνει ένα μικρό βήμα προς τα πίσω και οι διαμαρτυρόμενοι θα συμβιβαστούν.
Εννοείται ότι από την κατάληξη των πραγμάτων θα απουσιάζει η ουσία που αγγίζει τα τραγικά αδιέξοδα της πρωτογενούς παραγωγής. Απλώς θα ανανεωθεί το ραντεβού για του χρόνου. Στους ίδιους δρόμους, με ψησταριές και τσίπουρο που στέλνει κάτω τα φαρμάκια. Ωστόσο, μια χώρα που συζητά μόνο όταν τσικνίζουν στα οδοφράγματα, δεν μπορεί να σχεδιάσει ούτε τον επόμενο μήνα, πόσο μάλλον το μέλλον της αγροτικής της παραγωγής.
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
