Του Κώστα Βαξεβάνη
Καλή η διαπίστωση πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά πρέπει να τη θυμόμαστε κιόλας. Η χώρα προχωρά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση η οποία πριν ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά (αντιπαράθεση προγραμμάτων, προτάσεις για το μέλλον κλπ), έχει χαρακτηριστεί. Είναι μια εκλογική μάχη που σύμφωνα με πολλά από τα ΜΜΕ φέρνει την χώρα πριν τον γκρεμό. 
Δηλαδή κάποιοι προφανώς πιστεύουν πως η ανώτερη έκφραση Δημοκρατίας, οι εκλογές δηλαδή, εμφανίζουν επικινδυνότητα ή μεσσιανική λειτουργία ανάλογα με την πιθανή τους έκβαση. Είναι μια λογική που αναιρεί την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, αφού δίνει αξιωματικά το δικαίωμα σε κάποιους, -όχι σε όλους σίγουρα- να έχουν την επιφώτιση της Δημοκρατίας. Να ξέρουν δηλαδή εκ των προτέρων, πριν εκφραστεί ο λαός και πριν υπάρξει το αποτέλεσμα ποιό είναι το καλό. Η ερώτηση λοιπόν είναι «τι θα γίνει αν κάποια στιγμή αυτοί που θεωρούν ότι κατέχουν το αλάνθαστο του καλού θελήσουν και να το επιβάλουν;»
Η νέα εκλογική αναμέτρηση, ξεκίνησε από τα τραπέζια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Οι παράγοντες που πίεζαν για να υπάρξει απαραιτήτως μία κυβέρνηση, με τα ίδια επιχειρήματα στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου. Όπου το παραβάν θα είναι για να κρυφτούμε και όχι για να ψηφίσουμε.Φοβάμαι πως η αντιπαράθεση θα θυμίζει δεκαετία του 80, όπου οι δυνάμεις του καλού ήταν σε πλήρη αντιπαράθεση με το κακό, για να φτάσει ωστόσο η χώρα στο χάλι που είναι.
Οι δυνάμεις του σύγχρονου προεκλογικού καλού θα χρεώσουν στο απέναντι κακό την επικινδυνότητα της πλήρους καταστροφής, της διάλυσης της Ευρωζώνης, της επιστροφής στη δραχμή και ενδεχομένως πολλά άλλα. Οι ευρωπαϊστές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τον ευρωπαϊκό παράγοντα (ανήκουν σε αυτούς άραγε ο Άκης και ο Τσουκάτος οι οποίοι τα είχαν μια χαρά με τις ευρωπαϊκές επενδύσεις SIEMENS και HDW;) θα κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο. Η ερώτηση είναι αν έχει κάποιος το δικαίωμα να έχει ένα ευρωπαϊκό όραμα στο οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι τσιφλίκι της Μέρκελ και της κερδοφόρας σε καιρό κρίσης Γερμανίας, αλλά πεδίο συλλογικών αποφάσεων και κοινής πολιτικής. Αν έχει το δικαίωμα να θέλει ένα ευρώ που δεν παραπαίει ως αστήριχτο νόμισμα, αλλά στέφεται ως πραγματικό αντίκρισμα μιας πραγματικής οικονομίας.
Να προσθέσω δύο ακόμη ερωτήματα. Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που υπογράφει μνημόνια που ρίχνουν την Ευρώπη στην ύφεση και την διάλυση και λίγα αργότερα (προεκλογικά πάντα) υποστηρίζει πως θα κάνει αυτό που έλεγε πως δεν γινόταν, να τα επαναδιαπραγματευτεί; Και τέλος: Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που βάζει μια χώρα να κάνει εκλογές με τις εκφοβιστικές δηλώσεις των ευρωπαϊκών παραγόντων για το πόσο κινδυνεύει αν έχει ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα;
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αν η προηγούμενη εκλογική μάχη οδήγησε σε έναν μπλοκαρισμένο δρόμο διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι αδιέξοδο αλλά ενδεχομένως η ένδειξη πως πρέπει να υπάρξει ένας άλλος δρόμος. Ποιος είναι αυτός, θα τον δείξουν μόνο οι ψηφοφόροι. Όχι πάντως η Μέρκελ.