Γράφει ο Μανούσος Γ.Δασκαλάκης
Τον Νοέμβρη του 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος προκηρύσσει εκλογές. Η Ελλάδα υπό την σθεναρή ηγεσία του Βενιζέλου, στο πλευρό των συμμάχων της «ΑΝΤΑΤ» είχε ελευθερώσει την Δυτική και Ανατολική Θράκη, και είχε πάρει «εντολή»από τους συμμάχους, για προστασία του Ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης. 
Το βασιλικό “λαϊκό κόμμα” είχε επιδοθεί σε μια μαύρη προπαγανδιστική εκστρατεία, με το σύνθημα «ΟΙΚΑΔΕ» δηλαδή το σταμάτημα του πολέμου και την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους. Ο Ελληνικός λαός είχε κουραστεί με την μακροχρόνια επιστράτευση των παιδιών του, και επιθυμούσε την ειρήνη. Το κόμμα των «φιλελευθέρων» νικήθηκε και ο Εθνάρχης «Ε.Β» δεν βγήκε ούτε καν βουλευτής το 1920.Οι συντηρητικές δυνάμεις της εποχής, φοβήθηκαν μήπως κατηγορηθούν για ηττοπάθεια και εθνική μειοδοσία, και συνέχισαν τον πόλεμο μέχρι τα βάθη της Μικράς Ασίας. Η Ελλάδα τότε έχασε κατά κράτος από τους Νεότουρκους του Μουσταφά Κεμάλ -Ατατούρκ. Την μέρα εκείνη έπεσε σαν σκοτεινή σκιά πάνω από την χώρα, η Μικρασιατική καταστροφή και ο «συνωστισμός» κατά την κ. Ρεπούση των Ελλήνων στην παραλία της Σμύρνης.
Έχει ομοιότητες το σήμερα με το χθες; Μεγάλοι διανοητές όπως ο Καρλ Μαρξ, έχουν πει ότι¨ «όταν είναι να επαναληφθεί η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.»
Φυσικά και δεν έχει ομοιότητα η εποχή μας. Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός.
Όμως όπως τότε έτσι και τώρα είμαστε προσδεμένοι σε μια συμμαχία. Όπως τότε οι συντηρητικοί ωρυόταν, ότι θα σταματούσαν τον πόλεμο και έπειτα τον συνέχισαν. Έτσι και σήμερα οι συντηρητικές δυνάμεις με τα φιλικά τους Μ.Μ.Ε οργίασαν ότι αν ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψουμε στην δραχμή. Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως ήταν κόμμα του 4% με συνιστώσες αντικαθεστωτικές. Όταν έχεις σαν κόμμα μικρό ποσοστό μπορείς ανέξοδα να λες ότι θέλεις. Η δύναμη όμως που του έδωσε το εκλογικό σώμα και η προοπτική να γίνει κόμμα εξουσίας τον επανέφερε βίαια στην σκληρή πραγματικότητα. Από ήξις αφίξεις όσον αφορά την Ευρώπη, μεταμορφώθηκε σε κόμμα καθαρά φιλοευρωπαϊκό. «Έβαλε νερό στο κρασί του» όπως δήλωσε και ο βουλευτής του, Δημ. Παπαδημούλης. Παρά την τρομολαγνική ρητορεία από τους Γερμανούς πολιτικούς και ιστρούχτορες της Ε.Ε απέξω, και από την Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ από μέσα σχεδόν το ένα τρίτο των πολιτών ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας για αλλαγή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και κοινωνική δικαιοσύνη. Ποιος αποκλείει όμως ο Σαμαράς και τα συμμαχικά του κόμματα να μας επιστρέψουν στην δραχμή που απευχόταν προεκλογικά με φοβιστικές και τρομαλαγνικές κορώνες; Πως θα επιστρέψουμε στην δραχμή; Αν η κ. Μέρκελ δεν δεχθεί να αναθεωρηθεί το μνημόνιο και συνεχιστεί η ύφεση κανένας στόχος δεν θα μπορεί να επιτευχθεί, και μόνοι μας θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στην δραχμή.
Γιατί μας φοβίζουν ότι θα πάμε στα τάρταρα του Άδη αν επιστρέψουμε στην δραχμή;
Το νόμισμα δεν είναι εικόνισμα για να το προσκυνούμε δογματικά. Είναι εργαλείο πολιτικής. Αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ τι θα γίνει; Στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά σιγά σιγά, θα βρούμε το δρόμο μας. Πως θα βρούμε τον δρόμο μας; Με συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και ένα λειτουργικό και ευέλικτο κράτος. Με ανοιχτή οικονομία και διεύρυνση της παραγωγικής βάσης. Με υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Με αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Με ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Πάντα με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και χωρίς ελλείμματα. Με φορολογική δικαιοσύνη. Με πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής.
Εάν δεν ασκείται από τις κυβερνήσεις εκσυγχρονιστική και συνετή οικονομική πολιτική, είτε με ευρώ είτε με δραχμή πάντα το κράτος μας θα βουλοπλέει. Πάντως ότι και να συμβεί είτε μέσα είτε έξω από την ΟΝΕ μια εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί. Η κρίση έξυσε τις πυορροούσες πληγές του κρατικού μηχανισμού, και του πελατειακού κράτους. Χωρίς αλλαγές παντού στην δημόσια διοίκηση και στην παραγωγικό μοντέλο της χώρας είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Ας ανασκουμπωθούμε να δουλέψουμε δημιουργικά.