Είχε γραφτεί ένα κείμενο το περασμένο καλοκαίρι, το καλοκαίρι των πλατειών και των “Αγανακτισμένων” που το βρήκα τυχαία σήμερα, ψάχνοντας κάτι άλλο. Ένα απόσπασμά του μου φάνηκε τραγικά επίκαιρο:
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τo να υποθηκεύεις ή να πουλάς εθνική περιουσία είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στη χώρα το αχόρταγων λωτοφάγων, την Ελλάδα. Αλλά όταν γονυπετής ετοιμάζεσαι να πουλήσεις κάτω από τις σημερινές συνθήκες της «αγοράς», τότε μόνο δύο λέξεις υπάρχουν για να χαρακτηρίσουν αυτή την κοψοχρονιάτικη αγοραπωλησία: εθνική μειοδοσία.
Διάβαζα αυτές τις αράδες λίγο μετά από την είδηση της επίσκεψης του κ. Φούχτελ στην Κρήτη. Αισθάνθηκα όπως όταν έχεις πέσει μέσα σε σκατόλακο, έχεις βουλιάξει μέχρι τα ρουθούνια και διαπιστώνεις με αγωνία ότι συνεχίζεις να βουλιάζεις…
Με τα μάτια της φαντασίας μου είδα εκεί, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα την Κνωσσού, τον κ. Φούχτελ να απλώνει τις φούχτες του και να θωπεύει ανάρμοστα την καλλίπυγο μυθική Αριάδνη, πριν εκείνη προλάβει να δώσει την άκρη του μίτου της στο Θησέα. Η Αριάδνη έψαχνε τον Θησέα μέσα στους στενούς, ανήλιαγους δρόμους του παραγοντισμού και της γραφειοκρατίας. Αλλά δεν μπορούσε να τον βρει. Ο Θησέας, καταθλιμμένος, έπινε ρακές στο καπηλειό κι έκλεγε την κακή του μοίρα.
Σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα, ένας χρόνος ασταμάτητης σοσια-ληστρικής γελοιότητας, παπαδημοκρατίας και διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων για να βρισκόμαστε ακόμα, σήμερα, στο ίδιο σημείο: να περιμένομε εισηγήσεις από τύπους σαν αυτόν τον κύριο με το σγουρό περουκίνι, για το αν και πότε θα πάρομε την επόμενη δόση μας.
Κι άλλο ένα απόσπασμα από το ίδιο κείμενο:
Οι δανειστές ζητάνε εγγυήσεις, κι αυτό είναι απόλυτα λογικό. Ας τους εκχωρήσουμε, λοιπόν, τις απαιτήσεις από τις πολεμικές αποζημιώσεις και τις μελλοντικές αξιώσεις, όπως θα στοιχειοθετηθούν, απέναντι στους διάφορους προμηθευτές του Δημοσίου που λυμαίνονται για δεκαετίες τα νοσοκομεία, τις τηλεπικοινωνίες, τα δημόσια έργα. Και μετά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και από μηδενική βάση, να συζητήσομε πώς θα αυξηθούν τα έσοδα με την πάταξη –κατ’ αρχήν- της μεγάλης φοροδιαφυγής και πώς θα μειωθούν τα έξοδα με την περιστολή της σπατάλης του πάρτι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού και της διαφθοράς που συνεχίζεται απρόσκοπτα.
Μεγάλη η πίκρα, αλλά η εκλογική εντολή είναι πολύ νωπή και δεν έχομε κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσομε ότι η λαϊκή βούληση έχει εκφραστεί. Όμως να μην ξεχνάμε ότι η τρόικα εσωτερικού έχει εκλεγεί με τη γνωστή πατροπαράδοτη μέθοδο, με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, και δεν έχομε να ελπίζομε τίποτα από τον συμμαθητή με τη γιαγιά τη λογοτέχνισσα. Εκείνη, τουλάχιστον, είχε αυτοκτονήσει όταν τα κατοχικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941… Ο εγγονός, οσφυοκάμπτης, κάνει πρόβες υποταγής μπροστά στον καθρέφτη του ιδιαίτερου γραφείου του, στο μέγαρο Μαξίμου.
Κανείς δε λέει κουβέντα για το πώς θα τα κάναμε πλεονάσματα, τα πρωτογενή ελλείμματα. Τσιμουδιά… Το πρώτο μέλημα ήταν η μπιτ παρά εκποίηση μερικών αεροσκαφών της “παλιάς” Ολυμπιακής… Η λογιστική εγγραφή, ασφαλώς, μείωσε το δημόσιο χρέος κατά το ισόποσο των τόκων ολίγων ημερών…
http://my-pillow-book.blogspot.gr