Του Ειρηναίου Μαράκη
Η νέα απεργιακή και αγωνιστική χρονιά ξεκίνησε με την “κυβέρνηση Κουρέλη” να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλλει το νέο πακέτο των 11,5 δις, ύστερα από την αποτυχία των συναντήσεων Σαμαρά-Μερκολάντ που επιβεβαίωσαν, για άλλη μια φορά, τη διάθεση της άρχουσας τάξης να λεηλατήσει τα δικαιώματα των εργατών αλλά και μετά από το ιστορικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο των χιλιάδων μεταναστών και αντιρατσιστών που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας. 
Έτσι, και ενάντια σε κάθε προσπάθεια να φανεί ότι η κυβέρνηση υπερισχύει της αντίστασης, δώθηκε ένα μεγάλο χαστούκι στον Δένδια που “σκούπισε” 7.000 μετανάστες για να δει πολλαπλάσιες χιλιάδες ανθρώπων να διαδηλώνουν ενάντια στη συστηματική επιχείρηση τρόμου με δολοφονικές επιθέσεις από τους φονιάδες της Χρυσής Αυγής, βασανιστήρια και διωγμούς σε μια προσπάθεια να διαχωρίσουν την τάξη, φέρνοντας αντιμέτωπα τα διάφορα κομμάτια της, να τρομάξουν τους μετανάστες και να δημιουργήσουν αίσθηση αδυναμίας στους ντόπιους μπροστά στην εγκληματική βία της αστυνομίας και του παρακράτους.
Όμως κόντρα στις επιθυμίες των αστών τα αποτελέσματα ήταν τα ακριβώς αντίθετα αφού στο συλλαλητήριο δεν εκφράστηκε μόνο η οργή αλλά και η αυτοπεποίθηση που υπάρχει στον κόσμο των μεταναστών παρόλο που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα από τη μεριά της καταστολής. Είχαν την αυτοπεποίθηση να οργανώσουν ένα συλλαλητήριο από μόνοι τους σε συνεργασία της ΚΕΕΡΦΑ και του ΣΕΚ. Ήταν ένα συλλαλητήριο που το οργάνωσαν σαν να οργάνωναν τη μεγαλύτερη Πανεργατική Απεργία, με κόσμο από τους χώρους δουλειάς του, από τις γειτονιές του, από τα τζαμιά του, από τις πόλεις του αψηφώντας τις προσπάθειες της Αστυνομίας να εμποδίσει τη διεξαγωγή του. Παρατηρούμε, ότι εαν η απάντηση στον Δένδια είναι διαδηλώσεις όπως της Παρασκευής, το ίδιο μπορεί να γίνει και με τις απεργίες. Οι μάχες κι οι απεργίες στην ΑΤΕ, δυο μόλις μήνες μετά τις εκλογές, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, αποδεικνύοντας τι σημαίνει αυτοπεποίθηση στη νέα περίοδο που μπαίνουμε. Με λίγα λόγια, ολόκληρη η τάξη είναι οπλισμένη με αυτοπεποίθηση και έτοιμη να αγωνιστεί.
Ήδη τα συνδικάτα αναγκάζονται να κηρύξουν απεργίες κάτω από την πίεση της βάσης. Αρχές της προηγούμενης εβδομάδας η ΠΟΕ-ΟΤΑ βρίσκονταν σε διήμερη κινητοποίηση, το ΤΤ είναι επίσης μέσα στις μάχες ενώ η ΔΟΕ έχει κηρύξει 24ωρη απεργία για τις 12 Σεπτέμβρη ενώ η ΟΕΝΓΕ και η ΠΟΕΔΗΝ συνεδριάζουν την επόμενη εβδομάδα γιατί είναι αναγκασμένες να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις. Εαν δεν το κάνουν οι ηγεσίες πάντως μπορεί να το κάνει η βάση. Έτσι ξεκίνησε κι η απεργία της ΑΤΕ, έτσι συνέχισε για δυο εβδομάδες και την έκλεισαν μόνο όταν κατάφεραν να αρπάξουν την απόφαση μιας συνέλευσης παραμονή του Δεκαπενταύγουστου!
Απέναντι σε τέτοιους κινδύνους και προοπτικές τα καθήκοντα της Αριστεράς και ιδιαίτερα του αντικαπιταλιστικού, επαναστατικού τμήματος της (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι πολύ μεγάλα. Είναι πια καιρός να οργανώσουν τις μάχες, χωρίς καμμία αναμονή ότι η λύση μπορεί να βρεθεί κοινοβουλευτικά ή με υποχώρηση σε βασικές ανατρεπτικές θέσεις – αντικαπιταλιστική έξοδο από ΕΕ, διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο – που θα στερήσουν από την μαχόμενη εργατιά και αγροτιά τα όπλα της απέναντι στην χωρίς έλεος επίθεση των αστών. Ούτως ή άλλως σε μια χώρα με μεγάλη Αριστερά, φόβητρο για την κυρίαρχη τάξη, κανείς δεν μπορεί να βρεθεί πίσω από τη διάθεση του κόσμου που διεκδικεί η Αριστερά να μπει μπροστά και να οργανώσει τις μάχες ώστε να ρίξουμε την κυβέρνηση της “τρόικας εσωτερικού”. Παράλληλα, ο κόσμος αντιμετωπίζει και μια Αριστερά που η ηγεσία της δεν θέλει να τους ρίξει. Η συνάντηση του Τσίπρα με τον σφαγέα Πέρες είναι δυστυχώς, κομμάτι αυτής της αντίληψης. Αυτή η τακτική είναι που δημιουργεί εντάσεις ακόμα και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη μάχη που καλούμαστε και οφείλουμε να δώσουμε. Να πούμε ξεκάθαρα ότι χρειάζεται να οργανώσουμε τον κόσμο λαμβάνοντας υπόψη μας τις προσδοκίες του (ή και τους φόβους του) τραβώντας τον ταυτόχρονα στην μάχη για να ρίξουμε την κυβέρνηση με απεργίες και όχι με αναμονή. Το πρόγραμμα που έχουμε μπροστά μας (ΔΕΘ 8 Σεπτέμβρη, απεργία δασκάλων στις 12 και Πανελλαδική Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης στις 30 του ίδιου μήνα) μπορεί να είναι η καλύτερη αφετηρία για τη νέα αγωνιστική χρονιά. Αρκεί όλα τα παραπάνω να είναι στο κέντρο της πολιτικής δουλειάς απο εδώ και μπρος, ώστε να δυναμώσει η Αριστερά που βάζει ανατρεπτικούς και αντικαπιταλιστικούς στόχους, να μπουν τα συνδικάτα στη μάχη και να τραβηχτεί παράλληλα η κοινοβουλευτική Αριστερά προς την προοπτική του εργατικού ελέγχου κι όχι προς την προοπτική της αναμονής και των συμβιβασμών. Γιατί η δύναμη είναι στους απεργιακούς αγώνες και μόνο με αγώνες μπορούμε να επιβάλλουμε το συμφέρον μας για πραγματική δημοκρατία και κοινωνική ελευθερία!