Για δύο περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο καθόλου κολακευτικός χαρακτηρισμός: Για άτομα που προδίδουν τη χώρα τους έναντι ωφελημάτων και για άτομα που προδίδουν τις προσδοκίες αυτών που τους εμπιστεύτηκαν και τους ψήφισαν! Σ’ αυτή την περίπτωση, μιλάμε για άτομα του πολιτικού χώρου. Η λέξη παράγεται από το ρήμα δίνω και το ουσιαστικό λόγος.
Για την δεύτερη περίπτωση, αυτοί οι καθ’ έξιν απιστούντες, δεν πρέπει να δίνουν λόγο σ’ αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν; Γι’ αυτό προσφέρονται, κατ’ εξοχήν, οι προεκλογικές περίοδοι. Επίσης, δεν πρέπει ( επιβάλλεται μάλλον) να της αποδίδουν αυτό το χαρακτηρισμό, οι έντιμοι, ασχέτως αν αυτοί κωλύονται για ειδικούς λόγους; Κι ένας τέτοιος είναι το δικαστικόν λειτούργημα. Που σαφώς δεν αίρει το δικαίωμά τους, όπως και του κάθε πολίτη! Πέραν βέβαια της χρονικής διάρκειας άσκησης του δικαστικού λειτουργήματος.
Μια κι ο λόγος για την Δικαιοσύνη και τους Δικαστικούς, συνταγματικά τουλάχιστον, είναι ανεξάρτητη απέναντι στη Κεντρική εξουσία (την εκάστοτε κυβέρνηση). Για να γίνω πιο συγκεκριμένος λοιπόν, πως εξηγείται η πειθαρχία και δίωξη του αντιεισαγγελέως Χανίων κ. Πενταγιώτη; Που έγραψε τον επίμαχο χαρακτηρισμό, στην επιστολή του προς τους δικαστικούς λειτουργούς, σχετικά με τις προετοιμαζόμενες κινητοποιήσεις του κλάδου. Και αφορούσε τους γνωστούς και μη εξαιρετέους, τους αίτιους για τα δεινά όλων μας και όχι μόνο των Δικαστών. Τους αίτιους που έχουν μονίμως στημένο το αυτί, προς τους πολιτικούς – κυβερνητικούς εκπροσώπους της «ελεύθερης αγορά» την οποία – ειρήσθω εν παρόδω – χαρακτηρίζει η συγγραφέας του «το δόγμα του Σοκ», σαν το « οικονομικό πρόγραμμα του νέο συντηρητικού κινήματος».
Ένα ερώτημα λοιπόν, σχετικά μ’ αυτές τις νομικίστικες φιοριτούρες… περί ανεξαρτησίας, είναι: Διατυπώθηκε από αυτούς που … κοροϊδεύουν τα μούτρα τους για τους πολίτες, ενώ δεν κατοχυρώνουν το δικαίωμα των Δικαστικών λειτουργών να έχουν εξωλειτουργική γνώμη; Όταν όμως, οι δοτοί άρχοντες της χώρας, δίνουν τον νεμομισμένον όρκον, ενώπιον Θεού και Ανθρώπων (τον Θεό τον… αναπληροί ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος), τότε πάντες οι πολίτες δεν δικαιούνται να προσάψουν την κατηγορία του Δοσιλογισμού στους – στον παραβαίνοντα αυτό τον όρκο; Δεν είναι ασέλγεια σε βάρος των κατοχυρωμένων – και συνταγματικά – λαϊκών δικαιωμάτων; Άρα λοιπόν, εις τι διαφέρει από τους πολίτες ο τάδε ή δείνα κυβερνητικός αξιωματούχος, όταν παραβαίνει τον όρκον του; Έστω για τα κακώς εννοούμενα, συμφέροντα της τάξης του… Που δυστυχώς, όλοι τους τα ταυτίζουν με … την πατρίδα!! Ναι κυριολεκτώ!
Μελέτησα την δημοσιευμένη επιστολή του διωκόμενου και δεν μπορώ, εγώ ένας ταπεινός υπηρέτης του γραπτού λόγου, παρά να του απονείμω τα εύσημα!! Στις ευνομούμενες πολιτείες (είμαστε τέτοια;) δικαστικοί με το ήθος του εν λόγω κυρίου, θα αποτελούσαν εθνικό θησαύρισμα! Είναι μια – διακεκομμένη έστω – συνέχεια των Τερτσέτη – Πολυζωϊδη, που κοσμούν την νομική και την εθνική ιστορία της χώρας μας!! Ερωτώ πάντας τους νοήμονας αυτής της τάλαινας χώρας: Δηλαδή, οι διαρκείς πράξεις οι αντιλαϊκές, των – του εξυβρισθέντος, δεν είναι δοσιλογισμός; Δεν πρέπει να δίνουν έστω υπό μορφήν αυτοκριτικής – λόγο στους ψηφοφόρυς των και στο λαό εν γένει; Δεν λοιδορούν, λόγω – έργω τον λαό, που πραγματώνει την παραγωγή της χώρας, αλλά και τους εμπιστεύεται τέλος; Ας συμπεράνει λοιπόν, έκαστος, εξ ημών, αν είναι άξιοι ή όχι, του εκτοξευθέντος χαρακτηρισμού!! « Θέλει τόλμη και αρετήν η ελευθερία»! Και δυστυχώς, έχει έλλειμμα σ’ αυτές τις υπέρτατες αξίες η χώρα μας! Λυπηρόν και ταυτόχρονα ανησυχητικόν…