Του Αντ. Χαρχαλάκη

Όπως γράφει η Ναόμι Κλάιν, στο πολύκροτο έργο της  «Το Δόγμα του Σοκ», «Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, η ελευθερία των Αγορών και η ελευθερία των πολιτών, σε μια ιδεολογία που διατείνεται ότι είναι η μοναδική και καλύτερη άμυνα της Ανθρωπότητας απέναντι στην επανάληψη μιας ιστορίας γεμάτης από ομαδικούς  τάφους, μαζικές σφαγές και θαλάμους βασανιστηρίων. Ωστόσο η ιδεολογία αυτή, δεν έφερε τη Δημοκρατία στις χώρες του Νότιου Κώνου της Λατινικής Αμερικής. (και μόνο εκεί, προσθήκη του γράφοντος) της πρώτης περιοχής του πλανήτη όπου η αχαλίνωτη σημερινή θρησκεία  των αχαλίνωτων ελεύθερων αγορών, βγήκε από τα υπόγεια εργαστήρια του Πανεπιστημίου του Σικάγου».

Όμως προσθέτω, μέσα στη ροή του χρόνου και των γεγονότων, κανείς δεν πρέπει να πιστεύει πως όλα έχουν τελεσιδικίσει! Ούτε πως η κτηνώδης δύναμη των εξουσιαστών θα μπορέσει (πάλι ) να καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα τη μοίρα των ατόμων και των λαών! Που αυτή κινείται νομοτελειακά, και θα κινείται προς την κατεύθυνση βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, όπου Γης! Πίστη μας είναι πως οι παραγωγοί των αγαθών, δικαιούνται να τα απολαμβάνουν κι όχι να δυσκολεύονται να τα προμηθευτούν από τα ράφια των εμπόρων! Διαφορετικά η Ανθρωπότητα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και τελικά θα καταντήσει στην κτηνωδία ή στην αυτοκτονία… Να πω επι τη ευκαιρία, πως η «Σχολή του Σικάγου, είναι το θεωρητικό βάθρο του καπιταλισμού της καταστροφής! Η επαλήθευση των δοξασιών της, σε χώρες όπως  Αργεντινή, Χιλή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, αλλά και Ελλάδα εσχάτως, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, σηματοδότησε την δικτατορία των αγορών, γι’ αυτό την διακρίνει μια ομοιογένεια! Ο καπιταλισμός της καταστροφής, παράγει, όπου επιβληθεί,  πανομοιότυπα μοντέλα. Βλέπετε πως προχωρούν οι επιτελείς του; Ισχυρίζονται συρρίκνωση εσόδων, δανεισμό, προάγουν την υψηλή ανεργία και τόσα άλλα… Όμως αυτή η ομοιογένεια, αυτή η δικτατορία των αγορών που  έχουν προκαλέσει την εξέγερση (ειρηνική για την ώρα) των πιο προωθημένων λαϊκών τμημάτων, δεν έχει μέλλον!

Αγαπητοί μου, φτάσαμε στο απόλυτο μηδέν της αντοχής και της υπομονής και προβλέπω την απόλυτη εξάντληση και των τελευταίων ψιχίων της αναμονής! Όμως τα αγωνιώδη ερωτήματα είναι: Για πόσο θ’ αντέξουμε ακόμη; Για πόσο θα ανεχόμαστε τις τρόικες εξωτερικού – εσωτερικού; Το πτώμα της χώρας και τα πτώματα των αυτόχειρων, ζητούν απάντηση! Για πόσο ακόμη, κάποιοι εξ ημών θα λέμε το «δε βαριέσαι», και θα σφίγγουμε τα ζωνάρια μας    Καλούμαστε, προς χάριν των παιδιών μας και ημών των ίδιων να ανατρέψουμε αυτά που υποδηλώνει ο τίτλος του παρόντος κειμένου! Καλούμαστε να επικαιροποιήσουμε την ποικιλότροπη αγωνιστική μας παράδοση, να γελάσουμε κατάμουτρα σε κείνους που μεγαλοϊδεάτικα, ή επιπόλαια επιμένουν στο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»! Ο κίνδυνος για τη χώρα και ημάς το λαό της, είναι εμφανής… Αξίζουμε μια τέτοια κατάντια; Γιατί για κατάντια πρόκειται… «Καιροί οι μενετοί» δηλαδή: οι καιροί δεν περιμένουν!