Του Γιώργου Μαρματάκη
Κύριε διευθυντά,
Έποικοι και μάστιγα οι πρόσφυγες που φεύγουν από τους τόπους τους;
Οι απόψεις όλων είναι σεβαστές, όμως σε κάποιες απόψεις οφείλουν να δίνονται απαντήσεις.
Σχετικά με το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα σας από κάποια κυρία με το όνομα Βασιλική Ζαχαριουδάκη, πρέπει να ειπωθούν δύο λόγια.
Σύμφωνα με την κ. Ζαχαριουδάκη όσοι καταφθάνουν πλέον στην Ελλάδα δεν είναι οικονομικοί μετανάστες ή πολιτικοί πρόσφυγες αλλά έποικοι.
Η χρήση του όρου “έποικος” έχει ενδιαφέρον.
Ο έποικος σε αντίθεση με τον μετανάστη, εγκαθίσταται μεν μόνιμα σε άλλη χώρα από αυτή της καταγωγής του, όχι όμως επειδή εξωθείται στο να φύγει από τη χώρα του αλλά επειδή το επιλέγει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η έννοια έποικος έχει ιδιαίτερα αρνητική χροιά λόγω και της καταγραφής στη συλλογική συνείδηση του ομαδικού και συντονισμένου επικοισμού με την ενθάρρυνση της Τουρκίας που συνέβη στη Βόρεια Κύπρο.
Ο έποικος μπορεί να επιλέξει την εγκατάσταση σε μία άλλη χώρα και με βάση κάποιου εθνικού σχεδίου της χώρας καταγωγής του, μπορεί να είναι ένα πιόνι σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό άλωσης και κατάκτησης, όπως και στην περίπτωση της Παλαιστίνης.
Προφανώς, η κ. Ζαχαριουδάκη για αυτό επέλεξε τον όρο “έποικος”, για να τονίσει τον “εθνικό” κίνδυνο που αποτελεί η μετανάστευση αλλά και για να αφήσει υπόννοιες ότι υπάρχει κάποιος ευρύτερος σχεδιασμός κάποιου εχθρικού κράτους προς την Ελλάδα ή κάποιων άγνωστων “ξένων δυνάμεων” στον οποίο σχεδιασμό οι “έποικοι” οικειοθελώς συμμετέχουν.
Όμως, πώς μπορούν αυτοί οι μετανάστες που καταφθάνουν στην Ελλάδα να είναι έποικοι;
Στην Κύπρο οι έποικοι ήρθαν στα πλαίσια εφαρμογής σχεδίου πληθυσμιακής ενίσχυσης των κατεχόμενων. Αρχικά το πρώτο κύμα αποτελούνται από οικογένειες των 498 στρατιωτών που σκοτώθηκαν και κατόπιν υπήρχαν πολλοί που επέλεξαν να πάνε, κυρίως από τα συντηρητικά και φτωχά στρώματα της Τουρκίας, δελεασμένοι από τα κίνητρα που έδινε η Τουρκοκυπριακή διοίκηση.
Στο Ισραήλ ο εποικισμός ξεκίνησε μετά την κατοχή τον Ιούνη του 1967. Έκτοτε, το Ισραήλ δημεύει γη, και προχωρά σε εκδίωξη των κατοίκων και εποικισμό των περιοχών που καταλαμβάνει. Πρόκειται για μία στρατηγική που έχει αναγνωριστεί ως έγκλημα πολέμου.
"google ad"
Στην Ελλάδα οι άνθρωποι που έρχονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, δεν έρχονται επειδή εξυπηρετούν κάποιο σχέδιο της χώρας τους για κατάκτηση της Ελλάδας, και σε πολλές περιπτώσεις διαφεύγουν από εμπόλεμες ζώνες.
Ποιος άνθρωπος άραγε θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένας Σύρος ή ένας Αφγανός ή ένας Λίβυος που έρχεται μετανάστης στην Ελλάδα είναι έποικος του κράτους της Συρίας που σκοπό έχει την εκδίωξη των Ελλήνων και τον εποικισμό περιοχών εις όφελος της Συρίας, του Αφγανιστάν ή της Λιβύης; Αλλά και αν υπήρχε κάποιο ευρύτερο σχέδιο άγνωστων “ξένων δυνάμεων” άλωσης της χώρας, ποια είναι τα οφέλη που καρπώνονται (όπως οι έποικοι σε Κύπρο και Παλαιστίνη) αυτοί οι οποίοι διαβιούν εδώ και χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Το γεγονός ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί τις ροές των μεταναστών για να ασκήσει πολιτική πίεση προς την Ελλάδα και την Ευρώπη ανοίγοντας ή κλείνοντας την κίνηση προς τα παράλια της Ελλάδας δε μετατρέπει τους μετανάστες σε έποικους αφού δεν βρίσκονται σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση, ούτε έχουν στόχο την εκπλήρωση των στόχων της τούρκικης κυβέρνησης. Η χρησιμοποίηση της επιθυμίας των μεταναστών να φτάσουν σε χώρες της Δύσης από την Τουρκία δεν τους μετατρέπει σε έποικους.
Η κ. Ζαχαριουδάκη όμως χρησιμοποιεί άλλη μία λέξη με βαρύτητα. Χαρακτηρίζει την έλευση των μεταναστών και των προσφύγων (που είναι πλέον “έποικοι”) ως “μάστιγα”.
Μάστιγα ή το μαστίγιο είναι το ειδικό όργανο που χρησιμοποιείται για την τιμωρία της μαστίγωσης.
“Μάστιγα” λοιπόν χαρακτηρίζεται οτιδήποτε αρνητικό το οποίο λαμβάνει το χαρακτήρα της βασανιστικής τιμωρίας και της καταστροφής. Αυτό μπορεί να είναι από μία αρρώστια όπως ο καρκίνος, η επέκταση χρήσης συγκεκριμένων ναρκωτικών ή η ανεργία.
Επεξηγεί και η συγγραφέας του κειμένου ότι ο “εποικισμός” που λαμβάνει πλέον χώρα και είναι “μάστιγα”, “πλήττει όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους μετανάστες που βρίσκονται ήδη εδώ πολλά χρόνια”, δημιουργώντας έτσι ένα διαχωρισμό μεταξύ αυτών που ήδη βρίσκονται εδώ και αυτών που έρχονται ή θα έρθουν, που δεν είναι πλέον μετανάστες ή πρόσφυγες που έχουν ανάγκη στήριξης αλλά έποικοι, δηλαδή, περίπου μέρος ενός σχεδίου κατάκτησης και άλωσης της χώρας.
Προσωπικά, δε θέλω να κουνήσω το δάκτυλο σε κανένα. Θεωρώ προφανές ότι η λογική της κ. Ζαχαριουδάκη εκφράζει περισσότερο φοβίες παρά μια πραγματικότητα, ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι έποικοι, και ότι οι αιτίες που προκαλούν τη μετανάστευση, όχι η μετανάστευση είναι η μάστιγα που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Όμως υπάρχουν και κάποια πραγματικά ζητήματα που τροφοδοτούν αυτούς τους φόβους και που εκφράζονται στο κείμενο:
“Πού θα βρεθούν τόσες δουλειές για τόσο πλήθος; Πώς μπορούμε να δεχόμαστε χιλιάδες εισροές καθημερινά;”
Και είναι πραγματικά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις όταν ήδη αυτές οι χιλιάδες που ήρθαν τα προηγούμενα χρόνια, η πλειοψηφία εξ αυτών παραμένουν παγιδευμένοι στη χώρα, λόγω συμφωνιών που προέκυψαν υπό τις ανώμαλες συνθήκες που διαβιώνει η εξαρτημένη χώρα μας, δίχως να εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο ή να τους δίνονται χαρτιά ώστε να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες που θα επιθυμούσαν.
Μαζί με τη δική τους παγίδευση και την αδυναμία του ελληνικού κράτους να τους εντάξει, παγιδεύεται και ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που εδώ και 10 χρόνια βιώνει πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης και οικονομικής ανέχειας που καμουφλάρονται πίσω από στατιστικές που αποτυπώνουν μια αναιμική βελτίωση του κλίματος και σε κενούς πολιτικούς λόγους περί του τέλους των μνημονίων.
Τι άλλο θα μπορούσε να ειπωθεί όταν πάνω από 10.000 άνθρωποι παραμένουν εγκλωβισμένοι εδώ και χρόνια σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια της Μυτιλήνης. 10.000 άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες ανέχειας και αθλιότητας, που γεννά πολλές φορές και την παραβατικότητα και τους μετατρέπει σε ανθρώπους ενός πολύ κατώτερου θεού, περιττούς, και γι’ αυτό κι εν δυνάμει επικίνδυνους. Και τι μπορεί να ειπωθεί όταν το πρόβλημα παγιώθηκε με ένα Αριστερό κόμμα στην εξουσία; Είναι αυτή η κατάσταση που ήδη υπάρχει που γεννά ερωτήματα για το τι θα συμβεί σε μια νέα έλευση μεταναστών και προσφύγων.
Το ερώτημα που θέτει η συγγραφέας ευσταθεί: “Πώς μπορούμε να δεχόμαστε χιλιάδες εισροές” όταν και γι’ αυτούς που βρίσκονται ήδη εδώ δεν έχει βρεθεί κάποια λύση παρά η “αποθήκευσή” τους σε στρατόπεδα; Πώς μπορούν να συνεχίζουν να έρχονται άνθρωποι, όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις κάποιας ανάπτυξης στην Ελλάδα που μπορεί να εγγυηθεί μια σχετική ευημερία για όλους; Πώς θα ενταχθούν αυτοί οι άνθρωποι όταν οι νέοι αυτής της χώρας συνεχίζουν να φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό;
Και πώς θα βρεθεί λύση σε μία Ευρώπη που βαίνει όλο και πιο ακροδεξιά, σε έναν κόσμο που τα κέρδη συσσωρεύονται σε όλο και λιγότερα χέρια, σε μία συγκυρία που πολύ σύντομα, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, αναμένεται να γεννήσει την επόμενη μεγάλη οικονομική κρίση;
Η λύση όμως δε θα βρεθεί μέσα από τον πανικό. Και το να διατηρούμε ζωντανή την ανθρωπιά μας, δεν θα πρέπει να εξαρτάται από την ύπαρξη εφικτών λύσεων.
Η δυνατότητά μας να βρούμε πραγματικές λύσεις βασίζεται στην ικανότητά μας να διατηρούμε την ψυχραιμία και την ανθρωπιά μας υπό αντίξοες συνθήκες. Και είναι αντίξοες συνθήκες αυτές που ζούμε. Που έχουν κρατήσει πολλά χρόνια. Και μπορεί να κρατήσουν ακόμη παραπάνω.
Για όλα αυτά τα ζητήματα χρειάζεται μια ουσιαστική, ψύχραιμη συζήτηση. Και λήψη αποφάσεων που θα λαμβάνουν υπόψη όλα τα δεδομένα.
Η λύση όμως δεν μπορεί να είναι η καταφυγή στη βαρβαρότητα, δεν είναι η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων ή εξιλαστήριων θυμάτων μεταξύ των πιο αδύναμων από εμάς.
Μόνο όσο αντέχουμε την αντιξοότητα μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα διαφανούν μέσα από το βαθύ σκοτάδι που σαν ένα πανί πάνω από ένα κλουβί μας έχει καλύψει, πραγματικές λύσεις σε ένα αδιέξοδο που είναι πολυεπίπεδο και που στην Ελλάδα με την ελπίδα που σηματοδότησε για πολλούς η έλευση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που κατάρρευσε με την αποδοχή της λογικής “μη ύπαρξης εναλλακτικής”, μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για έναν κοινωνικό κανιβαλισμό που θα έχει στον πυρήνα του αυτή την τυφλή αποδοχή “μη ύπαρξης εναλλακτικής” και την συνεπακόλουθη απελπισία και το αδιέξοδο που γέννησε.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι έποικοι. Δεν πράττουν ως πιόνια μιας εχθρικής χώρας που έχει σκοπό την άλωσή μας. Δεν είναι μάστιγα που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μας. Οι εχθροί της χώρας μας είναι οι εχθροί των πολλών ανθρώπων αυτής της χώρας και βρίσκονται και εντός των τοιχών της Ελλάδας αλλά και εντός των τοιχών και κάθε άλλης χώρας. Είναι αυτοί που επιθυμούν να μην υπάρξει ποτέ κάποια αλλαγή σε αυτή την πορεία που χαράζει ο πλανήτης παρά μόνο όσο και όταν αυτοί το επιτρέπουν. Και η μάστιγα που θερίζει τις ζωές των ανθρώπων δεν μεταφέρεται με σαπιοκάραβα σε φουρτουνιασμένες θάλασσες αλλά ταξιδεύει σε υπερπολυτελή γιοτ και πλοία που σταθμεύουν έξω από τα λιμάνια μας για να γράψουν για τη χλιδή και τον πλούτο τους τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Το κείμενο της Βασιλικής Ζαχαριουδάκη:
Δεν μιλάμε πλέον για οικονομικούς μετανάστες, δεν μιλάμε πλέον για πολιτικούς πρόσφυγες, δεν μιλάμε πλέον για πρόσφυγες πολέμου. Που τους υποδεχτήκαμε, οι περισσότεροι των Ελλήνων, τους προστατεύσαμε και αγωνιστήκαμε για τα δικαιώματά τους τα ανθρώπινα, στην εργασία, στην περίθαλψη, στην διαμονή.
Αυτό που γίνεται πλέον στην Ελλάδα λέγεται εποικισμός.
Είναι η χειρότερη η πιο ύπουλη μορφή του επεκτατισμού και του εθνικισμού των χωρών προέλευσης τους. Είναι μια μάστιγα. Που πλήττει όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους μετανάστες που βρίσκονται ήδη εδώ πολλά χρόνια. Πού θα βρεθούν τόσες δουλειές για τόσο πλήθος; Πώς μπορούμε να δεχόμαστε χιλιάδες εισροές καθημερινά;
Και αν οι Έλληνες δουλεύουν σκληρά για ένα πιάτο φαγητό (γιατί αυτό μόνο μένει απ’ το ξεζούμισμα που ζούμε) επιβαρύνονται ωστόσο με τα προγράμματα της διαχείρισης των «εισροών». Και αυτοί που πλέον δεν αντιδρούν είναι νομίζω αυτές οι ΜΚΟ που διαχειρίζονται με το αζημίωτο τις εισροές των εποίκων. Όχι πλέον μεταναστών, αλλά εποίκων. Αυτό που κουβαλά η καμπούρα του Έλληνα, δεν λέγεται. Και ξέρετε δεν είμαστε οπαδοί της παγκοσμιοποίησης. Εξακολουθούμε να επιθυμούμε να λεγόμαστε «Έλληνες» και αδιαφορούμε πλέον για τις ταμπέλες σας.