Αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ είναι μία παράνοια χωρίς τέλος. Το Ισραήλ απαντώντας στην δολοφονική ενέργεια μίας οργάνωσης (Χαμάς) που έδρασε τρομοκρατικά αποφασίζει να βομβαρδίσει μία πόλη με 1.000.000 κατοίκους και να εισβάλλει με χερσαίες δυνάμεις με σκοπό την εξάρθωση της.
Είναι παρανοϊκό, γιατί ως απάντηση στην τρομοκρατική δράση μίας οργάνωσης, ανεξαρτήτως του ερείσματος που μπορεί να έχει στον υπό κατοχή λαό της Γάζας, το κράτος του Ισραήλ προχωρά σε μία εξίσου αν όχι και πιο βάρβαρη τρομοκρατική αντί-δραση. Όμως το Ισραήλ δεν είναι κάποια οργάνωση, είναι ένα οργανωμένο κράτος με έναν πανίσχυρο στρατό.
Για να κάνουμε μία αντιστοιχία με την εδώ πραγματικότητα, θα ήταν σα η 17Ν να έκανε κάποια επίθεση στη Γερμανία με εκατοντάδες νεκρούς και η Γερμανία να αποφάσιζε να βομβαρδίσει, να ισοπεδώσει την Αθήνα και να στείλει χερσαίες δυνάμεις για την εξάρθρωσή της.
Προφανώς η αντιστοιχία δεν είναι ακριβής γιατί η 17Ν δεν είχε ποτέ στρατιωτικό σκέλος, όμως η ουσία παραμένει, ότι για την εξάρθρωση μίας οργάνωσης αυτή τη στιγμή εξωθούνται στην έξοδο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οδηγούνται χιλιάδες στον θάνατο ενώ ο αριθμός των νεκρών και το μέγεθος της καταστροφής θα γιγαντωθεί το επόμενο διάστημα μετά και την εισβολή χερσαίων δυνάμεων.
Και βεβαίως, από μία τέτοια ενέργεια το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Ακόμη και αν σκοτωθούν όλα τα μέλη της Χαμάς, ποιος εγγυάται ότι αυτή η καταστροφή δε θα μετατραπεί στο εύφορο έδαφος για την στρατολόγηση εκατοντάδων νέων μέλων, για τη δημιουργία ακόμη πιο ριζοσπαστικών οργανώσεων, ακόμη πιο έτοιμων να προχωρήσουν σε δράσεις καταστροφής; Εκτός κι αν η λύση που έχει στο μυαλό της η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ είναι μία γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης. Αλλά αυτό δε θέλουμε καν να το φανταζόμαστε.
Η λύση δε βρίσκεται στο αιματοκύλισμα, αλλά στην εύρεση λύσης στο Παλαιστινιακό. Βρίσκεται στην ειρήνη, στη δημιουργία ενός κράτους σταθερού και ανεξάρτητου, στη δημιουργία των συνθηκών συνεργασίας και ευημερίας για τους λαούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Στη δημιουργία των συνθηκών όπου οι ακραίες φωνές δε θα βρίσκουν απήχηση.
Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει το Ισραήλ να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τις μετριοπαθείς δυνάμεις της Παλαιστίνης, αυτές που προηγούμενες δεκαετίες μερίδα του πολιτικού κατεστημένου του Ισραήλ έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να το θέσει στο περιθώριο πριμοδοτώντας έτσι την άνθηση της Χαμάς.
Πρέπει το Ισραήλ να αλλάξει για να βρεθεί λύση με την Παλαιστίνη. Πρέπει να πρυτανεύσουν οι φωνές της λογικής.
Θα αλλάξει;
