Ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς και ο υπουργός προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, φαίνονται αποφασισμένοι να τελειώνουν με το θέμα των καταλήψεων των δημοσίων κτιρίων. Ξεκίνησαν από τις καταλήψεις του ακροαριστερού αναρχικού χώρου, τα κάστρα δηλαδή της ανομίας και παραβατικότητας ενώ στη συνέχεια, αφού τελειώσουν με το θέμα αυτό, την παρανυχίδα δηλαδή, θα ασχοληθούν και με σημαντικότερα θέματα όπως με τους άλλους καταληψίες δημοσίων κτιρίων και δημοσίων πόρων, δημοσίων αγαθών και πρώτων υλών, δημόσιας περιουσίας του ελληνικού λαού!
Ουσιαστικά (και επικοινωνιακά) η αρχή έγινε με τη Βίλα Αμαλία. Ένα ιστορικό χώρο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και ο οποίος είναι υπό κατάληψη από το 1990. Αστυνομικές δυνάμεις, άρτια εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες και κουκουλοφορεμένες (με τη βούλα του νόμου), μπούκαραν στο κέντρο της ανομίας και παραβατικότητας και ξεβρώμεσε τον τόπο από ένα σωρό παράνομους, λούμπεν, περιθωριακούς, εγκληματίες, παιδιά, κουκουλοφόρους, ανύπλητους, σχιζοφρενείς, διαφθορείς της νεολαίας (και ποτέ αναρχικούς), που μαστίζουν την ζωή μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας.
Από ανθρώπους πραγματικά επικίνδυνους που αποτελούν τροχοπέδη στην απόφαση της συγκυβέρνησης δεξιών, αριστερών (;) και κεντρώων για εθνική ανάταση και ανασύσταση εθνική του κράτους των πολιτών, των ελεύθερων περήφανων και υποψιασμένων πολιτών της χώρας αυτής. Από ανθρώπους που με τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και με την δράση τους μπορεί να κάνουν αυτή τη χώρα μπάχαλο -να ‘ούμε- και να μην μείνει κολομπυθρόξυλο σε αυτή την κοινωνία.
Να φτάσουμε δηλαδή να καίμε μελαμίνες στα τζάκια για να ζεσταθούμε, να τρώμε στα συσσίτια καμμιά φασουλάδα νερουλή με δυο καρότα (και το μαστίγιο από πάνω) ή να περιμένουμε στις πλατείες από τις 5 το πρωί σαν αλλοδαποί κακομοίρηδες της ιστορίας για κανά μεροκάματο της κακιάς ώρας στις οικοδομές που δεν υπάρχουν και να λέμε και πάλι καλά… Φαντάσου μέλλον. Ο Θεός να μας κόβει μέρες (ολονών μας) να τις κάνει χρόνια στον υπουργό μας. Μας έκανε την χάρη ο υπουργός προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας να πετάξει έξω αυτά τα ποντίκια από το κόσμημα της ελληνικής πολιτείας, το δημόσιο κτίριο της Βίλας Αμαλίας, το δημόσιο κτίριο που αφέθηκε στην τύχη αυτών των κακοποιών και δεν αφέθηκε στην τύχη του…σκέτο.
Ποτέ ξανά παρανομία. Τάξη, νόμος και ασφάλεια. Επιτέλους να φτιάξουμε ένα οργανωμένο δίκαιο κράτος δομημένο στην ισότητα, την ισονομία και τον σεβασμό. Ένα κράτος καλύτερο για όλους μας. Ναι, η αρχή έγινε. Ας ραντίσουμε από τώρα με ροδοπέταλα και λεβάντες τις λευκές σελίδες στις οποίες ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει τις ένδοξες μάχες του τιμωρού του έθνους, του αναρχοφάγου, Νίκου Δένδια.
Η ειρωνία είναι ένας τρόπος να σχολιάσεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου με χιούμορ. Και το χιούμορ χρειάζεται στις μέρες μας μιας και η πραγματικότητα των γεγονότων είναι σε τέτοιο βαθμό κατώτερη της λογικής που μόνο με αυτό μπορείς να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα της κοινωνίας των σκεπτόμενων ελλήνων πολιτών (και πολιτικών) αυτού του ένδοξου τόπου που πάντα θα βρίσκει (;) τον τρόπο να ξεφεύγει από τις παγίδες των “εχθρών του έθνους”.
Η ανακατάληψη της Βίλας Αμαλία
Η απόφαση των αναρχικών να ανακαταλάβουν το κτίριο της Βίλας Αμαλία από κάποιους θεωρείται σωστή από άλλους λανθασμένη. Δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε σε αυτό. Το γεγονός είναι γεγονός και η ιστορία έγραψε.
Σε κάτι όμως πρέπει να σταθούμε. Μία σταθερά χρειάζεται παντού και πάντα. Ένα σημείο αναφοράς. Ενα κέντρο στο οποίο θα πατήσουμε για να χαράξουμε τον κύκλο της ζωής μας. Για άλλους μικρό, για άλλους μεγάλο, για τρίτους ανολοκλήρωτο. Και οι κύκλοι τέμνονται ή όχι και σχηματίζουν το κοινωνικό και πολιτικό ουράνιο τόξο. Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν, είτε κινούμενοι από κίνητρα ιδεολογικά ή υποκινούμενοι από ανάγκη αντίστασης στις καταστάσεις που απειλούν την επιβίωσή τους πήραν την απόφαση για δράση κινηματική, σωστή ή λάθος, στρατηγικά άρτια ή όχι, επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος ή καταδικασμενη να αποτύχει, μία είναι, αυτή είναι.
Η απόφαση για ανακατάληψη της Βίλας Αμαλία. Μία απόφαση που είχε ως αποτέλεσμα την προσαγωγή άνω των 100 αναρχικών και την σύλληψη αρκετών εξ αυτών με κατηγορίες για εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής και διατάραξη οικιακής ειρήνης. Πέρα από αυτό όμως αποτέλεσε και εφαλτήριο αγωνιστικών διεκδικήσεων του συγκεκριμένου χώρου αφού πλαισιώθηκε και από πληθώρα άλλων δράσεων, όπως τη συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, τις πορείες αλληλεγγύης στους συληφθέντες και έναν γενικότερο πολιτικό αναβρασμό σε στέκια, καταλήψεις και άλλους χώρους.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν μία απόφαση που πλαισιώνεται και από κάποιον στρατηγικό σχεδιασμό, κάτι για το οποίο αμφιβάλλω αφού για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο συνήθως απαιτείται κάποια μορφή κεντρικού σχεδιασμού ή πολύ οργανωμένους και πολλούς εσωτερικούς και δραστήριους πολιτικούς πυρήνες, αυτόνομους, ισοδύναμους και ισόρροπους, συντονισμένους σε συχνότητα κοινής αποφασιστικής δράσης.
Αν όχι τότε ίσως πρόκειται για μία δράση της στιγμής που είτε θα ξεχαστεί στη λήθη ή θα αποτελέσει την αρχή για περισσότερες και σημαντικότερες πολιτικές δράσεις. Κάτι για το οποίο επίσης αμφιβάλλω αφού αν δεν συνοδευτεί από μαζική κοινωνική συμμετοχή θα αναγκαστεί να περιχαρακωθεί απομονωμένο πίσω από τα τείχη, διαρκώς στην άμυνα.
Η Βίλα Αμαλία, η κατάληψη Σκαραμαγκά και ο ρόλος τους
Αποτελεί τότε μία απέλπιδα προσπάθεια ΔονΚιχωτικής φύσης; Μοιάζει με αυτό αλλά ούτε αυτό είναι. Ο Δον Κιχώτης είναι ανίκανος να δει τον κόσμο όπως είναι πραγματικά. Έχει αυταπάτες. Βλέπει τα πανδοχεία ως κάστρα και τους ανεμόμυλους ως στρατό που του επιτίθεται. Καμμία αυταπάτη όμως τέτοιας φύσης δεν υπάρχει στην πολιτική θεώρηση και ανάλυση του αναρχικού χώρου.
Ο πλούτος συσσωρεύεται σε λίγους, το σύνολο φτωχοποιείται δραματικά, η κοινωνία εντέχνως διαιρείται, φασιστικοποιείται απομονωμένη και υπό το βάρος των προβλημάτων του ατόμου που το ίδιο το σύστημα φροντίζει να τον φορτώνει διαρκώς. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις αποφάσεις του χώρου, με τις δράσεις που επιλέγει ή για την συχνότητα αυτών, αλλά όσον αφορά την ανάλυση των καταστάσεων, πέρα από κάποιες υπερβολές ή εμμονές που δεν επιτρέπουν την κατά την γνώμη μου απαραίτητη ευλυγισία, δυστυχώς ή ευτυχώς συνήθως πέφτουν διάνα.
Η Βίλα Αμαλία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς φυσικούς χώρους του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα. Πέρα από το ότι αποτελεί τον χώρο στον οποίο ζουν εδώ και δεκαετίες άνθρωποι, είναι και ουσιαστικά ένα από τα κέντρα “αντιπληροφόρησης” των αναρχικών με δικό του τυπογραφείο από το οποίο τυπώνονταν προκηρύξεις και αφίσες, με χώρους πολιτισμικής φύσης, με σχολή χορού και άλλων τεχνών, εργαστήρια, αλλά και χώρους για συζήτηση, συνελεύσεις πολιτών.
Πέρα από όλα τα παραπάνω αποτελούσε και επιλογή ως διασκέδαση, ψυχαγωγία και επιμόρφωση αφού πέρα από την πολιτική δράση πλαισιωνόταν από πληθώρα άλλων εκδηλώσεων όπως μουσικών πάρτυ, συναυλιών, εκπαιδευτικών σεμιναρίων, προβολών κινηματογραφικών ταινιών και πολιτικών ντοκιμαντέρ. Η μισή ελληνική πανκ σκηνή (για να μην πούμε ολόκληρη) έχει περάσει από τη Βίλα Αμαλία. Πολιτισμικά η δράση της Βίλας Αμαλία είναι διαχρονικά εντονότατη. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτελούσε το κέντρο αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα που τώρα αφήνεται ήσυχη στην αποκλειστική δράση των νεοναζί.
Στην ουσία πρόκειται για έναν πολιτικό χώρο με πολιτική δράση και πολιτισμικές δραστηριότητες με επίκεντρο την πολιτική θεώρηση περί μίας διαφορετικής επιλογής οργάνωσης και δομής της κοινωνίας. Μία ολοκληρωμένη, αυτοοργανωμένη και αυτόνομη οντότητα αποτελούμενη από τους ίδιους τους συμμετέχοντες σε αυτή.
Στα ίδια πλαίσια και η κατάληψη Σκαραμαγκά, η οποία βρέθηκε επίσης χθες στο επίκεντρο αφού και εκεί είχαμε τα ίδια με επέμβαση της αστυνομίας και προσαγωγές ατόμων.
Από πότε τα μπουκάλια, τα κράνη, οι κουκούλες, οι τροχοί, τα τρυπάνια και τα άλλα αντικείμενα αποτελούν εργαλεία προπαρασκευής εγκληματικών πράξεων; Ας δούμε όμως αναλυτικά πώς είναι δομημένος ο χώρος της κατάληψης Σκαραμαγκά και πώς αυτός ο χώρος αποτελεί εργαστήριο προπαρασκευής εγκληματικών πράξεων. Στο υπόγειο του χώρου υπάρχει εργαστήριο αποτελούμενο από ξυλουργείο (τροχοί), εργαλειοθήκη (τρυπάνια, σφυριά, μπρόκες), εργαστήριο επισκευής ποδηλάτων (τανάλιες, ακτίνες, συρματόσχοινα). Στο ισόγειο βρισκόταν υπό κατασκευή μουσικό στούντιο (χορδές από κιθάρες και καλώδια). Στον πρώτο όροφο αυτοδιαχειριζόμενο και vegan καφενείο (μπρίκια, πηρούνια, μαχαίρια και μαρούλια). Επίσης αίθουσα προβολών (κι άλλα καλώδια, ταινίες και ντοκιμαντέρ). Κουζίνα για μαγείρεμα (…φαγητού). Στον 2ο όροφο αίθουσα υπολογιστών (σερφάρισμα στο ίντερνετ και δημοσίευση προκηρύξεων και πολιτικών κειμένων). Επίσης, ο χώρος διαθέτει βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο, πλήρως οργανωμένη δανειστική βιβλιοθήκη με ηλεκτρονική αρχειοθέτηση, αίθουσες συνελεύσεων και μαθημάτων, σεμιναρίων. Διαθέτει επίσης δωμάτιο συλλογής μεταχειρισμένων ρούχων για εναπροώθηση σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη (άστεγους, φτωχούς, κρατούμενους). Πέρα από τα παραπάνω έχει τραπέζι πινγκ πονγκ, σχολή χορού, χώρους άθλησης, πίστα αναρρίχησης, εργαστήρια ραπτικής, αποδυτήρια και δωμάτια φιλοξενίας.
Όλα αυτά δηλαδή που μία οργανωμένη πολιτεία θα έπρεπε να διαθέτει δωρεάν σε κάθε περιοχή αυτής της χώρας και σε κάθε πολίτη της, μικρό και μεγάλο. Αντ’ αυτού το κράτος του Δένδια, διαθέτει για τους πολίτες τα παρακάτω: Καταστολή, χαράτσια, φτωχοποίηση, φασισμό, αυταρχισμό, διαφθορά, αδιαφάνεια, λαϊκισμό, τρομοκρατία και στατιστικά της eurostat.
Η στρατηγική αποδόμησης, η εξομείωση της βίας και η λογική των δύο άκρων
Η κυβέρνηση και ο τακτικός και στρατηγικός σχεδιασμός αυτής απέναντι στο “πρόβλημα” των καταλήψεων δημοσίων χώρων από αριστερούς και αναρχικούς πολιτικούς χώρους είναι προσεκτικά δομημένος. Παρουσιάζουν τα “πειστήρια του εγκλήματος” χωρίς καμμία αιδώ με περίσσιο θράσσος. Βρήκαν και κατάσχεσαν μπουκάλια, κράνη, κουκούλες, τροχούς, τρυπάνια και άλλα αντικείμενα.
Με σχετική δήλωσή του ο Νίκος Δένδιας,λέει ότι η βίλα Κάλλας (Σκαραμαγκά) είχε μετατραπεί σε εργαστήριο προπαρασκευής εγκληματικών πράξεων. «Συνιστούσε μία διαρκή προσβολή στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, όπως και μία διαρκή πρόκληση εις βάρος του ελληνικού πολιτιστικού προτύπου. Ο χώρος αυτός δεν μπορούσε να παραμείνει χώρος ανομίας» είπε ο υπουργός Δημοσίας Τάξης.
Αν δεν είναι θράσσος να μιλάνε για προσβολή και διαρκή πρόκληση εις βάρος του ελληνικού πολιτιστικού προτύπου αυτοί που συνέβαλαν ώστε να φτάσει η χώρα σε αυτό το σημείο (κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά) τότε τι είναι; Σίγουρα κάτι χειρότερο.
Πώς το κατάφεραν να παρουσιάσουν την δράση ως αντίδραση συντηρητικών οπισθοδρομικών είναι ένα εύλογο ερώτημα. Παρουσιάζουν την ανησυχία μερίδας ενεργών πολιτών ως αφετηρία για τρομοκρατικούς πυρήνες. Εξομειώνουν την μίνιμουμ βία του αμυνόμενου που προσπαθεί να επιβιώσει απέναντι στην στυγνή και δίχως έλεος βία του επιτιθέμενου. Η βία είναι πάντα βία, ναι. Στα αυτονόητα δεν γίνεται κουβέντα.
Σε δηλώσεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου, κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει «εάν καλύπτει τους γνωστούς- πλέον- κουκουλοφόρους» τονίζοντας ότι «η υποκριτική καταδίκη της κατάληψης των γραφείων της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί, γιατί η βία δεν είναι ποτέ συμβολική»…
Χτυπάνε στα αυτιά τους αφυπνισμένους και υποψιασμένους, χαιδεύουν στο σβέρκο τους κοιμώμενους, αδρανείς, υποταγμένους, παραδομένους στην μοίρα που τους όρισαν. Εν ολίγοις παρουσιάζουν τα υγιή κομμάτια αυτής της κοινωνίας (όπου και αν ανήκουν) ως περιθωριακούς, αντιδραστικούς και ούτε λίγο ούτε πολύ τρελούς που δεν επιθυμούν μία κοινωνία οργανωμένη και δίκαιη. Ενώ τους αδρανείς και αμέτοχους, τους φοβισμένους και παραδομένους στην δίνη των προβλημάτων τους, τους χαιρετούν με πλατύ χαμόγελο. Αυτοί αποτελούν εξάλλου την δεξαμενή που γεμίζει με τρεχούμενο νερό τις αυλακιές του μύλου και το σύστημα συνεχίζει να δουλεύει…ακάθεκτο.
Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι δεν είναι όλοι οι αναρχικοί ενεργοί πολίτες με ξεκάθαρη συνείδηση ούτε είναι όλοι οι πολίτες που βρίσκονται έξω από τον αναρχικό χώρο κοιμώμενοι και αδρανείς. Στον ρόλο όμως αυτό, της εξομείωσης της βίας (κρατικής, οικονομικής, ατομικής, αμυντικής, επιθετικής, μαζικής και λεκτική, ρατσιστική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική) και την θεωρία των δύο άκρων η γενίκευση είναι το προαπαιτούμενο και όχι η εξέταση μεμονωμένα του γεγονότος, των συνθηκών και των εμπλεκομένων ενώ συμβάλλει σ’ αυτό και μερίδα των ΜΜΕ. Σημασία δεν έχει τι θα πεις σήμερα αλλά με ποιο τρόπο θα το πεις και σε ποιους θα το πεις. Η αλήθεια είναι μία και είναι μόνο αυτή που πιστεύεις σε μία κοινωνία που αποτελείται από άτομα που έχουν χάσει την ικανότητα της κριτικής σκέψης τους όπου κι αν ανήκουν πολιτικά.
Η θέση της κυβέρνησης και το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά αποτελείται από συγκεκριμένους πολιτικούς άντρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι γνωστοί για την πολιτική τους δράση στο παρελθόν. Ο χαρακτηρισμός “προδότες” από μερίδα των πολιτών είναι ανυπόστατος και αποπροσανατολίζει από την πραγματική φύση της πολιτικής τους κοσμοθεωρίας. Δεν πρόκειται για προδότες αφού δεν προδίδουν τίποτα και κανένα. Αυτή η λογική περί εθνικής ομοψυχίας απέναντι στον κοινό εχθρό είναι τροφοδοτούμενη, δεν βασίζεται πουθενά. Μάλλον λάθος τα χουμε καταλάβει. Πώς μπορεί να είναι προδότης ο νεοφιλελεύθερος που επιθυμεί την παράδοση του δημόσιου πλούτου σε πολυεθνικές και εγχώριες μεγάλες εταιρείες, την μετατροπή των πολιτών μαζικά σε εργάτες (αφού το σχέδιο “καταναλωτές” κατέρρευσε προ πολλού) και δουλεύει με όλες του τις δυνάμεις (εντός κι εκτός της χώρας) γι’ αυτό; Μα αφού αυτό πιστεύει κι αυτό πίστευε πάντα! Αυτό είναι το όραμά του. Εμείς τον ψηφίσαμε γιατί πιστεύαμε αλλιώς αλλά ας πρόσεχαμε λίγο περισσότερο, μάλλον μας πιάσανε λίγο κορόιδα.
Έχει κανείς αμφιβολία για το ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης (έτσι τυχαία αναφέρω ένα όνομα) θέλει να δει την Ελλάδα να μετατρέπεται σε μία χώρα με ολοκληρωτικό καπιταλιστικό σύστημα, βαθιά οργανωμένο με αυτές τις αρχές με έντονη καταστολή και ελάχιστα περιθώρια στην διαφορετικότητα εκτός αν οδηγούνται σε περιθωριοποίηση; Γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται ή τουλάχιστον προς τα εκεί οδεύουμε και γρήγορα μάλιστα. Δεν έχουν σημασία τα λόγια και οι υποσχέσεις και η προσεκτική παρουσίαση των γεγονότων από συγκεκριμένες οπτικές αλλά η πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται γύρω μας καθημερινά από συγκεκριμένες αποφάσεις που γίνονται πράξεις πλέον. Αυτή μιλά από μόνη της. Πέφτει δουλειά, η αλήθεια να λέγεται…
Πιθανότατα τη Δευτέρα, αναμένεται να έρθει στη Βουλή νόμος που θα περιλαμβάνει 5 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου έτσι ώστε να καλυφθούν οι «προαπαιτούμενες πράξεις» για τη δόση του Μαρτίου. Η επίμαχη διάταξη είχε περιληφθεί στην πράξη νομοθετικού περιεχομένου (ΦΕΚ 240/2012) η οποία τροποποιεί τους κανόνες της δανειακής σύμβασης. Εκεί ορίζεται ότι «ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης».
Να ξεμπερδεύουμε λοιπόν με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Έχουμε σκοπό να τα παραδώσουμε αλλού. Τραγικός ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ που μετά την συμβολική κατάληψη των γραφείων της κατακεραυνώνει τους καταληψίες ενώ σε δήλωσή τους αναφέρουν ότι δεν θα ακολουθήσουν μηνύσεις… Πραγματικά είναι να αναρωτιέσαι, το ΔΗΜΑΡ έχει καταλάβει ποια η θέση της σε αυτή την κυβέρνηση και αν ναι γιατί δεν ρίχνει τις μάσκες; Γνωρίζουν πλέον οι πάντες ποιος τις φοράει.
Ένας αντίπαλος πρέπει να παρουσιαστεί επειγόντως και τι καλύτερο από τον αναρχικό χώρο. Είναι ένας από τους φυσικούς πολιτικούς αντιπάλους του υπάρχοντος συστήματος, αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, βρίσκεται σε άμυνα, αποπροσανατολίζει από τα σημαντικότατα θέματα των ημερών όπως το παραπάνω (και όχι από τη Λίστα Λαγκάρντ που έχει ήδη αποκαλυφθεί και δεν κρύβεται πλέον) ενώ ταυτόχρονα ασκείται αφόρητη πίεση στα αριστερά της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ που καλείται να υπερασπίσει κομμάτι των σωθικών του που τον υποστηρίζει ή να τα ξεράσει και να παίξει εκ του ασφαλούς το παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας απομονωμένο όμως από κομμάτι των θεμελίων του, καταδικασμένο να παίξει το δικό τους παιχνίδι, στις δικές τους προτάσεις με τους δικούς τους όρους και κανόνες, δηλαδή να χάσει την πολιτική μάχη στα σημεία ισορροπίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα επιλέξει τον δρόμο της συνολικής σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα και την διαμόρφωση νέας πολιτικής νοοτροπίας και τρόπου σκέψης με στόχο την μεταλαμπάδευσή της στον κοινωνικό ιστό ή θα κάνει στροφή προς ένα καθαρά αστικό κεντρώο περιβάλλον εξασφαλίζοντας μεγάλη μερίδα των νυν ψηφοφόρων του και πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος δρόμος είναι δύσκολος αλλά σταθερός, ο δεύτερος φαίνεται εύκολος αλλά είναι γεμάτος παγίδες. Καμμία επιλογή δεν δίνει εγγυήσεις ούτε για τους ίδιους, ούτε για την κοινωνία. Από εκεί και πέρα είναι θέμα υλοποίησης δικής τους και επαγρύπνησης όλων μας.
Τα περιθώρια ελάχιστα. Μειώθηκαν 40% οι συντάξεις, οι μισθοί έπεσαν 35-50%, οι φόροι αυξήθηκαν 37%, 9 νέες εισφορές, ένα φορολογικό σύστημα αστείο που δεν δέχεται καμμία απόδειξη δαπάνης όπως από ενοίκιο, έξοδα πετρελαίου, φυσικού αερίου, διοδίων, ασφάλιστρα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, τηλεφωνία, μεταφορές και χίλια δύο άλλα, 700.000 πολίτες δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, 300.000 δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, 3.500.000 οι νεόπτωχοι, 80% αύξηση των συσσιτίων, στο 55% τα πραγματικά ποσοστά της ανεργίας. Το υψηλό κεφάλαιο δεν φορολογείται, η διαφθορά παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η ατιμωρησία παραμένει ως έχει. Δεν το λες κι ανάπτυξη…
To πρόβλημα ξεκινά όταν η λογική μετατρέπεται σε τρέλα και η τρέλα σε λογική. Όταν ξεκοκαλίζεις ανθρώπινο κρέας και μετά παραγγέλνεις και κοκα-κόλα για να χωνέψεις, να αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι έχεις πλησιάσει στον πάτο, σαν άνθρωπος.
