Του Λεωνίδα Κακάρογλου

«Ο θάνατος δεν μας καταστρέφει, μας κάνει αόρατους» (Σατομπριάν)

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα τον θείο Γιώργο. Είχα χρόνια να τον δω κι όμως η παρουσία του ήταν πολύ έντονη. Μπορεί και να έφταιγε το παλιό εκείνο βιβλίο με τις φωτογραφίες κι ανάμεσά τους κι εκείνη με τον θυρωρό της πολυκατοικίας του θείου μαζί με το μικρό σκυλάκι.

Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα αναστατωμένος από τις παρουσίες της φωτογραφίας. Είχα την εντύπωση πως οι πεθαμένοι με κυνηγούσαν όπου και να πήγαινα, γι’ αυτό σηκώθηκα. Η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Άνοιξα το παράθυρο του δρόμου και κοίταξα έξω. Ένας δυνατός αέρας σάρωνε την πόλη και το σπίτι έτριζε σαν να επρόκειτο να γκρεμιστεί. Γύρισα πάλι στο δωμάτιό μου και προσπάθησαν να κοιμηθώ. Ο ύπνος μου γέμισε πάλι πεθαμένους που με έδειχναν με το δάχτυλό τους και με κορόιδευαν. Ήταν γραφτό μου λοιπόν οι πεθαμένοι να μ’ ακολουθούν…

Ο θείος Γιώργος είχε αποφοιτήσει από την Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης κι ύστερα πήγε στη Γαλλία και σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή του Aix Les Bains. Το διάστημα που βρισκόταν εκεί δεν παρέλειπε να μου γράφει αρκετά συχνά. Οι επιστολές του εκτός των πληροφοριών για τις σπουδές και την υγεία του περιλάμβαναν πληροφορίες και διάφορα θέματα ζωής. Μου έγραφε με λεπτομέρειες για το καθετί και τελείωνε πάντα με τη σημείωση «Πρόσεξέ το, θα σου χρειαστεί».

Όταν έφυγε από το Aix Les Bains και πήγε στο Παρίσι μεσολάβησαν αρκετοί μήνες μέχρι να πάρω γράμμα του. Δεν μπορούσα να υποθέσω γιατί συνέβαινε αυτό αλλά όταν τελικά πήρα επιστολή από τη νέα διεύθυνση, κατάλαβα γιατί είχε καθυστερήσει. Εξάλλου μου το εξήγησε και ο ίδιος.

Είχε γνωρίσει, λέει μια κοπέλα πολύ συμπαθητική, και την είχε ερωτευτεί. Όμως εκτός των παραπάνω η αλλαγή κατοικίας τον είχε φορτώσει με ένα σωρό υποχρεώσεις.

Η καινούργια κατοικία ήταν σε μια πολυκατοικία κοντά στη Βαστίλλη με αριστοκρατική είσοδο, μεγαλοπρεπή θα ταίριαζε καλύτερα. Δεν είχα δει ανάλογα κτίρια στη Σμύρνη και την Αθήνα ή όσα είχα δει δεν είχαν τη μεγαλοπρέπεια εκείνης της φωτογραφίας

Ύστερα με μπέρδευε ο θυρωρός. Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του. Ο θείος μου τον παρουσίαζε σαν έναν άνθρωπο ικανό για τα πάντα. Τόσο στις εργασίες συντήρησης, όπου ήταν απαραίτητες, όσο και στις εργασίες ανακαίνισης. Η επισήμανση του θείου ότι η θέση του θυρωρού είναι σημαντική και απαραίτητη με γέμισε ερωτηματικά. Η φωτογραφία της δικής του πολυκατοικίας έδειχνε έναν άντρα κουρασμένο, με καταγωγή αγροτική και μάλλον επιρρεπή στον «ύπνο». Εξάλλου αυτό ήταν προφανές στην όλη παρουσία του θυρωρού. Σε νεότερη επιστολή έμαθα ότι τον έλεγαν Ντενίς Παντοβάν, με καταγωγή από μια αγροτική περιοχή της Βορειοδυτικής Γαλλίας. Σ’ αυτή την καταγωγή του οφείλεται και η παρουσία του μικρού σκυλιού με το όνομα Μπουλ. Ο λόγος; Σε μια επίσκεψη στο χωριό του, που συνοδευόταν από μια μεγάλη κακοκαιρία και μια ισχυρή χιονοθύελλα, πεισυνέλεξε από τον χιόνι τον μικρό Μπουλο. Έκτοτε οι δύο φιγούρες της φωτογραφίας ήταν αχώριστες.

Μάλιστα ο Ντενίς έπαιζε με τον Μπουλ ένα παιχνίδι που το είχε «εφεύρει» ο ίδιος. Του έλεγε «Έλα, μικρούλη μου, δείξε μου τα ματάκια σου». Έτσι ο Μπουλ έπρεπε να δείξει με τα ποδαράκια του τα ματάκια του. Τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής που το αφεντικό του καθόταν στη μεγαλοπρεπή είσοδο της πολυκατοικίας ο μικρός Μπουλ καθόταν δίπλα του. Αν το αφεντικό κοιμόταν, εκείνος έπρεπε να έχει ανοιχτά τα μάτια του ή το ανάποδο. Όπως επίσης όταν ο Ντενίς γυρνούσε την πολυκατοικία για τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης ο μικρός Μπουλ δεν τον ακολουθούσε αλλά έμενε ξαπλωμένος στην είσοδο για να προστατεύει τους ενοίκους του κτιρίου από την πιθανή είσοδο ατόμων επικίνδυνων γι’ αυτούς.

Ο θείος σε κάθε του γράμμα μου έγραφε πληροφορίες για τον θυρωρό και το μικρό σκυλάκι. Το πιο εντυπωσιακό της ιστορίας των δύο φίλων ήταν η συμμετοχή τους στο γύρισμα μιας ταινίας. Την είχα χάσει μέσα στα χαρτιά μου την αγαπημένη φωτογραφία και τώρα την ξαναβρήκα. Ο άντρας λαγοκοιμάται και το σκυλάκι έτοιμο για όλα. Τώρα ο θείος Γιώργος με συναντάει τα βράδια στα όνειρά μου και μου λέει νέα από τον Ντενίς και τον Μπουλ

Δεν μπορώ να τους ξεχάσω ποτέ κι έτσι αρκετά χρόνια αργότερα, όταν βρέθηκα στο Παρίσι με φιλοξένησε ένας φίλος μου με τα όνομα κι αυτός Γιώργος. Στις βόλτες στην περιοχή ανακάλυψα με μεγάλη μου έκπληξη την πολυκατοικία της φωτογραφίας. Σε μία μικρή γωνία της εισόδου έγραφε:

«Εδώ γυρίστηκε η ταινία του Κλοντ Οτάν – Λαά “Το κόκκινο και το Μαύρο”». Ήταν απόγευμα που πήγαινε να νυχτώσει κι άκουσα ένα γάβγισμα κι ύστερα ένα μουρμούρισμα. Σαν κάποιος να ξανάγραφε την ιστορία και με καλούσε να πάρω μέρος κι εγώ.
Γύρισα κι έφυγα. Ψιχάλες βροχής με ακολουθούσαν.

Δημοσιεύτηκε στα “Νέα”, 13/1/2018

Του Δημήτρη Μηλάκα

Υπάρχουν δυο (τουλάχιστον) τρόποι για να δει κάποιος την υπόθεση της ΠΓΔΜ: ο πρώτος έχει να κάνει με το βάρος της (νωπής ακόμη) ιστορίας της διανομής της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ως αποτέλεσμα των πολέμων του περασμένου αιώνα. Ο δεύτερος, έχει να κάνει με την (μεγάλη) πιθανότητα έναρξης ενός νέου γύρου διευθετήσεων (σπάνια τέτοιες διευθετήσεις εξελίσσονται αναίμακτα) ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης συμφερόντων Δύσης (ΗΠΑ)- Ρωσίας στα Βαλκάνια τον 21^ο αιώνα. Ο συνδυασμός των δύο αυτών προσεγγίσεων είναι, προφανώς,  απαραίτητος σε κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης μιας εθνικής  θέσης και στρατηγικής που στόχο έχει τη διαφύλαξη των κεκτημένων.

Στην  πρώτη προσέγγιση υπερισχύει το συναίσθημα και όσα η ιστορία έχει κληροδοτήσει στο σήμερα. Είναι η επιταγή του παρελθόντος, η μνήμη του αίματος και η δικαιολογημένη επιμονή του ανθρώπου να διατηρήσει αυτά που οι προηγούμενοι κέρδισαν. Πάνω απ όλα είναι η διάθεση για την διατήρηση της τάξης  η οποία  στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφής: η ελληνική Μακεδονία  αποκτήθηκε με τη δύναμη των όπλων και είναι  το γεωγραφικό/ πολιτικό/ οικονομικό φιλέτο αυτής της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής. Κάτι επίσης αδιαμφισβήτητο είναι ότι η ελληνική Μακεδονία σήμερα κατοικείται στην συντριπτική της πλειοψηφία από Ελληνες.

Στη δεύτερη προσέγγιση οι ιστορικές βεβαιότητες παραμερίζονται από τις αμφιβολίες και τις δικαιολογημένες ανησυχίες που δημιουργούνται από την εξέλιξη  του γεωπολιτικού παιχνιδιού το οποίο  αυτήν την εποχή κορυφώνεται. Μέσα από αυτήν την γωνία παρατήρησης προκύπτουν ερωτήματα και διλλήματα τα οποία δεν είναι εύκολο να απαντηθούν μόνο από την ιστορία. Το (νεφελώδες) παρόν απαιτεί κατ αρχήν επίγνωση των συσχετισμών και των προθέσεων των αντιπάλων / ανταγωνιστών. Πάνω απ όλα απαιτείται σαφής καθορισμός των στόχων και των δυνατοτήτων για την εκπλήρωσή τους. Με ποιο απλά λόγια, η τρέχουσα αντιμετώπιση του θέματος, απαιτεί στρατηγική, δηλαδή απαντήσεις και επιλογές σε μια σειρά από δύσκολα ερωτήματα:

1.Είναι λύση για τα συμφέροντα της χώρας η ένταξη της ΠΓΔΜ- με όποιο όνομα- στο ΝΑΤΟ;

2.Θεωρεί η ελληνική πολιτεία ότι το ΝΑΤΟ ως οργανισμός με τις διαδικασίες και τον τρόπο λειτουργίας του θα εκτονώσει τις διαφορές Αθήνας- Σκοπίων; Κι αν ναι, γιατί κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τις ελληνοτουρκικές διαφορές;

3.Αν η εκτίμηση είναι ότι η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει τα ελληνικά συμφέροντα έχει η ελληνική κυβέρνηση της δυνατότητα να την αποτρέψει; Και με τι κόστος;

4.Έχει η ελληνική κυβέρνηση αποσαφηνίσει αν τα ελληνικά συμφέροντα συμπίπτουν με αυτά των ΗΠΑ στην περιοχή; Η τοποθέτηση ολόκληρων των Βαλκανίων κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ διασφαλίζει την ηρεμία στην περιοχή ή την μετατρέπει σε πεδίο γεωπολιτικής σύγκρουσης;

5.Εχει αποφασίσει (με όρους του σήμερα) η ελληνική κυβέρνηση  με ποια από τις πλευρές που συγκρούονται (και) στα Βαλκάνια συμφέρει τη χώρα να είναι; Η εγκατάλειψη για παράδειγμα της ελληνορωσικής  (ενεργειακής κατά κύριο λόγο και αμυντικής)  συνεργασίας για χάρη της αμερικανικής προστασίας είναι προς το συμφέρον της χώρας;

6.Έχει -σε τελική ανάλυση-  η ελληνική πολιτεία κοστολογήσει και διασφαλίσει δίκαια και χειροπιαστά ανταλλάγματα για την σύμπλευσή της με τις αμερικανικές επιδιώξεις;

Η αδυναμία διατύπωσης απαντήσεων στα παραπάνω ερωτήματα που το παρόν διατυπώνει επιτακτικά είναι προφανής όπως και το αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας: η επίκληση των ιστορικών παρακαταθηκών και ψευδαισθήσεων του τύπου «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική» ή «το όνομα είναι η ψυχή μας» και άλλα τέτοια «επιχειρήματα» καταρρέουν κάτω από το βάρος της αδυναμίας επιβολής τους. Κάπως έτσι εμφανίζονται οι οδυνηρές συνέπειες του καινού στρατηγικής το οποίο καλύπτεται τελικά από την ατζέντα αυτών που έχουν σαφείς στόχους και τα μέσα για να τους επιβάλλουν. Στην προκειμένη περίπτωση  των Αμερικάνων.

Η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι για τις ΗΠΑ η «τελευταία» ρύθμιση που θα ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησαν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε Ρουμανία, Βουλγαρία, ΠΓΔΜ- Κόσσοβο (η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στον κόσμο) Αλβανία και Ελλάδα συνθέτουν το ανάχωμα των ΗΠΑ έναντι της ρωσικής επιρροής στην περιοχή. Όσο η αμερικανο-ρωσική σύγκρουση εντείνεται σε άλλες περιοχές (Μέση Ανατολή) και όσο οι ΗΠΑ υποχρεώνονται σε απαγκίστρωση από θέσεις που κατείχαν στην Τουρκία τόσο αναδεικνύεται η επιτακτική ανάγκη απόλυτου ελέγχου των Βαλκανίων.

Μέσα από αυτό το πρίσμα που περιγράφει τις τρέχουσες εξελίξεις είναι προφανές ότι το «πρόβλημα» δεν είναι πως θα ονομάζεται η ΠΓΔΜ. Το πρόβλημα συνοψίζεται στο αν θα ενταχθεί τελικά  (και) αυτό το αμερικανικό προτεκτοράτο στον αμερικανικό μηχανισμό ασφάλειας (ΝΑΤΟ) έτσι ώστε οι υπόλοιποι σύμμαχοι να δεσμευτούν στο πλευρό των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας.

Σε κάθε περίπτωση η Pax Americana  έχει διαμορφώσει τους όρους διαιώνισής της στην περιοχή είτε με την ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ είτε με τον διαμελισμό της. Το δίλλημα/ εκβιασμός που  προκύπτει για την ελληνική πλευρά είναι σαφές: θα αποδεχτεί την αμερικανική διευθέτηση (ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με όποιο όνομα)  ή είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τα όσα συνεπάγεται η επαναχάραξη του χάρτη στην περιοχή προς όφελος κατά κύριο λόγο της (μεγάλης) Αλβανίας;

Αυτή, προφανώς, είναι μια απάντηση που δεν δίνεται μέσα από τα συλλαλητήρια…

topontiki.gr

Tο παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» τον Νοέμβριο του 2004. Λίγες μέρες μετά την αναγνώριση από τις ΗΠΑ της ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία». Υπενθυμίζουμε τι γράφαμε τότε

α) διότι ισχύoυν μέχρι και την τελευταία τους λέξη και σήμερα

β) για να υπενθυμίσουμε στους παλιότερους και να δούνε οι νεότεροι πώς φτάσαμε στην τρέχουσα φάση του «Μακεδονικού».

Nίκος Μπογιόπουλος

Το πού θα οδηγούσε το πρόβλημα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν προκαθορισμένο από τη στιγμή που οι σχέσεις των δύο χωρών εγκλωβίστηκαν στην αδιέξοδη «ονοματολογία», η οποία κατόπιν παραδόθηκε στα χέρια της αμερικανικής επιδιαιτησίας.

*

Οταν, λοιπόν, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ασκεί «κριτική» (!) στις ΗΠΑ για την ενέργειά τους, θα πρέπει να μας πει: Δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που ανέθεσε την υπόθεση στο δικηγορικό γραφείο του Σάιρους Βανς (πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ) και του Μάθιου Νίμιτς (Αμερικανού διαμεσολαβητή στον ΟΗΕ) για να τη φέρουν εις πέρας;…

Οταν ο κ. Καραμανλής χαρακτηρίζει «άστοχη» την ενέργεια των ΗΠΑ (σ.σ.: Τι άστοχη; Στο «δόξα πατρί» τον πέτυχε!) μπορεί να μας υπενθυμίσει έστω κι ένα «κιχ» της ΝΔ, η οποία ούτε ως αντιπολίτευση δεν είχε κουράγιο να ψελλίσει κάποια αντίρρηση για το ενδεχόμενο οι Αμερικανοί επιδιαιτητές να χειριστούν την υπόθεση για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα όχι της Ελλάδας, αλλά των ΗΠΑ;…

***

Οι Αμερικανοί έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις «ευαισθησίες» των Ελλήνων «φίλων» τους, και αφού προηγουμένως είχαν στείλει τον αμερικανοΝΑΤΟικό στρατό στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τώρα στέλνουν κι ένα σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση (Ελλάδα, ΕΕ, αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό):

Η Ουάσιγκτον είναι αυτή που κρατά στα χέρια της τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, και το πότε και αν θα προχωρήσουν τα σχέδια για την «ολοκλήρωση του αλβανικού έθνους» με τη δημιουργία της «μεγάλης Αλβανίας», με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για την τύχη και ύπαρξη της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας αλλά για την τύχη όλων των Βαλκανίων, είναι κάτι που θα το αποφασίσει η αμερικανική κυβέρνηση, όταν το επιβάλουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Από κοντά και η ΕΕ. Μαζί έβαλαν φωτιά στα Βαλκάνια, μαζί θα ξανανάψουν το φιτίλι στην κόντρα της μοιρασιάς.

*

Το ερώτημα είναι: «Τι κάνει η Ελλάδα;».

Η Ελλάδα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενες στην πρώτη κρίσιμη φάση από τον ΣΥΝ, επέλεξαν εκείνη την εξωτερική πολιτική, που, βυθισμένη στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και στο σοβινισμό, άφηνε περιθώρια στους ιμπεριαλιστές να παίζουν το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια.

Επέλεξαν την «ονοματολογία». Αντί να προτάξουν (όπως με επιμονή και κόντρα στο ρεύμα τόνιζε το ΚΚΕ) ως όρο αναγνώρισης το γεωγραφικό προσδιορισμό και την αφαίρεση των όποιων αλυτρωτικών τάσεων στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, ανέδειξαν το μη κύριο σε φλέγον, διατυμπανίζοντας το σύνθημα: «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και «Η Μακεδονία είναι ελληνική»…

*

Ομως, αφ’ ενός: Η Μακεδονία ΔΕΝ είναι μία και ΔΕΝ είναι όλη ελληνική. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση των Βαλκανίων από τον οθωμανικό ζυγό και η δημιουργία τότε των βαλκανικών κρατών καταλήγουν στις 10/8/1913 στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία καθορίζει οριστικά τα σύνορα μεταξύ των βαλκανικών κρατών στη Μακεδονία. Σύνορα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Συνθήκη των Παρισίων και επαναβεβαιώθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι αφ’ ετέρου: Αν «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» τότε δεν μπορούν να βρουν την «ψυχή» τους πουθενά στον πλανήτη. Γιατί στον μισό κόσμο το όνομά μας είναι «Greece» και στον άλλο μισό είναι «Γιουνανιστάν»…

***

Σε μια τόσο ταραγμένη περιοχή, όπως τα Βαλκάνια, ειδικά λόγω της κατάστασης που δημιουργήθηκε στον κόσμο μετά τις ανατροπές του 1989- ’90, το «καμιά αλλαγή στα σύνορα», όπως είχαν καθοριστεί από τις έως τότε Συνθήκες, θα έπρεπε να είναι η «ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, από την πρώτη στιγμή που οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και άνοιξαν για μια ακόμα φορά τον ασκό του Αιόλου στην περιοχή.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, αντί να έχουν για «σημαία» τους τις διεθνείς συνθήκες, αντί για μια εξωτερική πολιτική που θα προτάσσει το «καμιά αλλαγή στα σύνορα», που θα ζητά την καθαρή, σαφή και απαρέγκλιτη επαναβεβαίωση των Συνθηκών τόσο στο Σύνταγμα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας όσο και στα διεθνή φόρα, ακυρώνοντας έτσι κάθε αλυτρωτική επιδίωξη εις βάρος της Ελλάδας, αντί για μια εξωτερική πολιτική που θα είχε για «ψυχή» της το Διεθνές Δίκαιο και τη διασφάλιση των συνόρων, άσκησαν την εξωτερική πολιτική που επέλεξε σαν «ψυχή» της την τυχοδιωκτική «σκοπιανοφαγία».

Στην ουσία, οι ελληνικές κυβερνήσεις καθ’ όλο το υπερδεκαετές «σύρσιμο» του θέματος, απέδειξαν ότι αν έχεις πουλήσει την «ψυχή» σου σε λυκοσυμμαχίες, δύσκολα μπορείς να την παραδώσεις αγνή και αλώβητη, όταν έρθει η ώρα να την παραδώσεις…

***

Κι όμως, γνώριζαν από την αρχή ποια θα είναι η κατάληξη.

«Εχει χαθεί το όνομα των Σκοπίων», δήλωνε ήδη από τις 31/10/1993 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Θ. Πάγκαλος…

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ρίχνουν ο ένας τα βάρη στον άλλον.

Αλλά: Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν που με ανακοίνωσή του, στις 17/12/1991, σχολιάζοντας την απόφαση της ΕΕ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση των Κροατίας και Σλοβενίας, έλεγε για τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά και της κυβέρνησης Μητσοτάκη:

«Αποτελεί θετικό γεγονός και απαραίτητο αντιστάθμισμα η θέση που διαμορφώθηκε στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΟΚ για τη Δημοκρατία των Σκοπίων»;..

Ο Α. Παπανδρέου δεν ήταν που, στις 20/12/1991, δήλωνε από το βήμα της Βουλής:

«Το γεγονός ότι τέθηκαν όροι από την ΕΟΚ για την αναγνώριση των Σκοπίων είναι θετικό»;

Αυτοί δεν ήταν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που (μαζί με το ΣΥΝ) συμμετείχαν και συνυπέγραψαν όλες τις αποφάσεις των πολιτικών αρχηγών για το θέμα;

Μαζί δε διοργάνωναν τα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια του σοβινισμού και του εθνικισμού, με τον κ. Λεωνίδα Κύρκο να αφορίζει το ΚΚΕ για την αποχή του με εκείνο το «πλην Λακεδαιμονίων», στο πρώτο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (14/2/1992);

Το ΠΑΣΟΚ (με τη συμφωνία της ΝΔ) δεν ήταν που προχώρησε στον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό του «εμπάργκο», το Φλεβάρη του 1994;

Επί ΠΑΣΟΚ δεν ήταν, το 1995, όταν ο τότε επιτετραμμένος και αργότερα πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο Τόμας Μίλερ, ανακοίνωσε από την έπαυλη της Εκάλης την «Ενδιάμεση Συμφωνία» με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, λες και ήταν αυτός ο υπουργός Εξωτερικών και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας;

***

Αντέδρασε ποτέ η ΝΔ;

Οχι φυσικά. Αντίθετα, ήταν εκείνη που όταν το ΚΚΕ αντιτάχτηκε στη σκοπιανοφαγία, εξέδωσε ανακοίνωση, για να καταγγείλει τη μη συμμετοχή του ΚΚΕ στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, κάνοντας λόγο για κομμουνιστές «αδιόρθωτους οριστικά και αμετάκλητα», «υπολείμματα του ΚΚΕ (που) είχαν την ευκαιρία να εξιλεωθούν (…) αλλά δεν το έπραξαν και προτίμησαν την απομόνωση της αποχής»…

Υπάρχει διέξοδος από την κατάσταση που διαμορφώνεται;

Ναι, υπό μία προϋπόθεση. «H Αμερική – έγραφε η “Γουόλ Στριτ Τζέρναλ” τον Οκτώβρη του 2001 – δρα ως ο παγκόσμιος σερίφης, καρφιτσώνοντας αστέρια βοηθών στο στήθος εκείνων που επιλέγει για να τη βοηθήσουν να πετύχει» τους στόχους της. Η προϋπόθεση είναι να απαλλαγούμε από εκείνους που θέλουν την Ελλάδα «βοηθό σερίφη» αλλά και από εκείνους που τη θέλουν «Ευρωπαία» κόντρα στο «σερίφη».

Προϋπόθεση είναι η απαλλαγή από τις δομές του ευρωατλαντισμού και η επαγρύπνηση του ελληνικού λαού απέναντι σε κάθε εθνικιστική εκδήλωση που δίνει τροφή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.