της Εύας Λαδιά

Ο Παναγιώτης Κλάδος ήρθε στο Ρέθυμνο σε μια μεταβατική περίοδο. Οι σύγχρονοι ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν πως αισθανόμαστε οι σημερινοί 60άρηδες + την εποχή εκείνη που και η πολιτική ήταν έρωτας Άγριος, βέβαια, αφού για την παράταξή σου δεχόσουν ή έδινες και ξύλο, αλλά έρωτας. Αν συζητήσετε με τη γενιά 114 και Πολυτεχνείου θα σας ομολογήσουν ότι Καραμανλής, Παπανδρέου, Φλωράκης και Κύρκος ξεσήκωναν θύελλα ενθουσιασμού στους οπαδούς Ακτινοβολούσαν εκείνη την αύρα του ηγέτη που δυστυχώς δεν την νοιώθουμε σήμερα.

Ο Παναγιώτης Θρασύβουλου Κλάδος έχοντας βιώσει όλες τις εντάσεις ενεργά, με διώξεις και εξορίες, τιμώντας έναν πατέρα εμβληματική μορφή της Δημοκρατίας, από την πρώτη στιγμή έδωσε το στίγμα του. Σεβασμός στις πεποιθήσεις, σε απόσταση οι αυλοκόλακες, στο πυρ το εξώτερον οι έχοντες έστω και ακούσια σχέση με το φαύλο παρελθόν.

Σε μια μόνο περίπτωση άφηνε να κινήσουν τα νήματα οι άνωθεν αποφασίζοντες. Όταν αντιμετώπιζε προκλητική στάση από πλευράς των υφισταμένων του.

Οι δημοκρατικές του περγαμηνές

Ήταν μια Παρασκευή 8 Ιουνίου του 1990 όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Διαδεχόταν ένα ικανότατο στέλεχος της Ν.Δ. τον κ. Αντώνη Γρηγοράκη που είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στη διάρκεια της θητείας του. Ήταν μια «ήρεμη» δύναμη και μάλιστα, όπως βεβαιώνουν και τα δημοσιεύματα της εποχής, πολλοί αντιδρούσαν για την απομάκρυνσή του έχοντας συγκεντρώσει και υπογραφές.

Όταν ανακοινώθηκε ο διορισμός του Παναγιώτη Κλάδου, που σπεύσαμε σαν εφημερίδα να τονίσουμε ότι προέρχεται από το κεντρώο χώρο, έπεσαν οι τόνοι.

Στην τελετή παράδοσης ο Αντώνης Γρηγοράκης αναφέρθηκε με θέρμη στο διάδοχό του. Κι εκείνος έσπευσε να τονίσει ευχαριστώντας ότι δεν έρχεται σαν κομματικός νομάρχης, αλλά θα έχει την πόρτα ανοικτή σε κάθε Ρεθεμνιώτη. Το είπε και το εννοούσε.

Οι πρώτες του κινήσεις μόλις ανέλαβε καθήκοντα ήταν να ζητήσει μια έκθεση από κάθε προϊστάμενο υπηρεσίας με τα προβλήματα που υπάγονταν στην αρμοδιότητά τους και από το Διευθυντή της Νομαρχίας (ο Γ. Δημάκης ήταν τότε) ένα οργανόγραμμα των υπηρεσιών και του προσωπικού της Νομαρχίας.

Μετά ανέλαβε ο τύπος να μας κάνει μια ευρύτερη παρουσίαση του νέου νομάρχη.

Απροσκύνητος Σφακιανός

Ο Παναγιώτης Κλάδος γεννήθηκε στα Σφακιά το 1942. Ο πατέρας του Θρασύβουλος ήταν ηγετικό στέλεχος των δημοκρατικών κινημάτων της περιόδου 1935-1938 εναντίον της δικτατορίας Μεταξά. Η πολιτική σταδιοδρομία του Παναγιώτη άρχισε από τα 16 του χρόνια όταν έγινε μέλος της φιλελεύθερης νεολαίας του Σοφοκλή Βενιζέλου στα Χανιά. Η χούντα των συνταγματαρχών τον βρήκε φοιτητή και πολέμιό της από την πρώτη στιγμή. Το 1970 εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα και συνελήφθη. Τον εξόρισαν στο Πεντάλοφο Κοζάνης και στη Σαμοθράκη και αμέσως με απόφαση της Συγκλήτου διεγράφη από τις πανεπιστημιακές τάξεις ως επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια του καθεστώτος. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας κατάφερε να πάρει τα πτυχία της νομικής και της Ανωτάτης Σχολής πολιτικών επιστημών.

Συνέχισε όμως την πολιτική του δράση και το 1978 αναδείχτηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα της ΕΔΗΝ. Το 1981 κατέβηκε με το ψηφοδέλτιο του κόμματος των Φιλελευθέρων στα Χανιά, το 1986 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Χανίων και αργότερα υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

Από μικρός είχε και μια ιδιαίτερη εκτίμηση από την οικογένεια Μητσοτάκη σε σημείο που εποχές όταν έπρεπε οι νέες κοπέλες να συνοδεύονται ο επίτιμος της Ν.Δ. μόνο τον Παναγιώτη εμπιστευόταν να συνοδεύσει τη Ντόρα σε εκδήλωση όταν βρισκόταν στα Χανιά.

Τον χαρακτήριζε η μπέσα και δεν ξεχνούσε ποτέ τους φίλους σε όποια παράταξη κι αν ανήκαν.

Θητεία με στόχους

Από το πρώτο κιόλας διάστημα της θητείας του έβαλε στόχους και ιεράρχησε τις ανάγκες του νομού. Η λειψυδρία τον απασχόλησε άμεσα και βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τον ΟΑΔΥΚ για μια οριστική λύση του προβλήματος. Οι πυρκαγιές, το κυκλοφοριακό, τα ναρκωτικά, το περιβάλλον (λήμματα, απορρίμματα) ο πολιτισμός και η μαρίνα είχαν προτεραιότητα στα ενδιαφέροντά του.

Μια από τις πρώτες μέρες της θητείας του κάλεσε και τους δημοσιογράφους εκτός προγράμματος. Μας είχε ξαφνιάσει η αμεσότητά του, που όμως μας εξήγησε οφειλόταν στο γεγονός ότι μας έβλεπε «συναδελφικά» καθώς είχε χρηματίσει διευθυντής της «Εθνικής Φωνής» του Γιώργη Βολουδάκη. Είχε πει τότε χαρακτηριστικά «εσείς οι δημοσιογράφοι θα μπαίνετε στο γραφείο μου από την κεντρική πόρτα και όχι από τον προθάλαμο». Προανήγγειλε μάλιστα και μια συνάντηση κάθε δεκαπενθήμερο για συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης χωρίς να αποκλείει την καθημερινή επαφή για θέματα επικαιρότητας.

Αυτό που μας είχε καταπλήξει ήταν η ενημέρωση του γύρω από τα προβλήματα του νομού και μάλιστα τόσο λίγες μέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του και το πιο σπουδαίο ότι ήξερε με ακρίβεια ποιος δημοσιογράφος είχε προβάλει το κάθε θέμα. Σου απευθυνόταν σαν να σε γνώριζε από καιρό.

Είχε πει χαρακτηριστικά ότι θα ‘θελε μεμιάς να έλυνε όλα τα προβλήματα αλλά καταλάβαινε ότι χρειαζόταν με ρέγουλα να γίνεται το κάθε τι γιατί όπως λέει και η μαντινάδα:

Όποιος ζυγώνει δυο λαγούς

κακό κυνήγι κάνει

μήτε τον ένα κυνηγά

μήτε τον άλλο πιάνει.

Έτσι μας αποκάλυψε και το πάθος του για τη λαϊκή παράδοση.

Μετά μας έπιασε συζήτηση για τον πολιτισμό και αξέχαστα δεν παρέλειψε να μας τρατάρει σοκολατάκια ο ίδιος με τα χέρια του.

Αποκάλυψε μάλιστα και τη ρομαντική του φύση καλώντας μας για ένα κρασί νύχτα με πανσέληνο. Κάτι που έγινε επειδή η υποφαινόμενη το είχε «δέσει» στο μαντήλι.

Θυμάμαι είχαμε οργανώσει το τραπέζι στη λίμνη του Κουρνά. Ήταν κι ο Μπάμπης Πραματευτάκης, η Φέφη η Βαλαρή στην παρέα μας. Και περάσαμε μια αξέχαστη βραδιά, εκεί στη λίμνη με τη φωνή της μεγάλης μας καλλιτέχνιδας να ερμηνεύει τραγούδια που ξεσήκωναν τη συντροφιά.

Ένας μεγάλος οραματιστής

Πόσο πίστευε στον πολιτισμό και στις αξίες του φάνηκε στη συνέχεια. Όταν άκουσε με ενδιαφέρον κι αποδέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα τις εκδηλώσεις τύπου στη μνήμη του Κωστή Παπαδάκη, πρώτου νεκρού ανταποκριτή στο μέτωπο της Αλβανίας, της πρωτοβουλίας να τιμώνται όλα τα ολοκαυτώματα του νομού σε μια κεντρική εκδήλωση, του πρώτου παιδικού φεστιβάλ στην Ελλάδα «Παιδική Άνοιξη», της δημιουργίας διαύλου πολιτιστικών ανταλλαγών με Κύπρο και άλλες περιοχές της χώρας.

Εκείνη την πρώτη χρονιά διοργάνωσης Αναγεννησιακού Φεστιβάλ επί νομαρχίας του έγινε η πιο εντυπωσιακή έναρξη.

Οφείλω να καταθέσω με το χέρι στην καρδιά ότι αυτός ο άνθρωπος «σημάδεψε» τη μνήμη μου γιατί είχε μια σπάνια ικανότητα να δίνει στα όνειρα σάρκα και οστά.

Έλεγες μια ιδέα και χωρίς να σκεφτεί ότι δεν ήταν δική του, όπως συνήθιζαν τόσοι άλλοι, έσπευδε να ανταποκριθεί. Υλοποιούσε τις παραπάνω πρωτοβουλίες μου χωρίς πολλές συζητήσεις.

Και του οφείλω ευγνωμοσύνη για την προσοχή που είχε δώσει στη διεύρυνση των πολιτιστικών ανταλλαγών με την Κύπρο. Όπως αποδείχτηκε το Ρέθυμνο είχε ωφεληθεί τα μέγιστα από τις πρωτοβουλίες αυτές. Έγιναν συναντήσεις πανελλαδικού ενδιαφέροντος στην πόλη μας, είχαν έρθει για το λόγο αυτό και δημοσιογράφοι από την Αθήνα για να τις καλύψουν, ζούσαμε σπουδαίες στιγμές στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι. Εκείνο όμως που χαράχτηκε με χρυσά γράμματα στα Ρεθεμνιώτικα Χρονικά ήταν η επέτειος των 50 χρόνων από τη Μάχη της Κρήτης. Ακόμα και ο Μάρκος Πολιουδάκης, που πάντα κάτι είχε να επισημάνει, τελειομανής καθώς ήταν, από τις προηγούμενες διοργανώσεις, σε κείνο τον εορτασμό είχε εκφραστεί με μεγάλη ευγνωμοσύνη στο νομάρχη για το πάθος του, ώστε η επέτειος στο Ρέθυμνο ν’ αφήσει εποχή. Όλα αυτά είναι στο αρχείο του Πολιτιστικού Ρεθύμνου, με γραπτά, ακουστικά και οπτικά ντοκουμέντα, και σιγά σιγά θα αναρτώνται για να μείνουν και να παραδειγματίζουν τις επόμενες γενιές.

Γίνανε τόσο σπουδαία πράγματα και να σκεφτεί κανείς ότι εμείς που όπως ο ίδιος έλεγε, τον εμπνέαμε, ανήκαμε σε εντελώς αντίθετα «στρατόπεδα». Ο Παναγιώτης Κλάδος όμως είχε τόσο υψηλό ηθικό ανάστημα που στεκόταν πάντα ψηλά. Κι αυτός που κέρδιζε ήταν σίγουρα ο νομός.

Το Αρκάδι και η αναστήλωσή του ήταν πάντα μέσα στα ενδιαφέροντά του «Αν πέσει το Αρκάδι, μου έλεγε, θα πρέπει να βρούμε τρύπα να χωθούμε».

Αυτό που τον χαρακτήριζε στη διάρκεια της θητείας του ήταν ο απόλυτος σεβασμός στο Ρέθυμνο και στις αξίες του. Κάθε εντολή «άνωθεν» τον άφηνε αδιάφορο. Ποτέ δεν ένοιωσε υποχρεωμένος να δέχεται κομματικές εντολές. Εννοούσε στο ακέραιο αυτό που είχε δηλώσει ερχόμενος στην πόλη μας «Το Ρέθυμνο δεν είναι η προβληματική περιοχή του νησιού μας. Είναι η αναπτυσσόμενη».

Είναι πολλά αυτά που θα έπρεπε να γραφτούν για τον Παναγιώτη Κλάδο, του οποίου πενθούμε την τόσο πρόωρη αναχώρησή του.

Και είναι πολλά αυτά που θα είχαμε να κερδίσουμε σαν τόπος αν δεν έμπαιναν κομματικά και πολιτικά συμφέροντα στη μέση να του ανακόψουν τη δημιουργική πορεία του.

Ήταν όμως επόμενο ότι θα έμπαιναν τροχοπέδη οι μικρότητες όταν άρχισε να αναπτύσσει τις εξαιρετικές του διοικητικές ικανότητες.

Αυτό που επίσης θυμάμαι και θα θυμάμαι όσο υπάρχω είναι η τεράστια περιουσία γνώσεων που διέθετε πάνω στην ιστορία. Καθόμουν σε κάθε εκπομπή που έκανα μαζί του στην ΕΡΑ Χανίων και απολάμβανα το χειμαρρώδη λόγο του. Σε οποιαδήποτε στιγμή του έκανες κάποια ιστορική αναφορά εκείνος ήταν έτοιμος να συμπληρώσει και να σχολιάσει. Μια κινητή βιβλιοθήκη γνώσεων ήταν ο Παναγιώτης Κλάδος. Ο απροσκύνητος Σφακιανός, ο λεβέντης Κρητικός, ο νομάρχης που λάτρευε να βάζει το όραμα μπροστάρη στη ζωή του και ποτέ δεν δίστασε να βάλει ρότα για τις ψηλότερες κορφές του ηθικού και υπαρξιακού μεγαλείου.

rethnea.gr

Είναι μερικές σε αυτή τη χώρα να τρελαίνεσαι.

Την ίδια ημέρα που η επικεφαλής της ευρωπαϊκής τραπεζικής αρχής (SSM) Ντανιέλ Νουί και το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μπενουά Κερέ σε ενημερωτική συνάντηση με τους Ελληνες τραπεζίτες διατύπωσαν σε αυστηρούς τόνους την εντολή προς τις ελληνικές τράπεζες να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς ανεξαρτήτως του ύψους του μη εξυπηρετούμενου δανείου εδώ ασχολούμαστε με ιστορίες με εναέρια τρένα και τη σύγκρουση παρουσιάστριας μεσημεριανής εκπομπής με τον Λαζόπουλο επειδή δεν ήρθε στην εκπομπή της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η είδηση για τις πιέσεις της ευρωπαϊκής τραπεζικής αρχής αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από την πλειοψηφία των πολιτών συγκεντρώνοντας ελάχιστο ενδιαφέρον, λες και δεν αφορά ένα σημαντικό κομμάτι συμπολιτών μας που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να πεταχθεί έξω από το σπίτι του.

Την ίδια στιγμή σαρώνει το διαδίκτυο μία είδηση για μία εταιρεία αμφιβόλου αξιοπιστίας που υπόσχεται ότι θα φτιάξει εναέρια τρένα στην Κρήτη τη στιγμή που η τεχνολογία που προωθεί δεν έχει εφαρμοστεί παρά μόνο σε μήκος 150 μέτρων ενώ έχει αντιμετωπίσει κατηγορίες από επίσημες αρχές κρατών για απάτη. Και όλα αυτά, χωρις να βρεθεί ένας δημοσιογράφος σε όλη την Ελλάδα να κάνει το αυτονόητο, να ελέγξει πόσο έχουν βάση αυτά που αναφέρει η εταιρεία ώστε να μη διασπείρει ανακρίβειες που δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις!

Η άλλη είδηση της ημέρας είναι η σύγκρουση της καθόλα αγαπητής παρουσιάστριας της εκπομπής “Στο Κόκκινο” κ. Γωγώ Καληδονάκη με τον ηθοποιό κ. Λάκη Λαζόπουλο. Εδώ, πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός. Όμως, δίχως να φταίνε οι πρωταγωνιστές του γεγονότος,  είναι δυνατόν να μονοπωλεί σχεδόν το πανελλαδικό ενδιαφέρον η συγκεκριμένη είδηση περί της δυσαρέσκειας της τηλεπαρουσιάστριας όταν την ίδια στιγμή συμβαίνουν τόσο και τόσα σημαντικά γύρω μας;

Είναι τελικά το μόνο κριτήριο του τι είναι σημαντικό το κατά πόσο πουλάει στον κόσμο; Eίναι αληθινό μόνο το “viral”; Και τι γίνεται όταν η πολιτική κινείται σύμφωνα με την κίνηση που ορίζει η δυνατότητα ταχείας μετάδοσης και αναπαραγωγής μίας είδησης; Όταν πολίτες απειλούνται με έξωση από τα σπίτια τους και εμείς ασχολούμαστε με εναέρια τρένα;

Του Μανώλη Καπετανάκη

Νάτην πάλι η ωραία Ελένη του τρωικού πόλεμου να αναβιώνει κινδύνους και αυτή τη φορά  με την πρόφαση τους ονόματος  της Μακεδονίας.

Δίχως αινιγματική συνέχεια, ο θόρυβος και οι σοβαρές προεκτάσεις της πολυκύμαντης ονοματοδοσίας του νεοσύστατου προτεκτοράτου έχουν ουσιαστική σχέση  με το αμιγές ζήτημα μιας  << αθώας >>  βάπτισης ενός ελέω δυτικών ιμπεριαλιστών εγκάθετου  κράτους με κλυδωνιζόμενη υπόσταση, όσο η εκστρατεία  στην αρχαιότητα κατά της νευραλγικής πόλης των Τρωάδων  με την εκούσια αρπαγή της χαριτωμένης βασίλισσας.

Ταιριάζει σε αυτή την περίπτωση να δανειστεί κανείς και παραφράσει την παροιμιώδη ρήση του Μαβίλη, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν σφετεριστικά ονόματα, αλλά μονάχα αρπακτικά  συμφέροντα και  επιδιώξεις. Ειδικά μάλιστα σε μια ευμετάβλητη και λίαν εύφλεκτη διεθνή συγκυρία,  όπου οι βάρβαροι γαιοκτήμονες του πλανήτη ξιφουλκούν αναμεταξύ τους πάνω σε σπαράγματα χωρών σπαρμένα με μυριάδες πτωμάτων. Λεηλατούν αχόρταγα τον πλούτο των λαών βυθίζοντας τους έτσι  στην ανέχεια και την απόγνωση  (τα ελληνικά μνημόνια το επιβεβαιώνουν και η τριτοκοσμική λιμοκτονία το κραυγάζει)  και επιχειρώντας να κυριεύσει  ο καθένας ακόμη και τη τελευταία σπιθαμή της οικουμένης  που εξουσιάζουν  άλλοι δυνάστες, είτε εχθροί,  είτε << σύμμαχοι >> . Εξωθώντας τοιουτοτρόπως  την ανθρωπότητα μέχρι το χείλος του πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Σε αυτή λοιπόν τη μανιασμένη αντιπαράθεση τους έρχεται, συναντιέται και συγχωνεύεται  η μωροφιλοδοξία των  νεογέννητων (με την έννοια της νωπής απόκτησης  << δικής >> τους ξεχωριστής  επικράτειας) αλλά και ενήλικων εξαρτημένων μεγαλοαστικών τάξεων.

Στον ανυποψίαστο εργαζόμενο, στον κοινό παρατηρητή των εξελίξεων που δρομολογούνται στην πάλαι ποτέ (πάλαι μόνο η` πότε ξανά;) μπαρουταποθήκη της Ευρώπης δικαιολογημένα  γεννιούνται βάσιμοι προβληματισμοί, καλλιεργείται σύγχυση, εγείρονται ανησυχίες. Επίσης το όλο κλίμα προσφέρεται για αξιοποίηση από αντιδραστικές δυνάμεις  και  σκοπιμότητες.

Τι πράγματι όμως συμβαίνει; Πόσο δικαιολογημένοι είναι  διάφοροι φόβοι για την πιθανότητα να καταστεί αυτό το γεγονός θρυαλλίδα όντως πολύ δυσάρεστων καταστάσεων;  Ποια στάση οφείλει να διατηρήσει οποιοσδήποτε φορέας μιας ευρύτερης προοδευτικής θεώρησης και πρακτικής;

Απειλούμαστε άραγε από τη χρήση ενός απλού ονόματος, την παραχάραξη της ιστορίας στο συγκεκριμένο θέμα (αν και ούτως η` άλλως σε ολάκερη την έκταση της αυτή διαστρεβλώνεται  βάναυσα από την καθεστηκυία  αντίληψη)   και την καταχρηστική αξιοποίηση σύμβολων που <<  περήφανα  >> ανήκουν στο ελληνικό γένος;   Υποκρύπτονται  βλέψεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας; Υποσκάπτεται η σταθερότητα και  << ηρεμία >>  της περιοχής;

Γιατί δηλαδή η χρήση πάνω από πενήντα ελληνικών ονομάτων σε πόλεις των ΗΠΑ (για την ειρωνεία μάλιστα επτά δανείστηκαν το όνομα της Μακεδονίας !, περισσότερες από 15 της Αθήνας και η πρωτεύουσα της πολιτείας  Ουάσινγκτον λέγεται Ολυμπία) περιποιεί τιμή, ενώ για την πΓΔΜ αναγορεύεται σε προπατορικό ανθελληνικό αμάρτημα, επιθετική κίνηση και ρίξιμο γαντιού; Προφανώς εξυπακούεται πως ο Λευκός Οίκος  δεν τρέφει  τέτοιες επεκτατικές  επιθυμίες καταχρώμενος τα ονόματα μας. Καθότι  εδώ και δεκαετίες  το κατάφερε, έχοντας εδραιώσει μια έμμεση αλλά λίαν αποτελεσματική κηδεμόνευση της Ελλάδας.

Ποιοι παράγοντες παρεμβάλλονται, ώστε ένα αχυρένιο και ανδράποδο νεότευκτο και υπό σχετική αίρεση κιόλας κρατικό μόρφωμα με ανάστημα νάνου (μια << χαψιά >> να εποφθαλμιά εδαφικό μερτικό από τον ογκωδέστερο γείτονα με σπουδαίο γεωπολιτικό έρμα, βαρύτιμες διασυνδέσεις, σεβαστή στρατιωτική πανοπλία, οικονομικό και πληθυσμιακό εύρος σαφέστατα υπέρτερο και λοιπές προϋποθέσεις) να αναστατώνει έως εξοργισμού τον από Νότο  σημαντικό επενδυτή και εμπορικό εταίρο του; Τι μεσολαβεί και εκεί όπου στα Σκόπια πριν λίγο καιρό αντίκριζαν ακόμη και το φάσμα του διαμελισμού, υποβόσκουν ασίγαστα  αλυτρωτικές  ονειρώξεις; Πού έλκουν  τη θρασύτητα,  ώστε το άγχος της επιβίωσης τους να υποσκελίζεται, να αλλοιώνεται και να εκτινάσσεται σαν επεκτατικός πόθος ευελπιστώντας επιπλέον σε παραπέρα υπαρξιακή κατοχύρωση;

Ευσταθεί λοιπόν η απειλή; Κινδυνεύουν άραγε τα << ιερά >> χώματα μας; Βεβαίως. Μόνο που αυτά με μια διαιωνιζόμενη νεοαποικιοκρατική λογική είναι εκ γενετής κατακτημένα από τις πρώτες  βαυαροκρατίες και τους σύγχρονους  επιγόνους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ήδη η χώρα μας από άκρη σε άκρη τείνει να καταστεί μια πελώρια Σούδα και σε κάθε πολεμική πρωτοβουλία  του Πεντάγωνου  έχει αποτελέσει ανεκτίμητο (σαν τα διαμάντια) προγεφύρωμα της εγκληματικής αμερικάνικης στρατιωτικής μηχανής συμπαρασύροντας μας σε περιπέτειες με πιθανές εφιαλτικές παρενέργειες.  Και στη σήμερον ημέρα οι σχεδιασμοί του υπερατλαντικού δέσποτα της περιοχής να εξοβελίσει  κάθε ρώσικη  επιρροή και εξουδετερώσει τον όποιο  έλεγχο του στα πέριξ (για να ξεγυμνώσουμε την καρδιά δηλαδή των κίνητρων  επικαιροποίησης ξανά του Μακεδονικού), απαιτούν την άρση οποιασδήποτε εμπλοκής βραχυκυκλώνει την άμεση στόχευση νατοποιήσης των Σκοπίων.

Η εγχώρια ολιγαρχία γνωρίζει το μακάβριο αυτό παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων πολύ καλά. Συναπτά εις τριπλούν  και οδυνηρά επίσης. Αντί τους μεγαλοϊδεατισμούς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γεύτηκε τη μικρασιατική καταστροφή. Ακολούθως την κυπριακή τραγωδία και κάπως πρόσφατα οι υπερφίαλες εξορμήσεις στον περίγυρο με δανικό άτι κατάληξαν βρόχος  χρέους, πεδίο εκβιασμών όντας κατακτυπημένο μήλο έριδας των αλληλοσυγκρουόμενων πατρώνων της.  Παρατηρεί συνάμα με φόβο τις οβιδιακές και με αστραπιαία ταχύτητα  μεταμορφώσεις της συμπεριφοράς των προστατών και δεσμωτών της.  Φυσικά οι πάγιοι κεντρικοί προσανατολισμοί προς ανατολή η` δύση των παρατρεχάμενων μεγαλοαστών κάθε εθνικότητας  είναι μια πιο βαριά υπόθεση και δεν μοιάζει με εκκρεμές. Αλλά  με βαριά άγκυρα  που αν σηκωθεί για να ταξιδέψει το σκάφος προς  άλλα λιμάνια, οπωσδήποτε θα διασταυρωθεί με κρίσιμες, ίσως και καταστροφικές τρικυμίες και σκοπέλους.

Δεν αφήνει ξέγνοιαστη την ημέτερη άρχουσα τάξη μας η θέαση των παθημάτων του Ερντογάν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου με το καυτό κουρδικό πρόβλημα και τις ταλαντευόμενες σκέψεις και διεργασίες  των φονιάδων της γης για έγκριση δημιουργίας κουρδικού κράτους. Όπως προειπώθηκε πικρά παθούσα η πλουτοκρατία- παρασιτοκρατία μας έχει συνειδητοποιήσει πως οι και οι ίδιοι οι απρόβλεπτοι ιμπεριαλιστές  ταλανίζονται σε μια κρίση τακτικής και στρατηγικής (όρα την πρωτόγνωρη εσωτερική διένεξη στο μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ και τις παλινωδίες στα  επιτελεία του Τραμπ). Περισσότερο όμως από την ρευστή λάβα των ανταγωνισμών τους που κυλά και κατακαίει Ουκρανίες και Συρίες γνωρίζει το μόνο ακλόνητο δεδομένο. Οι κουρσάροι της υφηλίου δεν μεροληπτούν υπέρ κανενός << υποχείριου >> τους. Και αν δεν τους καταντούν αναλώσιμους << απόπατους >> , αν δεν σκίζουν και ανασυναρμολογούν  τα  << χάρτινα >>  σύνορα  τους, αυτό το << ευτύχημα >>  οφείλεται σε αποκλειστικά ιδιοτελείς υπολογισμούς τους εκτιμώντας το κόστος ριζικότερων ανατροπών.

Άρα τελικά υφίσταται η συγκεκριμένη απειλή (και πλειάδα άλλων ορατών και μη). Στην κατάλληλη συγκυρία. Και εννοείται, αν παραστεί ανάγκη. Όταν τα διευθυντήρια της υφηλίου το προκρίνουν.  Ποτέ όμως προερχόμενη από μια έωλη μικρογραφία, η οποία δεν δρα αυτόφωτα και αυτεπάγγελτα, αλλά σαν ενεργούμενο των ισχυρών στηριγμένη στις πλάτες τους.  Ειδικά στη τωρινή περίοδο και την περιοχή μας  όπου το κουβάρι των αντιθέσεων περιπλέκεται και όταν ορισμένοι κόμποι χαλαρώνουν (τουρκικός), κάποιοι άλλοι αντισταθμιστικά πρέπει να σφίξουν.

Σε αντιδιαστολή τώρα με τη φάρα των εκμεταλλευτών οι λαοί επιβάλλεται να έχουν διαμετρικά αντίθετες επιδιώξεις, οι οποίες σχεδόν ποτέ (εξαίρεση ενδεχομένως αυτού του κανόνα αποτελεί η ξένη εισβολή στην πατρίδα, η οποία  θα διασπάσει τον ζωτικό χώρο και την  ενιαιότητα του προλεταριάτου) δεν ταυτίζονται με εκείνες των κρατούντων.

Σίγουρα κρίνεται προτιμητέος  ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός στην εξεύρεση ονομασίας. Την εκτράχυνση των συνθηκών κυρίως  οι εργατολαϊκές μάζες πληρώνουν με ανέκαθεν βαρύτατο τίμημα. Στην χειρότερη εκδοχή το μεγάλο κεφάλαιο από μια ενδεχόμενη ήττα του θα δει το συλλογικό έχει του συρρικνωμένο.

Συμπληρώνονται  όμως δύο καίριες παραδοχές. Πρώτον, μια άνωθεν << διατεταγμένη >>  συγκαταβατική λύση θα εξυπηρετεί τον προγραμματισμό των αμερικάνικων όρνεων για απώθηση και σταδιακό στραγγαλισμό  της  Ρωσίας. Επίσης θα επισφραγίζει την παρουσία τους, εφόσον αρχικά υποθάλπουν αντιπαραθέσεις και διαιρούν και εν συνεχεία επιδιαιτητεύουν και βασιλεύουν. Τέλος αυτή η συναινετική διέξοδος θα έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα. Γιατί βρέξει λιάσει  είναι ανεξίτηλα καταχωρημένο στο γονιδίωμα των καπιταλιστών αδιάκριτα μεγέθους η  λαιμαργία και η νομοτελειακή ροπή προς διεύρυνση και εξάπλωση (δεν μειονεκτεί σε αυτό τον τομέα και η ελληνική αστική τάξη, όταν είναι διακριτή η  επώαση  διαθέσεων  ισχυροποίησης του ρόλου της στην ανατολική Μεσόγειο δράττοντας την ευκαιρία ένεκα της κλιμακούμενης  ψυχρότητας στις σχέσεις Τουρκίας – Δύσης).

Οπότε, όπως λέει και ο Β. Σαμαράς,  η κατίσχυση της μιας πλευράς σε βάρος της άλλης ανοίγει μεγαλύτερη όρεξη στην ευνοημένη, μιας και θα αισθάνεται ευρωστία κυριευόμενη από έπαρση. Κατόπιν  η αδικημένη  αντανακλαστικά θα ανασυνταχτεί πασχίζοντας τη μελλοντική δικαίωση. Ενώ ακόμη και ο << θετικός >> δρόμος της αμοιβαίας καταλλαγής αναδεικνύει περιθώρια, εγκολπώνει  και σηματοδοτεί εκατέρωθεν αυριανές προσπάθειες πλήρους επικράτησης.

Τι πρέπει λοιπόν να εισηγηθούν  οι φύσει φιλειρηνικοί λαοί  στον αντίποδα του χειρισμού των αντιπάλων τους καπιταλιστών (ημεδαπών πρώτιστα, αφού ο εσωτερικός τύραννος, η αστική τάξη τους, με τα ιμπεριαλιστικά αγκωνάρια του αποτελεί τον πιο κοντινό, τον διαρκή και πιο δραστικό βασανιστή τους και οργανικό πρόξενο της κακοδαιμονίας τους) για παντοτινή γαλήνη και πρόοδο; Ποιο όνομα επί του προκειμένου εποικοδομητικά και συνετά πρέπει  να προτείνουν;

Μήπως ορθά έπραξε και μάλιστα καυχιέται αρκούντως για την ευθυκρισία και τη στερνή  επαλήθευση  του το << ένα κόμμα του λαού >>, τύποις κομουνιστικό και πλέρια αντεπαναστατικό, όταν  σαν υπεύθυνος  συμβουλάτορας του κατεστημένου με  διορατικότητα και έγκαιρα θεώρησε σαν ιδανική αντιμετώπιση της εκκρεμότητας αυτής τη σύνθετη χρήση του ονόματος Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό;  Εκείνη η παράταξη  που το μεσονύκτιο αναδιπλώθηκε αιφνιδιαστικά αναλογιζόμενη τον διασυρμό και απείχε από τα παλιά συλλαλητήρια του εθνικιστικού παροξυσμού και της πανούργας επεκτατικής αντεπίθεσης φωνάζοντας πως η Μακεδονία είναι Ελληνική.

Ίσως  κάποιο διαφορετικό όνομα να είναι πιο δόκιμο και αξίζει να το συστήσουν οι λαοί από ριζοσπαστική κατεύθυνση;  Μα απολύτως κανένα. Δεν είναι δική τους, δεν είναι κοινή  η πατρίδα. Επουδενί τη διαφεντεύουν. Παρόλο που αυτοί με την πάλη  τους την απελευθέρωσαν και κοπιαστικά την έκτισαν. Ολοσχερώς τους είναι ξένοι και ενάντιοι οι μηχανισμοί της, η δικαιοσύνη της, η παιδεία της, το κοινοβούλιο της, οι τράπεζες, ο στρατός της. Ουδέποτε  μπορούν να τους θέσουν υπό εργατικό έλεγχο η` να επιβάλλουν εκλογικά και αιθέρια την λαϊκή εξουσία τους.  Με βία η αστική δικτατορία την έχει ιδιοποιηθεί παντελώς. Στα  πλατιά εργατολαϊκά στρώματα  ανήκει αποκλειστικά πια η απομύζηση του ιδρώτα τους, η φτώχεια, η ανεργία, ο ξεσπιτωμός,  τα απανωτά μνημόνια, η καταστολή, η δυστυχία, η απελπισία, το θανατερό κυνηγητό από τα φασιστικά τέρατα, ο ξενιτεμός, η αμορφωσιά, η κουρελιασμένη σύνταξη και περίθαλψη, το εθνικιστικό δηλητήριο, η ιδεολογική αποχαύνωση, η βάλτος του ρεφορμισμού, οι ανθρωποθυσίες στους άδικους πολεμικούς βωμούς των κανίβαλων.

Δηλαδή οι λαοί σε ετούτο το σκηνικό με κύριο παραγωγό- προαγωγό  τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και δεύτερους παίχτες τις ντόπιες αστικές τάξεις πρέπει να μείνουν ουδέτεροι και αμέτοχοι; Δυστυχώς είναι πολυσχιδώς και για αρκετούς  λόγους και παρά τις αυξημένες απαιτήσεις της εκρηκτικής εποχής εδώ και καιρό αδρανοποιημένοι. Ως εκ τούτου το  εχθρικό στρατόπεδο  τους  βουλιάζει στην εξαθλίωση και απεργάζεται πιότερα δεινά. Καθήκον τους είναι να διατρανώσουν το σύνθημα του αδιατάραχτου των συνόρων. Οποιαδήποτε μετακίνηση τους συνεπάγεται βουνά συμφορών και ποταμούς αίματος και δακρύων. Βόρεια, ανατολικά και νότια στον χάρτη αν κοιτάξει κανείς και στο μόλις χθες της ιστορίας τεκμηριώνεται  με τρόμο αυτό το αξίωμα.

Τα υπάρχοντα σύνορα φτάνουν και περισσεύουν για τον κάθε λαό. Το πρόβλημα είναι πως αυτά αποτελούν τείχη μιας πελώριας  φυλακής, που ανά πάσα ώρα και στιγμή παραβιάζονται με ωμότητα από τους διεθνείς δημίους. Αυτό είναι το αίτιο της πείνας, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Ασφυκτιούν οι λαοί σε αυτά τα εδαφικά πλαίσια όχι γιατί τους στενεύουν, αλλά επειδή γίνεται κόλαση η καθημερινή επιβίωση τους από την επίθεση του ιστορικού απολιθώματος των  καρχαριοειδών της χλιδής.  Διαφορετικά σαν μεσολαβούσε η κοινωνική χειραφέτηση τους και απεγκλωβίζονταν οι αστείρευτες παραγωγικές τους ικανότητες, τα σύνορα θα γίνονταν γέφυρες φιλίας, ομαλής διευθέτησης διαφορών και δίοδοι πιο δημιουργικής συνεργασίας αναμεταξύ τους.

Τουναντίον τα σύνορα της άσπλαχνης και αντικειμενικά άπληστης καρδιάς των μεγαλοαστών καταλήγουν περιοριστικά και πνιγηρά. Η ακόρεστη ιδιοσυγκρασία τους για ακατάπαυστα διογκούμενη κερδοφορία τους υποχρεώνει να επιχειρούν το κούρσεμα καινούριων εκτάσεων.  Οι προλετάριοι στα διαμορφωμένα σύνορα θα ένοιωθαν απεναντίας απίστευτη ευρυχωρία και αγαλλίαση, εάν γκρέμιζαν και αφάνιζαν τον αποκλειστικό παράγοντα με τον οποίο δεν χωρούν μαζί και  ουδέποτε θα μπορέσουν να συγκατοικήσουν αρμονικά και ευημερούντα. Τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό.

Τα γεωγραφικά τμήματα της Μακεδονίας ως εκ τούτου  δικαιωματικά και με  σκληρούς αγώνες  πρέπει να περιέλθουν στην κατοχή των λαών της παγιώνοντας την υφιστάμενη  διαίρεση και εξοντώνοντας του βρικόλακες που τα νέμονται. Προοπτικά και σαν το παραδεισένιο πλήρωμα του χρόνου το προστάξει, θα αποφασίσουν μονιασμένα και συντονισμένα όχι την ανασκευή των συνόρων, αλλά τη τελειωτική τους κατάργηση θεμελιώνοντας  Βαλκάνια,  Ευρώπη, ηπείρους  δίχως τάξεις και κρατικούς διαχωρισμούς.

Ίσαμε  τότε πρέπει να μάχονται ασταμάτητα ενάντια στους κάθε αιτιολογίας (βέβηλες ονομασίες, ΑΟΖ, παραβιάσεις, κλπ) και κάθε προέλευσης (ελληνικής, αλβανικής, σκοπιανής, τουρκικής, κλπ) αλυτρωτισμούς, εθνικισμούς, επεκτατισμούς, σοβινισμούς και ιμπεριαλιστικές (αμερικάνων, ρώσων, ευρωπαίων)  εξαρτήσεις και επεμβάσεις.

Οι εθνικιστικές ιαχές  των νεοναζιστών, των χρυσοποίκιλτων άμφιων που φορούν οι Ρσπούτινδες και του μέγα μουσουργού Μίκη και εκλεκτού μέλους της σιχαμερής λέσχης που απαρτίζουν οι αριστεροί προσκυνημένοι στο σύστημα δεν είναι παρανόηση. Είναι συνειδητή και ευλογημένη από μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομήχανους και εφοπλιστές επιλογή, που ρίχνει άφθονο νερό στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό μύλο που αλέθει αλύπητα ανθρώπινες σάρκες. Φρίττουν στην πιθανότητα (και εμείς αγανακτούμε) να αποσπαστεί κομμάτι της Ελλάδας η` να θιχτούν δικαιοδοσίες της.  Ενώ την ίδια στιγμή εθελοτυφλούν η` δοξάζουν την κυριαρχία των ιμπεριαλιστών και στο τελευταίο εκατοστό της.

Πρέπει να  ενώνει τους λαούς η μεταξύ τους φιλία και το κοινό μίσος προς τους καταπιεστές τους, οι οποίοι από τη μια μας βυθίζουν στην φτώχεια και από την άλλη υποδαυλίζουν ψεύτικες διαφορές (παρουσιάζοντας τις δικές τους σαν δικές μας) και μηχανεύονται το αλληλομακελειό  για την εξυπηρέτηση των απάνθρωπων συμφερόντων τους .Το κίνημα αντίστασης που πρέπει να ζωντανέψει ενάντια στην εξαθλίωση, τρομοκρατία και εξάρτηση, οφείλει να συμπεριλάβει  αντιπολεμικά και αντιεθνικιστικά προτάγματα.

Οι συνοριακές γραμμές δεν μας φταίνε. Άψυχες είναι άλλωστε. Βουνά, ποτάμια, λαγκάδια, λίμνες και θάλασσες. Μας καίνε όμως όσα κτήνη  μας σκλαβώνουν μέσα τους και λυσσάνε να τις ξεχειλώσουν ποτίζοντας τις με το αίμα μας.

Τα μαχαίρια που μας δίνουν για να σφάξουμε αδελφικούς ομοιοπαθείς λαούς, ας τα στρέψουμε το συντομότερο με οργή και οργάνωση προς τα πωρωμένα, εκτρωματικά, παχύσαρκα κορμιά τους.

Του Χρήστου Μπονατάκη

Το τελευταίο καλοκαίρι, στο επαγγελματικό όχημα στο οποίο εργάζομαι ως οδηγός, επιβιβάστηκε μία οικογένεια. Όταν κάποια στιγμή ρώτησα τους επιβάτες από πού είναι, εκείνοι μου απήντησαν …«from macedonia»! Εγώ, ξαφνιασμένος (ή μάλλον ενοχλημένος) και μετά από σύντομη -αλλά αρκετή ώστε να προκαλέσει αμηχανία- σιωπή, ενστικτωδώς ξαναρωτάω …«Μacedonia»?? Τότε ένας άντρας και προκειμένου να ‘ξεπαγώσει’ την ‘ατμόσφαιρα’ εντός του αυτοκινήτου, απάντησε …«Yugoslavia»! Παράδοξο…  Ονομασία πάντως …«κοινώς αποδεκτή» (αν και άστοχη) βρέθηκε!

Τα τελευταία χρόνια και αφού έχει υποθηκευθεί το μέλλον των παιδιών μας και έχει εκχωρηθεί ικανό μέρος όχι μόνο εθνικής κυριαρχίας, αλλά και αξιοπρέπειας, η πολιτική μας ηγεσία, με την τεράστια ευθύνη των παρελθόντων κυβερνήσεων που μετέθεταν διαρκώς το ζήτημα στο μέλλον (πρακτική βέβαια, ιδιαίτερα προσφιλής στους Έλληνες γενικότερα), δείχνει έτοιμη να προχωρήσει σε κάτι ακόμα που μακάρι οι εξελίξεις να διαψεύσουν: πρόκειται για την εκχώρηση (βλ. ξεπούλημα) του ονόματος «Μακεδονία» σε ένα κρατίδιο, που λίγες δεκαετίες τώρα και προκειμένου να αποκτήσει εθνική υπόσταση, καπηλεύεται-‘ορέγεται’ την ονομασία του τόπου αυτού, την ταυτότητα, τα σύμβολα, τα ευρήματα, όλη του την ιστορία!

Η φημολογούμενη ως …‘οριστική λύση’ η οποία «κυοφορείται», όπως όλα δείχνουν εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία»,  πιθανώς μία σύνθετη ονομασία (με ή χωρίς προσθήκη γεωγραφικού προσδιορισμού κτλ). Φυσικά, ακόμα και ο πιο αδαής ευκόλως κατανοεί ότι πρακτικά, η οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία», είναι κάτι που θα μετατρέψει αυτομάτως τα Σκόπια σε …σκέτο «Μακεδονία», τους δε Σκοπιανούς ..σε «Μακεδόνες»! Κάτι ωστόσο, που ήδη έχει σχεδόν επικρατήσει παγκοσμίως ως αναπόδραστο αποτέλεσμα και ‘συντόμευση’ του (ως «Δούρειος Ίππος») όρου «Π.Γ.Δ.Μ.»-«FYROM».

‘Συνοδοιπόροι’ σ’ αυτή τη ‘διαδρομή’, η μνημειώδης τα τελευταία χρόνια ελληνική ηττοπάθεια και δουλοπρέπεια, η α-βουλησία αλλά και η σύγχρονη εθνομηδενιστική ‘έξαρση’!

Ενώ υπάρχει επίσης κι ένα ολιγάριθμο τμήμα της διανόησης, που φαίνεται όμως να εργάζεται συστηματικά στη βάση μίας γενικότερα αποδημητικής αντίληψης της Ιστορίας! Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, όπως εύστοχα αναλύει ο Καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ.Αθανάσιος Γκότοβος:  «Η παράδοση και η συνέχειά της επινοούνται, είναι εργαλεία πολιτικής για το παρόν και το μέλλον, κι όχι αντικειμενικές ιστορικές καταστάσεις. Έτσι οι Μακεδόνες της ΦΥΡΟΜ έχουν εξίσου δικαίωμα …στην επινόηση μιας καταγωγικής συνέχειας από την αρχαία Ελλάδα και τη Μακεδονία, όπως και οι Έλληνες»! (Βέβαια, αποθρασύνθηκαν τόσο, που σε «αλυτρωτική» εκδήλωση Σκοπιανών στον Καναδά, ο χάρτης της «Μεγάλης Μακεδονίας» που παρουσίασαν φτάνει μέχρι …και τη Λάρισα!!) …..«Αν κάποια από τις αφηγήσεις αυτές σκοντάφτει στα ιστορικά δεδομένα, στην ιστορική πραγματικότητα, αυτό δεν μας απασχολεί. Όλες οι αφηγήσεις είναι εντέλει προϊόντα βουλήσεως»!! Ο νυν πρωθυπουργός των Σκοπίων κ.Ζάεφ μάλιστα, προσφάτως μας έκανε …και τη ‘χάρη’ υποστηρίζοντας πως δεν θεωρεί ότι η χώρα του είναι …«ο μοναδικός κληρονόμος του Μ.Αλεξάνδρου»! «…Πιθανόν[!] (πρόσθεσε) ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας ανήκει επίσης στην Ελλάδα»!

Αν μη τι άλλο οι αποφάσεις σε τέτοια εθνικά ζητήματα και προκειμένου να μην δημιουργούν προβλήματα στις επόμενες γενιές (και των δύο χωρών), οφείλουν να καλύπτουν μία μακροπρόθεσμη όντως προοπτική και να εξετάζουν κάθε ενδεχόμενη παράμετρο. Δεδομένου ότι ο ψευδομακεδονισμός συνυπήρχε πάντα με ‘φόντο’ επεκτατικές εδαφικές διεκδικήσεις, οι ‘παρελκόμενες’ παγίδες και διακυβεύματα γεωπολιτικά (εν προκειμένω στα Βαλκάνια που εμφωλεύουν κι άλλοι «αλυτρωτισμοί»), είναι παράμετροι τις οποίες οφείλει κανείς να μην αντιπαρέρχεται! Η μειοδοτική λοιπόν στάση εν προκειμένω, εκφραζόμενη από Έλληνες πολιτικούς και άλλους εγχώριους παράγοντες, συνιστά προσέγγιση όχι απλά προβληματική αλλά δυνητικά και επικίνδυνη, η οποία δύναται να ‘κληροδοτήσει’ πολλαπλάσια προβλήματα, απ’ όσα διατείνεται ότι θα λύσει στο παρόν!

Η αντιμετώπιση του εν λόγω ‘κατασκευάσματος’ πάντως, του υπό εξωτερικών μεθοδεύσεων υποδαυλισθέντος ‘ψευδοαλυτρωτισμού’ των Σκοπίων, παρά την όποια συστηματική (ομολογουμένως πετυχημένη) προπαγάνδα, λογικά, για την εξωτερική πολιτική οποιασδήποτε άλλης χώρας θα ήταν μάλλον …‘περίπατος’ και οι φαιδρές διεκδικήσεις των γειτόνων θα έπεφταν στο απόλυτο κενό! (όπως και το ‘test’ προπαγάνδας των Σκοπιανών επιβατών μου)

Στην περίπτωσή μας όμως ο ‘περίπατος’ τείνει να εξελιχθεί …σε ‘ναρκοπέδιο’ ή αλλιώς, διαφαίνεται πλέον στον ‘ορίζοντα’ ένα εθνικό και ιστορικό διπλωματικό ‘ναυάγιο’! Κάτι, που δεν θα οφείλεται φυσικά σε κάποια …’τεράστια κύματα’ που σκέπασαν το πλοίο αλλά αρχικά, σε απλές εξωτερικές ‘ρωγμές’ πάνω στις οποίες όμως οι ίδιοι οι ναύτες -θεωρώντας ως ματαιοπονία ίσως την επισκευή τους- άνοιξαν (από μέσα) …μεγαλύτερες τρύπες, θριαμβολογώντας ταυτόχρονα μεταξύ τους για …την «οριστική λύση» του ζητήματος!

Δαρδανία, Βαρδάσκα, Σλαβική Δημοκρατία των Σκοπίων, γεωγραφικός προσδιορισμός ή άλλα παράγωγα των όρων Σερβία, Σλαβία, Σκόπια κτλ. είναι λίγα απ’ τα ονόματα που δύνανται να εκφράσουν την ιστορία και την ταυτότητα των Σκοπιανών, ενώ κάποια εξ’ αυτών (τα 2 πρώτα), έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για χιλιάδες χρόνια αναφορικά με την περιοχή αυτή και τους κατοίκους της. Το να εξέλθουν άλλωστε οι κατά τ’ άλλα αγαπητοί μας και πολύπαθοι γείτονες από τις ιστορικοϊδεολογικές ‘αγκυλώσεις’ και φαντασιώσεις στις οποίες τους ‘εγκλωβίζουν’ δεκαετίες τώρα, είναι κάτι που συμφέρει και τους ιδίους!

Οι Μακεδόνες για χιλιάδες χρόνια (3000;) θεωρούνταν σαφώς Έλληνες. Στην δε, του Μ. Αλεξάνδρου κατά των Περσών εκστρατεία, συμμετείχαν ως γνωστό μονάχα «οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων», έπειτα από τη συνθήκη του 335π.Χ, η οποία και μνημονευόταν ως «τα κοινά των Ελλήνων δόγματα»! Ενώ όπως επισημαίνει ο Δρ. ιστορικός κ.Πέτρος Γεωργαντζής σε ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό και το ελληνικό κοινοβούλιο το 2010, η περιοχή των Σκοπίων: «καθ΄ όλη τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή εποχή όχι μόνον δεν ελογίζετο ως Μακεδονία αλλ΄ ούτε ως τμήμα αυτής» …….«αλλ΄ ως εντελώς ιδιαίτερη χώρα που έφερε την ονομασία ΔΑΡΔΑΝΙΑ».

Το οξύμωρο πάντως είναι ότι το περί «μακεδονισμού αφήγημα» ‘ξεφουσκώνει’ ακόμα και εντός των  Σκοπίων! Και αυτό διότι πολύ απλά πρόκειται για κάτι που σαφώς δεν ανταποκρίνεται στη σλαβική τους (και κατά 30% αλβανική) συνείδηση και ταυτότητα• αλήθεια για την οποία βεβαίωνε κι ο αποθανών πρόεδρος των Σκοπίων κ.Γκλιγκόροφ, που σε συνέντευξη το 1992 έλεγε: «Εμείς (οι Σκοπιανοί) είμαστε Σλάβοι. Δεν έχουμε καμία σύνδεση με τον Μέγα Αλέξανδρο! Ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο αιώνα». («Οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι» – Στα Σκόπια έπαιξε η απαγορευμένη δήλωση Γκλιγκόροφ )

Πολλοί εν κατακλείδι υποστηρίζουν ότι εάν η πολιτική μας ηγεσία επιθυμεί να κινηθεί πέρα από κάθε κοινή λογική, σε α-νόητη και πλήρη αντίθεση με τη συνείδηση των Ελλήνων (ειδικά των Μακεδόνων) αλλά και με την απόφαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών (πλην ΚΚΕ) του 1992, η οποία απόφαση απέκλειε την ‘παραχώρηση’ του όρου «Μακεδονία» σε οποιαδήποτε εκδοχή, τότε τουλάχιστο, με βάση το Σύνταγμα αρθ.44,2 που «για κρίσιμα εθνικά ζητήματα» προβλέπει προκήρυξη δημοψηφίσματος, οφείλει να θέσει …τις ‘επιθυμίες’ αυτές στη διάθεση της λαϊκής ετυμηγορίας των Ελλήνων. Την ίδια στιγμή όμως, άλλοι επισημαίνουν ότι έτσι (δηλ.με δημοψήφισμα) «δημιουργείται ένα τραγικό προηγούμενο για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ασχέτως αποτελέσματος. Γινόμαστε αυτομάτως ένας λαός ο οποίος δέχεται να ψηφίζει αν θα χάσει ή αν θα κρατήσει τα αυτονόητα…». ( Σταύρος Καλεντερίδης, Πολιτικός επιστήμονας, Διεθνολόγος-επικοινωνιολόγος)

Σε κάθε περίπτωση πάντως, στις παλλαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας του 1992, σύσσωμοι οι Έλληνες βροντοφώναζαν, αυτά ακριβώς τα αυτονόητα:

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ …ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ