Όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν αρχίσει να μειώνουν τις ποινές που αντιμετωπίζουν οι χρήστες κάνναβης, όταν βρίσκονται στην κατοχή τους μικρές ποσότητες της ουσίας αυτής ή διαπιστώνεται περιορισμένη παραγωγή της, για προσωπική χρήση.

Ως γνωστόν η Ολλανδία, εδώ και 40 χρόνια έχει «ανεχθεί» την πώληση μικρών ποσοτήτων της ουσίας. Όμως πρόσφατα στην Ισπανία – πέρα από την επίσημη γραμμή της Πολιτείας, η οποία διαφωνεί – γίνεται παραγωγή κάνναβης από κλειστές ομάδες, με όρους και κανόνες που θέτουν οι ίδιες, για χρήση της ουσίας από τα μέλη τους, χωρίς εμπορικό κέρδος.

Φαρμακευτικές ουσίες που βρίσκονται στην κάνναβη, έχει ήδη επιτραπεί να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και άλλες έχουν αποδεχθεί ή επιτρέψει την ιατρική χρήση της κάνναβης.

Η πρώτη χώρα διεθνώς που έκανε νόμιμη της χρήση της για του ενήλικες το 2013 ήταν η Ουρουγουάη. Ακολούθησαν αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ μέχρι και σήμερα, ενώ φέτος ο Καναδάς προωθεί την νόμιμη παραγωγή και πώληση της κάνναβης για ελεύθερη χρήση από ενήλικες.

Οι πρόσφατες αλλαγές στο κανονιστικό πλαίσιο για την κάνναβη, ιδίως σε τμήματα της αμερικανικής ηπείρου, έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον όσων χαράσσουν πολιτική, αλλά και αρκετών πολιτών στην Ευρώπη. Ανάλογο ενδιαφέρον υπάρχει και για την εκμετάλλευση των θεραπευτικών δυνατοτήτων των φαρμάκων που βασίζονται στην κάνναβη και την εμπορική παραγωγή και εκμετάλλευση της.

Η ελεύθερη χρήση κάνναβης και οι νέες ανεκτικές πολιτικές στην Ευρώπη 

Στο διεθνές συμπόσιο που οργανώνεται από το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά (EMCDDA) στη Λισσαβόνα, θέσαμε το εξής ερώτημα στον πρώην πρόεδρο του International Narcotics Control Board, (INCB) Γερμανό Werner Sipp για τις μεγάλες αυτές αλλαγές στο ζήτημα της κάνναβης: «Μήπως όλα αυτά αργά αλλά σταθερά οδηγούν στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών;»

«Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει στο μέλλον, σε 3 με 4 χρόνια, αλλά προς το παρόν – για την Ευρώπη μιλώντας – δεν βλέπω κινητικότητα από χώρες που παραδοσιακά είναι αντίθετες, να προχωρήσουν άμεσα στην αποποινικοποίηση της χρήσης», ήταν η απάντηση του κου Sipp, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Όπως επισημαίνει σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, η ελεύθερη χρήση κάνναβης είναι ακόμα αδιανόητη, όπως στην Ασία και στην Αφρική. Στην Ευρώπη όμως εξηγεί, υπάρχει σήμερα η ευελιξία ώστε αρκετές χώρες να χαράσσουν πολιτική με βάση τη διεθνή πρακτική, αλλά και δοκιμασμένες συνταγές που πέτυχαν.

«Για παράδειγμα στην Πορτογαλία όταν εντοπίζουν τώρα ένα χρήστη κάνναβης, δεν τον οδηγούν στη φυλακή, τον παραπέμπουν σε ειδική δομή για να βοηθηθεί. Βοήθεια αντί τιμωρίας. Διαφορετική προσέγγιση απ αυτό που ισχύει σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αναφέρει ο Sipp.

Η αποποινικοποίηση θα βλάψει την πρόληψη; 

Τον ρωτήσαμε πως αντιμετωπίζει και τι απαντά σε όσους υποστηρίζουν – με σθένος πολλές φορές – την άποψη ότι η ελεύθερη χρήση κάνναβης και η αποποινικοποίηση της χρήσης της θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως η μεγάλη αύξηση ζήτησης πώλησης και χρήσης της.

Η απάντηση του ήταν προσεκτική αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα: «Όλα αυτά που λέγονται, είναι υποθέσεις. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αν συμβεί αυτό. Δείτε το παράδειγμα του αλκοόλ και του τσιγάρου, που είναι εθιστικές ουσίες και διατίθενται εδώ και πολλά χρόνια ελεύθερα. Κανείς δεν μιλάει στο ίδιο επίπεδο γι’ αυτές. Υπάρχουν χώρες που η καταναλώσεις είναι ψηλά και άλλες που είναι χαμηλά».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Alexis Goosdeel διευθυντής του EMCDDA, ο οποίος υποστηρίζει πως «είναι πολύ πρόωρο να πει κάποιος πως όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την πρόληψη. Πρέπει να δούμε τι θα γίνει σε χώρες που πρόσφατα επέτρεψαν την ελεύθερη χρήση».

Όταν ρωτήσαμε τον W. Sipp, αν οι πολιτικές που αναθεωρούν το θέμα της κάνναβης, κάνουν ζημιά στα προγράμματα πρόληψης τα οποία στοχεύουν κυρίως στους νέους, μας απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι όλα αυτά επηρεάζουν την πρόληψη. Η πρόληψη παραμένει το πιο σημαντικό όπλο ενάντια την εξάπλωση της χρήσης κάνναβης. Οι χώρες που είναι ελεύθερη η χρήση, συνόδευσαν την απόφαση αυτή με μεγάλες καμπάνιες ενημέρωσης για την πρόληψη. Αυτά πάνε μαζί».

Άδικη η κριτική για την ιατρική κάνναβη και την εμπορική της εκμετάλλευση 

Όμως υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται πως ακόμα και η ιατρική χρήση της κάνναβης ή η οργανωμένη καλλιέργεια της για εμπορικούς σκοπούς, αποτελούν τον «προθάλαμο» για την ελεύθερη διακίνηση και χρήση της. Τι απαντά ο Sipp σ αυτούς;

«Εξαρτάται πως οργανώνεις και «προστατεύεις» ως Πολιτεία την ιατρική χρήση της. Αν ελέγχεις τη διαδικασία, την παραγωγή, τη σύσταση, ποιος τη συνταγογραφεί και ποιους θεραπεύεις, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση».

«Για μένα τα όρια είναι ξεκάθαρα» επισημαίνει ο Α. Goosdeel, που εξηγεί πως η συζήτηση για την ιατρική χρήση της κάνναβης είναι υπερβολική: « Σήμερα χρησιμοποιούνται συστατικά της κάνναβης με θεραπευτικές ιδιότητες. Γιατί να λέγεται «ιατρική κάνναβη» όταν εδώ και χρόνια έχουμε οποιοειδή, όπως η μορφίνη που χρησιμοποιούνται στην ιατρική. Δεν αναφερόμαστε στο φυτό από το οποίο παράγεται η μορφίνη αλλά στο φάρμακο μορφίνη».

Ο WHO θα κρίνει τελικά αν η κάνναβη και οι ουσίες της είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο 

Με δεδομένο ότι η τελευταία αναφορά για την θεραπευτική αξία της κάνναβης έγινε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) το 1935, ρωτήσαμε των πρώην πρόεδρο του INCB, αν όντως υπάρχουν επαρκή στοιχεία που αφορούν στη θεραπευτική αξία της κάνναβης για αρκετές παθήσεις, σοβαρές και λιγότερο σοβαρές.

«Ο WHO έχει την ευθύνη για να δώσει το «πράσινο φως» για ευρείες θεραπευτικές εφαρμογές της, αφού εξετάσει πόσο εξαρτητική είναι, αν τα συστατικά της που χρησιμοποιούνται για φάρμακα είναι ασφαλή σε μακροχρόνια χρήση και φυσικά την αποτελεσματικότητα της. Υπάρχουν τελευταία πολλές μελέτες από διαφορετικά κέντρα σε όλο το κόσμο που στοιχειοθετούν ευεργετικές επιδράσεις. Όμως τον τελικό λόγο θα έχει ο WHO που από το Νοέμβριο του 2016 έχει αρχίσει να μελετά λεπτομερώς το θέμα και έχει δεσμευθεί ότι θα ανακοινώσει τις θέσεις του τον ερχόμενο Μάιο».

«Να μην φοβόμαστε την αλλαγή αν είναι τεκμηριωμένη»

Η συζήτηση μας για τις πολιτικές που αφορούν γενικότερα την κάνναβη με τον W.Sipp, έκλεισε τονίζοντας μας πως «δεν πρέπει να φοβόμαστε την αλλαγή, αν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα».

Τέλος, ρωτήσαμε τον διευθυντή του EMCDDA, ποια είναι η θέση του για την παραγωγή κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς. Η απάντηση του Α.Goosdeel ήταν ξεκάθαρη: «Δεν μπορείς να έχει συστατικά της κάνναβης – για οποιαδήποτε χρήση – αν δεν έχεις παραγωγή και γι’ αυτό το λόγο, νομίζω ότι μπορείς να έχεις παραγωγή, εφόσον αυτό γίνεται σε συγκεκριμένα νομικό πλαίσιο».

Οι εξελίξεις στον τομέα πολιτικής που αφορά την κάνναβη ενδέχεται να έχουν παράπλευρες συνέπειες για τις παρεμβάσεις πρόληψης, θεραπείας και μείωσης της βλάβης που αφορούν το συγκεκριμένο ναρκωτικό, καταλήγουν οι ειδικοί. Όμως από την άλλη, τονίζουν πως από τις εξελίξεις αυτές μπορούν να αντληθούν πολύτιμα διδάγματα από καινοτομίες που αναπτύσσονται εκτός Ευρώπης και να να χαραχθούν εκ νέου πολιτικές, συνολικά για το ζήτημα της κάνναβης.

ΑΠΕ – ΜΠΕ

Φυλακή ή θάνατος. Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.

Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.

H προκλητική δήλωση του Ιάπωνα υπουργού Οικονομικών Τάρο Ασο, επιβεβαιώνει πως στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και του παραδειγματικού καπιταλισμού σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αφού είναι ένα «περιττό βάρος για την οικονομία».

Πρέπει «να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν» για να μην χρειάζεται να πληρώνει το κράτος για την περίθαλψή τους! «Θεός φυλάξοι αν σε αναγκάσουν να συνεχίσεις να ζεις όταν θέλεις να πεθάνεις. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν», είπε ο 72χρονος Ασο σε μια συνάντηση του εθνικού συμβουλίου με θέμα τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Kodokushi, ο θάνατος της μοναξιάς

Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς.

Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα.

Kodokushi λοιπόν σημαίνει «ο θάνατος της μοναξιάς» και πολλές περιοχές στην Ιαπωνία έχουν ξεκινήσει εκστρατείες και κινήσεις για την πρόληψη των μοναχικών αυτών θανάτων.

Το Kodokushi περιγράφηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980 και σήμερα έχει αποκτήσει τραγικές διαστάσεις ως ένα πρόβλημα που διαρκώς αυξάνεται, διογκώνεται ενώ εταιρείες ιδρύονται και αναπτύσσονται αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση του σπιτιού και των όποιων περιουσιακών στοιχείων.

Οι λόγοι για την αύξηση του kodokushi είναι βασικά κοινωνικοί. Η οικονομική ύφεση στην Ιαπωνία από το 1990 έχει συμβάλλει καθοριστικά στην αύξηση των μοναχικών θανάτων ενώ με ψυχολογικούς όρους η αύξηση του kodokushi αποδίδεται στην κοινωνική απάθεια και το άγχος της σύγχρονης ζωής.

Ο Masaki Ichinose, κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου του Τόκιο, υποστηρίζει ότι η αύξηση του kodokushi συνδέεται με τον σύγχρονο πολιτισμό της Ιαπωνίας που αγνοεί ακόμη και τον θάνατο.

Τα θύματα των kodokushi έχουν περιγραφεί ως «οι χαμένοι από τις ρωγμές μεταξύ κυβερνητικής και οικογενειακής στήριξης». Γιατί;

Από το 1990 πολλοί Ιάπωνες αναγκάστηκαν να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα. Πολλοί από αυτούς τους άνδρες δεν παντρεύτηκαν ποτέ, κυρίως λόγω υπερβολικής εργασίας και βρέθηκαν κοινωνικά απομονωμένοι όταν έφυγαν από τον εργασιακό τους χώρο.

Οι στατιστικές σχετικά με το kodokushi είναι συχνά ελλιπείς ή ανακριβείς. Το εθνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο της Ιαπωνίας ανέφερε ότι μόνο το 2009, 32.000 ηλικιωμένοι άνθρωποι σε εθνικό επίπεδο πέθαναν μόνοι τους. Το 2008, υπήρχαν περισσότεροι από 2.200 αναφερόμενοι μοναχικοί θάνατοι στο Τόκιο. Παρόμοιοι αριθμοί αναφέρθηκαν το 2011 ενώ περίπου το 4,5% των κηδειών το 2006 αφορούσε περιπτώσεις kodokushi.

Μολονότι οι στατιστικές για την μοναξιά θανάτου στην Ιαπωνία είναι αναξιόπιστες και ελλιπείς, πολλοί από τους θανάτους αναφέρουν ηλικιωμένους άνδρες που έχουν ωθηθεί στην πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω εταιρικών αναδιαρθρώσεων και της γενικής οικονομικής ύφεσης.

«Ο κόσμος τους έχει εξατμιστεί κάτω από τα πόδια τους», αναφέρει ο Scott North, κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου της Οζάκα, σε άρθρο στους Times. «Η επιχείρηση είχε τα πάντα για αυτούς τους άνδρες. Η κοινωνική τους θέση, η αίσθηση του εαυτού τους ήταν ριζωμένες στην εταιρική δομή».

«Το βασικό κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των περιστατικών είναι ότι όλα συνέβησαν σε διαμερίσματα σε αστικές περιοχές», λέει σχετικό άρθρο στο The Mainichi Daily News. «Το δεύτερο είναι ότι όλα περιλαμβάνουν ζευγάρια ανθρώπων, ένας από τους οποίους είναι ηλικιωμένος ή ανάπηρος. Το τρίτο είναι ότι κανένα από τα νοικοκυριά δεν λάμβανε κοινωνικές υπηρεσίες ή κοινωνικές παροχές και τέταρτον, κανένας από τους νεκρούς δεν είχε σημαντικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τους γείτονές του».

Σχεδόν το ένα τέταρτο των Ιαπώνων και το 10% των γυναικών ηλικίας άνω των 60 ετών αναφέρουν ότι δεν έχουν γείτονες, φίλους ή συγγενείς που μπορούν να βασίζονται σε δύσκολες στιγμές, σύμφωνα με ιαπωνική έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2010 από τον Mark MacKinnon της The Globe and Mail του Τορόντο.

Έτσι, το kodokushi «φαίνεται να είναι μια συλλογική κραυγή για βοήθεια», γράφει ο Mark MacKinnon.

Δεν είναι όμως μόνο οι ηλικιωμένοι που υποφέρουν από το kodokushi. Σε ένα διαμέρισμα στο Τόκιο, ένα 4χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε αφού η μητέρα του, 45 ετών, είχε πεθάνει νωρίτερα. Σε κοντινή απόσταση, σύμφωνα με το The Mainichi Daily News, βρέθηκαν «τα πτώματα δύο γυναικών, μητέρας 95 ετών και κόρης με νοητική στέρηση 63 ετών».

Ή φυλακή

Το 2006, ένας 74χρονος αυτοπυρπολήθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σιμονοσέκη, προκαλώντας ζημιές ύψους 4 εκατομμυρίων δολαρίων. Μιλώντας για τα κίνητρά του, είπε ότι ήθελε μόνο να πάει στη φυλακή επειδή δεν είχε πουθενά να πάει.

Η εγκληματικότητα στην Ιαπωνία από τα ηλικιωμένα άτομα, ηλικίας 65 ετών και άνω, αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Πολλοί είναι οι Ιάπωνες ηλικιωμένοι που προτιμούν τη φυλακή αντί για τη μοναξιά και την ανασφάλεια του εξωτερικού κόσμου.

Οι περικοπές στην Πρόνοια, η κακή οικονομική κατάσταση, η έλλειψη οικογένειας και φίλων και η συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνική αλλοτρίωση οδηγούν τους απελπισμένους ηλικιωμένους σε παραβατική συμπεριφορά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία 23.656 άτομα, ηλικίας άνω των 65 ετών, προέβησαν σε παρανομίες και οδηγήθηκαν στην αστυνομία στο χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 2015, ενώ το ίδιο διάστημα προσήχθησαν σε αστυνομικά τμήματα για μη νόμιμες ενέργειες 19.670 νέοι άνθρωποι, ηλικίας από 14 μέχρι 19 ετών.

Το ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων, Kydo News, μεταδίδει ότι πολλοί ηλικιωμένοι διαπράττουν αδικήματα ήσσονος σημασίας, προκειμένου να συλληφθούν και να οδηγηθούν στην φυλακή για να αποφύγουν τα συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης που τους διακατέχουν.

Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει μέσα σε ένα ανησυχητικό δημογραφικό σενάριο. Εάν το ποσοστό γεννήσεων συνεχίσει να μειώνεται και η Ιαπωνία μεγαλώνει, τα σημερινά 120 εκατομμύρια σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, θα μειωθούν σε περίπου 100 μέχρι το 2050.

Σύμφωνα με σχετική μελέτη από το «Γραφείο Αναφοράς Πληθυσμού», στην Ιαπωνία τα επόμενα 35 χρόνια ο πληθυσμός της αναμένεται να μειωθεί σε ποσοστό 25%, ενώ το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και η μείωση της γονιμότητας κάνει την Ιαπωνία το έθνος που γερνάει με τους γρηγορότερους ρυθμούς στον πλανήτη.

Ο Koichi Hamai, καθηγητής εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο του Ryukoku, δήλωσε ότι οι συνταξιούχοι στην Ιαπωνία αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, πρόκειται για ένα «ασημένιο τσουνάμι», καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται, ενώ οι γεννήσεις μειώνονται. Παράλληλα, οι υπηρεσίες Πρόνοιας στην χώρα έχουν προχωρήσει σε περικοπές και συχνά οι απελπισμένοι φτωχοί συνταξιούχοι συλλαμβάνονται να κλέβουν σε καταστήματα.

Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία, το 25% του ιαπωνικού πληθυσμού των φυλακών είναι άνω των 60 ετών. Αν και η χώρα έχει χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας και οι συλλήψεις ανέρχονται στο 70% της ικανότητάς της, οι δημόσιες επενδύσεις στα σωφρονιστικά ιδρύματα συνεχίζουν να αυξάνονται.

Μια σειρά συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκαν από την αστυνομία του Τόκιο με περίπου 200 κλέφτες, άνω των 65 ετών, έδειξαν ότι το 24% μίλησε για την «μοναξιά» ως το κύριο κίνητρο. Το δεύτερο κίνητρο, το οποίο αποτελεί το 8%, ήταν απάθεια και έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή και βέβαια οι περισσότεροι δεν έχουν στήριξη από το κράτος ενώ πολλοί είναι αυτοί με ελάχιστους οικονομικούς πόρους.

Με μέσο όρο το προσδόκιμο ζωής 84,6 χρόνια, η αύξηση της φτώχειας πλήττει τον πληθυσμό άνω των 55 ετών – που προκαλείται από την μεγάλη οικονομική στασιμότητα και το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο, που ανέρχεται σε σχεδόν δυόμισι φορές το ΑΕΠ – και οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Ως συνέπεια αυτών μάλιστα το υπουργείο Δικαιοσύνης επένδυσε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια για να αναδιαρθρώσει τα σωφρονιστικά ιδρύματα ώστε να μπορούν να υποδεχτούν όλο και περισσότερους ηλικιωμένους κρατούμενους. Πιλοτικά έργα, όπως η κατανομή των κρατουμένων μεταξύ 60 και 89 ετών στην πόλη της Onomichi, με τους ίδιους βέβαια αυστηρούς κανόνες, όπως η απαγόρευση της συνομιλίας, η καταναγκαστική εργασία, κ.ά..

Ωστόσο, με τη σχετική ασφάλεια που παρέχει, η φυλακή φαίνεται να είναι πιο συναρπαστική από τον έξω κόσμο. Το ποσοστό υποτροπής μάλιστα είναι 43%, το δεύτερο υψηλότερο στον κόσμο.

Δεδομένου μάλιστα, ότι ο ιαπωνικός ποινικός κώδικας προβλέπει αυστηρότερες και διαρκείς κυρώσεις για τους επαναλαμβανόμενους παραβάτες, παρόλο που είναι μικρά τα αδικήματα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερες διαμονές στη φυλακή.

Με αυτόν τον τρόπο τελικά το κράτος δαπανά 3,2 εκατομμύρια γιεν το χρόνο – σχεδόν 24.000 ευρώ – για κάθε κρατούμενο, διπλάσιο από το ποσό που θα χρειαζόταν να δαπανήσει σε επιδοτήσεις για κάθε ελεύθερο πολίτη.

tvxs.gr