Του Γιάννη Αγγελάκη

Επειδή το ακούω και επαναλαμβάνεται διαρκώς ως επιχείρημα από τους υπέρμαχους της «αξιοποίησης» των κτιρίων της παλιάς Μεραρχίας ότι η πρόσβαση στην κατάληψη Rosa Nera δεν ήταν πραγματικά ελεύθερη και ότι κάποιοι απλά δε μπορούσαν να εισέλθουν και μάλιστα αντιμετώπιζαν και βία, ας πω κάποια απλά πράγματα.

Κατ’ αρχάς, δεν έχει βάση ότι εφόσον δεν υπήρχε η κατάληψη Rosa Nera, η πρόσβαση θα ήταν «ελεύθερη» και ότι η ύπαρξή της στερούσε τους Χανιώτες από το να έχουν τη δυνατότητα ελεύθερα να επισκεφθούν το σημείο. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχε η κατάληψη, ελάχιστοι, λιγοστοί Χανιώτες θα πήγαιναν εκεί – και βάσιμα πιθανολογώ, ουδείς από αυτούς που τώρα υποστηρίζουν ότι δε μπορούν να επισκεφθούν τον χώρο – γιατί θα ήταν ένα απόλυτα εγκατελειμμένο κτίριο, μια υποβαθμισμένη περιοχή που θα προκαλούσε σε πολλούς φόβο η επίσκεψή της. Η πραγματικότητα είναι ότι η δημιουργία της κατάληψης προσέλκυσε κόσμο και μετέτρεψε ένα σκόπιμα νεκρό κύτταρο σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, σε σημείο αναφοράς για χιλιάδες, κυρίως νέους ανθρώπους, αλλά και ανθρώπους ενεργούς στα κινήματα. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν ευσταθεί ότι η κατάληψη «περιόρισε» την πρόσβαση των Χανιωτών στο χώρο. Στην πραγματικότητα άνοιξε έναν χώρο που ήταν κλειστός και του έδωσε ξανά αξία.

Πράγματι όμως, η πρόσβαση δεν ήταν απόλυτα «ελεύθερη».

Ξέρετε, η ελευθερία είναι ένα περίεργο πράγμα. Ας πούμε, ένας άνθρωπος που θα φορούσε κοστούμι και γραβάτα έχει δίκιο όταν λέει ότι δύσκολα μπορεί να επισκεφθεί έναν τέτοιο χώρο. Είναι γεγονός ότι θα είχε μία δυσκολία να χωρέσει στο πλήθος ανθρώπων που συμμετέχουν στις δραστηριότητες της κατάληψης. Όπως όμως εξίσου δύσκολο θα ήταν για μια μεγάλη πλειοψηφία νέων ανθρώπων που επισκέπτονται την κατάληψη να συμμετέχουν ή να διασκεδάσουν σε στέκια στα οποία συχνάζουν άνθρωποι με γραβάτες, αφού θα τραβούσαν τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων και οι ίδιοι θα αισθάνονταν άβολα.

Επίσης, ο χώρος είναι γεγονός ότι δεν ήταν ανοικτός, άρα δεν ήταν «ελεύθερα» επισκέψιμος σε μέλη φασιστικών οργανώσεων όπως και σε ανθρώπους που στρέφονται ανοιχτά ενάντια στη λειτουργία της κατάληψης ή σε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα χρήσης ναρκωτικών κ.ο.κ.. Ναι λοιπόν, είναι γεγονός ότι στερείται η «ελευθερία» επίσκεψης του χώρου σε κάποιους και ότι ο χώρος δεν είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Όμως παρά τα πολλά προβλήματα στη λειτουργία της κατάληψης, είναι ένας χώρος ανοιχτός. Προσέφερε χώρους για την πραγματοποίηση μίας ποικιλίας εκδηλώσεων, ομιλιών, συζητήσεων, πολιτιστικών δραστηριοτήτων ενώ για τους νέους υπήρξε μία εξαιρετικά φτηνή εναλλακτική πρόταση για τη ψυχαγωγία τους. Σε μία περίοδο όπως αυτή που διανύουμε μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, για πολλούς νέους ανθρώπους, για πολλούς και από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία.

Κατ’ ένα τρόπο, εκπλήρωνε ένα σημαντικό έλλειμμα πολιτιστικών δραστηριοτήτων εκ μέρους του ίδιου του Πολυτεχνείου. Αυτού που με την απόφασή του, αντί να δημιουργήσει έναν χώρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων για τους φοιτητές, μετατρέπει τον χώρο σε χώρο μη επισκέψιμο προς τους φοιτητές και τους νέους ανθρώπους αυτής της πόλης.

Τώρα, στη θέση της κατάληψης θα διαμορφωθεί ένας άλλος χώρος, ένα boutique hotel, όπου πρόσβαση δε θα έχουν οι χιλιάδες φτωχοποιημένοι νέοι που θέτονται στο περιθώριο, αλλά μόνο αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν το υψηλό αντίτιμο. Η νέα λειτουργία του χώρου οπωσδήποτε θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πρόσβαση των Χανιωτών, εκτός από μία πολύ μικρή μειοψηφία. Ο χώρος δεν απελευθερώνεται.

Εγώ προσωπικά μπορεί να διαφωνώ – και διαφωνώ – με ένα μεγάλο τμήμα των θέσεων που εκφράζονται μέσω της κατάληψης. Μπορεί να έχουν περάσει ίσως και χρόνια και να μην έχω επισκεφθεί τον χώρο της κατάληψης Rosa Nera. Όμως δεν τον έχω επισκεφθεί, όχι επειδή μου αρνήθηκε κάποιος την είσοδο. Αν έλεγα κάτι τέτοιο, αυτό θα ήταν ψέμα.

Δε θυμάμαι ποτέ κάποιος να μου ζήτησε εισιτήριο για να μπω στην κατάληψη ενώ πάντα συμβαίνει να μη μπορώ να μπω σε διάφορους χώρους επειδή δεν έχω να πληρώσω αντίτιμο. Και είναι πολλοί αυτοί οι χώροι. Όπως είναι ακόμα πιο πολλοί που σήμερα έχουν ανάγκη από ελεύθερη και προσβάσιμη κοινωνικοποίηση. Δε θα πω πως κάθε εμπορικός χώρος είναι «κακός». Όμως δε θα πω ότι κάθε χώρος εμπορικός είναι ελεύθερα προσβάσιμος, ούτε ότι σε μία κατάληψη στερούν την ελεύθερη πρόσβαση σε ανθρώπους. Αυτό θα ήταν ψέμα.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση και οτιδήποτε και αν συμβεί, η εκποίηση των κτιρίων της Παλιάς Μεραρχίας καταγράφεται ως μία ενέργεια που όχι μόνο αντιστρέφει μία καταστρεπτική πορεία για τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, αλλά αντιθέτως, αποδεχόμενη αυτή την «αναπόδραστη» πραγματικότητα της υποχρηματοδότησης, το Πολυτεχνείο Κρήτης εκποιεί το ίδιο το σώμα του – που αποτελούν τα κτίριά του – ώστε να επιμηκύνει για κάποια χρόνια τη λειτουργία του. Όμως, ποιο είναι το όριο που θα μπει ένα τέλος σε αυτή τη διαδικασία εμπορευματοποίησης που μικρή ή καμία σχέση έχει με την ελευθερία ή τον ρόλο των πανεπιστημίων και καμία ουσιαστική λύση δε δίνει; Και τι θα έχει χαθεί στην πορεία ώστε να διασφαλιστεί αυτή η αναγκαία επιβίωση; Που μπαίνει το όριο;

Αλλά υπάρχει και αυτή η τόσο σημαντική ιστορία του κτιρίου.

Ξέρετε, από τον εξώστη του διοικητηρίου των Μεγάλων Δυνάμεων εκεί που σήμερα βρίσκεται η κατάληψη Rosa Nera, στις 9 Δεκέμβρη του 1898, ο πρίγκηπας Γεώργιος απεύθηνε προς τους Κρήτες λόγο για την πρώτη επίσημη ημέρα της ελευθερίας της Κρήτης, μετά από αιώνες αγώνων.

Σήμερα, αυτό το κτίριο από το οποίο κηρύχθηκε επίσημα η ελευθερία της Κρήτης και όλων των Κρητικών, γίνεται ξενοδοχείο, για κάποια ευρώ.

Σημείωση: Η φωτογραφία αυτή είναι από τον λόγο του πρίγκηπα Γεωργίου στις 9 Δεκέμβρη του 1989 από το κτίριο που σήμερα στεγάζεται η κατάληψη Rosa Nera. Στη Σούδα τον είχαν υποδεχτεί οι ναύαρχοι Ποττιέ, Νόελ, Σκρύδλωφ και Μπέτολλο. Ο πρόεδρος του συμβουλίου των ναυάρχων, ο Γάλλος ναύαρχος Ποττιέ, του παρέδωσε επίσημα στο Διοικητήριο Χανίων στο Λόφο Καστέλι τη διοίκηση της Κρήτης, ενώ τα ευρωπαϊκά πολεμικά, έξω από το λιμάνι, χαιρέτιζαν με κανονιοβολισμούς την ύψωση της κρητικής σημαίας.

Του Κωνσταντίνου Μπριλάκι.

“Με αφορμή το δημοσίευμα στην “Πατρίς” της 6-6-2.017 του κ. Ηρακλή Γαλανάκη με τίτλο «Ολοκληρώνεται το «έγκλημα» στο Καστέλλι», θα ήθελα να συμπληρώσω μερικές σκέψεις, αφού διευκρινίσω ότι συμφωνώ σε όλα με το υπόψη δημοσίευμα για το θέμα.

Το «έγκλημα» έχει πολλές πλευρές.

1) Επάρκεια σε πεδινές εκτάσεις

Η καταστροφή γεωργικής γής υψηλής παραγωγικότητας είναι πολύ μεγάλη, διότι η Κρήτη δεν διαθέτει πολλές πεδιάδες και απέραντες εκτάσεις, όπως στο Ιλινόϊς στο Μισισιπή ή στην Γερμανία η κοιλάδα του Ρήνου. Έχουμε ελάχιστες και μικρές πεδιάδες και να τις καταστρέψουμε και αυτές δεν είναι λογικό. Λένε ότι εισάγουμε πάνω από το 50% των τροφίμων για να φάμε. Η παροιμία λέει: «Αλλοίμονο σε αυτόν που δεν έχει νύχια να ξυστεί». Στη Λαϊκή που πήγα να ψωνίσω μου είπε ο αγρότης, ότι «δεν υπάρχει εργάτης Έλληνας στην Ιεράπετρα και καλλιεργώ το θερμοκήπιό μου αποκλειστικά με αλλοδαπούς, κυρίως Αλβανούς».

2) Εγκατάλειψη υφιστάμενου αεροδρομίου

Η εγκατάλειψη του υφιστάμενου Αεροδρομίου σημαίνει καταστροφή και πλήρη απαξίωση επενδύσεων αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που τις πλήρωσε ο κακομοίρης ο φορολογούμενος και τώρα τις πετάμε στα σκουπίδια, λες και δεν έχουμε πρόβλημα οικονομικό και είμαστε πλούσιοι και δεν πειράζει που πετάμε στα σκουπίδια τις εγκαταστάσεις του δεύτερου σε κίνηση αεροδρομίου της χώρας για το καπρίτσιο μας (ή για την ψήφο μας;). Όποιος μπορεί να καταλάβει γιατί με την πτώχευση του ελληνικού κράτους τον Ιανουάριο του 2009 δεν συγκινηθήκαμε, αλλά πάλι συμπεριφερόμαστε, 7 χρόνια μετά, σαν πάμπλουτοι εμίρηδες, να μου το εξηγήσει, γιατί το μυαλό μου δεν φτάνει. Αντίθετα στο Λονδίνο κανένα παλιό αεροδρόμιο δεν εγκαταλείφθηκε, αλλά προστέθηκαν σταδιακά 3 και σήμερα διαθέτει 4 αεροδρόμια, το Χήθροου, τα Κάτγουικ, το Στάνσιντ και το Λούτον. Εμείς όμως έχουμε λεφτά για πέταμα. Αλλά τα λεφτά των άλλων, (του φορολογούμενου) και όχι τα δικά μας.

3) Κόστος μετάβασης στο Καστέλι

Η ταλαιπωρία 150.000 κατοίκων, να πρέπει σε κάθε ταξίδι να επιβαρύνονται με διαδρομή 40 χιλιομέτρων και 40 λεπτά τουλάχιστον διαδρομής, φαίνεται πως δεν μας ενδιαφέρει. Ας κόψουν τον λαιμό τους όσοι ταξιδεύουν; Σε κάθε αεροπορικό εισιτήριο πρέπει να προσθέσουμε το κόστος της μετάβασης στο Καστέλι και της επιστροφής στο Ηράκλειο. που είναι τουλάχιστον 20% τουλάχιστον οικονομική επιβάρυνση, ενώ αντίθετα, ακούμε πολλές κομματικές φωνές για τις πολυεθνικές που θα χρεώνουν σε κάθε εισιτήριο τα τέλη αεροδρομίου. Μόνο αν υπάρχει αντίπαλος το μεγάλο κεφάλαιο, μόνο τότε συγκινούμαστε και όχι επειδή ο πολίτης θα επιβαρυνθεί. Δεν πάμε δηλαδή να σώσουμε τον πολίτη, αλλά να δικαιώσουμε την ιδεολογία μας, που σώζει το κόμμα σε βάρος των πολιτών.

4) Χαμένος χρόνος επιβατών να φθάσουν στο Καστέλι

Ο χρόνος μετάβασης στο Καστέλι για τους 150.000 κατοίκους του Ηρακλείου θα αυξηθεί από 5 λεπτά που είναι τώρα, σε 40 με 45 λεπτά που είναι σε βάρος του πολίτη. Πηγαίνεις στην Αθήνα για δουλειά αυθημερόν και προστίθεται μιάμιση ώρα επιπλέον σε βάρος του εργάσιμου χρόνου του επιβάτη. Θα ξυπνάς άγρια μεσάνυχτα για να προλάβεις την πρωϊνή πτήση και ξάγρυπνος θα τρέχεις στην Αθήνα να προλάβεις αυθημερόν να κάνεις τη δουλειά σου.

5) Εναλλακτική πρόταση – Διατήρηση του υφιστάμενου αεροδρομίου

Με ένα ποσό της τάξεως των 10 εκατομμυρίων, μπορεί το αεροδρόμιο Ηρακλείου να μας εξυπηρετήσει για 15 με 20 χρόνια ακόμη, με επέκταση στο πάρκινγκ των αεροπλάνων, με κατάληψη του οικοπέδου της πρώην ΜΟΜΑ κ.λ.π. και να μην ξοδέψουμε εκατοντάδες εκατομμύρια για νέο αεροδρόμιο. Θέλουμε να μοιάσουμε στην Τζάκυ Κένεντυ που είχε 120 ζευγάρια παπούτσια; Μα η Τζάκυ ξόδευε τα λεφτά του συζύγου της και όχι του φορολογούμενου, που τον έχουμε καταδικάσει σε αφάνεια και δεν έχει κανένα δικαίωμα, ούτε σε ό,τι πληρώνει ούτε και μπορεί να κάνει έλεγχο πού πάνε οι φόροι που πληρώνει στους πολίτες, ή στους ψηφοφόρους; Τώρα που δεν έχουμε λεφτά και το χρέος είναι βουνό, εμείς κάνουμε καινούργιο αεροδρόμιο, ενώ μπορούμε να βολευτούμε με το παλιό. Αντί να ανέβουμε το βουνό του χρέους ψάχνουμε κατήφορο; Δεν φτιάχνεται η Ψωροκώσταινα έτσι εύκολα, θέλει πολλούς συμπαραστάτες και πολλά πρόβατα, που αντί να θέσουν θέμα και να ρωτούν τα λεφτά που πάνε, ανησυχούν για την τελευταία δημοσκόπηση και πότε θα γίνουν εκλογές.

6) Αφανή κόστη αεροδρομίου Καστελίου

Δεν είμαι ειδικός στα αεροδρόμια, αλλά έχω ακούσει ότι κάποια βουνά στα Αστερούσια εμποδίζουν την ακώλυτη προσγείωση και απογείωση των αεροπλάνων στο Καστέλι και πρέπει να γίνουν εκσκαφές μερικά εκατομμύρια κυβικά, για να μην έχουμε ατυχήματα. Ειδικά για υπερατλαντικές πτήσεις με διάδρομο 3,8 χιλιόμετρα απαιτείται αυτή η τεράστια αποκοπή των βουνοκορφών. Αυτό το πρόβλημα το κατάπιαμε ή εξετάσθηκε; Και πόσο κοστίζει; Και πως θα λειτουργεί το αεροδρόμιο, χωρίς αυτή τη γεναία λύση; Κακορίζικα και μισοκακόμοιρα, όπως αρμόζει στην Ψωροκώσταινα που ζούμε;

7) Ζημιά στο περιβάλλον – πρόταση

Θα μπορούσε να γίνει επέκταση του αεροδιαδρόμου Ηρακλείου ανατολικά προς την Φλωρίδα, ώστε να μπορεί ο διάδρομος να χρησιμοποιηθεί και για υπερατλαντικές πτήσεις. Η ζημιά στο περιβάλλον είναι υποπολλαπλάσια από την ζημιά στο Καστέλι. Με επίχωση στον Θερμαϊκό σε μήκος πάνω από 1000 μέτρα έγινε και η επέκταση του αεροδρομίου της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα πρόσφατα. Και στην Ιαπωνία, αλλά και σε πολλές πόλεις στον πλανήτη, η λύση αεροδιαδρόμου στη θάλασσα έχει επιλεγεί ως οικονομικότερη και πιο κατάλληλη, ενώ εμείς εδώ σχεδιάζουμε με «αφανή..» κριτήρια.

8) Οδηγός ή ψηφοθηρία;

Κυκλοφορεί η φήμη ότι το Αεροδρόμιο απεφασίσθη να μεταφερθεί, γιατί οι Αλικαρνασσιώτες έχουν πολλούς ψήφους και αφού θα πάρουν ένα όροφο ακόμα να κτίσουν, θα ψηφίσουν το κόμμα που θα το αποφασίσει. Όπως ξέρουμε στην Αλικαρνασσό λόγω της γειτνίασης με το αεροδρόμιο επιτρέπεται μόνο ισόγειο και 1ος όροφος, δηλαδή ανώτατο ύψος οικοδομής 8μ, ενώ στο Ηράκλειο επιτρέπεται και 2ος όροφος. Όμως με την κρίση στην οικοδομή, το κέρδος είναι ελάχιστο και οι ψήφοι δεν θα πάνε μονοκούκι υπέρ της ανύψωσης έναν όροφο ακόμη στην Αλικαρνασσό. Στον τόπο που ζούμε δεν μετράει το όφελος του συνόλου των πολιτών, αλλά της εκάστοτε ομάδας των ψηφοφόρων.

9) Οι πολιτικοί μηχανικοί και τα δημόσια έργα

Όσο για τους πολιτικούς μηχανικούς που διδάσκονται την κατασκευή των δημοσίων έργων (έργα της Πολιτείας), τους έφαγε η πολυκατοικία, γιατί με την εσωτερική μετανάστευση εγκαταλείφθηκαν στα χωριά 600.000 κατοικίες και αυξήθηκε κατακόρυφα η ζήτηση κατοικίας στην Αθήνα που έφθασε νε στεγάζει τη μισή Ελλάδα. Πέσανε λοιπόν με τα μούτρα οι μηχανικοί στην πολυκατοικία και τα συνδικαλιστικά τους όργανα μόνο με τα δημόσια έργα δεν ασχολήθηκαν ποτέ. Καιρός λοιπόν είναι να επιστρέψουμε στο κυρίως αντικείμενο μας, που είναι τα δημόσια έργα, δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια, φράγματα, αρδευτικά έργα, και έργα ύδρευσης κ.λ.π. Να έχουν άποψη οι σύλλογοι πολιτικών μηχανικών για κάθε δημόσιο έργο σαν κατ εξοχήν ειδικοί αλλά και ενδιαφερόμενοι ως μελετητές και κατασκευαστές και όχι μόνο για το στενό συμφέρον των μελών του. Και να στελεχώσουν τα όργανα του ΤΕΕ όπου η συνεισφορά τους θα είναι πολύτιμη.

Το ΤΕΕ/ΤΑΚ είχε παλιότερα εκφράσει άποψη υπέρ του λοξού διαδρόμου. Σήμερα ούτε φωνή ούτε ακρόαση;
Και σαν υστερόγραφο, αντιγράφω το αντίστοιχο υστερόγραφο από το δημοσίευμα στην Πατρίδα της 10-6-2.017 του κ. Ηρακλή Γαλανάκη:

«Δει δη ανθρώπων..» με αρετή, τόλμη, σεβασμό και αγάπη για τον τόπο τους, τον συνδημότη, τον συμπολίτη, τον άνθρωπο, σ΄ αυτή τη ζωή, που είναι μια φορά και μια σταλιά…

Μόνο μια διόρθωση στον τίτλο του δημοσιεύματος του κ. Ηρακλή Γαλανάκη: Δεν πρόκειται για έγκλημα αλλά για λάθος! Και όπως έλεγε ο Ταλεϋράνδος «ήταν μεγαλύτερο από έγκλημα, ήτανε λάθος».”

Επισκεφτείτε: ΟΧΙ αεροδρόμιο στο Καστέλλι