Πληθαίνουν οι αντιδράσεις ενάντια στην απόφαση του Πολυτεχνείου Κρήτης για «παραχώρηση – ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας», όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Χανίων.

Διαβάστε αναλυτικά τι αναφέρεται, για την κατάληψη Rosa Nera και την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και δημόσιων χώρων:

Η πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης κρυφά από την εκπαιδευτική κοινότητα και την χανιώτικη κοινωνία παζαρεύει με εκπροσώπους ξενοδόχων την παραχώρηση- ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και συγκεκριμένα τα κτήρια στο λόφο Καστέλι, όπου τελεί υπό κατάληψη στέγης  γνωστή ως Rosa Nera. Πριν την κατάληψη, ο συγκεκριμένος  χώρος στο λόφο Καστέλι  λειτουργούσε εξυπηρετώντας διοικητικές και στρατιωτικές ανάγκες.  Στην κατοχή, στο κτήριο λειτούργησε η Κομαντατούρ και στα υπόγειά του έχουν βασανιστεί χανιώτες και χανιώτισσες από την γκεστάπο.  Στη δικτατορία στα ίδια υπόγεια έδρασαν οι βασανιστές της ΕΣΑ. Το 1984, το κτήριο παραδόθηκε στο πολυτεχνείο, και παρέμεινε για καιρό ένας κλειστός, ερειπωμένος χώρος.

Η Κατάληψη Rosa Nera έχει νομιμοποιηθεί κοινωνικά στη συνείδηση τόσο των εργατικών σωματείων, όσο και των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών κινημάτων και ομάδων των Χανίων που αλληλο-υποστηρίχτηκαν στους δικαιωματικούς, μαθητικούς, περιβαλλοντικούς, εργατικούς,  αντιρατσιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις της τελευταίας δεκαετίας στο νομό. Επίσης, στα χρόνια λειτουργίας της κατάληψης φιλοξενήθηκαν εκεί οικογένειες προσφύγων, όταν οι θεσμοί «αδυνατούσαν», συγκροτήθηκαν πολιτικές διαδικασίες των μεταναστευτικών ομάδων, δίκτυα συνεργασίας των περιβαλλοντικών κινημάτων από τα χωριά των Χανίων.

Η πρακτική της ιδιωτικοποίησης δημόσιων χώρων δεν είναι καινούρια. Την περίοδο 2006-2008 κατά την οποία το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να μπλοκάρει την επιχειρούμενη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων  ο τότε πρύτανης με τη συμβολή των ΜΑΤ εκκένωσε το κτήριο Παπαδόπετρου, κέντρου αγώνα, χώρου έκφρασης και πολιτισμού για τους φοιτητές και την χανιώτικη κοινωνία. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν με το κλείσιμο της Γαλλικής σχολής στη Χαλέπα, παρά την αντίθεση των φοιτητών.

Σε μία περίοδο όπου η εκπαίδευση δέχεται ανελέητη επίθεση από όλες τις κυβερνήσεις , σε μία περίοδο υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης της μόρφωσης με πανάκριβα δίδακτρα η πρυτανεία του ΠΚ αποφασίζει να υλοποιήσει τη λογική της ιδιωτικοποίησης , βορά στην τουριστική βιομηχανία με τις γνωστές συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους , τους μισθούς πείνας και τα εξαντλητικά ωράρια. Σε μία περίοδο όπου στα Χανιά δεν υπάρχουν  χώροι για τους φοιτητές (στέγη, σίτιση, βιβλιοθήκες, χώροι πολιτισμού κλπ) η πρυτανεία εκποιεί και τους τελευταίους δημόσιους χώρους που έχουν απομείνει στην πόλη.  Η λογική των ιδιωτικοποιήσεων  (με όποια μορφή και παραλλαγή)  παρουσιάζεται ως η «μοναδική» λύση για την αντιμετώπιση των λαϊκών αναγκών τόσο  από την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αφήγηση και τους απολογητές της όσο και με την πολιτική των κυβερνήσεων οι οποίες χαρίζουν  δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια απευθείας στο κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο) για να ενισχύσουν  την κερδοφορία του, χτίζοντας νέες συμμαχίες με επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος των κοινωνικών αναγκών.

Επιπλέον υπάρχει και συγκεκριμένη πολιτική στόχευση απέναντι στον κοινωνικό –πολιτικό χώρο Rosa Nera ,όπως ακριβώς έγινε όλη την προηγούμενη περίοδο ,όπου με εντολή της κυβέρνησης εκκενώθηκαν με την επέμβαση της αστυνομίας ταυτόχρονα μία σειρά από καταλήψεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στη λογική αποκατάστασης της «τάξης» σύμφωνα με την κυρίαρχη καθεστωτική λογική.

Η ΕΛΜΕ Χανίων, αλλά και γενικότερα το εκπαιδευτικό κίνημα χρόνια τώρα, έχουν πάγια και καθαρή θέση, για τους δημόσιους χώρους, τα δημόσια αγαθά αλλά και τους χώρους έκφρασης , διακίνησης ιδεών , δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η εκπαίδευση, οι δημόσιοι χώροι, είναι δικαίωμα, ανάγκη, κατάκτηση και δεν μπαίνουν στις λογιστικές λογικές, στις αντιλήψεις για κέρδος προς  όφελος των διαφόρων επιχειρηματιών με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η ΕΛΜΕ Χανίων απευθύνει κάλεσμα στα πρωτοβάθμια σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους , τις επιτροπές αγώνα, τις κινήσεις πόλης και τις πρωτοβουλίες κατοίκων, ώστε με τον ανυποχώρητο αγώνα τους να ανατρέψουν τα σχέδιά τους, διεκδικώντας τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας.

• Αλληλεγγύη στην Rosa Nera
• Υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και δημοσίων χώρων
• Υπεράσπιση- διεύρυνση του Ασύλου
• Υπεράσπιση χώρων / στεκιών που λειτουργούν ενάντια σε κερδοσκοπικές αντιλήψεις,  αυτοοργανωμένα, ανοιχτά προς την κοινωνία
• Δημοκρατικά δικαιώματα για όλους.

Προς την ολοκλήρωσή τους οδεύουν τα γυρίσματα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη “Τελευταίο Σημείωμα” στο Φρούριο Ιτζεδίν.

Σήμερα, γυρίστηκε η εκτέλεση των 200 ενώ μένουν κάποιες μικρές σκηνές. Οι ηθοποιοί και όλοι όσοι εργάστηκαν για τα γυρίσματα της ταινίας θα πραγματοποιήσουν ένα μεγάλο γλέντι τις επόμενες ημέρες για να γιορτάσουν το τέλος των γυρισμάτων.

Να υπενθυμίσουμε ότι τα γυρίσματα ξεκίνησαν τέλη Μάρτη.

Δείτε μία φωτογραφία από το σημερινό τελικό γύρισμα:

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας της ταινίας είναι  ο 34χρονος Ναπολέων Σουκατζίδης, Κρητικός μικρασιατικής καταγωγής, αγωνιστής του λαϊκού κινήματος και κρατούμενος σε εξορίες και φυλακές από το 1936.

Η Μαίρη Τσώνη, η 30χρονη ηθοποίος, μουσικός και performer, κηδεύτηκε σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Ελεήμονος στο Γκαλαγκάδο Ακρωτηρίου στα Χανιά.

Στο τελευταίο της ταξίδι την συνόδευσαν φίλοι και συγγενείς, από τα Χανιά και την Αθήνα. Εκεί ήταν και ο συνοδοιπόρος της στο συγκρότημα Mary and the Boy, σκηνοθέτης και μουσικός Αλέξανδρος Βούλγαρης.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στις 5 το απόγευμα ενώ κατά την έξοδο από την εκκλησία και πριν την μεταφορά της στο κοιμητήριο Χορδακίου, από τα μεγάφωνα ραδιοφώνου αμαξιού ακουγόταν το κομμάτι του Ορφέα Περίδη “Για που το ‘βαλες καρδιά μου”.

[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=1vtdB_Lpq1k”]

Η Μαίρη Τσώνη ήταν υπέροχη ηθοποιός, υπέροχη τραγουδίστρια, υπέροχη μουσικός, υπέροχη χορεύτρια, υπέροχη performer, ένα υπέροχο κορίτσι που σταμάτησε τα πάντα, ακριβώς τη στιγμή που κάθε ένα από τα πολλά ταλέντα της έπαιρναν κυριολεκτικά σάρκα και οστά.

Η μικρή κόρη στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, η συνεργασία της με τον The Boy που θα ξεχαστεί δύσκολα με το σχήμα των Mary & the Boy, και μετέπειτα με τους Joalz, μικροί αλλά χαρακτηριστικοί ρόλοι στο θέατρο αλλά και μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα, τόσο μπροστά όσο και πίσω από κάμερες και σκηνές, στα παρασκήνια, εκεί που αναζητούσε συνεχώς κάτι νέο και δημιουργικό.

Σε μικρότερους ρόλους είχε παίξει στο σινεμά στο «Κακό», στο «Κακό στην Εποχή των Ηρώων» του Γιώργου Νούσια, στο «Artherapy» του Νίκου Περάκη και στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Η Μαίρη Τσώνη, όπως είχε πει σε συνεντεύξεις της, γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λειβαδιά μέχρι τα 12 και μετά πήγε στην Κρήτη, στα Χανιά, μέχρι τα 16 της. Aποφοίτησε από το φυτώριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και τη σχολή Μusical Τheater Dance Attic του Λονδίνου το 2005.

Εφυγε νωρίς, σχεδόν όσο νωρίς εμφανίστηκε και χάθηκε ξανά από το προσκήνιο. Ηταν μόλις 30 ετών.

[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=jXSMh-WIlAQ”]

Σε κρίσιμη κατάσταση με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Χανίων ο 47χρονος Χανιώτης οικοδόμος μετά από ατύχημα κατά την εκτέλεση οικοδομικών εργασιών σε φρέατιο ασανσέρ στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στα Παχανιά στις 09.10 το πρωί.

Να σημειώσουμε ότι στο σημείο του ατυχήματος βρέθηκε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χανίων κ. Γιάννης Μανωλικάκης ενώ δόθηκε στη δημοσιότητα και η παρακάτω ανακοίνωση:

Δυστυχώς για άλλη μια φορά ένας συνάδελφος οικοδόμος πάνω στον αγώνα του μεροκάματου, τραυματίστηκε σοβαρά.

Ο συνάδελφος ήταν συντοπίτης μας, που πάλευε  για το μεροκάματο, αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Εργαζόταν σε οικοδομικές εργασίες σε φρεάτιο ασανσέρ, στον τρίτο όροφο οικίας στα Παχιανά όπου και έπεσε από ύψος περίπου εννέα μέτρων, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του.

Παρουσία του Εργατικού Κέντρου Χανίων, κλήθηκε αμέσως η Τεχνική Επιθεώρηση και η αστυνομία, για να διερευνηθούν τα αίτια του ατυχήματος.

Τα μέτρα ασφαλείας ήταν ανύπαρκτα και επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι οφείλουμε να τηρούμε τους κανόνες ασφαλείας στην εργασία μας. Το οφείλουμε στις οικογένειές μας.

Πρώτιστη και κυρίαρχη διεκδίκηση  του αγώνα  του συνδικαλιστικού κινήματος ,  θα είναι πάντοτε  το ιερό και αδιαπραγμάτευτο  δικαίωμα των εργαζομένων να επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς πίσω στην οικογένειά τους, μετά τη δουλειά.

Ευχόμαστε την καλύτερη εξέλιξη στην υγεία του και ελπίζουμε να είναι το τελευταίο εργατικό ατύχημα.