O Χαράλαμπος Κυδωνάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, σπούδασε αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και ζει τα τελευταία χρόνια στο Ρέθυμνο. Φωτογραφίες τραβάει από το 1997, όμως ουσιαστικά από το 2008 και μετά. Είμαι μελος του iN-PUBLiC κι έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις και περιοδικά.
Όπως λέει:
“Οι φωτογράφοι που θαυμάζω περισσότερο είναι ο Weegee, η Diane Arbus, ο Garry Winogrand κι ο Martin Parr. Όσον αφορά τη θεματολογία, μάλλον ξέρω καλύτερα ποια δεν είναι τα αγαπημένα μου θέματα παρά αυτά που είναι. Δεν έχω παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας, αντ’ αυτού ταξιδεύω όταν μπορώ και ψάχνω στο διαδίκτυο δουλειές άλλων. Όσο πιο πολύ τραβάω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ τι θέλω από τη φωτογραφία και την ίδια στιγμή τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι με το τι ζητάω».”
Οι πιο πολλοί τον γνωρίζουν με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο: “Dirty Harry”, που παραπέμπει στον εμβληματικό αστυνομικό που απέδιδε δικαιοσύνη με το όπλο του και πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ.
Το όπλο του Χαράλαμπου Κυδωνάκη είναι η φωτογραφική του μηχανή.
Είναι αναγνωρισμένος διεθνώς εδώ και πολλά χρόνια, με κορυφαία περιοδικά φωτογραφίας να γράφουν αφιερώματα για την τέχνη και την τεχνική του. Τελευταία αναγνώριση ήρθε από το περιοδικό “ΤΙΜΕ”.
Σε άρθρο του Gus Powell με τίτλο “Γνωρίστε τον ιδιοφυή φωτογράφου δρόμου που δεν έχετε ξανακούσει” αφιερωμένο στον κρητικό φωτογράφο ο δημοσιογράφος γράφει τα εξής:
“Είχα ένα θεία, τον Frank “Yaki” Yakimovich τον οποίο συνάντηση μια φορά σε μια οικογενειακή μάζωξη το 1982. Ήταν αυτό που λες, σκυλί του πολέμου. Θυμάμαι ότι με οδήγησε σε ένα ξεθωριασμένο αμάξι, άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και έβγαλε ένα στρογγυπωλό μεγάλο σφυρί. Με ένα χτύπημα άνοιξε μια κοτρώνα στη μέση. Στο κέντρο της κοτρώνας υπήρχαν κρύσταλλοι. Έβαλε τους κρύσταλλους στα χέρια του. Μια κοιτούσα τους κρύσταλλους και μια αυτόν και την κοτρώνα που είχε συνθλίψει. Ήμουν ένα 8χρονο παιδί και το μυαλό μου είχε εκραγεί. Ποτέ δεν ξαναείδα μια κοτρώνα με τον ίδιο τρόπο.
Η δουλειά του Χαράλαμπου “Harry” Κυδωνάκη με κάνει να σκέφτομαι αυτούς τους κρύσταλλους και τον θαυμασμό που ένοιωσα όταν τους πρωτοείδα. Ο Χάρυ δε χρησιμοποιεί τη φωτογραφία για να σταματήσει τον χρόνο και να περιγράψει τον χώρο. Χρησιμοποιεί την κάμερα και το φλας σα ένα σφυρί για να ραγίσει τον χρόνο και τον χώρο. Σου δείχνει τι υπάρχει εκεί μέσα, και μετά σου δείχνει λίγο παραπάνω από αυτό που υπάρχει.
Η δουλειά του έχει μια μελαγχολική ομορφιά που έχω δει στον Gueorgui Pinkhassov, τη βαθιά αφηγηματική ακεραιότητα του Cristobal Hara και τη μαύρη κωμωδία του ζωγράφου Philip Guston.
Ο Χάρυ, που είναι γνωστός ως “dirty harry”, μιλά με τις φωτογραφίες, μιλά για το “νησί του” και το “χωριό του”.
Μιλά για τα κορίτσια, τα ζώα, τις σκιές.
Οι εικόνες έχουν λεπτομέρειες που απωθούν και έλκουν συγχρόνως: έχουν μια μυρωδιά, είναι σαν ένα απαλό αεράκι.
Όσο περισσότερο κοιτάς τη δουλειά του τότε περισσότερο σκέφτεσαι ότι πράγματι υπάρχει ένα νησί, ένα χωριό, που είναι όπως οι φωτογραφίες του, συνέχεια. Ένας μέρος όπου τα πρόσωπα μαυρίζουν ή φωτίζονται από πίσω, που τα ζώα και οι χαρταετοί εμφανίζονται αναπάντεχα, όπου άνθρωποι από το παρών, το παρελθόν και το μέλλον αναμειγνύονται.
Οι φωτογραφίες του φλερτάρουν με την ειρωνία, μερικές φορές βρίσκονται στα σύνορα με την τρέλα, κι όμως, το αμάξι συνεχίζει τον δρόμο του… Πιστεύω ότι σε αυτό το μέρος, το νησί του Κυδωνάκη, οι εικόνες με κάνουν να αισθάνομαι σα να κινούμαι μπροστά και πίσω μεταξύ αυτού που υπάρχει και αυτού που είναι φαντασία, φανερώνοντας βάθη που ξαφνιάζουν και εμπνέουν.
Πιστεύω ότι ο Κυδωνάκης ξέρει πώς να βρίσκει και να σπάει κοτρώνες για να βρίσκει κρύσταλλους.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο του Χαράλαμπου Κυδωνάκη:
