Αν υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν αμφισβητείται, αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αν υπάρχει ένα άλλο πράγμα που επίσης δεν αμφισβητείται ποτέ εντός της ΕΕ, αυτό είναι η εξωτερική πολιτική της. Η ΕΕ είναι δύναμη ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας – το ξέρετε ήδη φαντάζομαι, θα το έχετε ακούσει εδώ κι εκεί, από δεξιούς κι αριστερούς, μνημονιακούς και άλλους. Κι αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει μ’ αυτό, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν – για την πραγματικότητα.

Μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας του ISIS – της ισλαμιστικής οργάνωσης που σπέρνει τον τρόμο σε Ιράκ και Συρία – είναι η υποστήριξη που έλαβε από την ΕΕ. Για την ακρίβεια: η ΕΕ χρηματοδότησε τον ISIS. Πώς; Μέσω της άρσης του εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από τη Συρία.

Τον Απρίλιο του 2013, οι υπουργοί εξωτερικών της ΕΕ απέσυραν όλες τις κυρώσεις που μπλόκαραν την εισαγωγή συριακού πετρελαίου. Έτσι μπόρεσαν οι ομάδες που βρίσκονταν στο βορειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας – ανάμεσά τους και ο ISIS – να ενισχυθούν οικονομικά από τις πετρελαιοπηγές που έλεγχαν. Και δεν μιλάμε για κάποιο «λάθος», μια «αβλεψία» των Ευρωπαίων κλπ. Μιλάμε για μια απόφαση που ελήφθη με ρητό στόχο τη διευκόλυνση της ροής πετρελαίου από τις οργανώσεις της συριανής αντιπολίτευσης προς στο εξωτερικό. Και είναι αυτή ακριβώς η απόφαση που συνέβαλε στη σταθεροποίηση της οικονομικής βάσης του ISIS εντός της Συρίας, και στην επέκτασή της οργάνωσης στο βόρειο Ιράκ.

«Είναι σημαντικό για μας να στείλουμε ένα σινιάλο ότι είμαστε ανοιχτοί να βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο» δήλωνε στις 22 Απριλίου του 2013 ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ. «Πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε τη συριανή αντιπολίτευση».[i]

Αντίστοιχα, ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών, Γκίντο Βεστερβέλλε, αποσαφήνιζε την ίδια μέρα: «Επιθυμούμε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη στις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση, και γι’ αυτό θα άρουμε τις κυρώσεις που εμποδίζουν το έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της αντιπολίτευσης».[ii] Στην πορεία, αυτοί που βοηθήθηκαν ήταν οι τζιχαντιστές. Το πόσο μετριοπαθείς είναι αυτοί, βεβαίως, το βλέπουμε καθημερινά, με τελευταία πράξη …μετριοπάθειας την εκτέλεση εκατοντάδων αιχμαλώτων πολέμου, ύστερα από την κατάληψη της αεροπορικής βάσης Τάμπκα.

Η άρση του εμπάργκο πέρασε το μήνυμα στις οργανώσεις της αντιπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς μεταξύ τους, ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο των πετρελαϊκών πόρων. «Η απόφαση της ΕΕ θα μπορούσε να εντείνει τη βία στη Συρία, ξεκινώντας έναν αιμοσταγή ανταγωνισμό για τον έλεγχο ενός πόρου που φθίνει ύστερα από δύο χρόνια ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου», προέβλεπε σε ανύποπτο χρόνο το TIME.[iii] Και καθώς νικητής σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό βγήκε ο ISIS, μπορούμε να εξάγουμε το ασφαλές συμπέρασμα ότι, de facto, η ΕΕ κατέληξε να ενισχύει οικονομικά τις στρατιωτικές του προσπάθειες.Παράλληλα, με την πολιτική της η ΕΕ ενθάρρυνε την πλήρη λεηλασία των κρατικών πόρων και εγκαταστάσεων από δυνάμεις τις οποίες η ΕΕ υποτίθεται ότι αντιμάχεται. «Είναι γεγονός ότι πολλές από τις πετρελαιοπηγές που βρίσκονται στα χέρια των ανταρτών είναι υπό τον έλεγχο της Jabhat al-Nusra, που έχει δηλώσει πίστη στην al-Qaeda».[iv]

Όταν λοιπόν από δω κι εμπρός δείτε τους υπουργούς εξωτερικών των κρατών-μελών της ΕΕ να συσκέπτονται και τους αρχηγούς τους να ανησυχούν για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, θυμηθείτε: η Ευρώπη βούτηξε – ξανά – τα χέρια της στο αίμα, με στόχο αυτήν τη φορά να ξεφορτωθεί το καθεστώς Άσαντ. «Η απόφαση της ΕΕ να άρει τις κυρώσεις στο πετρέλαιο της Συρίας για να βοηθήσει την αντιπολίτευση, επιτάχυνε τη μάχη για τον έλεγχο πηγών και αγωγών στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες και συνέβαλε στη σταθεροποίηση της εξουσίας των τζιχαντιστικών ομάδων επί των κρίσιμων πόρων της χώρας».[v] Δεν το λέει κάποιος κακός κομμουνιστής αυτό, το λέει ο Guardian.

Έτσι έχουν τα πράγματα με την ΕΕ, που εξάγει σταθερότητα και ασφάλεια – αλλά κάποιες φορές εξάγει και χρήμα στα παρακλάδια της al-Qaeda. Και καμιά προσπάθεια αντιστροφής αυτής της καταστροφικής πολιτικής, κατόπιν εορτής, δεν μπορεί να καλύψει τις εγκληματικές αποφάσεις που ελήφθησαν μέχρι σήμερα και συνέβαλλαν – μαζί με μια σειρά άλλων παραγόντων – στην ασύλληπτη αποσταθεροποίηση και το αιματοκύλισμα της περιοχής.

Του Απόστολου Διαμαντή

Η σφαγή στο Παρίσι είναι το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μια άλλης. Τελειώνει η διαδικασία κατάργησης των εθνικών ταυτοτήτων και των συνόρων και αρχίζει ταυτόχρονα μια νέα περίοδος αστάθειας στον ισλαμικό κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη.

Είναι προφανές πως η ισλαμική βία δεν είναι χωρίς αιτία. Μπορεί η βία να είναι δομικό στοιχείο στους μουσουλμανικούς πολιτισμικούς κώδικες, να χαρακτηρίζει το Κοράνι σε μεγάλο βαθμό, αλλά και την ιστορική πορεία του ισλάμ, αλλά είναι εξίσου προφανές πως η τεχνολογική και οικονομική πρόοδος του δυτικού κόσμου τα τελευταία 300 χρόνια ‘έθεσαν τον μουσουλμανικό κόσμο σε τροχιά σύγκλισης με την Δύση.

Η δημιουργία των εθνικών καθεστώτων στα μέσα του 20ου αιώνα έδινε την εντύπωση πως τα κράτη της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής θα περνούσαν, αργά ή γρήγορα, σε μια φάση εκβιομηχάνισης, εθνικής ανασυγκρότησης και πολιτισμικής ώσμωσης με τον ευρωπαϊκό κόσμο. Η ανάπτυξη μαρξιστικών και σοσιαλιστικών ιδεών και κινημάτων, στο πλαίσιο του κινήματος του Τρίτου Κόσμου, αλλά και η υποστήριξη της ΕΣΣΔ, διασφάλιζαν αυτήν την πορεία που έμοιαζε περίπου αναπόφευκτη.

Πλην όμως, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η κυριαρχία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στις εθνικές παραγωγικές τάξεις και η επιβολή της πολιτικής των ΗΠΑ, της πολιτικής της κατάργησης των συνόρων και της απελευθέρωσης προσώπων, εμπορευμάτων και χρήματος, οδήγησαν στην ανατροπή των εθνικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Είναι επίσης γνωστό πως για να ολοκληρωθεί αυτή τη διαδικασία, η Δύση χρησιμοποίησε το φανατικό Ισλάμ, ως πολεμικό βραχίονα.

Όλα αυτά λαμβάνουν τέλος, μετά την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008. Οι πολιτικές των μεγάλων οικονομικών συσσωματώσεων καταρρέουν. Το ευρώ κυριολεκτικά παραπαίει, ενώ η ανατροπή των εθνικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή οδήγησε σε πολιτικό χάος, σε μαζική μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη και σε τυφλές επιθέσεις ισλαμιστών.

Το προφανές συμπέρασμα είναι πως οδηγούμαστε ολοταχώς στην επαναφορά των εθνικών συνόρων, στην επαναφορά του εθνικού πλαισίου και των εθνικών ταυτοτήτων, καθώς η θεμελιώδης σημερινή αντίθεση μέσα στον δυτικό κόσμο είναι αυτή μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που απαιτεί κατάργηση κάθε εθνικής ταυτότητας και κρατικής κυριαρχίας και των λαών που απαιτούν την διατήρηση των εθνικών κυριαρχιών. Η απαίτηση αυτή ταυτίζεται με το αίτημα της ελευθερίας.

Η αριστερά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει πως ο όρος εθνικισμός απέκτησε αρνητικό περιεχόμενο στα μέσα του 20ου αιώνα, με την εμφάνιση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και του ιταλικού φασισμού. Έως τότε ο εθνικισμός συνιστούσε την βασική πολιτική ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης- η οποία μας έχει δώσει και τους κώδικες του εθνικισμού- αλλά και του ευρωπαϊκού διαφωτισμού συνολικά. Ο εθνικισμός ήταν το κίνημα που ανέτρεψε την απολυταρχία.

Τώρα, μέσα σ’ αυτό το τρομοκρατικό κλίμα, υπό το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης και των ισλαμικών επιθέσεων στην Ευρώπη, είναι προφανές πως οδεύουμε προς την επαναφορά των προστατευτικών μέτρων, προς την επαναφορά εν τέλει της πραγματικότητας των εθνικών ταυτοτήτων.

Ο Ολάντ κατέληξε στο μήνυμά του με την ιαχή Ζήτω η Γαλλία. Αυτή η ιαχή, ενός εντελώς ανίσχυρου προέδρου, θα περάσει εντός ολίγου σε άλλα στόματα, πράγμα που θα οδηγήσει πιθανόν σε κατάρρευση της ένωσης.

Ο Κονδύλης είχε πει κάποτε προφητικά: «Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε και πρόκειται να υπάρξει στο προβλεπτό μέλλον». Νομίζω πως είμαστε στο σημείο της οριστικής επιβεβαίωσης αυτής της φράσης.

Του Στέλιου Κούλογλου

Aν για την Γαλλία και την Ευρώπη υπάρχει κάτι αντίστοιχο της 11η Σεπτεμβρίου, όταν το 2001 σημειώθηκε η πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο έδαφος των ΗΠΑ, αυτό δεν ήταν το έγκλημα στο Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο: άλλωστε τότε τα θύματα δεν ήταν παρά μια χούφτα σκιτσογράφοι που υποτίθεται ότι προκαλούσαν τους φανατικούς ισλαμιστές κάνοντας χιούμορ με τον Μωάμεθ. Στην Γαλλία η ζωή επανήλθε γρήγορα σε κανονικούς ρυθμούς και τα γαλλικά αεροπλάνα συνέχισαν να βομβαρδίζουν στη Συρία. Αυτή τη φορά, μετά το  βράδυ της Παρασκευής 13ης Νοεμβρίου και το μακελειό εκατοντάδων πολιτών που κάθονταν σε ένα καφέ ή παρακολουθούσαν μια συναυλία, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Όχι μόνο στο Παρίσι, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Μόνο το γεγονός ότι ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έσπευσε να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κλείνοντας τα σύνορα και απαγορεύοντας προσωρινά τη κυκλοφορία στη πρωτεύουσα, δείχνει την ιστορική διάσταση της επίθεσης: η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει επιβληθεί στη χώρα μόνο 3 φορές μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: το 2005, μετά την εξέγερση στα προάστια του Παρισιού, και στη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας το 1958 και το 1961, όταν και σημειώθηκε “το πραξικόπημα των στρατηγών” με στόχο την ανατροπή του  προέδρου Ντε Γκωλ.

Αν η απάντηση της γαλλικής ηγεσίας είναι παρόμοια με αυτή της αμερικανικής το 2001, τότε δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Γιατί η  11η του Σεπτέμβρη του 2001 είχε καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη : στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλο τον κόσμο σε μικρότερο βαθμό, περιορίστηκαν οι ατομικές ελευθερίες, θεσμοθετήθηκε η παρακολούθηση των πολιτών και άνοιξε η κόλαση του Γκουαντάναμο . Με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ξεκίνησαν οι πόλεμοι  και οι εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αυτές με την σειρά τους δημιούργησαν τον Φρανκενστάιν- Ισλαμικό Κράτος, που ανδρώθηκε με τις επεμβάσεις στη Συρία, για να αναλάβει ξεδιάντροπα την ευθύνη των χθεσινών επιθέσεων στο Παρίσι.

Αν με την σειρά της η γαλλική κυβέρνηση περιορίσει και αυτή τις ατομικές ελευθερίες θα έχει σκάψει τον ίδιο της τον λάκκο: σε αυτές τις περιπτώσεις οι ψηφοφόροι αναθέτουν την δουλειά σε αυτόν που ξέρει την κάνει καλύτερα. Η Μαρί Λε Πεν, η πρόεδρος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και υποψήφια πρόεδρος της Γαλλίας, τρίβει ήδη τα χέρια της.

Όμως η απάντηση που θα δώσει η Γαλλία θα παίξει καθοριστικό ρόλο και για τις εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη, που συγκλονίζεται από την κρίση των προσφύγων. Η επίθεση πρόκειται να ενισχύσει παντού την ακροδεξιά και την ισλαμοφοβία, περιπλέκοντας το προσφυγικό πρόβλημα. Και το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει, με επιπτώσεις σοβαρές και για την Ελλάδα, είναι αν  ο πρόεδρος Ολάντ προχωρήσει σε μονιμότερο κλείσιμο των συνόρων της Γαλλίας(όπως έκανε χθες το βράδυ) κίνηση που θα άναβε το πράσινο φως σε άλλες χώρες να κάνουν το ίδιο, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Λες και οι πρόσφυγες δεν παράτησαν τις πατρίδες τους ακριβώς για να γλιτώσουν και από τις σφαγές του Ισλαμικού Κράτους.

Ασφαλώς το Ισλαμικό Κράτος θα πρέπει να συντριβεί στρατιωτικά στη Συρία, στο Ιράκ και όπου αλλού δρα, γιατί πρόκειται για ότι πιο απάνθρωπο δημιούργημα έχει να παρουσιάσει η πρόσφατη παραγωγή της ανθρωπότητας. Αλλά η ήττα του στη Μέση Ανατολή δεν σημαίνει καθόλου και νίκη εναντίον της τρομοκρατίας στην Ευρώπη: περίπου 500 πολίτες ακόμη και του μικρού Βελγίου, πολεμούν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους αυτή τη στιγμή. Το ίδιο συμβαίνει με χιλιάδες Γάλλους ή Βρετανούς, που  μπορούν να επιστρέψουν ανά πάσα στιγμή στη χώρα τους, δολοφονώντας αθώους σε καφέ ή σε συναυλίες.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή, η ανοιχτή πλέον,  σύγκρουση ανάμεσα στη Δύση και το φανατικό τμήμα του Ισλάμ, δεν μπορεί να επιλυθεί με στρατιωτικούς όρους. Απαιτείται η ειρηνική επίλυση των πολεμικών συκγρούσεων και ο τερματισμός των ξένων επεμβάσεων, όπως και η καταπολέμηση της φτώχειας στο πλανήτη, που γεννούν από Αλ Κάιντα μέχρι Ισλαμικά Κράτη. Όπως επίσης μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης καθώς και πολιτικές ενσωμάτωσης μέσα στις δυτικές κοινωνίες, παράλληλα με έναν διάλογο που θα απομονώσει τα εξτρεμιστικά στοιχεία και θα ενισχύσει τις μετριοπαθείς φωνές μέσα στον Ισλαμικό Κόσμο. Διαφορετικά μετά την 11η του Σεπτέμβρη και την 13η του Νοέμβρη, θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα.

tvxs.gr

Του Γιώργου Ε. Μουργή

Δεν πρόκειται για άλλη μια προσέγγιση στη σκόνη που σήκωσε  ο Ν.Φίλης. Ούτε προσπάθεια  παράδοσης της ιστορικής μνήμης στη ακροδεξιά ή στο νεοναζιστικό μόρφωμα των χρυσαυγιτών. Τα μελάνια μπούκωσαν το πάτο του πιθαριού των Δαναΐδων, με τα φίδια να βρίσκουν την ευκαιρία  επανεμφάνισης τους. Επικινδυνά πράγματα δηλαδή.

Αν τέλειωσε η ιστορική ομφαλοσκόπηση, νομικά ή επιστημονικά, η διαπραγμάτευση για τα ισοδύναμα ή τα προ απαιτούμενα συνεχίζεται.

Αυτό που αποδεχθήκαμε στις 12 Ιουνίου κάτω από  πραξικοπηματική επιβολή, ώστε να αποφύγουμε τη άτακτη χρεωκοπία, είναι η μη νομιμοποιήση του μνημονίου.

Η ανυποχώρητη στάση των δανειστών και οι απαιτήσεις τους, συνεχίζεται  μέσα από σκληρές θέσεις. Είναι βέβαιο ότι δεν θα φέρουν κανένα οικονομικό αποτέλεσμα, ούτε σε επίπεδο αριθμών. Εκτός αν πρέπει να σωθούν μόνο οι τράπεζες.

Οι λαϊκές τάξεις που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχουν κανένα είδους πειραματισμό, ούτε νέα μέτρα που θα αφαιρούν από το πενιχρό εισόδημα τους.

Οι  «άλλοι» αριθμοί μιλάνε καλυτέρα . Η χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ είναι μικρότερη από τις υπάρχουσες οφειλές των καταναλωτών. Η ανεργία εξακολουθεί με μηδενικούς δείκτες απορροφητικότητας να σκαρφαλώνει. Τα κόκκινα δάνεια των μικρών επιχειρήσεων ολοένα αυξάνονται. Τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο και τους ασφαλιστικούς φορείς γιγαντώνονται. Οι νέοι το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας με τους μισούς στη ανεργία, ψάχνει διέξοδο διαφυγής από τη χώρα. Οι συντάξεις πλήττονται πάλι . Ο υποσιτισμός των μαθητών αποτελεί ολοένα αυξανόμενο  φαινόμενο. Η ανασφάλιστη εργασία, οι μισθοί των 450 ευρώ η εργασιακή αυθαιρεσία, η φοροδιαφυγή,το κόλπο της φοροαπαλλαγής ή απόκρυψης κερδών, μεγάλων επιχειρήσεων μέσα από το αναχρονιστικό φορολογικό σύστημα υποκαθιστούν τη κανονικότητα της αγοράς.

Στη καθημερινότητα η αγανάκτηση κορυφώνεται. Το μόνο που αναγνωρίζεται είναι οι καλές προθέσεις μαζί με την διαπραγματευτική προσπάθεια που καταβάλει η κυβέρνηση.
Μόνο που αυτά δεν αποτελούν ούτε παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης ούτε διέξοδο από την ανθρωπιστική κρίση, όπως αποτυπώνεται στη τελευταία έκθεση της Βουλής με μελανό τρόπο τις αληθινές συνθήκες διαβίωσης και ύφεσης.

Το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, η ρύθμιση των 100 δόσεων, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τα κόκκινα δάνεια των νοικοκυριών, η κατάργηση της οριζόντιας υπέρ φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων, η αντιμετώπιση της ανεργίας, της ανθρωπιστικής κρίσης, η πρόνοια των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, τα επιδόματα στις χτυπημένες από τα μνημόνια οικογένειες ,η πολυπόθητη ανάπτυξη, το αγροτικό, η πρόσβαση των ανασφάλιστων στις υγειονομικές δομές, η προστασία της οικογενειακής κατοικίας ,της επαγγελματικής στέγης, η επαναφορά του κατώτατου μισθού ,το φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, το χρέος είναι κόκκινες γραμμές. Κόκκινες γραμμές όχι κατευφημισμό .Κυβερνητική εντολή που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς παραγραφή.

Όσοι ψελλίζουν «οι ψηφοφόροι γνώριζαν τι ψήφιζαν»  νομιμοποιούν το μνημόνιο και το νεοφιλελεύθερο προφίλ τους, εκχωρώντας τη λαϊκή βούληση στους περιβόητους θεσμούς.

Αν πρόκειται για ουτοπικό προσδιορισμό ενός ανέφικτου προγράμματος είναι ηλίου φαεινότερο να επιλεγεί ανοιχτός διάλογος με το λαό και προσωπική πρωτοβουλία της ηγεσίας  ώστε η «βόμβα να μη σκάσει» από την κοινωνική αγανάκτηση.

Αν επιδιώκουν η κυβέρνηση να καταρρεύσει από ασφυξία της λαϊκής δυσαρέσκειας είναι προτιμότερο να την ρίξουν οι απαιτήσεις, η αντί ανθρωπιστική στάση που κρατούν οι θεσμοί. Η διαχείριση του προγράμματος μετά από έξη μνημονιακά χρόνια δεν μπορούν να συνεχιστούν με εκβιασμούς αφαιρώντας τη λαϊκή κυριαρχία, σπρώχνοντας τη χώρα στα βράχια της καθημερινής φτωχοποίησης.

Αλλιώς ας βάλουν 23% στη πατριδοκαπηλία. Ένα «σκασμό» λεφτά θα μαζέψουν όπως φαίνεται οι παρατρεχάμενοι του νεοφιλελευθερισμού.