74 χρόνια μετά, η μνήμη παραμένει ζωντανή και ο αγώνας για δικαιοσύνη συνεχίζεται. Το Σάββατο 1η Αυγούστου, επίσημοι και πολίτες τίμησαν την μνήμη των νεκρών του Ολοκαυτώματος σε Σκινέ και Αλικιανό.
Με την κάθοδό του στην Κρήτη, στο τέλος της Μάχης, ο διοικητής των αλεξιπτωτιστών, αντιπτέραρχος Στιούντεντ, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε, την πανωλεθρία της 7ης Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών. Διέταξε εις αντίποινα συλλήψεις στις 2 Ιουνίου 1941 και εκτελέσεις πολιτών χωρίς διαδικασίες στις περιοχές όπου διεξήχθησαν οι μάχες. Θύματα 42 Αλικανιώτες που, αφού τους έβαλαν και άνοιξαν τον ομαδικό τάφο τους μπροστά στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, τους εκτέλεσαν.
Ο κύκλος του αίματος δεν έκλεισε όμως εκεί. Ο αντικαταστάτης του Στιούντεντ, στρατηγός Αντρέ, που τον διαδέχθηκε στις 7 Ιουλίου 1941, εκτελώντας διαταγές του Χίτλερ, μεθόδευσε τον τρίτο κύκλο της εκτελέσεως στην περιοχή του Δήμου Μουσούρων, την 1η Αυγούστου 1941. Θύματα 118 αθώοι πολίτες. Εκτελέστηκαν στον Κερίτη, νότια της ομώνυμης γέφυρας, εκτός από αυτούς που εκτέλεσαν στα χωριά τους, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.
Στον Σκινέ, η εκδίκησή τους δεν περιορίστηκε μόνο στις εκτελέσεις. Έκαψαν τα σπίτια του χωριού και στη συνέχεια, στις 7 Αυγούστου, τα ανατίναξαν και εξόρισαν τα γυναικόπαιδα, δεσμεύοντας περιουσιακά στοιχεία και τα προϊόντα του χωριού».
Η μνήμη όμως μένει ζωντανή και το Σάββατο πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις τόσο στον Σκινέ όσο και στον Αλικιανό με την παρουσία επισήμων και πολιτών. Μεταξύ άλλων, το παρών έδωσαν η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ κα Βαγιωνάκη, ο δημαρχος Πλατανιά Γιάννης Μαλανδράκης, ο λυκειάρχης κ. Γιάννης Μαυρογένης, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Βολάνης, ο καθηγητής κ. Ερατοσθένης Καψωμένος και άλλοι
Στην εκδήλωση στον Αλικιανό κεντρικός ομιλητής ήταν ο διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα κ. Αριστομένης Συγγελάκης. Η ομιλία του παρουσιάζει ενδιαφέρον αφού παρουσιάζονται οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν το ναζιστικό έγκλημα, αλλά και οι προσπάθειες επαναγραψίματος της ιστορίας, αρχικά από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας, αλλά ακόμα και πιο πρόσφατα με βιβλία ιστορικών όπως ο Χάινς Ρίχτερ. Το έγκλημα που συντελέστηκε, όπως σημειώνει ο κ. Συγγελάκης, δεν αφορά μόνο τους νεκρούς. Aφορά κυρίως αυτούς που έμειναν πίσω. Τα ορφανά και τις χήρες, και τον δύσκολο αγώνα που έδωσαν για επιβίωση. Την αδικία που θριάμβευσε και σημάδεψε το μέλλον της Ελλάδας.
Θέτει το ερώτημα ο κ. Συγγελάκης:
“Έχουμε σκεφτεί πού θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα αν δεν υπήρχε η Κατοχή και ο Εμφύλιος; Ή πού θα βρισκόταν η πανίσχυρη σήμερα Γερμανία αν δεν έσπευδε με περισσή γενναιοδωρία η καθημαγμένη Ελλάδα να υπογράψει τη συνθήκη του Λονδίνου το 1953, κουρεύοντας το 62,5% του εξωτερικού χρέους της Γερμανίας και δίνοντάς της το περιθώριο να καταβάλλει τις αποζημιώσεις και επανορθώσεις μετά την επανένωση της Γερμανίας και τη σύναψη Συνθήκης Ειρήνης”.
Αδέλφια σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά
μνήματα μην πατάτε μην πάρουνε φωτιά
Σεβαστοί πατέρες, κυρία βουλευτή, κύριε δήμαρχε, κυρίες και κύριοι αλλά πρώτα απ’ όλα, αγαπητά και σεβαστά μέλη των οικογενειών των θυμάτων.
Κατάγομαι από τα Αμιρά της μαρτυρικής Βιάννου από οικογένεια με μεγάλο αριθμό θυμάτων στο Ολοκαύτωμα της Βιάννου το μαύρο Σεπτέμβρη του 1943 και είναι μεγάλη η τιμή να είμαι σήμερα ομιλητής και προσκυνητής στον ηρωικό και μαρτυρικό σας τόπος, μία περιοχή με μεγάλη προσφορά στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί το πρώτο παράδειγμα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πάνδημου συναγερμού, λαϊκού ξεσηκωμού απέναντι σε ένα κράτος – εισβολέα. Ο ηρωικός λαός της Κρήτης, με τα όπλα των προγόνων του, με αξίνες και μαχαίρια ή ακόμη και με γυμνά χέρια, αμύνθηκε με αυτοθυσία υπέρ βωμών και εστιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κάτοικοι της Κρήτης αγνόησαν την εντολή της ελληνικής και αγγλικής στρατιωτικής διοίκησης Κρήτης, στις 11 Μαΐου 1941, να απομακρύνονται από τα σημεία της επίθεσης και να κλείνονται στα σπίτια τους (μια εντολή που αποκαλύπτει ότι την Αντίσταση του κρητικού λαού δεν την φοβούνταν μόνο οι Γερμανοί).
Παρά τα εγκληματικά λάθη, στα όρια της προδοσίας, της μεταξικής κυβέρνησης και των Βρετανών συμμάχων που είχαν σημειωθεί την προηγούμενη περίοδο κι ενώ είχαν αποκαλυφθεί τα σχέδια των Γερμανών για κατάληψη της νήσου , και παρά τον αφοπλισμό των Κρητών πριν τον πόλεμο λόγω του φόβου του Μεταξά (και στη συνέχεια και των Άγγλων) για επικείμενη κρητική εξέγερση, τη μη θωράκιση της νήσου πριν την εισβολή και τη μη επιστροφή της 5ης Μεραρχίας Κρητών στην Κρήτη αμέσως μετά την κατάρρευση του Αλβανικού Μετώπου (όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό της),, εντούτοις μέσα σε χρόνο – ρεκόρ συγκροτήθηκαν περισσότερες από 600 μικρές και μεγάλες ομάδες κατοίκων του νησιού που αντιστάθηκαν με ηρωισμό στον εισβολέα. προκαλώντας στις επίλεκτες γερμανικές δυνάμεις βαρύτατες απώλειες, τις μεγαλύτερες από την έναρξη του πολέμου, ενώ το όπλο των αλεξιπτωτιστών δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε για μεγάλης κλίμακας επιθετικές ενέργειες. Αναμφίβολα, η Μάχη της Κρήτης αποτελεί σταθμό και παράδειγμα υψηλού συμβολισμού για τη μάχη του ανθρώπου ενάντια στο ναζισμό και τον ολοκληρωτισμό.
Όταν η Μάχη τέλειωσε, οι Κρήτες έδειξαν ξανά τη σπάνια λεβεντιά τους, τιμώντας τους νεκρούς της Βέρμαχτ: όπως ο Μανώλης Γλέζος αναφέρει στην συγκλονιστική επιστολή του στην εφημερίδα «Die Welt» (3.5.2013) «οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.».
Όμως, παρά τη στάση του αυτή, ο Κρητικός λαός πλήρωσε σκληρά την «αυθάδειά» του να αντισταθεί στον πανίσχυρο κι αήττητο έως τότε Άξονα: για πρώτη φορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εφαρμόστηκε στην Κρήτη, από το Μάιο έως τον Αύγουστο του 1941, το ναζιστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης και διαπράχθηκαν οι πρώτες σφαγές αμάχων. Μισσύρια Περιβολίου Ρεθύμνου, Κακόπετρος Χανίων, Αστέρι, Άδελε, Παγκαλοχώρι και Λούτρα Ρεθύμνου, Αλικιανός, Αγιά, Κυρτομάδο, Πατελάρι, Κοντομαρί, Φλώρια, Πρασές και Κάνδανος Χανίων, εκτελέσεις των 12 μαρτύρων στο Ηράκλειο. Συνολικά, υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 2.000 Κρητικοί πολίτες δολοφονούνται εν ψυχρώ, πριν ακόμη το τέλος της Μάχης της Κρήτης και έως τον Αύγουστο του 1941, τα χωριά τους καταστρέφονται και οι περιουσίες τους λεηλατούνται. Και στη συνέχεια, Τυμπάκι, Βορίζα, τα χωριά της ενιαίας τότε επαρχίας Βιάννου και Δυτικής Ιεράπετρας και στη συνέχεια Σαχτούρια, Λοχριά, Μαγαρικάρι και Καμάρες, Σάρχος, Ανώγεια, Δαμάστα και Μάραθος, Ολοκαύτωμα των χωριών του Κέδρους, πογκρόμ εκκαθαρίσεων σε όλη την Κρήτη τον Αύγουστο του 1944. Ο κατάλογος των μαρτύρων δεν έχει τέλος. Η Κρήτη πλήρωσε τον βαρύτερο φόρο αίματος αναλογικά με τον πληθυσμό της και υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές.
Για να «νομιμοποιηθούν» τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας των γερμανικών στρατευμάτων, που ως στόχο είχαν να εκδικηθούν και να τρομοκρατήσουν τον Κρητικό λαό, κατασκευάζεται, κατά την πάγια πρακτική του Γ’ Ράιχ, πριν ακόμη τελειώσει η Μάχη της Κρήτης, μια καθ’ ολοκληρίαν ψεύτικη εικόνα «αγριοτήτων» στις οποίες, δήθεν, επιδόθηκαν οι Κρητικοί.
Ήταν τόσο τερατώδη τα ψεύδη της γερμανικής προπαγάνδας, που ακόμη κι ο ίδιος ο Συνταγματάρχης τότε Bruno Braüer, μετέπειτα Στρατηγός και διοικητής του «Φρουρίου Κρήτη», χλεύασε ως κατασκευασμένους τους δήθεν «βασανισμούς» και «ακρωτηριασμούς» Γερμανών αλεξιπτωτιστών από τους Κρήτες. Το πόρισμα άλλωστε των ίδιων των οργάνων του Γ’ Ράιχ (δικαστή Rudel) ομολογεί ότι ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις ακρωτηριασμών Γερμανών στρατιωτών.
Ένα πρόσθετο επιχείρημα ότι οι δήθεν ωμότητες των Κρητών δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά μια κραυγαλέα γερμανική κατασκευή είναι και το εξής: οι Γερμανοί, εφαρμόζοντας το δόγμα της συλλογικής ευθύνης, διέπραξαν τα πρώτα Ολοκαυτώματα στην Κρήτη, πριν ακόμη τελειώσει η Μάχη της Κρήτης και πιο συγκεκριμένα στις 23-24.5.1941 στα Μισσύρια Περιβολίου Ρεθύμνου και στις 24.5.1941 στον Κακόπετρο Χανίων. Μέχρι τότε, ωστόσο, δεν είχε γραφεί τίποτα στις εφημερίδες της εποχής περί δήθεν ακροτήτων των αμυνόμενων Ελλήνων και Βρετανών εις βάρος των Γερμανών στρατιωτικών, σε αντίθεση με τα δημοσιεύματα από 31.5.1941 και μετά που φιλοξενούν τα γερμανικά ανακοινωθέντα τα οποία καταγγέλουν τις εναντίον των Γερμανών ωμότητες και προαναγγέλουν τη σκληρή τιμωρία των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει ότι τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα διέπραξαν τα Ολοκαυτώματα στα Μισσύρια και τον Κακόπετρο, πριν ακόμη επινοήσουν το κατασκευασμένο «επιχείρημα» περί ωμοτήτων των αμυνομένων Κρητικών και Βρετανών εις βάρος των Γερμανών!
Είμαστε σήμερα εδώ, λίγους μήνες μετά από την πρόκληση της βράβευσης από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης του Καθηγητή Χάιντς Ρίχτερ, ο οποίος επιχείρησε να αμαυρώσει τη Μάχη της Κρήτης και την Αντίσταση και να νομιμοποιήσει, επί της ουσίας, μέσα από το βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης τα αποτρόπαια ναζιστικά εγκλήματα, που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα επί κρητικού εδάφους. Η προσπάθεια αυτή του κ. Ρίχτερ πολύ φοβούμαι ότι εντάσσεται στο ευρύτερο εγχείρημα της γερμανικής κυβέρνησης και, κυρίως, του βαθέος γερμανικού κράτους αφενός να ξαναγραφτεί η Ιστορία κατά τις επιθυμίες της ηττημένης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας, και αφετέρου να απομακρυνθεί στο απώτατο μέλλον η υποχρέωσή της να αναλάβει εμπράκτως την ιστορική της ευθύνη για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα.
Ας επανέλθουμε όμως στο Ολοκαύτωμα του Αλικιανού:
Στη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης, στην περιοχή του Αλικιανού έλαβαν χώρα σκληρές συγκρούσεις με τη συμμετοχή πολιτών που έτρεξαν να δώσουν τον υπέρτατο αγώνα υπέρ βωμών και εστιών ενάντια στους φοβερούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Έναν ιερό αγώνα, που κατοχυρώνει και το Διεθνές Δίκαιο. Στη μάχη αυτή αναδείχτηκε ήρωας της τοπικής αντίστασης ο Εμμανουήλ Θ. Παπαδερός, τραυματίας του αλβανικού μετώπου, που εξολόθρευσε έπεσε ηρωικά αφού είχε εξολοθρεύσει πολλούς αλεξιπτωτιστές και καταρρίψει δύο αεροπλάνα.
Αμέσως μετά τη Μάχη της Κρήτης, ο Στούντεντ, διέταξε εκδικητικά εκτελέσεις πολιτών χωρίς διαδικασίες στις περιοχές όπου διεξήχθησαν οι μάχες. Στις 2 Ιουνίου 1941, εκτελέστηκαν 42 πολίτες από τον Αλικιανό, που τους εκτέλεσαν αφού τους έβαλαν και άνοιξαν τον ομαδικό τάφο τους μπροστά στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού.
Όμως, δυστυχώς οι διψασμένοι για αίμα Γερμανοί δεν σταμάτησαν εδώ: την 1η Αυγούστου 1941 προχώρησαν στην εκτέλεση άλλων 118, 13 εκ των οποίων ήταν από τον Αλικιανό και οι υπόλοιποι από τα χωριά Φουρνές, Σκηνές, Βατόλακος, Κουφό, Πρασές, Καράνου, Λάκκοι, Ορθούνι, Νέα Ρούματα και Χοστή.
Αλλά ας δούμε τι προηγήθηκε της εκτέλεσης:
Στις 7 Ιουλίου ανέλαβε διοικητής του «Φρουρίου Κρήτη» ο στρατηγός Αντρέ. Στις 18 Ιουλίου, τού 1941, η «Επιτροπή Δημογεροντίας», με επικεφαλής τον επίσκοπο Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη επισκέφτηκαν τον στρατηγό Αντρέ, παρακαλώντας τον «να σταματήσουν οι εκτελέσεις αθώων πολιτών». Όμως ο ανάλγητος στρατηγός Αντρέ απέπεμψε την Επιτροπή λέγοντάς τους «Χάσαμε πολλές χιλιάδες αλεξιπτωτιστές και, αν ζητάτε αμνηστία, είναι, ακόμη, πολύ νωρίς, γιατί, οι συγγενείς των αλεξιπτωτιστών, «φωνάζουν εκδίκηση»!»
Ο Δρ. Μίλερ είχε πετύχει το σκοπό του. Αφού εφησύχασε τούς κατοίκους, συνέλεξε τις πληροφορίες του, και, στις 26 Ιουλίου, αφού συμπλήρωσε τον «φάκελλο κατηγορίας», εναντίον των πολιτών της περιφέρειας τού Κερίτη και των χωριών της Ρίζας, με καταστάσεις ονομάτων, κατά χωριό, τον παρέδωσε στη Γερμανική Διοίκηση.
Νωρίς, τις μεταμεσονύκτιες ώρες, της 1ης Αυγούστου, κατέφθασε, στη διασταύρωση της Γέφυρας τού Κερίτη, ένα Τάγμα Πεζικού και ένα Τάγμα της «5ης Μεραρχίας Αλπινιστών» και περικύκλωσαν τα χωριά τού κάμπου, εξορμώντας και προς τα χωριά της Ρίζας. Τις πρώτες πρωινές ώρες άρχισε το δράμα των κατοίκων: συλλήψεις αθώων πολιτών, και μεταφορά τους στο έκτακτο στρατοδικείο – παρωδία, που συνέστησαν στον Αλικιανό, προκειμένου να «νομιμοποιήσουν» το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που ετοίμαζαν. Συλλήψεις κι εκτελέσεις πολιτών από 17 έως 80 ετών, ακόμα και αναπήρων αδιακρίτως. Τραγική ειρωνεία: οι περισσότεροι των εκτελεσθέντων, δεν είχαν λάβει μέρος στη Μάχη.
Ξεχωρίζουν δύο μαρτυρίες:
Ο αείμνηστος ιερέας από τον Φουρνέ Χαρίτων Μαυρογένης είπε χαρακτηριστικά:
«Τους πήγανε στ’ Αλικιανού, σχεδόν απ’ όλα τα χωριά, στην τοποθεσία Πέντε Ελιές, είχανε ένα μέρος για δικαστήριο, εκεί τους ανακρίνανε. Έπειτα τους δένανε τα μάτια τους και τους κατεβάζανε στο ποτάμι κάτω. Έβαζαν τους ίδιους και ανοίγανε λάκκους μέσα στο ποτάμι και αφού τους εκτελούσαν, τους ρίχνανε μέσα σε αυτούς τους λάκκους.».
Ο αείμνηστος Γιάννης Μανουσάκης, κάτοικος Αλικιανού αφηγείται:
«Τον πατέρα μου από τους πρώτους τονε πήρανε και τονε πήγανε κατευθείαν, ήταν ο τόπος εκτελέσεως το ποτάμι, τον Κερίτη λέμε εμείς πάνω από το γεφύρι. Είχανε μαζέψει πολύ κόσμο από τα χωριά του κάμπου, αλλά και από τα ορεινά. Στη συνέχεια τους ανακρίνανε και τους κατεβάζανε στο ποτάμι, όπου τους εκτελούσαν. Εμείς είμαστε απέναντι και ακούαμε τους πυροβολισμούς και έλεγαν οι άλλοι ”τώρα είναι η χαριστική βολή”. Κατά τις 5 το βραδάκι τέλειωσε. Σκοτώσανε αυτούς που θέλανε, μας συγκεντρώσανε όλους εκεί πέρα σε ένα χώρο και ήρθε ο επικεφαλής Γερμανός και μας έβγαλε λόγο. Μας είπε ότι «εκτελέσαμε ορισμένους , λοιπόν τώρα εσείς θα πάτε να τους θάψετε, αλλά θα προσέξετε καλά, μη μας πειράζετε, μη μας σκοτώνετε, διότι ένα θα πειράζετε, θα σκοτώνομε 10, θα καίμε τα χωριά και διάφορες άλλες συστάσεις. Μας παίρνουν λοιπόν όλους μαζί, μας κατεβάζουν εκεί προς το ποτάμι που είχανε κάνει τις εκτελέσεις, εκεί στεκότανε ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με φτυάρια και κασμάδες. Μας τα δώσανε να πάμε να ανοίξομε λάκκους για να τους θάψομε. Εγώ, μόλις πήγαμε στον τόπο της εκτέλεσης έψαχνα για τον πατέρα μου. Έψαχνα ανάμεσα στους σκοτωμένους, διότι τους σκοτώνανε και κόβανε κλαδιά και τους σκεπάζανε. Ήτανε στοίβα οι σκοτωμένοι , ο ένας πάνω στον άλλο, είχανε σκοτώσει κάπου 120. Άλλοι επήγανε και σκάβανε τους λάκκους και άλλους μας εβάζανε και τους βγάζαμε από κει που ήταν σωριασμένοι και τους αραδιάζαμε χάμω ένα-ένα. Μόλις είδα τον πατέρα μου εμπήκα και έκλαιγα και μάλιστα του πήρα από την τσέπη του το ρολόι του. Η ώρα που έδειχνε ήταν 6 παρά τέταρτο, την οποία δεν ξεχνάω και το ρολόι δεν το ανταλάσσω με τίποτα. Το’ χω ιερό κειμήλιο.».
Όμως πέρα από τους ανθρώπους που χάσαμε, τις φοβερές ανθρώπινες απώλειες, αναρωτηθήκαμε τι τράβηξαν οι επιζώντες; Σκεφτήκαμε τον τιτάνιο αγώνα που έδωσαν οι χήρες και τα ορφανά για να επιβιώσουν, να σπουδάσουν και να προκόψουν. Αναλογιστήκαμε ποτέ πόσα παιδιά με ικανότητες δεν κατόρθωσαν να σπουδάσουν, πόσα μυαλά χάθηκαν, λόγω της φτώχειας και της ανέχειας; Έχουμε σκεφτεί πού θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα αν δεν υπήρχε η Κατοχή και ο Εμφύλιος; Ή πού θα βρισκόταν η πανίσχυρη σήμερα Γερμανία αν δεν έσπευδε με περισσή γενναιοδωρία η καθημαγμένη Ελλάδα να υπογράψει τη συνθήκη του Λονδίνου το 1953, κουρεύοντας το 62,5% του εξωτερικού χρέους της Γερμανίας και δίνοντάς της το περιθώριο να καταβάλλει τις αποζημιώσεις και επανορθώσεις μετά την επανένωση της Γερμανίας και τη σύναψη Συνθήκης Ειρήνης. Όμως από το 1990 που επανενώθηκε η Γερμανία, με νομικίστικους χειρισμούς, που δεν συνάδουν με μία χώρα, που διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, αρνείται να τιμήσει την υπογραφή της και να εκπληρώσει την υποχρέωσή της προς την Ελλάδα. Αρνείται δηλαδή, με περισσή αδιαλλαξία, επί 7 δεκαετίες να αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα.
Είναι ενδεικτική η επίσημη απάντηση του γερμανικού κράτους το 1995 στον θρυλικό Αργύρη Σφουντούρη, που έμεινε ορφανός στο Ολοκαύτωμα του Διστόμου και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για δικαιοσύνη. 50 χρόνια μετά την πτώση του εγκληματικού καθεστώτος του Γ’ Ράιχ και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το γερμανικό, δημοκρατικό κράτος, απάντησε γραπτώς στον Αργύρη Σφουντούρη τα εξής:
«Κατά την άποψη της κυβέρνησης της Ο.Δ.Γ., αντίποινα όπως κατά του χωριού “Δίστομο” δεν προσδιορίζονται ως ναζιστική δραστηριότητα, τα θύματα της οποίας ζημιώθηκαν για τη ράτσα τους, τη θρησκεία τους ή την εκδηλωμένη αντίθεσή τους στο καθεστώς, αλλά προσδιορίζονται ως γεγονότα στο πλαίσιο των πολεμικών δραστηριοτήτων διότι ήταν αντίποινα σε επιθέσεις ανταρτών» και συνεπώς οι οικογένειες των θυμάτων δεν δικαιούνται αποζημιώσεων!
Σήμερα η γερμανική προπαγάνδα διακινεί μία σειρά μυθευμάτων: ότι δήθεν «το θέμα έχει κλείσει» ή ότι, τάχα, «έχει απωλέσει τη νομιμοποιητική του βάση», ή ότι η Ελλάδα «έχει παραιτηθεί», ή ότι τάχα «έχει αποζημιωθεί». Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει! Το ζήτημα παραμένει ανοικτό, οι ελληνικές αξιώσεις είναι δίκαιες, ισχυρά θεμελιωμένες και απαράγραπτες ενώ πλέον συναντούν όχι μόνο την υποστήριξη ενός συνεχώς διευρυνόμενου κινήματος στο εσωτερικό της Γερμανίας αλλά και την επιδοκιμασία σημαντικής μερίδας του γερμανικού κοινού.
Ο απολογισμός της Κατοχής στην Ελλάδα είναι φρικιαστικός: συνολικά έχουμε 99 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα πόλεων και χωριών σε όλη την Ελλάδα. 40.000 πολίτες εκτελέστηκαν, 105.000 κατέληξαν όμηροι στα κρεματόρια της φρίκης κι ελάχιστοι εξ αυτών επέζησαν, 1.170 χωριά καταστράφηκαν, 400.000 σπίτια πυρπολήθηκαν. Οι συνολικές απώλειες, λόγω των εκτελέσεων, της πείνας, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανήλθαν σε περισσότερους από 700.000 ανθρώπους, ή στο 10 και πλέον % του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή το υψηλότερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μια αληθινή γενοκτονία ήταν το τίμημα που πλήρωσε η Ελλάδα επειδή δεν υποτάχθηκε στις απάνθρωπες ορδές του φασισμού.
Η Κρήτη πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα: μεγαλύτερος αναλογικά αριθμός κατεστραμμένων χωριών, μεγαλύτερος αναλογικά αριθμός Ολοκαυτωμάτων και εκτελεσθέντων.
Πώς μπορεί να είναι ανεκτό από την Ελλάδα ότι ενώ οι άλλες δύο χώρες της τριπλής Κατοχής κατά την περίοδο 1941-1945 (Ιταλία και Βουλγαρία) εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους απέναντί μας, η Γερμανία η οποία ήταν η πρωταίτια του κατοχικού εφιάλτη, αρνείται να αποδώσει τις διεθνώς αναγνωρισμένες οφειλές προς τη χώρα μας; Δεν αποτελεί προσβολή προς τη χώρα και το λαό μας η επιλεκτική εις βάρος μας στάση της Γερμανίας, η οποία ενώ έχει καταβάλλει αποζημιώσεις προς πολλές άλλους χώρες και τα θύματα του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, και καλώς, εντούτοις αρνείται να πράξει το ίδιο προς την Ελλάδα;
Πώς άραγε θα αποδοθεί δικαιοσύνη όταν ελάχιστοι δικάστηκαν για τη διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στη χώρα μας; Κι ακόμα, πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη όταν οι οικογένειες των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στερούνται το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμά τους να έχουν πρόσβαση σε δίκη και δικαστή λόγω της απόλυτης εφαρμογής, χωρίς εξαιρέσεις ούτε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, της αρχής της ετεροδικίας;
Τέλος, υπάρχει ένας ακόμη λόγος που διεκδικούμε τις αποζημιώσεις και λοιπές γερμανικές οφειλές: για να δοθεί ένα μήνυμα στους σύγχρονους εκφραστές του ναζισμού, ότι «κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών του κι όσα χρόνια κι αν χρειαστεί να περάσουν, θα έρθει η ώρα που θα αποδώσει λογαριασμό και θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του».
Πολλοί Γερμανοί δημοκράτες, ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, την θέλουν οριστικά απαλλαγμένη από το ναζισμό, με εκκαθαρισμένες τις υποχρεώσεις της, λυτρωμένη από το παρελθόν της. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε κάτι λιγότερο απ’ αυτό;
Παρά τις γερμανικές μεθοδεύσεις, το ζήτημα των αποζημιώσεων και επανορθώσεων παραμένει ανοικτό και οι ελληνικές αξιώσεις είναι δίκαιες, ισχυρά θεμελιωμένες και απαράγραπτες. Απαιτείται πολιτική βούληση για δίκαιη και αμοιβαία αποδεκτή λύση. Κάνουμε, ωστόσο, προς όλους σαφές ότι μεθοδεύσεις τύπου «Γερμανικό Ταμείο για το Μέλλον» και «Γερμανοελληνικό ίδρυμα Νεολαίας», που ως στόχο έχουν να ξαναγράψουν την Ιστορία και να καταστείλουν το κίνημα διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών δεν γίνονται αποδεκτές.
Να ξέρουν ότι ματαίως προσπαθούν. Ο αγώνας μας που κλιμακώνεται την τελευταία εικοσαετία, ο αγώνας του Μανώλη Γλέζου, του Ευάγγελου Μαχαίρα, του αείμνηστου Γιάννη Σταμούλη, των ηγετών του συνόλου των πανελλήνιων αντιστασιακών οργανώσεων, ένας αγώνας που έχει αγκαλιάσει πλέον η νέα γενιά, τυγχάνει της καθολικής υποστήριξης του ελληνικού λαού και συσπειρώνει και μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας. Χαιρετίζουμε τις ρητές δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης αλλά επαγρυπνούμε για την τήρησή τους. Στηρίζουμε το έργο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεκδίκησης και ελπίζουμε ότι με την υποστήριξη του συνόλου των πτερύγων της Βουλής ο αγώνας μας θα φτάσει σε όλα τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, συνεγείροντας τη διεθνή κοινή γνώμη. Ένα είναι βέβαιο: δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να δικαιωθούμε!
