Του Κώστα Λαζαρίδη
Γύρω στις 7 είναι μια καλή ώρα για τζόκινγκ στην παραλιακή του Ρεθύμνου, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί στα πλαίσια της «καραντίνας» που επιτάσσει η κοινή λογική (is there anybody out there?) ασχέτως πως αυτή χρησιμοποιείται ή θα χρησιμοποιηθεί από την εκάστοτε εξουσία. Και ενώ στο δρόμο συναντά κανείς ελάχιστα αμάξια και κόσμο, στο απέναντι πεζοδρόμιο χτίζονται ή ανακαινίζονται ξενοδοχεία/ τουριστικά καταλύματα.. μετανάστες εργάτες με ελάχιστες προφυλάξεις ή κυρίως χωρίς προφυλάξεις, μη έχοντας κι άλλη επιλογή είτε από τα αφεντικά τους είτε από τα ανύπαρκτα για αυτούς «κυβερνητικά μέτρα στήριξης» συνεχίζουν να δουλεύουν την ώρα που τα αφεντικά τους διαμαρτύρονται για το «Χαμένο Πάσχα» και αγωνιούν για την τουριστική σεζόν και την πιθανότητα να μην αυγατίσουν οι περιουσίες τους, ζητώντας έκτακτη οικονομική επιχορήγηση και άλλες ελαφρύνσεις, μαζί με αυτούς και οι «Airbnbίδες».
Οι μετανάστες στήριξαν στο παρελθόν την ελληνική οικονομία, επίσης στις πλάτες τους και με το αίμα τους (εργατικά ατυχήματα) χτίστηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Παραδοσιακά οι μετανάστες στήριξαν και στηρίζουν την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, ανάμεσα τους και οι Έλληνες, «παράτυποι» ή μη, μετανάστες.
Οι μετανάστες κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες και χωρίς την «πολυτέλεια» της ατομικής και οικογενειακής προστασίας δουλεύουν για την τουριστική σεζόν, την ίδια ώρα που η τουριστική βιομηχανία της Κρήτης ξεσηκώνεται στο άκουσμα της παραμικρής πιθανότητας να υποδεχτεί ένα μίνιμουμ ποσοστό προσφύγων και μεταναστών που θα χαλάσουν την τουριστική εικόνα του νησιού και την κατανάλωση «Κρητικής φιλοξενίας» .
Γύρω στις 8 πολλοί από τους εργάτες «εξαφανίζονται» ίσως από το φόβο να μη γίνουν θεατοί, πολλοί ακόμη υπό το βλέμμα των εργολάβων συνεχίζουν, άλλωστε οι business και τα κέρδη, ακόμη και όταν δε νομοθετούν, είναι υπεράνω νόμων και «κοινής λογικής» ..
Σημείωση: Η φωτογραφία είναι αρχείου
