του Διονύση Ελευθεράτου
Σταματήστε, μωρέ, την κριτική… Ποιες ελλείψεις, ποιες μάσκες, ποιες ΜΕΘ, ποια τεστ; Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και αυτό διαλαλεί μια τεράστια κυβερνητική επιτυχία. Δείτε πόσες ζωές «παίρνει» κάθε ημέρα η Covid-19 σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, ΗΠΑ. Άντε, κάντε πληθυσμιακές αναγωγές, κάντε τις συγκρίσεις με τα δικά μας και σιωπήστε. Τουλάχιστον…
Διότι κανονικά θα έπρεπε, τιθασεύοντας την κακοπιστία και τη μικροψυχία σας, να εξυμνείτε μαζί μας τον Κούλη, τον Κικίλια, τον Χαρδαλιά. Α, ναι, είναι και οι εργαζόμενοι στον τομέα της δημόσιας Υγείας… ΟΚ, θα τους χειροκροτήσουμε ξανά, αλλά τι τα θέλετε, αν δεν τα είχε σχεδιάσει όλα άψογα (ή σχεδόν όλα) το «γκουβέρνο», τώρα θα θρηνούσαμε σαν τους Ιταλούς και τους Ισπανούς.
Με το εν λόγω «θεώρημα – επιχείρημα» βομβαρδίζεται η έγκλειστη καθημερινότητά μας. Είτε συντελείται με διατυπώσεις «κομψότερες» (πχ. σε μερικά ΜΜΕ) είτε γίνεται ακόμη πιο «άγαρμπα» και «χουλιγκανικά» (σε social media), ο συστημικός και συστηματικός αυτός βομβαρδισμός επιχειρεί να επιβάλλει μαζική «τύφλωση», βασιζόμενος ο ίδιος, στην εκούσια «ρεπορταζιακή» μυωπία.
«Μυωπία» είπαμε; Λάθος. Πρεσβυωπία. Διότι πρεσβυωπικό χαρακτηριστικό είναι να βλέπεις τα μακρινά κι όχι τα κοντινά. Να «πιάνει» το μάτι σου όσες χώρες ή περιφέρειες κρατών (άλλη η πανδημία στη Λομβαρδία κι άλλη στην Καμπανία) βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα, αλλά να «μην βλέπεις» τίποτε από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, δηλαδή από τη γεωγραφική «γειτονιά», στην οποία κι εμείς βρισκόμαστε. Κι αφού δεν βλέπεις, δεν κάνεις και τις δέουσες συγκρίσεις…
Ε, ας τις κάνουμε λοιπόν εμείς! Εάν τεκμαίρεται κάποιο «κατόρθωμα» της ελληνικής κυβέρνησης επειδή εδώ οι θάνατοι από την Covid-19 είναι 10 ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους, τότε ας μην βιαστούν τα τηλεοπτικά κανάλια να απονείμουν κάποιο «διεθνές βραβείο» στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προηγούνται πολλοί ομόλογοί του, όπως φαίνεται εδώ. Από τη Σλοβακία (1 θάνατος ανά 1 εκατ. κατοίκων), Βουλγαρία (5), Μαυροβούνιο (6), Κροατία (8), Πολωνία (8), Αλβανία (9), κλπ.
Ο ελληνικός «δείκτης» είναι όμοιος με τον κυπριακό, ελαφρά καλύτερος του σερβικού και του βοσνιακού (11 και 12 αντίστοιχα) και αισθητά καλύτερος του τουρκικού, ρουμανικού, βορειομακεδονικού και σλοβενικού (18, 20, 22, 29 αντίστοιχα).
Με βάση αυτόν το δείκτη, λοιπόν, η Ελλάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τις «μισές συν κάτι» βαλκανικές χώρες. Εάν, τώρα, «ανοίξουμε» τον υπό εξέταση χάρτη, τόσο προς «κεντροευρωπαϊκή», όσο και προς βορειοανατολική κατεύθυνση, θα διαπιστώσουμε: Πρώτον, ότι οι θάνατοι ανά 1 εκατομ. πληθυσμού είναι περισσότεροι από τους εν Ελλάδι σε Ουγγαρία (15) και Τσεχία (16). Λιγότεροι – όπως ήδη αναφέραμε – είναι σε Σλοβακία και Πολωνία. Δεύτερον: Ότι στατιστική απείρως ηπιότερη από την ελληνική (με δείκτες από 0,1 έως 6) «απολαμβάνουν» οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, με τρεις μόνον εξαιρέσεις. Λιθουανία, Εσθονία, Μολδαβία.
Είναι σαν να βλέπουμε και να ακούμε τους… ευλαβικούς προπαγανδιστές να ψελλίζουν (κάπως όψιμα) ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις συγκρίσεις, αλλά ας συνεχίσουμε: Στις διεθνείς στατιστικές καταγράφονται πάνω από 50 χώρες που παρουσιάζουν δείκτη θανάτου κάτω της μονάδας, δηλαδή αντιστοιχούν πάνω από ένα εκ. πληθυσμού σε κάθε απώλεια από την Covid-19. Σε περίπτωση που κάποιοι επιμένουν ότι αυτά είναι εξ ορισμού κυβερνητικά επιτεύγματα (κι αν θεωρούνται τέτοια στην Ελλάδα, γιατί όχι παντού;), τότε ας απονείμουν τα τιμητικότερα εύσημα στους ηγέτες των κρατών του «μηδέν κόμμα…». Θα κουραστούν να μετρούν κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, καθώς και χώρες όπως Μπαγκλαντές, Ελ Σαλβαδόρ, Ιορδανία…
Ας σοβαρευτούν, κάποια στιγμή, τα εγχώρια «παπαγαλάκια» κι ας δουν τον «οδικό χάρτη» της πανδημίας.
Είναι προφανές πως τα χειρότερα πλήγματα τα υπέστησαν χώρες και περιοχές, των οποίων η καθημερινότητα και οι «λειτουργίες» ήταν περισσότερο κοσμοπολίτικες, «εξωστρεφείς», «διεθνοποιημένες». Φυσικά, πολλά κρίνονται και θα κριθούν από τις κατά τόπους επιλογές για την αντιμετώπιση της πανδημίας, από τις υποδομές, από το έγκαιρο ή το καθυστερημένο δράσεων και μέτρων, κλπ. Δεν παύει όμως ο πλανήτης να διαιρείται σε διαφορετικές «ζώνες», ως προς τη «δεκτικότητα» στον ιό και τη σφοδρότητα με την οποία αυτός έχει εφορμήσει, ως τώρα.
Όποιος (κάνει ότι) δεν βλέπει τις διαφορετικές «κατηγορίες» κι έτσι επιδίδεται σε βολικές συγκρίσεις, αναμειγνύει την εξαπάτηση με την κουτοπονηριά. Είναι ανόητο να υμνείς την ελληνική κυβέρνηση (αφήνουμε το πόσα πρέπει να ξεχάσεις για να το κάνεις…), πιστώνοντάς της το γεγονός ότι ο πικρός εγχώριος απολογισμός των 10 θανάτων ανά ένα εκ. πληθυσμού είναι πολύ ελαφρύτερος ακόμη και από τον αντίστοιχο της Γερμανίας (45 ανά 1 εκατ.). Όσο ανόητο θα ήταν να θεωρείς ότι το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και το Κιργιστάν κυβερνώνται από «θαυματουργούς», επειδή ο δικός τους δείκτης είναι κάτω της μονάδας, την ώρα που η Λιθουανία και η Εσθονία βρίσκονται στο 11 και το 27, αντίστοιχα.
Εξυπακούεται πως αν ο ιός είχε κάνει την «εξόρμησή του» σε καλοκαιρινή, τουριστική περίοδο, η κατάσταση θα ήταν κατά πολύ χειρότερη, σε αρκετές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης. Υπό αυτήν την έννοια, ίσως πρέπει να θυμηθούμε το κλισέ «τυχεροί μέσα στην ατυχία μας». Δεν είναι όμως η τύχη, αυτή που τελικά θα κρίνει τη μάχη εναντίον της Covid-19, αλλά και εναντίον του αντικοινωνικού status που θα επιχειρηθεί να εγκαθιδρυθεί στο όνομα του «αναπόφευκτου». Είναι πολλά. Κι ανάμεσά τους, φυσικά, συμπεριλαμβάνεται η ικανότητα – επαρκής ή μη, θα φανεί – της κοινωνίας να αποφεύγει επικοινωνιακές «φόλες», που είναι φυσικό να παράγονται συνεχώς. Διότι με 11 ζεστά εκατομμύρια ευρώ που πήραν, τα τηλεοπτικά «παρασκευαστήρια» δεν θα ξεμείνουν από όρεξη, ούτε από φαντασία…
