Ενώ το αποτέλεσμα του τελευταίου Eurogroup για την Ελλάδα θα περάσει την ερχόμενη εβδομάδα από την επιτροπή προϋπολογισμού της γερμανικής βουλής, τα ΜΜΕ ανακεφαλαιώνουν τη συζήτηση για το χρέος.
Ο οικονομικός ανταποκριτής της FAZ Τομπίας Πίλερ σε ανάλυσή του με τον ερωτηματικό τίτλο «Περικοπή χρέους για την Ελλάδα;» υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα εμμένει στην προοπτική ενός κουρέματος του χρέους, επειδή κάτι τέτοιο θα περιείχε δύο πολιτικά μηνύματα: «Κατ’ αρχήν ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει να αποδείξει στους ψηφοφόρους του ότι αυτός είναι πιο σκληρός διαπραγματευτής και πετυχαίνει περισσότερα από τον συντηρητικό προκάτοχό του».
«Παράλληλα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερμήνευαν μια παραχώρηση των δανειστών στο ζήτημα αυτό ως παραδοχή ότι για τα χρέη τελικά την ευθύνη φέρουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Σύμφωνα μ’ αυτή την εκδοχή οι Ευρωπαίοι εταίροι φέρουν μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για την κρίση, επειδή οι τράπεζές τους έδιναν παλιότερα αβέρτα χρήμα στην Ελλάδα. Επειδή τώρα οι νέες πιστώσεις προσφέρονται με αυστηρούς όρους, ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει την Ελλάδα σαν να ήταν θύμα μιας εκστρατείας με πολιτικά κίνητρα και σκοπό την τιμωρία».
Όταν οι αγορές έχασαν την υπομονή τους
Σύμφωνα με τον Γερμανό δημοσιογράφο, «η ελληνική πολιτική δεν θέλει να καταλάβει ότι η Ελλάδα έζησε πάνω από τις δυνάμεις της. …Ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένας Έλληνας έβαζε υποθήκη το σπίτι του και στο τέλος της χρονιάς ρωτούσε την τράπεζα αν μπορούσε να του δανείσει και τα χρήματα για τους τόκους που οφείλει και ει δυνατόν κάτι παραπάνω. Κάποτε η τράπεζα θα έχανε την υπομονή της. Και όμως έτσι λειτουργούσε η δημόσια οικονομία στην Ελλάδα: από το 2002 μέχρι το 2009 η Αθήνα δανείστηκε για να πληρώσει τους τόκους των παλιών της δανείων και πολύ περισσότερα. Το 2009 μάλιστα το πρόσθετο έλλειμμα έκανε ένα άλμα της τάξης του 10% του ΑΕΠ. Δεν εκπλήσσει κανέναν που κάποια στιγμή οι αγορές δεν ήθελαν πια να δανείσουν την Ελλάδα».
«Οι Ευρωπαίοι εταίροι βοήθησαν πολύ την Ελλάδα, αναλαμβάνοντας ρίσκα που δεν ήθελε να επωμισθεί κανείς. Με το τρόπο αυτό το ελληνικό δημόσιο απέφυγε την κατάρρευση και παρ’ όλες τις δυσκολίες διατήρησε τη ρευστότητά του. Από την άλλη είναι ευνόητο ότι και οι Ευρωπαίοι χρειάζονται κάποιες εγγυήσεις, ώστε να μην επανέλθει η ελληνική δημοσιονομική κρίση. Μέχρι σήμερα ο Τσίπρας μόνο με το ζόρι αποδέχθηκε αυτές τις μεταρρυθμίσεις-όρους και υλοποίησε μερικές εξ αυτών. Υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις όμως η όποια ελάφρυνση χρέους θα μπορούσε να οδηγήσει σε ριζικές παρανοήσεις. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας θα έπρεπε προηγουμένως να αναγνωρίσει την κατ’ αρχήν υποχρέωση της Ελλάδας να αποπληρώσει τα χρέη μέχρι τελευταίας δεκάρας.»
Σταθερότητα και επενδύσεις
Για τον αναλυτή της SZ του Μονάχου την κατάσταση της Ελλάδας μπορεί να αντιληφθεί κανείς αν προσέξει την κατάσταση των τραπεζών της: Η θέση τους είναι δραματική, ωστόσο υπάρχουν δυνατότητες μιας στροφής προς το καλύτερο.
Ακόμα και διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν ότι η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών έχει βελτιωθεί αισθητά, κυρίως όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίησή τους αλλά και την κερδοφορία. Μόνο που τα όποια κέρδη αφανίζονται στις τρύπες των μη εξυπηρετούμενων δανείων, το ύψος των οποίων έφθασε στα τέλη του 2016 τα 106 δις ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος τους είναι τα περίφημα στεγαστικά δάνεια που κάποτε οι τράπεζες μοίραζαν αφειδώς. Για να καταφέρουν οι τράπεζες να αποτινάξουν σιγά-σιγά αυτό το βάρος η Ελλάδα χρειάζεται δύο πράγματα: πολιτική σταθερότητα, κυρίως χωρίς σκαμπανεβάσματα κάθε λίγο και λιγάκι, και ανάπτυξη, κυρίως στρατηγικές επενδύσεις από το εξωτερικό.