«Είναι καταπληκτικό που οι άνθρωποι αυτού του έθνους δεν καταλαβαίνουν τις τραπεζικές εργασίες και το νομισματικό σύστημά μας γιατί εάν τα καταλάβαιναν , θεωρώ πως θα υπήρχε μια επανάσταση πριν καν ακόμα το ξημέρωμα της αυριανής μέρας.»
– Henry Ford
Αυτό το απόσπασμα, που αποδίδεται στη Ford από το Charles Binderup, αποκαλύπτει την πιό θεμελιώδη πραγματικότητα της ζωής στο μοντέρνο κόσμο. Ότι κυβερνάται από ένα οικονομικό σύστημα που δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιο σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη του. Στην πραγματικότητα, εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία του πληθυσμού προς όφελος λίγων. Αυτή, φυσικά, είναι η φύση των ανθρώπινων υποθέσεων για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας.Εντούτοις, θεωρήθηκε ότι η κατάργηση της μοναρχίας και της ολιγαρχίας στα περισσότερα σύγχρονα κράτη του κόσμου, και η βαθμιαία υιοθέτηση της δημοκρατίας κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο αιώνων, θα οδηγούσαν στη μείωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.
Η προσπάθεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του , σημείωσε μεγάλη πρόοδο σε κάθε επίπεδο. Οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν, η διάκριση φύλων και φυλών μειώθηκαν αρκετά, η ελευθερία έκφρασης και λόγου σταθεροποιηθηκαν και το μέλλον φάνηκε φωτεινότερο.Με την πτώση του “σιδηρούν παραπετάσματος” των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο αναπτυγμένος κόσμος θεώρησε ότι κατευθυνόμαστε προς μια νέα εποχή ειρήνης και ανάπτυξης. Όπως ξέρουμε τώρα, αυτός ήταν πολύ μακριά από την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ενώ η οικονομία έχει διεθνοποιηθεί σε μια πρωτοφανή έκταση, ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών, νομικών, εθνικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών και ορίων έχουν καταστήσει μια συγκρίσιμη πρόοδο αδύνατη σε ένα διοικητικό επίπεδο.
Πάρτε την ΕΕ παραδείγματος χάριν. Η νομισματική ένωση επιτεύχθηκε προτού να μπορέσεινα επιτευχθεί οποιοδήποτε είδος σημαντικής συναίνεσης στον τρόπο με τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να γίνει μια ενιαία οντότητα πολιτικά, κοινωνικά και, κατ’επέκταση, πολιτιστικά.
Και δεδομένου ότι, όπως είναι γνωστό, τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να κινείται, υπάρχουν άνθρωποι και εταιρίες τώρα με τα μέσα και τη δύναμη ακόμα και ολόκληρων κρατών που μπορούν να κινηθούν ελεύθερα σε ένα οικονομικό επίπεδο με πολύ λίγο έλεγχο.
Σκεφτείτε το κάπως έτσι : εάν οι άνθρωποι διαδραματίζουν το ρόλο ενός βασιλιά, κατόπιν οι τράπεζες, οι εταιρίες και οι πλούσιοι είναι οι βαρώνοι.Και αυτοί οι βαρώνοι μπορούν τώρα να ενεργούν όπως τους ευχαριστεί χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν λογαριασμό στο στέμμα.Επειδή ο βασιλιάς εξαρτάται από τους για να κρατήσει το ταμείο του γεμάτο και επειδή δεν έχει κανέναν αποτελεσματικό τρόπο να τους ελέγξει.Εάν ένας βασιλιάς δεν έχει καμία πραγματική δύναμη, κατόπιν δεν μιλάμε πλέον για μια μοναρχία.Και εάν ο «βασιλιάς» είναι πραγματικά οι άνθρωποι και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία πραγματική δύναμη, κατόπιν δεν μιλάμε πλέον για μια δημοκρατία. Η αυγή του 21ου αιώνα έφερε την υπόσχεση της ανάπτυξης, ίσες ευκαιρίες για όλες, και έναν πλούτο των αγαθών και των υπηρεσιών, όλη την ευγένεια της «ελεύθερης αγοράς».
Δυστυχώς, αυτές οι ελπίδες εξανεμίστηκαν γρήγορα από το φάσμα μιας οικονομικής κρίσης χωρίς προφανές τέλος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία κρίση.Ή μάλλον, δεν θα υπήρχε καμία κρίση εάν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είχε εξοπλιστεί με τα κατάλληλα μέτρα προστασίας ενάντια στην απάτη, την κακή χρήση και την εκμετάλλευση.Ή, αρκετά απλά, εάν ήταν δίκαιο και βιώσιμο. Αλλά αυτός θα συνεπαγόταν περισσότερο κυβερνητικό έλεγχο και εκείνος ο όρος είναι μόνο αρκετός να στείλει οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερο στα κάγκελα να κραυγάζει.Επειδή η «ελεύθερη αγορά μπορεί να ρυθμιστεί». Μόνο που δεν μπορεί.Είναι σαν να σκεφτείτε ότι μπορείτε να βάλετε δύο φυλακισμένους , καταδικασμένους σε θάνατο, σε ένα κλουβί για να παλέψουν για τις ζωές τους και να περιμένετε να μονομαχήσουν με σεβασμό στο fair play.Δεν θα το κάνουν. Θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε τέχνασμα για να κτυπήσουν τον αντίπαλό τους, ασχέτως κόστους.
Επιπλέον, μια εταιρία θα κάνει οτιδήποτε μπορεί προκειμένου να αυξηθεί το πλεονέκτημά της πέρα από τον ανταγωνισμό. Εάν οι πελάτες ή οι υπάλληλοί του βλάπτονται στη διαδικασία, δεν τρέχει μια εφ’ όσον δεν αποδεικνύεται ποτέ ή δεν ανιχνεύεται.Κάτω του μετρίου εξοπλισμός, διαδικασίες και υλικά, αποτρόπαιες συνθήκες εργασίας και πρακτικές , νομικά παραθυράκια και τεχνάσματα, κυριολεκτικά όλα θα χρησιμοποιηθούν στη μάχη. Δεν το κάνουν όλες οι εταιρείες, αλλά όταν οι περισσότεροι «παίκτες» το κάνουν αποκτούν το πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό και αυτό οδηγεί τις υπόλοιπες είτε εκτός ανταγωνισμού είτε μέσα στο ίδιο το βρώμικο παιχνίδι.
Οι τράπεζες δεν αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.Μόλις καταστούν ένας από τους κύριους δομικούς στυλοβάτες οποιασδήποτε οικονομίας, λειτουργούν απλώς και ανοιχτά για το κέρδος τους,με οποιαδήποτε σκέψη της προώθησης της βιώσιμης αύξησης να παραμερίζεται στη…γαλαρία ή να εξοστρακίζεται εκτός συστήματος. Γίνεται εύκολα κατανοητό πως εάν μια ακμάζουσα χώρα όπως η Ισλανδία μπορεί να καταστραφεί οικονομικά από τις τράπεζές της, κατόπιν αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Αυτό ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της Ισλανδίας που έκλεισαν τα μάτια στις απίστευτα ανεύθυνες συναλλαγές μιας χούφτας των ανθρώπων.Εντούτοις, η πρώτη πράξη δεν ήταν να συλλάβουν τους καθ’ύλην υπεύθυνους, αλλά να δώσουν το λογαριασμό στον πληθυσμό της Ισλανδίας, σαν ήταν ο κόσμος ο κυρίως υπεύθυνος.
Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι καλούνται να πάρουν την βάρος του κόστους για την απίστευτη κακοδιαχείριση εκ μέρους των τραπεζιτών και των διεφθαρμένων πολιτικών, ακόμη και άλλων χώρων, στο όνομα της αποφυγής της εμβάθυνσης μιας κρίσης που, κατά γενική ομολογία, είναι ένα απύθμενο πηγάδι.Η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ επειδή προσπαθούμε να μεταχειριστούμε τα συμπτώματα, ενώ οι πρωταρχικές αιτίες παραμένουν ανέγγιχτες.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται σταθερά, θα υπάρχουν ολοένα και λιγότερες δουλειές , τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αίμα , θα εξαφανιστούν.Αυτό έχει συμβεί για 2,5 χρόνια στην Ελλάδα και στις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης.Η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της συνολικής κατάρρευσης, κοινωνικά και οικονομικά, το νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται σε άνοδο και η τρόικα απαιτεί ακόμα περισσότερες περικοπές και «μεταρρυθμίσεις» που θα είναι ακόμα περισσότερο καταστρεπτικές.
Αλλά αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει με την Ελλάδα.Αυτό το σύστημα που κλωτσά τους ανθρώπους από τα σπίτια τους, τις εργασίες τους και τους στερεί το μέλλοντους , το οποίο στέλνει τους νέους στο εξωτερικό ως μετανάστες και που έχει αντικαταστήσει τα συνταγματικά δικαιώματα με τα βίαια επιβεβλημένα μέτρα λιτότητας θα απλωθεί.Μόλιςοι λαοί της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών των “pigs” αναγκαστούν να εργαστούν για τις αμοιβές συγκρίσιμες με εκείνους της Κίνας ή λιμοκτονήσουν , πού νομίζετε οτί θα εδράσουν την παραγώγη τους οι περισσότερες εταιρίες στην Ευρώπη ; Και τι θα συμβεί στο δικό τους εργατικό δυναμικό;
Ο φασισμός φορά τώρα ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, φορά ένα κοστούμι και φέρνει μια ταμπέλα. Μπορείτε να το αποκαλέσετε «αυστηρότητα», «μεταρρυθμίσεις», «ελεύθερη αγορά», η «οικονομικός ορθολογισμός» ή όπως αλλιώς θέλετε.
Eγώ το ονομάζω Finanscism.