Στην Ελλάδα μπορεί να στρέψει το ενδιαφέρον της η Μόσχα για να διατηρήσει την ναυτική παρουσία της στην Μεσόγειο μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία, επισημαίνει άρθρο του Ίαν Μπρέμερ στους Financial Times. O αρθρογράφος εκτιμά ότι η προοπτική ρωσικών επενδύσεων στην Ελλάδα μπορεί, μακροπρόθεσμα, να οδηγήσει τη χώρα μακριά από την ΕΕ και στην «αγκαλιά» της Ρωσίας.

Ο αρθρογράφος ξεκινά την ανάλυσή του διερωτώμενος για ποιο λόγο η Ρωσία δείχνει τέτοια επιμονή στον να υπερασπίζεται τον Bashar al Assad, εμποδίζοντας λχ προσπάθειες που έχουν καταβληθεί στα πλαίσια των Ηνωμένων Εθνών για την περαιτέρω απομόνωση του συριακού καθεστώτος.

Αποδίδει δε ο ίδιος στη συνέχεια, αυτή τη στάση της Ρωσίας στο γεγονός ότι για τη Ρωσία έχει μεγάλη στρατηγική σημασία η διατήρηση της πρόσβασης στα λιμάνια της Μεσογείου: Έχει επενδύσει πολλά στη χρήση της Λατάκειας ως βάση υποβρυχίων και είναι προφανές ότι οι Ρώσοι ανησυχούν ότι ένα χάσουν τον Assad, αυτό θα σήμαινε απώλεια αυτών των πολύτιμων λιμανιών της Μεσογείου.

Έχουν δίκιο, διερωτάται – για να απαντήσει ο ίδιος – ότι αυτό, θα το μάθουμε σύντομα. Ο αρθρογράφος εκφράζει την πεποίθησή του ότι οι μέρες του Άσαντ είναι μετρημένες και σημειώνει ότι η επόμενη κυβέρνηση της Συρίας ενδέχεται να είναι λιγότερο θετικά διακείμενη απέναντι στη Ρωσία. Άρα – είναι το επόμενο βήμα του συλλογισμού του – πού μπορεί η Ρωσία να στρέψει το βλέμμα της προκειμένου να διατηρήσει τις ναυτικές της βάσεις στη Μεσόγειο; Μήπως στην Ελλάδα;

Όπως θα έχετε ίσως ακούσει η Ελλάδα χρειάζεται απελπιστικά μία αξιόπιστη και μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων, συνεχίζει. Οι Έλληνες αναρωτιούνται πώς θα επιστρέψουν στην ανάπτυξη, την ώρα που επιβάλλεται λιτότητα υπό τις οδηγίες των Βρυξελλών ενώ οι απέξω αναρωτιούνται τι μπορεί η Ελλάδα να έχει για πούλημα.

Και συνεχίζει:
Την ώρα που οι επενδυτές της Δύσης αποσύρονται, οι κρατικές ρωσικές και κινέζικες εταιρείες αναζητούν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Η Cosco έχει ήδη εξασφαλίσει τη διαχείριση του λιμανιού του Πειραιά για τα επόμενα 35 χρόνια, ενώ ακούγεται ότι ρωσική Gazprom έχει το βλέμμα της στην ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ.

Μία συμφωνία διάρκειας 30 ή 50 ετών που θα έδινε στη Ρωσία ναυτικά δικαιώματα στο λιμάνι του Πειραιά, θα μπορούσε να είναι σημαντική και για τις δύο πλευρές, διότι με τον καιρό, μία τέτοια συμφωνία θα μπορούσε να αποφέρει στην ελληνική κυβέρνηση έως και 200 δις δολάρια.

Για τον Λουκά Παπαδήμο και την τεχνοκρατική κυβέρνησή του είναι «αδύνατο» να προχωρήσει μία τέτοια συμφωνία, εν μέρει διότι οι σύμμαχοι της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα είχαν σθεναρές αντιρρήσεις. Ένας όμως κυβερνητικός συνασπισμός στο μέλλον υπό την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και κάτω από τεράστια λαϊκιστική πίεση να εξασφαλίσει χρήματα και να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αυτό είναι άλλο θέμα…

Ο αρθρογράφος συνεχίζει με την παρατήρηση ότι η μη ανταγωνιστική Ελλάδα μπορεί να έχει μεγαλύτερη οικονομική ευελιξία (και επιρροή) από ότι αναγνωρίζουν μέχρι σήμερα οι εταίροι της με τους οποίους διαπραγματεύεται:
Εάν δε σε κάποια στιγμή, ένας συνδυασμός ελληνικής δυσαρέσκειας και ευρωπαϊκών απαιτήσεων οδηγούσε την Ελλάδα εκτός ευρώ, το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν αντιμέτωπο με έναν νέο γύρο εχθρότητας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Και καταλήγει επισημαίνοντας:
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να παραμείνει στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν μεγάλα μέσα επιρροής: Η Ελλάδα μόλις έλαβε περίπου 130 δις ευρώ για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα έχουν στα χέρια τους τα 2/3 του ελληνικού χρέους, ενώ η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ εξασφαλίζει άλλα οφέλη. Αυτός είναι ο λόγος που είναι μάλλον απίθανο η Ελλάδα να εγκαταλείψει σύντομα την ΕΕ.

Όμως με τον καιρό, τα αποτελέσματα της λιτότητας στην ελληνική οικονομία και η δυσαρέσκεια απέναντι στη Γερμανία και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα μπορούσαν να αλλάξουν τους όρους αυτής της συζήτησης, μέσα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ευρώπη πρέπει να προσέχει. Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει αλεξίπτωτο, με τον καιρό όμως μπορεί να έχει περισσότερες εναλλακτικές από ότι νομίζουμε.