Της Εβελίνας Χατζηδάκη
Τέλειωσε και αυτή η επέτειος όπως ήταν αναμενόμενο να τελειώσει. Με ρεσιτάλ επιθετικών δημοσιευμάτων που ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν την «πραγματική ιστορία» «την ιστορία που μας κρύβουν» κ.λ.π Κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών η ανακάλυψη πληθώρας λαθών στη γνωστή εκδοχή της ελληνικής ιστορίας ειδικά στην ιστορία της επανάστασης του 21 που είναι αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο με σκοπό που δεν μπορεί πια να κρυφτεί παρά από αόμματους έστω κι αν δεν το γνωρίζουν αυτοί που ανακαλύπτουν τώρα τις αλήθειες ή «αλήθειες», σκοπός που είναι η αποδόμηση της «εθνοκεντρικής αντίληψης της ιστορίας» την οποία αποφάσισαν σε απανωτές διασκέψεις άτυπες αλλά και επίσημες (όπως αυτή της Πράγας του 2008 για την αναμόρφωση των σχολικών εγχειριδίων) στην Ε.Ε. προβάλλοντας σαν κίνητρο τη «συμφιλίωση των λαών» και καλύπτοντας έτσι όλους τους εισβολείς , κατακτητές και αποικιοκράτες των οποίων τα έργα και ημέρες απαλύνονται με τρόπο υβριστικό για τη μνήμη των λαών.
Βγάζει μάτι σε όλα αυτά τα δημοσιεύματα η πιστή εφαρμογή τής από τα επάνω ντιρεκτίβας κατά την οποία στην αποτίμηση των ιστορικών γεγονότων δεν πρέπει να γίνεται ο παραμικρός διαχωρισμός ανάμεσα σε επιτιθέμενους και υπερασπιστές του τόπου τους, σε εισβολείς, σε κατακτητές και αποικιοκράτες και στους λαούς που ξεσηκώνονται για την ελευθερία τους. Όλοι αυτόί εξετάζονται με βάση κάποιους κανόνες που τώρα έχουν θεσπιστεί ως δίκαιο του πολέμου, αγνοώντας εντελώς και τις συνθήκες και την ψυχοσύνθεση άλλων εποχών και την οργή των υπόδουλων λαών με γελοία απαίτηση να θεωρούν ότι παρεκκλίνουν όσοι δεν τηρούσαν το σαβουάρ-βιβρ του πολέμου εντελώς ανεξάρτητα από το αν ήταν κατακτητές ή υπόδουλοι.
Παράλληλα, με την προσπάθεια αποδόμησης της συγκεκριμένης επανάστασης στο στόχαστρο μπαίνει η ίδια η ιδέα της επανάστασης όπως αναφέρεται σε κείμενο που επίσης υιοθετήθηκε στη Διάσκεψη της Πράγας του 2008 για την αναμόρφωση των σχολικών εγχειριδίων με στόχο η νέα γραφή της ιστορίας θα πρέπει να αποσκοπεί «στην καταπολέμηση του πολιτικού ριζοσπαστισμού και των ολοκληρωτικών ιδεολογιών». Ο πραγματικός τελικός στόχος είναι βέβαια, με την κατάργηση της εθνοκεντρικής αντίληψης της ιστορίας η κατάργηση των ίδιων των εθνών που την έχουν σαν αναφορά, διαδικασία ιδιαίτερα προχωρημένη ήδη στη δικιά μας χώρα.
Η αποδόμηση της ιστορίας είναι τελικά η δεύτερη φάση της κατάργησης εθνών (ξεκινώντας από τα γνωστά πειραματόζωα) που συμπληρώνει την πρώτη φάση, αυτή που έχει ήδη συντελεστεί, την υποδούλωση μέσω του χρέους και βαθμιαία μεταβίβαση όλων των οικονομικών λειτουργιών από το εθνικό επίπεδο σε υπερεθνικά όργανα. Ίσως γιατί αυτοί εκεί πάνω μπορεί να είναι οικονομικοί δολοφόνοι, βλάκες όμως δεν εί ναι και ξέρουν πολύ καλά το ρόλο που παίζει η ιστορία στη διαμόρφωση των συνειδήσεων και τι σημείο αναφοράς θα μπορούσε να γίνει για έναν λαό που υποδουλώνεται.
Δε θα προχωρήσω στο κατά πόσο έχουν βάση οι βαρύγδουπες αναλύσεις που παρουσιάστηκαν γιατί το κύρος τους δεν το απόκτησαν από καμιά τέτοια βάση αλλά από τον τρόπο που παρουσιάστηκαν σα νεωτερικές και αντιεθνικιστικές από τη στρατιά των διανοουμένων που έχει μπει κανονικά στην υπηρεσία των παγκοσμιοποιητικών σχεδίων και σαν αντιεθνικιστικές ότι θα είναι σίγουρα οι επιστημονικά τεκμηριωμένες ποντάροντας βέβαια ότι απευθύνονται σε ένα ακροατήριο που δεν θα έχει τη δυνατότητα να απορρίψει τους ισχυρισμούς τους.
Είναι θλιβερό βέβαια ότι οι στόχοι τους οποίους βάζουν και προωθούν τα διάφορα όργανα των Διευθυντηρίων της παγκοσμιοποιητικής ελίτ να βλέπουμε να προωθούνται και μάλιστα με έναν ιεραποστολικό φανατισμό από άτομα που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτά τα Διευθυντήρια (στη μεγάλη πλειοψηφία τους τουλάχιστον )αλλά πέίστηκαν ότι έτσι είναι για να το λένε τόσο «έγκυρα» πρόσωπα και ότι έτσι προωθούν τον διεθνισμό χωρίς καν να αναρωτηθούν τι ζόρι είναι αυτό που έπιασε μαζικά και ταυτόχρονα τόσους πολλούς να απομυθοποιηθεί το 21. Έχουν τέτοια αφέλεια που να μην καταλαβαινουν ότι προσβάλλοντας τη μνήμη των αγώνων δεν προωθούν καμιά συμφιλίωση των λαών όπως τους λένε αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Δυσκολεύομαι να το πιστεύσω.