Του Μιχάλη Γ. Κελαϊδή
Από την αρχαιότητα στην Ελλάδα έως τις μέρες μας σχεδόν τα ίδια γεγονότα συμβαίνουν. Το μόνο που αλλάζει ειναι ο τρόπος και τα πρόσωπα. Οι πολιτικές συγκρούσεις, οι εξορίες πολιτικών και στρατιωτικών, φιλοσόφων και ηρώων, οι δολοφονίες ικανών και μη για την εξουσία, οι πολέμοι μεταξύ κρατών – πόλεων μια παγιωμένη τακτική ενάντια στα θετικά που έχει προσφέρει αυτός ο λαός στην ανθρωπότητα.
Η εικόνα προ της Επανάστασης του 1821 δεν διέφερε πολύ από την αρχαία Ελλάδα. Και τότε όπως σήμερα υπήρχε η οικονομική ολιγαρχία. Οι έχοντες και οι κατέχοντες, οι αντιπρόσωποι του Σουλτάνου, οι προσκυνημένοι. Αυτοί που οι μωαμεθανοί ονόμαζαν κοτζαμπάσηδες, δηλαδή κοινοτάρχες και που οι εξαθλιωμένοι ραγιάδες ονόμαζαν Οθωμανούς χριστιανούς ή Τούρκους χριστιανούς. Ντύνονταν και συμπεριφέρονταν σαν αφεντικά. Εισέπρατταν τους φόρους για τα αφεντικά τους και φυσικά κρατώντας το μερίδιό τους για να ζουν καλά και για να διατηρούν τους προσωπικούς τους στρατούς, που αποτελούνταν από ένοπλους μπράβους, όπου τρομοκρατούσαν τους κακόμοιρους χωρικούς.
Οι πιο «τρανοί» και ισχυροί ήταν οι Μωραϊτες χάριν στους βεκίληδες. Οι βεκίληδες ήταν άτομα που η Πύλη κρατούσε ομήρους για πάσαν αντίσταση. Επειδή ήταν άτομα ελεγχόμενα από τους προύχοντες σιγά-σιγά απέκτησαν διασυνδέσεις με την κεντρική εξουσία και μεγάλα πλούτη, δημιουργούσαν τα «τζάκια» όπου ακόμα και σήμερα επιβιώνουν. Αυτή η μερίδα των ανθρώπων ποτέ δεν ήταν με το μέρος των οπλαρχηγών και του λαού οταν αυτοί επαναστάτησαν. Είχαν τη βόλεψη τους, την εξουσία, τα πλούτη. Ο γάλλος πρόξενος, τότε, έγραψε: «Οταν οι Κοτζαμπάσηδες μιλάνε για ελευθερίες δεν εννοούν να καλυτερέψει η θέση του λαού, αλλά για να μπουν οι ίδιοι στη θέση των Τούρκων».
Όταν ο Δημ.Υψηλάντης ως αντιπρόσωπος της Φιλικής Εταιρίας ερχεται για ν’ αναλάβει την ηγεσία της επανάστασης, κάνουν τα πάντα για να τον διώξουν, οι κοτζαμπάσηδες με τους φίλους τους Φαναριώτες και την εκκλησία.
Ο δημοκρατικός τρόπος διακυβέρνησης που προτείνει ο πρίγκηπας Υψηλάντης δεν τους βρίσκει σύμφωνους. Στρέφονται εναντίον του και εκείνος σώζεται χάρη στο Κολοκοτρώνη. Φεύγει ο Υψηλάντης αηδιασμένος, απογοητευμένος και πικραμένος, απ’ αυτούς που για να βοηθήσει να ζουν ελεύθεροι, θυσίασε την προσωπική του καριέρα.
Και να ήταν μόνο αυτο! Σε λίγο άφησαν την επανάσταση και σκοτώνονταν μεταξύ τους, δίνοντας τόπο στον Ιμπραήμ ν’ ανακαταλάβει τα ελευθερωμένα εδάφη. Η επανάσταση τότε σώθηκε από το Κολοκοτρώνη.
Αργότερα όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας ηγείτο για να φτιάξει ένα ανεξάρτητο κράτος με δημοκρατικούς θεσμούς και έχοντας σαν βάση του την αρχαία Ελλάδα αλλά με μια κρατική εξουσία διαλύοντας τα τοπικά καπετανάτα, τους εξαγριώνει, καθώς ήθελαν να εισπράττουν ακόμα τους φόρους και να διατηρούν στρατό. Αποτέλεσμα, να τον δολοφονήσουν.
Βλέπουμε λοιπόν και σε αυτή την ιστορική – χρονική περίοδο το προσωπικό συμφέρον να αντιτίθεται στο συμφέρον της πατρίδας, αγνοώντας οτι είναι καλό για την πατρίδα, είναι καλό και για το λαό.
Σήμερα το σκηνικό είναι διαφορετικό ως προς τους τίτλους. Βασιλεύει το πολιτικό νταβατζιλίκι, οι κομπίνες, τα ναρκωτικά, το παρεμπόριο, η μαύρη εργασία, οι μίζες, το μαύρο χρήμα, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, κατά πλειοψηφία, οι χρηματοδοτούμενες Μ.Κ.Ο, οι «καρέκλες» και μια Βουλή να συντηρεί αυτή την βαρβαρότητα σε βάρος του σύγχρονου ραγιά.
– Και η λύση θα μου έλεγε κάποιος, ποια είναι;
Ίσως εάν αποκτήσει κανείς πολιτική συνείδηση και να υψώσουμε το προσωπικό μας ανάστημα. Μήπως εκεί που πρέπει να σεβόμαστε προσκυνάμε; Μήπως εκεί που δικαιούμαστε αντί να ζητάμε ζητιανεύουμε; Μήπως εκεί που οφείλουμε αντί να δίνουμε σφετεριζόμαστε ή εγκρίνουμε τα κατακριτά και κατακρίνουμε τα έγκριτα;
