Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Ο κόσμος μας κατευθύνεται σε μία παγκοσμιοποιημένη νέα κοινωνία στην οποία ο καθένας θα έχει το ρόλο του. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν μια παγκόσμια βάση δεδομένων. Ένα νέο ληξιαρχείο στο οποίο καταγράφονται και καταχωρούνται άνθρωποι, από την πρώτη στιγμή της γέννησής τους, χωρίς τη θέλησή τους, έτσι επειδή “πρέπει”. Οι χώρες προχωράνε σε ενοποιήσεις, είτε θεσμικές, είτε οικονομικές, είτε πολιτικές, και στις περισσότερες περιπτώσεις με απουσία του ντόπιου πληθυσμού.
Ο βασικός στόχος των δυσβάσταχτων μέτρων και της λεηλασίας της χώρας μας είναι ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα, με ανθρώπους εγκλωβισμένους δια παντός.
Ο καπιταλισμός με την ελεύθερη αγορά του, που τόσο μας πολυδιαφημίζουν όλα αυτά τελευταία 5 χρόνια, είναι ένα άψυχο και άκαρδο σύστημα που “πνέει τα λοίσθια”.
Εδώ και 5 χρόνια ακούμε την ίδια μονότονη επωδό περί σωτηρίας της πατρίδας και όσοι δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτή η σωτηρία, τη νοιώθουμε πολύ καλά στο πετσί μας μιας και οι πάμπολλοι σωτήρες, επιμένουν να τη σώζουν. Αυτό που δεν μας είπαν, είναι πια σχέση μπορούν να έχουν οι διεθνείς τοκογλύφοι με την σωτηρία της πατρίδας. Με ποία λογική μπορεί να σωθεί κάποιος αν του έχουν αρπάξει τα πάντα και μάλιστα στερώντας του το δικαίωμα της εργασίας;
Το σλόγκαν των τραπεζιτικών διαφημίσεων “το κεραμίδι πάνω στο κεφάλι μας” ρίζωσε από πολύ παλιά στο μυαλό κάθε έλληνα. Η απόκτηση ενός σπιτιού θεωρήθηκε πρωτεύουσα επιδίωξη και στόχο για τον καθένα μας, ενώ το όνειρο άρχισε να αποκτά σάρκα και οστά, περίπου το 1960.
Παράλληλα με την απόκτηση ενός σπιτιού, αποδράσαμε από τα φοβικά μετακατοχικά σύνδρομα που χρησιμοποίησε το πολιτικό κατεστημένο. “Μακριά από του κομμουνιστές γιατί όταν έρθουν θα μας πάρουν τα σπίτια” ήταν τότε το βασικό προεκλογικό σύνθημα του συστήματος που νέμεται την εξουσία τα τελευταία 5ο χρόνια. Είναι γεγονός πάντως πως αυτό το σύνθημα βρήκε γόνιμο έδαφος ανάμεσά μας, αφού τους πιστέψαμε, και τους διατηρήσαμε στην εξουσία, δίκην ηγεμόνων.
Στα επόμενα χρόνια, οι τράπεζες μας παρότρυναν με κάθε τρόπο να αποκτήσουμε σπίτι περισσότερα του ενός, διότι ήταν λέει “η επένδυση” αλλά και εξοχικό στη θάλασσα. Αρκετοί τις εκμεταλλεύτηκαν και βολεύτηκαν, αλλά και πάρα πολλοί ακόμη δανείστηκαν υπέρ το δέον, νομίζοντας πως το σύστημα εξουσίας που στήριζαν θα ήταν παντοτινό.
Σήμερα στο όνομα της κρίσης μας παίρνουν τα πάντα. Σπίτια, λεφτά, όλα γίνονται βορά των δανειστών μας. Αυτά που δουλέψαμε, αλλά και αυτά που κληρονομήσαμε. Και εμείς έκπληκτοι, αδυνατούμε να πιστέψουμε πως αυτά δεν είναι όνειρο, αλλά η τραγική πραγματικότητα.
Και εμείς τι κάνουμε όλοι εμείς; Παρακολουθούμε έκπληκτοι και σαστισμένοι, ανίκανοι να αρθρώσουμε έστω μία λέξη. Βλέπουμε την αναλγησία, την απανθρωπιά, προσπερνάμε, υποτασσόμενοι στους αριθμούς, στα εργαλεία που φτιάχτηκαν να διευκολύνου τον άνθρωπο, αλλά τελικά αναγορεύθηκαν σε σκοπό της ζωής μας.
Εμείς, όμως δεν φανταστήκαμε έτσι την Ευρώπη. Την θεωρήσαμε σαν την δική μας κοινότητα, την οικογένεια του αλληλοσεβασμού, τη αλληλεγγύης, της άμιλλας, της ανθρωπιάς και όχι των αριθμών, των τοκογλυφικών συμφερόντων. Τελικά όπως απεδείχθη κάναμε λάθος…
