Του Στέλιου Κούλογλου
Mε τις πράξεις και κυρίως τις παραλείψεις του έδειχνε ότι φλερτάρει με την ιδέα, αλλά με την έκδοση του βιβλίου το αποφάσισε: Ο πρόεδρος Ολάντ αυτοκτόνησε πολιτικά.
Τα όσα περιέχονται στο βιβλίο που -ορθώς- έχει τίτλο «Αυτά που δε λέει ένας πρόεδρος»προκάλεσανκύματα ιλαροτραγωδίας στη Γαλλία. Στενές συνεργάτες του τα αποδοκίμασαν ή κράτησαν αποστάσεις, η δεξιά αντιπολίτευση είδε το βιβλίο ως απόδειξη του εκφυλισμού, της «πασοκοποίησης» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ για τους πολίτες ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι είχαν ψηφίσει λάθος: το 80% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι τα όσα γράφονται δεν αξίζουν σε ένα Γάλλο πρόεδρο.
Από το περιβόλι των εκμυστηρεύσεων του Γάλλου προέδρου στους δύο δημοσιογράφους της Le Monde που τις κατέγραψαν στο βιβλίο, δεν ξέρει τι να διαλέξει κανείς. Tην κριτική του για τον «ντουρασέλ, μικρό Ντε Γκωλ» προκάτοχο του Σαρκοζί, που είναι υπερκινητικός, «γεμάτος ευτέλεια, χυδαιότητα και κυνισμό»; Την αποστροφή του για τους «απάτριδες» ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ομάδας «που δεν έχουν καθόλου αξίες… και χρειάζονται γυμναστική στον εγκέφαλο»; (τους οποίους όμως είχε συναντήσει στο Ελυζέ για να τους συγχαρεί). Για να μην προσθέσει κανείς τις θέσεις του για τους μετανάστες («νομίζω ότι υπάρχουν πολλές αφίξεις, δεν έπρεπε να είναι εδώ») ή τους «δειλούς Γάλλους δικαστές», αναφορά που προκάλεσε την εξέγερση του δικαστικού σώματος.
Η μήπως τις εξομολογήσεις για τις ερωτικές του περιπέτειες και την τωρινή του σχέση με την ηθοποιό Ζυλί Γκαγέτ, που υποφέρει επειδή δεν την κάνει επισήμως πρώτη κυρία, για την οποία χώρισε με την δημοσιογράφο Βαλερί Τριεβελέρ, που έχει «μια εμμονή» με την πρώην σύζυγο του Σεγκολέν Ρουαγιάλ; Στις πάνω από 60 συνεντεύξεις (άραγε κάνει άλλη δουλειά;) που έδωσε στους δύο συγγραφείς – δημοσιογράφους, η αποκάλυψη για τον Πούτιν και τις δραχμές που του είχε ζητήσει να τυπώσει η Ελλάδα είναι το μικρότερο κακό. (Αν και δεν αποκλείεται κάποιος από την ελληνική πλευρά-ονόματα δε λέμε αλλά σίγουρα δεν ήταν ο Τσίπρας- να είχε βολιδοσκοπήσει τη ρωσική κυβέρνηση).
Είτε κατέβει είτε όχι στις προεδρικές εκλογές του 2017, το πτώμα του Ολάντ, μετά και την επίσημη πολιτική του αυτοκτονία, δεν έχει καμία τύχη να περάσει στο δεύτερο γύρο. Ομως παρά τα λάθη του και την πλήρη εγκατάλειψη των προεκλογικών του υποσχέσεων, ότι τάχα θα αντιμετώπιζε τη Μέρκελ και τις πολιτικές λιτότητας του Βερολίνου, ο Γάλλος πρόεδρος αποτελούσε για την ελληνική πλευρά ένα αξιόλογο, έστω και ευκαιριακό, σύμμαχο. Ο Φρανσουά Ολάντ έχει καλές σχέσεις και συμπαθεί τον Αλέξη Τσίπρα και είχε παίξει θετικό ρόλο στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις τον Ιούλιο του 2015.
Με τον Ρέντσι να αντιμετωπίζει επίσης σοβαρά προβλήματα και ένα δημοψήφισμα που ίσως χάσει και την αριστερή κυβέρνηση της Πορτογαλίας να εκβιάζεται από τις δικούς της δανειστές, η πιο αξιόλογη διεθνής πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, η συνεργασία των χωρών του Νότου, ίσως αρχίσει να μπάζει νερά. Και όταν απομένει κανείς να περιμένει από την μονίμως αναποφάσιστη καιροσκόπο Μέρκελ να τηρήσει τις συμφωνίες περί του ελληνικού προγράμματος, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
