Γράφει η Ασημίνα Ξηροτύρη – Αικατερινάρη
Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης
Η Δημοκρατική Αριστερά εξαρχής στα θέματα των αποκρατικοποιήσεων, και στην τρικομματική κυβέρνηση, έθεσε το θέμα ότι αυτές δεν πρέπει να γίνονται για δημοσιονομικούς και μόνο λόγους, αλλά πρέπει να εντάσσονται και να υπηρετούν τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της χώρας και σε κάθε περίπτωση πρέπει να διασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον.
Ειδικότερα για τους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας: ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), Ενέργειας (ΔΕΗ, δίκτυα) και των μεγάλων λιμένων (ΟΛΠ, ΟΛΘ κ.λπ.), καταψήφισε το σχετικό άρθρο για τη μεταφορά όλου του πακέτου των μετοχών των Οργανισμών αυτών στο ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση τους.
Επέμεινε στη δημιουργία Ανεξάρτητων Ρυθμιστικών Αρχών και κατεξοχήν επέμεινε στη διατήρηση των δικτύων τους υπό δημόσιο έλεγχο.
Στο πλαίσιο αυτό, για τα θέματα της ιδιωτικοποίησης-πώλησης των δικτύων της ΔΕΗ (του ΑΔΜΗΕ) όπως και για το σχέδιο διαμελισμού της ΔΕΗ κατήγγειλε ότι έλαβε γνώση ως εταίρος στην κυβέρνηση μετά το κλείσιμο της συμφωνίας με την Τρόικα. Και ανέδειξε το ζήτημα αυτό, όπως και τη διαφωνία της με τον εν λόγω σχεδιασμό, μεταξύ των βασικών λόγων της αποχώρησής της από την Κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, καταψήφισε το Νομοσχέδιο πώλησης δικτύων ενέργειας –του ΑΔΜΗΕ-, αναφέροντας μεταξύ των άλλων επιχειρημάτων ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει υιοθετήσει (ή εφαρμόσει) την πλήρη ιδιωτικοποίηση -πώληση- των δικτύων της ενέργειας.
Όσον αφορά το μείζον θέμα του Σχεδίου Νόμου που κατατέθηκε προς ψήφιση με τη μορφή του κατεπείγοντος στο 1ο θερινό τμήμα της Βουλής για τη δημιουργία της μικρής ΔΕΗ και την πώληση αυτής σε ιδιώτες (βάση απόφασης που είχε ληφθεί πριν ένα χρόνο από το Υπουργικό συμβούλιο της δικομματικής Κυβέρνησης), θεωρούμε ότι αυτός ο διαμελισμός της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας, η οποία παρέχει το πολύτιμο κοινωνικό αγαθό της ενέργειας, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τους καταναλωτές, αλλά εξυπηρετεί τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα στον χώρο της ενέργειας, ούτε και τον ανταγωνισμό αφού δεν αποδεικνύεται, το αντίθετο μάλλον, από την υπάρχουσα εμπειρία ότι μειώνονται με τέτοιες πρακτικές οι τιμές του ρεύματος. Ούτε βέβαια εξυπηρετεί την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας αφού αυτή έχει γίνει ήδη από μία σειρά νόμων και οι ιδιώτες ενώ έχουν πάρει άδειες ακόμη και για την εκμετάλλευση ορυχείων δεν επενδύουν, περιμένοντας ίσως να πάρουν μισοτιμής τις μονάδες της ΔΕΗ;
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε το βασικότερο, ότι η όλη διαδικασία διαμελισμού της ΔΕΗ δεν ανταποκρίνεται και δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου και τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού χώρου, όπως: μεγάλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που χρήζουν ειδικής στήριξης στην περίοδο της κρίσης, η αναγκαία δημόσια υποστήριξη και τιμολογιακή πολιτική για την ηλεκτροδότηση της εκτεταμένης νησιωτικής χώρας, η μεγάλη εξάρτηση της παραγωγής ΗΕ από το εθνικό κοίτασμα του λιγνίτη, αλλά και των τοπικών κοινωνιών, που δικαιούνται τα ανταποδοτικά οφέλη. Και το κρισιμότερο τα πολύτιμα υδροηλεκτρικά έργα τα οποία όμως είναι πολλαπλού σκοπού (ΗΕ, ύδρευση, άρδευση, κλπ) και είναι απαραίτητο για λόγους περιβαλλοντικούς και βιώσιμης ανάπτυξης να παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο.
Όσον αφορά τον τρόπο της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας στον ευρωπαϊκό χώρο, ως προς το θέμα αυτό λίγες χώρες (Ιταλία) έχουν υιοθετήσει αυτό το μοντέλο της απελευθέρωσης για τους Δημόσιους Οργανισμούς τους ή επιχειρήσεις ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ γενικότερα διαπιστώνεται η τάση επιστροφής των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας υπό δημόσιο έλεγχο.
Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε και στο σκεπτικό της υπό έκδοση απόφασης του ΣτΕ σύμφωνα με την οποία <δεν είναι αποδεκτή η ιδιωτικοποίηση δημόσιου αγαθού, η μεταβίβαση των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ, διότι είναι αντίθετη στα άρθρα 5 και 21 του Συντάγματος που επιβάλλουν τη μέριμνα του κράτους για την υγεία των πολιτών>