Ενα βροχερό πρωινό Κυριακής, όσο η γειτονιά του ακόμη κοιμάται, ο Μάνος Καπετανάκης ξεκινάει μέσα σε ένα μεταχειρισμένο Ford Fiesta δώδεκα ετών για τη δουλειά του. Είναι ειδικευόμενος θωρακοχειρουργός στο Αττικό Νοσοκομείο. Υστερα από πολυετείς σπουδές και εργασία στο εξωτερικό, δεν φανταζόταν ότι θα ακολουθούσε καθημερινά αυτό το δρομολόγιο. «Είναι περίεργο να γυρίζεις στην πατρίδα σου το 2011, σε περίοδο βαθιάς κρίσης», λέει. «Στο τηλέφωνο η μητέρα μου μού έλεγε: “Πού θα έρθεις, παιδί μου, στην Ελλάδα; Εδώ τα έχουν κάψει, τα έχουν καταστρέψει όλα”».
Αν και από τις Ο κύκλος της μετανάστευσης κράτησε για τον Μάνο Καπετανάκη πάνω από δύο δεκαετίες. Σε ηλικία 14 ετών έφυγε με την οικογένειά του από τα Χανιά για τις ΗΠΑ. Μετά το λύκειο σπούδασε Θαλάσσια Βιολογία και συνέχισε με Ιατρική στο Πανεπιστήμιο George Washington. Αφού έκανε ένα διάλειμμα για τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα και εργάστηκε για ένα χρόνο στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, έφυγε για το Imperial College του Λονδίνου, όπου πραγματοποίησε το μεταπτυχιακό του στη Χειρουργική. Παρέμεινε εκεί για την ειδικότητά του, ώσπου το 2011 αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ηταν η χρονιά που άνοιξε θέση ειδικότητας για τον ίδιο στην Αθήνα, καθώς μέχρι τότε, όπως λέει, η πατρίδα δεν του έδινε τη δυνατότητα να επιστρέψει.
«Σκεφτόμουν ότι θα το έκανα αργότερα, στην ηλικία των 50, έχοντας περισσότερες εμπειρίες στην πλάτη μου. Με έφαγε, όμως, το σαράκι της ξενιτιάς», λέει. «Είχα μεγάλο σπίτι, καλό μισθό, αλλά έφευγα το πρωί με μουντό καιρό και ψιλόβροχο που διαπερνούσε το κόκαλο και επέστρεφα βράδυ με πίσσα σκοτάδι σε ένα τεράστιο, αλλά άδειο σπίτι».
Στην Ελλάδα, η καθημερινότητά του αποδείχθηκε ιδιαίτερα απαιτητική. Προσλήφθηκε ως ειδικευόμενος στο Αττικό Νοσοκομείο και βοήθησε τον επίκουρο καθηγητή Ιατρικής Περικλή Τόμο στο στήσιμο της Θωρακοχειρουργικής Κλινικής εκ του μηδενός. Για τις ανάγκες της κλινικής χρειάζονταν τέσσερις ειδικευόμενοι. Για αρκετό καιρό, όμως, λόγω έλλειψης προσωπικού, ήταν διαθέσιμος μόνο ο κ. Καπετανάκης. Σε λιγότερο από εννέα μήνες μαζί με τον διευθυντή της κλινικής πραγματοποίησαν περισσότερα από 90 χειρουργεία και ζητούν να τους διατεθεί ακόμη ένας τετράκλινος θάλαμος, καθώς οι ανάγκες τους αυξάνονται συνεχώς. Οπως λέει, όμως, ο 39χρονος ειδικευόμενος, η εμπειρία που λαμβάνει πλάι στον διευθυντή της κλινικής –τον οποίο αποκαλεί «δάσκαλο»– τον αποζημιώνει.
«Κέρδισα σε εκπαίδευση. Η γνώση που μου παρέχεται είναι εφάμιλλη εκείνης στο εξωτερικό», τονίζει.
Η επιστροφή στην Ελλάδα, πάντως, του στοίχισε οικονομικά. Στο Λονδίνο έβγαζε 4.500 – 5.000 ευρώ τον μήνα, ενώ σήμερα ο μισθός του μαζί με επτά εφημερίες φτάνει τα 1.600 ευρώ – απολαβές αναντίστοιχες με τις εργατοώρες του, οι οποίες ξεπερνούν τις 70 ανά εβδομάδα. Εχει δεχθεί αρκετά e-mail από τη Μ. Βρετανία με δελεαστικές προσφορές για εργασία. Αφού το συζήτησε με τη σύζυγό του, αποφάσισε να τις αγνοήσει.
«Καθαρά για βιοποριστικούς λόγους ένα μεγάλο ποσοστό γιατρών φεύγει. Δεν τους κατηγορώ. Αυτή η επιλογή θα μπορούσε να είναι και δική μου εάν ήμουν σε κάποια άλλη κλινική», λέει. «Θεώρησα ότι έπρεπε να δώσω ευκαιρία στη νέα κλινική. Αξίζει να μείνεις στην Ελλάδα, να φτιάξεις κάτι καινούργιο, διαφορετικό, να δώσεις μάχη».
