Λυπήθηκε η Άννα Διαμαντοπούλου επειδή οι φοιτητές αντιδράσανε στην παρουσία της και οδήγησαν στην ματαίωση της εκδήλωσης της πρωτοβουλίας “Παιδεία 2015” στα Χανιά. Μίλησε για την αναγκαιότητα για διάλογο, για την καταπάτηση αυτού του δικαιώματός της από μία “μειοψηφία”.
Η Άννα εκπροσωπεί την πλειοψηφία που θέλει ένα πανεπιστήμιο “ανοικτό”. Λες και για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Παιδεία φταίει αυτή η “μειοψηφία”. Φταίει μία μειοψηφία που ατυχώς ή ευτυχώς, στα Χανιά, στο Πολυτεχνείο Κρήτης είναι πλειοψηφία. Μέσα και στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων ήταν φοιτητές. Επέλεξαν να μην κάνουν διάλογο πάνω στις πολιτικές που έχουν οδηγήσει στην καταστροφή την πλειοψηφία της νεολαίας αυτής της χώρας. Κι αυτό ενόχλησε.
Βλέπετε, οι ίδιοι λίγοι που συζητούν για την “Παιδεία” διαμόρφωσαν με τις πολιτικές τους μία πραγματικότητα όπου η ανεργία στους νέους είναι στο 50%. Τα παιδιά φεύγουν από τη χώρα. Μεταναστεύουν.
Φταίει άραγε αυτή η “μειοψηφία” που αντιδρά;
Δεν υπάρχουν δουλειές εδώ. Άλλοι πάλι δε μπορούν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Κάνουν δουλειές του ποδαριού και τα χρόνια περνούν. Τους λένε “αιώνιους φοιτητές”.
Φταίνε αυτοί για την κατάντια της χώρας;
Για ποια Παιδεία, λοιπόν, θέλουν να μιλήσουν;
Ποιος τους στέρησε το λόγο, άραγε τόσα χρόνια;
40 χρόνια δεν κυβερνούσαν;
40 χρόνια δεν όριζαν την πορεία του εκπαιδευτικού συστήματος;
40 χρόνια δεν είχαν το μονοπώλιο του λόγου;
Ακόμα και σήμερα, πάλι δε μονοπωλούν τον δημόσιο λόγο στα μέσα ενημέρωσης;
Ποιος λόγος, λοιπόν, τους στερήθηκε, όταν η κοινωνία είναι στα κάγκελα και κάποιοι έχουν το θράσσος ακόμα και σήμερα να κουνούν το δάκτυλο λες και τίποτα δεν έχει συμβεί εκεί έξω.
“Ποτέ δεν αποδέχθηκα τις λογικές της βίας”, είπε η Άννα Διαμαντοπούλου. Υπάρχει και η βία των πολιτικών, κ. Διαμαντοπούλου. Αυτές που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους στη μετανάστευση, χιλιάδες στην αυτοκτονία. Η βία την οποία ασκήσατε στην οποία οι πολίτες αντέδρασαν και σας έθεσαν στο περιθώριο της πολιτικής πραγματικότητας.
Γιατί, λοιπόν, τόση υποκρισία; Είστε πράγματι ενάντια στις λογικές της βίας;
Και ίσως η δημοκρατία να πρέπει να υπάρχει μόνο για τους χορτασμένους. Να μην ενοχλούν οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι πτωχευμένοι. Δεν είμαστε μακρυά από αυτό το σενάριο.
Δίχως δικαιοσύνη, όμως, δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Αυτό, η απαίτηση της δικαιοσύνης, δεν είναι φασισμός. Είναι καθήκον.
