Αυτό το δεδομένο αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα που διαμορφώνει η πανδημία στο νησί.
Η Κρήτη πριν 1 χρόνο είχε ανεργία μόλις 11,4%. Ήταν το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας μεταξύ όλων των περιφερειών της χώρας με το Αιγαίο να ακολουθείο με 13,8%. ενώ το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας η Ήπειρος – Δυτική Μακεδονία με ποσοστό 19,8%. Τώρα, η Κρήτη έχει ποσοστό ανεργίας 20,9%, σχεδόν 100% πάνω και είναι δεύτερη περιφέρεια σε ανεργία στη χώρα με το Αιγαίο να είναι πρώτο με το τρομακρικό 28,6%.
Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα σε περιοχές που δεν εξαρτώνται βαθιά από τον τουρισμό. Σε κάποιες, μάλιστα, η ανεργία έχει πέσει! Στην Αττική η ανεργία τον Ιούνη του 2020 έπεσε στο 14% από το 16,8%, όπως και στην Ήπειρο – Δυτική Μακεδονία όπου από το 19,8% έπεσε στο 18,4%.
Αν κάτι αποτυπώνουν αυτά τα στοιχεία είναι ότι η κρίση του κορωνοϊού επηρεάζει βαθύτατα τις περιοχές που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό. Αυτό είναι μία αντιστροφή της εικόνας που είδαμε κατά την προηγούμενη οικονομική κρίση. Τότε, ο τουρισμός αποτέλεσε σωσίβιο, που συντέλεσε ώστε η οικονομία του νησιού να μη βουλιάξει. Βεβαίως, και τότε καταγράφηκε μεγάλη αύξηση της ανεργίας και πτώση του βιωτικού επιπέδου, όμως σε σύγκριση με άλλες περιοχές της χώρας, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, στο νησί μας τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.
Τώρα όμως δε θα είναι έτσι. Τώρα, ο τουρισμός γίνεται βαρίδιο, που παίρνει μαζί του στο βαθύ ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας. Και χρειάζονται άμεσα μέτρα ώστε ο χειμώνας στο νησί να μην γίνει εξαιρετικά δύσκολος. Γιατί το τρομακτικό το στοιχείων είναι το εξής: Το 20,9% ανεργίας είναι μέσα στον Ιούνη, στην καρδιά του καλοκαιριού. Το χειμώνα όμως, ακόμα και αυτοί οι λιγότεροι που είχαν βρει δουλειά το καλοκαίρι θα είναι άνεργοι ενώ πολλοί παραπάνω αναμένεται να μείνουν χωρίς δουλειά λόγω της μειωμένης κυκλοφορίας χρήματος στην αγορά.
Η κρίση της πανδημίας, δίνει ένα ξεκάθαρο μάθημα στο νησί μας, ότι ο τουρισμός οπωσδήποτε είναι καλός, όμως οτιδήποτε σε πολύ μεγάλη συχνότητα είναι κακό. Και το φάρμακο σε μεγάλες δόσεις μπορεί να γίνει δηλητήριο. Χρειάζεται λοιπόν μία αλλαγή πλεύσης, μία μερική απεξάρτηση από τον τουρισμό, ένα μοντέλο που θα ευνοεί την ανάπτυξη και άλλων τομέων της οικονομίας.
Υπό αυτό το πρίσμα, ένα πρώτο βήμα που θα αποτυπώσει αυτή την τόσο αναγκαία αλλαγή φιλοσοφίας μπορεί να δοθεί με τα κτίρια στο Λόφο Καστέλι. Εκεί, μέσα από μία διαδικασία συμμετοχική, όπου φορείς και πολίτες θα εκφράσουν τις θέσεις τους για το τι πρέπει να γίνει, μπορεί να προκύψει μία λύση που θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια άλλη πορεία για τα Χανιά και το νησί. Μία πορεία στην οποία η μόνη διέξοδος δε θα είναι ο τουρισμός.
Θα εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία για να αλλάξουμε τον τόπο μας προς το καλύτερο; Μένει να φανεί.