Toυ Νίκου Μπογιόπουλου
Το Φλεβάρη του 2010, όταν τα μαύρα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά είχαν ξεκινήσει τις ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά του ελληνικού λαού κατευθυνόμενα προς το Καστελόριζο, την ώρα που στα παρασκήνια ετοιμαζόταν ο «γύψος» των μνημονίων, ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο οι περίφηµες αγορές σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις αντιµετωπίζουν τον ελληνικό λαό,:
«Η δουλειά µας», είχε πει ο κύριος, «είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συµβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόµος που να απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα» (περιοδικό «Marianne», 20/2/2010).
Για κάτι τέτοιους τύπους σαν τους «Σαρκάρ» (αλλά και τους πολιτικούς «σωτήρες» που τους υπηρετούν, θα προσθέταμε) ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως «μ’ ένα βραδινό κουστούμι και μίαν άσπρη γραβάτα μπορεί ο καθένας να κερδίσει τη φήμη του πολιτισμένου, ακόμα κι αν είναι χρηματιστής»…
Σχεδόν 5 χρόνια αργότερα, μετά από 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χιλιάδες αυτοκτονίες, εκατομμύρια φτωποιημένους, λεηλατημένους και χαρατσωμένους, είναι ευθύνη του ελληνικού λαού να αποδείξει για μια ακόμα φορά στην Ιστορία του ότι δεν είναι και τόσο «ευήθης» όσο ορισμένοι νομίζουν. Ότι είναι πια και έτοιμος και ώριμος να αναδεχτεί το χρέος του. Το πραγματικό και υπέρτατο χρέος του: Να απαντήσει στους «Σαρκάρ» των ντόπιων και ξένων «αγορών» και στις πολιτικές τους μαριονέτες, με τον μόνο τρόπο που ταιριάζει στο έγκλημα που συντελείται εις βάρος του: «Οξω λιμοκοντόρε απ’ την παράγκα»!