Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Αντί να οργανώσουμε σαν κοινωνία με στόχο την πραγματική δημοκρατία, με στόχο την αυτοοργάνωση και την ατομική και συλλογική αυτονομία, περιφερόμαστε σαν βάρβαροι που ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους.
Αντί να προχωρήσουμε σε μια ενεργητική και πολιτική απεργία διαρκείας (να εκμεταλλευτούμε δηλαδή τα μέσα παραγωγής προς όφελός μας), παρασυρόμαστε είτε στην υποκρισία της «φιλανθρωπία», είτε στην ανωμαλία της ξενοφοβίας, της προγονοπληξίας είτε και του χρεοκοπημένου αριστερισμού.
Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι καμία αλλαγή δεν είναι ούτε ουτοπική ούτε ειδυλλιακή. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για την ίδια μας την ιστορία.
Η καλύτερη ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε σήμερα σε σύγκριση με 400 χρόνια πριν είναι μια απόδειξη πως η κοινωνία μπορεί ν’ αλλάξει, αν φυσικά το απαιτήσουμε. Δεν είναι οι συγκυρίες ή κάποιος μεταφυσικός εξελικτισμός που κινεί τα νήματα, αλλά εμείς οι ίδιοι.
Ήταν τα φιλοσοφικά και κοινωνικά κινήματα που κατάφεραν ν’ αλλάξουν τον κόσμο ως ένα βαθμό (αναγέννηση, διαφωτισμός, Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση, Εργατικό Κίνημα).
Ο περιορισμός της εξουσίας των φεουδαρχών, το τέλος σκοταδιστικού θεοκρατικού συστήματος της χριστιανικής εκκλησίας, η κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας, όλα αυτά καλλιέργησαν το κλίμα για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μπορούμε συνεπώς εμείς οι ίδιοι να κατευθυνθούμε τους εαυτούς μας. Σε ένα πολίτευμα δικαιότερο από αυτό που σήμερα βιώνουμε και από δεν μπορεί να είναι άλλο πάρα ένα πολιτικό σύστημα, βασισμένο στο πρόταγμα της αυτονομίας. Και αν μας πουν» δεν μπορώ να περπατήσω τη νύχτα, θα τους πούμε «ας αλλάξουμε τις μέρες και τις νύχτες όλοι μαζί…».